Jak powstrzymać ludzi przed obwinianiem mnie o awarię?

Regularnie podróżuję do pracy w centrum Londynu i jestem ostrożnym rowerzystą. Jestem całkiem facetem i uważam na swój własny biznes - prawie nie rozmawiam i staram się nie wdawać w konfrontacje. Innego tygodnia miałem poważną awarię, która była całkowicie winą pieszego, który zdecydował się wyjść między dwoma autobusami i rozmawiał przez telefon podczas ruchu na ruchliwej drodze - zobaczyłem tutaj naprawdę późno i uderzyłem w nią wysoka prędkość; Zostałem przewieziony do przodu na drogę - upadła i na szczęście po kilku minutach sama wstała, choć sama miała wiele obrażeń; Nadal mam też obrażenia, ale nie powstrzymałem mnie przed jazdą na rowerze.

Problem polegał na tym, że kiedy doszło do katastrofy, wielu ludzi przyszło z pomocą (głównie ona), ale jeden lub dwóch powiedziało „dlaczego nie patrzyłem” i „musisz być bardziej ostrożny”. Nie mówię dużo i byłem również w niewielkim szoku (wiatr został zdjęty ze mnie), jednak gdy pani wstała, bardzo przeprosiła i powiedziała, że ​​to całkowicie jej wina, a kierowca autobusu również się zgodził.

Jednak niektórzy ludzie wciąż obrzucali mnie podejrzanymi spojrzeniami i zastanawiałem się, co jeszcze mogłem zrobić lub powiedzieć, żeby uwierzyli, że to nie moja wina? Gdybym powiedział cokolwiek, mogło to pogorszyć sytuację, a gdy milczę, to trochę pogorszyło sytuację ... to sytuacja, w której nie ma wygranej.

Gdyby tylko przeszła kilka metrów do sygnalizacji świetlnej, ten bałagan nigdy by się nie wydarzył i gdyby tylko obserwowała drogę zamiast swojego telefonu - mam nadzieję, że nic jej nie jest i nauczyła się cennej lekcji, ale jeszcze nie zdecydowałem, w jaki sposób inaczej mógłbym sobie z tym poradzić.

AKTUALIZACJA:

Nie sądziłem, że to wybuchłoby tak, jak by ... dzięki za posty.

Kilka punktów...

• Czy jestem winny - tak, prawdopodobnie i jestem jednym z pierwszych, którzy przeprosili (jeśli znasz nas Brytyjczyków, przepraszamy za to, nawet jeśli to nie nasza wina) - jednak jeszcze nie wiem, jak mogłem ją zobaczyć ukryty między dwoma autobusami i przeciskający się obok nich biegnący na drugą stronę. Nawet gdybym jechał z prędkością 1 km / h lub 20 km / h - po prostu nie widziałbym jej do ostatniej sekundy - przyznanie niższej prędkości oznacza dłuższy czas reakcji (czytaj dalej) po 10 latach jazdy na rowerze, czego nigdy nie spodziewałem się zobaczyć to w dowolnym dniu tygodnia.

• Podróżuję tą ścieżką codziennie (w dni powszednie) przez ostatnie 10 lat - to nie tak, że było dla mnie nowe.

• Nie jestem kierowcą wyścigowym, nie mam też motocykla wyścigowego - nie mam fantazyjnych gadżetów, które mają niektórzy ludzie - pytanie mnie „jak szybko podróżowałem” nie przyniesie żadnego skutku, ponieważ nie mam pojęcia… co mnie prowadzi do tego stopnia, że ​​„duża prędkość” wspominam o czymś, co wezmę pod uwagę, że robię - jestem jednym z najwolniejszych w grupie kolarzy, więc myślę, że myślicie, że jadę z jakąś szaloną prędkością - Jestem kierowcą dojeżdżającym do pracy, a nie kierowcą - więc nie jestem pewien, czy to się stało.

• Stało się to między Bank a Chancery Lane - jeśli ktoś wie, że to miejsce jest pochylone do świateł, dzięki czemu można łatwo przekroczyć normalną prędkość (jednak nie jest to zbyt duża prędkość, ponieważ ruch uliczny skręca w lewo na światłach, więc i tak ciągle hamujesz ... Nie mogę być zbyt pewny, ale sądzę, że mogłem hamować, gdy zbliżyłem się do zielonych świateł.

