Dlaczego moja córka uśmiecha się i zaczyna się ze mnie śmiać, kiedy jestem na nią naprawdę zły?

Moja córka ma 11 lat i zdiagnozowano u niej dobrze funkcjonujący austizm oraz zaburzenia przetwarzania sensorycznego. Jestem samotnym ojcem i wychowałem ją sam, odkąd skończyła dwa lata. Zawsze mieliśmy bardzo bliski i serdeczny związek, ponieważ dorastała jako bardzo dobroduszna dziewczynka. Zrobiliśmy wszystko razem, pojechaliśmy razem na wiele wycieczek samochodowych, przeżyliśmy wiele przygód jako tylko nasza dwójka. Nadal mam nazywać się „Tatuś”, a nie „Tata”, ponieważ ona mnie uwielbia, jak ja ją.

Ostatnio mieliśmy problemy z powodu mojej utraty pracy w ubiegłym roku i możliwej eksmisji. Doprowadziło to do wielu zachowań, takich jak kłamanie, kradzież, wymyślanie historii, działanie poza kontrolą, celowe łamanie moich zasad, celowe łamanie rzeczy, między innymi.

Zauważyłem ostatnio, jak w ciągu ostatnich 2 miesięcy, że posuwa się tak daleko, aby zrobić wszystko, co w jej mocy, aby nacisnąć moje guziki i wprawić mnie w gniew / złość. A potem, kiedy zaczynam wyglądać zauważalnie zła i zaczynam podnosić głos, śmieje się ze mnie. Nie jestem pewien, czy ktoś kiedykolwiek się z ciebie śmiał, kiedy już jesteś wściekły, ale powiem ci, że to jeszcze bardziej cię złości. Nigdy nie byłem gwałtowny ani piekło. Nigdy nawet nie walczyłem fizycznie przez całe życie i jestem pewien, że jak diabli nie uderzyło mojego dziecka ani nikogo w tej sprawie. Ale kiedy jesteś najbardziej rozgniewany i ktoś zaczyna się z ciebie śmiać, naprawdę wywołuje to umiar. Nie mogę wymyślić gorszej rzeczy dla kogoś, kto jest na ciebie zły niż śmiać się z nich.

To, co zrobiłem na swój sposób, to nazywanie jej imieniem czy coś, a następnie pójście do mojej sypialni, żeby się uspokoić. Później żałuję wołania imienia, a ona żałuje odrobiny śmiechu, przepraszam ją i dostaję to samo od niej. Jestem całkiem pewien, czy to samo stało się z przyjacielem, że fizycznie zaatakowaliby ją za zrobienie czegoś takiego, mężczyzny czy kobiety. O ile wiem, zrobiła to tylko ze mną do tej pory.

Dziwną częścią, której nie rozumiem, jest to, że twierdzi, że nie jest w stanie kontrolować śmiechu. Mówi, że nie chce się śmiać, ale nic na to nie poradzi. Dla mnie słyszę ją, ale nie rozumiem, jak ktoś może znaleźć humor, widząc, że jesteś na nią zły / zły.

Czy ktoś jeszcze tego doświadczył? A jeśli tak, jak sobie z tym poradziłeś?

A potem, kiedy zaczynam wyglądać zauważalnie zła i zaczynam podnosić głos, śmieje się ze mnie.

Mam Aspergera i z tym miałem do czynienia przez całe życie.

Początkowo zauważyłem to, gdy byłem młody: mimowolnie śmiałem się, gdy byłem narażony na ból fizyczny (np. Oparzenia lub tępy uraz), wybuchy głosowe lub byłem oskarżany o działania, których nigdy nie podejmowałem .

Ale kiedy jesteś najbardziej rozgniewany i ktoś zaczyna się z ciebie śmiać, naprawdę wywołuje to umiar. Nie mogę wymyślić gorszej rzeczy dla kogoś, kto jest na ciebie zły niż śmiać się z nich.

Niestety, najlepszym działaniem, jakie należy podjąć, jest opanowanie gniewu, uświadomienie sobie, że tak naprawdę nie chce się z ciebie śmiać, i pomóc jej zrozumieć, że jej reakcje i prowokacje są niedopuszczalne . Muszę powtórzyć, że przynajmniej w moim przypadku odpowiedź jest mimowolna i dosłownie nie mogę nic na to poradzić, kiedy to nastąpi. Jednak z czasem i wskazówkami prawdopodobnie z tego wyrośnie.