• Nie było przystanku ani żadnych osób, które wysiadają z autobusów - nie jestem pewien, dlaczego niektórzy z was tak myślą? Nawet kierowca autobusu, który wysiadł z autobusu, stanął po mojej stronie (co mnie zaskoczyło, ponieważ autobusy mogą być uciążliwe dla rowerzysty) - jeśli są ludzie wysiadający z autobusu, to dlaczego ktoś miałby jeździć na rowerze szybko? To byłoby samobójcze.

Kwestionuję twoje twierdzenie, że kolizja była wyłącznie winą pieszego. Oczywiście pieszy nie powinien wejść na drogę bez patrzenia. Jednak Ty, jako użytkownik drogi w zatłoczonym mieście, powinieneś mieć świadomość, że piesi często przechodzą przez ulicę niedbale. Nie powinieneś podróżować tak szybko i tak blisko autobusu, że nie miałeś czasu zareagować, gdyby pojawił się pieszy.

Nawet jeśli nie czujesz, że ponosisz jakąkolwiek odpowiedzialność wobec nieostrożnych użytkowników dróg, z pewnością ma to sens wyłącznie z punktu widzenia samozachowawczego. Musisz rozważyć, co mogą zrobić inni użytkownicy , a nie tylko to, co zrobią, jeśli będą przestrzegać wszystkich zasad i wytycznych.

Teraz mnie tam nie było, więc nie będę starał się przypisywać winy bardziej precyzyjnie niż „Obaj byliście winni”. Ale obaj byliście winni.

W swojej edycji pytania zwracasz uwagę, że pieszy pojawił się tak późno, że prawdopodobnie trafiłbyś go z prędkością 1–2 mil na godzinę. Po pierwsze, jeśli jest to dosłownie prawda, musiałeś jechać bardzo blisko autobusów. Gdybyś jechał metr od nich, z łatwością uniknąłbyś kolizji w tempie marszu. Jazda bardzo blisko pojazdów stacjonarnych jest bardzo niebezpieczna: jeśli zaczną się poruszać, istnieje duża szansa, że ​​zbliżą się do ciebie; zachęca inny ruch do wyprzedzania, zatrzymując cię w przestrzeni nieco szerszej niż rower; i nie daje ci czasu na reakcję, jeśli pojawi się pieszy lub drzwi się otworzą. Po drugie, gdybyś zderzył się w tempie chodzenia, nic poważnego by się nie wydarzyło, ale na przykład zderzenie przy prędkości 12 km / h wymaga dziewięciokrotnie większej energii.

Uwaga: ta odpowiedź nie próbuje ustalić ani przypisać winy za incydent, ale skupia się na tym, dlaczego opinia publiczna może przypisywać większą winę „kolarzowi”, niż może się wydawać pytającemu. To był pierwotny kontekst pytania. Od tego czasu wątek przekształcił się w próbę przypisania winy. Biorąc pod uwagę, że wszystkie dostępne informacje pochodzą od jednej ze stron, która była częścią incydentu, nie jestem zainteresowany tą dyskusją, ponieważ obiektywne źródła informacji nie są dostępne.

W perspektywie krótkoterminowej (tj. W miejscu katastrofy) niewiele można zrobić, ponieważ londyńskie media i Facebook starały się, aby rowerzysta stał się „złym facetem” od kilku lat. To ustanawia „normę społeczną” i zmienia filtry postrzegania ludzi, to znaczy przy braku dowodów nasz mózg wypełnia informacje w oparciu o nasze uprzedzenia. Tego uprzedzenia poznawczego nie można skorygować, chyba że w obliczu przytłaczających dowodów, nawet wtedy może być trudno zmusić ludzi do zmiany ich perspektywy. Większość ludzi po prostu nie chce odzwierciedlać swoich potencjalnych nieporozumień, chce prostych odpowiedzi. Łatwiej jest namalować całą grupę, z którą nie identyfikujesz się jako „zły” i nie zastanawiać się ponownie nad tym tematem.

W twojej sytuacji (tj. W Londynie) myślę, że najlepsze, co możesz zrobić, to oczekiwać tego rodzaju reakcji, w ten sposób nie będziesz nadmiernie reagować, gdy zostaniesz oskarżony o rzeczy, których nie zrobiłeś. Każdy rodzaj nadmiernej reakcji po prostu da ludziom paliwo, by dalej wierzyć w ich nieporozumienia. Powinieneś także oczekiwać tego rodzaju uprzedzeń od policji, a także od osób podatnych na tego samego rodzaju uprzedzenia poznawcze, szczególnie jeśli same nie jeżdżą na rowerze lub nie znają nikogo, kto jeździ na rowerze. Powinieneś również starać się chronić swój własny interes prawny, mając własnego bezstronnego świadka (tj. Kamery ze znacznikami czasu skierowane do przodu i do tyłu, a także dane telemetryczne w celu potwierdzenia prędkości). W ten sposób, jeśli staniesz przed sporem prawnym, masz przynajmniej nie stronnicze dowody na to, co się naprawdę wydarzyło.

Czy zauważyłeś, że ludzie (zwłaszcza użytkownicy dróg) w konfrontacji ze złością zwykle nie słuchają tego, co ma do powiedzenia druga osoba? Zwykle każda ze stron siłą wystawia własny punkt widzenia, dopóki nie minie chwila, i wychodzi z niezmienionym punktem widzenia. Wiem, że to zrobiłem. Nic nie osiąga.

Podejrzewam, że gdybyś powiedział więcej w tym czasie, nie byłoby to produktywne. Każdy, kto poświęci czas na wskazanie, jak czuje się winny, i tak nie poświęciłby czasu na wysłuchanie twojego punktu widzenia.

Nie sądzę też, abyś był odpowiedzialny za myśli innych ludzi. Z pewnością jesteś odpowiedzialny za swoje zachowanie, sposób jazdy i stan swojego cyklu, i możesz zastanowić się, w jaki sposób można je zoptymalizować pod kątem przyszłej jazdy, ale te działania leżą w zakresie odpowiedzialności, a nie postrzegania osób postronnych.

Gdybym zobaczył sytuację, w której ktoś zderzył się i zsunął z roweru, byłbym pod większym wrażeniem, gdybym spokojnie, cicho sprawdzając siebie i drugą stronę pod kątem obrażeń, starając się rozwiązać sytuację, niż robiłbym to z ustami, broniąc się i nie okazując współczucia drugiej poszkodowanej osobie.

W razie wypadku drogowego skontaktuj się z lokalną policją i złóż oświadczenie.

Jeśli nic więcej, daje ci coś do powieszenia roszczenia ubezpieczeniowego.

Aparaty świetnie nadają się do wspierania twoich oficjalnych oświadczeń, ale same w sobie niczego nie powstrzymują i same w sobie nie są postrzegane jako „dowód”. Ponadto cały materiał filmowy można wykorzystać do pokazania, że ​​rowerzysta jechał wcześniej źle. Dzięki materiałom rowerowym możesz wyglądać, jakbyś jechał zbyt szybko, więc cofaj się, korzystając ze strava, garmin lub jakiejkolwiek innej telemetrii, która pokazuje, że jedziesz XX km / hw tym punkcie, który jest poniżej ograniczenia prędkości w tym miejscu

Jeśli są jakieś obrażenia, wezwij pogotowie. Jeśli ktokolwiek stracił przytomność, miał ciężki upadek, wymiotuje lub nie może znieść, zadzwoń natychmiast do lokalnego pogotowia ratunkowego. Uważaj również na początek szoku po wypadku.

Jest to bardziej problem kulturowy niż cokolwiek innego. Piesi wydają się myśleć, że motocykle nie muszą przekraczać prędkości szybkiego joggera (około 15 km / h), podczas gdy kierowcy samochodów uważają, że rowerzystom po prostu nie wolno przebywać na drodze. Piesi też generalnie traktują ścieżki rowerowe jako część ich chodniku, a złość w każdym rowerze, co dzieje się na ich zaskoczyć. Dla pieszego, który często jest kierowcą samochodu, twoje istnienie jest afrontem, niezależnie od tego, gdzie się znajdujesz, drogi, ścieżki rowerowej lub ścieżki rowerowej. W ich oczach nie jesteś tak równy jak oni. Tak przynajmniej rozumiem ich reakcje na mnie. Nie znają zasad dotyczących motocykli, po prostu zakładają, że zasady mówią, że motocykle nie mają żadnych praw.

To powiedziawszy, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, aby uniknąć uderzenia pieszych wybiegających między zaparkowanymi / stojącymi pojazdami, to nie być zbyt blisko tych pojazdów. Masz prawo do takich samych bocznych odległości bezpieczeństwa, jak samochód o tej samej prędkości. I potrzebujesz ich. Więc weź je. (Nie wiem, co mówią lokalne przepisy dotyczące minimalnych bocznych odległości bezpieczeństwa. Jest to coś, co warto dowiedzieć się i nauczyć na pamięć. Wtedy możesz powiedzieć każdemu, kto pyta, dlaczego jesteś tam, gdzie jesteś).

Jeśli to zrobisz, szybko przekonasz się, że moje uwagi na temat sposobu myślenia kierowców samochodów są prawdziwe: zostaniesz zaszczycony. Często. Lub krzyczał na. Albo gorzej. Kierowca powiedział mi prosto w twarz, że nie mam żadnych praw do bezpiecznych odległości. (Oczywiście, to po prostu nieprawda: musi on trzymać się ode mnie nie mniej niż 1,5 metra w moim miejscu).

Tego problemu z kulturą nie da się naprawić. Spodziewaj się, że wszyscy inni, którzy się poruszają, będą traktować cię z najwyższą pogardą, gdy będziesz na rowerze, i będą szczęśliwi, gdy tego nie zrobią.

Możesz dostać kamerę kasku lub podobną. To przynajmniej ochroni cię w sądzie, jeśli to naprawdę nie twoja wina. Jest to dość powszechne w Londynie, ponieważ istnieje rodzaj zimnej wojny między rowerzystami a innymi użytkownikami dróg.

Jeśli naprawdę chcesz uniknąć wszystkich oskarżeń w przyszłości, weź je do serca, nie odrzucaj ich, nawet jeśli uważasz, że to nie twoja wina.

Kierowców samochodów uczy się jazdy z prędkością zgodną z tym, co widzą.

Zaparkowane samochody i autobusy tworzą niebezpieczne ślepe rogi. Kierowcy samochodów specjalnie nauczyli się spowalniać zaparkowane samochody i dawać dodatkowe miejsce, aby uniknąć ryzyka wypadnięcia pieszych. Obowiązkiem kierowcy jest to zrobić, ponieważ to on kieruje zagrażającym życiu urządzeniem.

Obecnie w miastach w Wielkiej Brytanii limit samochodów wynosi 30 km / h, a na niektórych drogach spada do 20 km / h. Rowerzyści są zdolni i chętni do osiągania prędkości 20-30 mil na godzinę. Dlatego całkowicie uzasadnione jest udzielanie takich samych rad rowerzystom, jak kierowcom.

Przejeżdżając obok zaparkowanych samochodów i autobusów, często jeżdżę na środek drogi, jeśli mogę to zrobić bezpiecznie; szczególnie jeśli robię więcej niż 20 mil na godzinę. Nie musisz ściskać krawężnika. Daje to znacznie więcej czasu na reakcję i pozwala wcześniej zobaczyć pieszych. Traktuj zaparkowane samochody i autobusy jak ślepe zakręty. Na zjazdach (a Londyn ma fajne wzgórza) należy rozważyć spowolnienie w miejscach, w których wzrok jest szczególnie zły (zaparkowane autobusy).

Głupi piesi istnieją. Wiesz o tym. Twoje zachowanie na drodze musi odzwierciedlać fakt, że o tym wiesz, w przeciwnym razie zostaniesz obarczony winą za wynikły wypadek.

Obawiam się, że nic nie możesz zrobić. Ponieważ jest o wiele więcej kierowców i jeszcze więcej pieszych, rowerzyści zawsze będą mniejszością i winni.

Miałem wypadek z samochodem (skręcając przeze mnie w prawo) dwa dni temu - i kiedy opisałem to moim znajomym, ci, którzy nie są rowerzystami, próbowali mnie za to winić.

Masz szczęście. W moim kraju, kiedy zdarzył się wypadek, ten, kto ma więcej kół, będzie tym, który „będzie winny”, nawet jeśli druga osoba będzie winna, jak w twoim przypadku.

Nie pozwól, aby osąd innych ludzi wpłynął na ciebie. Nie znają całej prawdy i jedynie osądzają na podstawie tego, co myślą, że wiedzą.