Wiem, że to może nie mieć większego sensu. Dlaczego ktoś miałby się śmiać, gdy był poddawany bólowi fizycznemu lub krzyczał? Mogę potwierdzić, że jest to bardzo dziwne wrażenie, prawie tak, jakby reakcja mózgu na ból i reakcja mózgu na humor były ze sobą powiązane.

Jestem osobą dorosłą z autyzmem, rodzicem osoby dorosłej z autyzmem i nauczycielem dzieci z autyzmem. Powodem, dla którego twoja córka się śmieje, kiedy jesteś na nią naprawdę zły, jest to, że twój gniew ją przeraża.

Dla neurotypowego umysłu może się to wydawać sprzeczne z intuicją, dopóki nie weźmie się pod uwagę, że śmiech neurotypowy jest często odpowiedzią na krzywdę, przestraszenie lub upokorzenie. The Three Stooges, prawda? Najśmieszniejsze domowe filmy w Ameryce? Śmiech jest „alternatywną reakcją” na sytuację, która zwykle wywołuje strach, złość lub konsternację. Wiele autystów uważa neurotypową koncepcję „humoru” za mocny dowód na brak empatii w neurotypach: dlaczego śmiejesz się, gdy widzisz złe rzeczy u innych ludzi? Ale tak naprawdę nie jest to brak empatii; to przerywany mechanizm obronny. To samo dotyczy twojej córki.

Jedenaście to burzliwy wiek dla wszystkich dziewcząt, ale dla dziewcząt autystycznych często piekło rozpada się z powodu wszystkich dziwnych problemów sensorycznych związanych ze zmianami hormonalnymi, a także wszystkich jeszcze dziwniejszych problemów społecznych związanych z seksem, które stają się „ rzecz ”po raz pierwszy w historii. Prawdopodobnie będzie ci trudno poradzić sobie emocjonalnie z faktem, że dla twojej córki nie jesteś już tylko jej tatą - jesteś teraz także mężczyzną ; w rzeczywistości jesteś Man, a jej naturalna reakcja biologiczna do tego faktu jest prawdopodobnie mylące i alarmujące jej końca.

Powiem wprost: kiedy twoja córka zaczyna się tak śmiać, musisz ustać , ponieważ to znaczy, że ją przeciążyłeś. W przeciwieństwie do opinii wielu nieświadomych osób, osoby z autyzmem na ogół mają zwiększoną empatię i mają trudności z radzeniem sobie z emocjonalnym zmiażdżeniem neurotypowych przejawów emocjonalnych o wysokiej intensywności.

Stephen King napisał kiedyś o tym opis. „Jesteś jedną z tych osób, które kiedy Król Śmiech puka, nie możesz zamknąć drzwi”. Jestem w ten sam sposób: śmiech przytłacza mnie czasami bardzo nieodpowiednimi momentami, a zwłaszcza gdy jestem emocjonalnie przemęczony lub bardzo zmęczony.

Jest to najwyraźniej dość powszechne wśród osób ze spektrum autyzmu. I niestety jedyne, co wiem o „naprawianiu”, to dojrzewanie i uczenie się, jak tłumić chichoty i uśmiechy, gdy nie są odpowiednie. Może rozmowa z lekarzami na temat tej odpowiedzi pomoże ci zrozumieć, że mówi poważnie, kiedy mówi, że to nie jest zabawne, że jesteś zły, i że tak naprawdę nie jest w stanie kontrolować zachowania. (Dodałbym linki do forów z autyzmem, w których brałem udział w celach informacyjnych, ale są to (a) anegdotyczne i (b) zwykle prywatne). King Laugh dostaje to, czego chce za każdym razem.

Myślę, że robisz, co możesz. Tak, to NIEZWYKLE wściekłe, gdy już jesteś zły, a ktoś śmieje się z twojej twarzy, ponieważ wydaje się, że twój gniew nie jest uznawany ani szanowany („szanowany” nie jest słowem, o które zamierzam, ale tak będzie zrobić). A kiedy dojdziesz do tego poziomu, usuwasz się z sytuacji, co absolutnie poleciłbym i czasami jest jedyną rzeczą, która pomaga. Jeśli możesz, obserwuj jej oczy, gdy śmieje się w takich sytuacjach. Najprawdopodobniej nauczysz się mówić ze śmiechu opartego na prawdziwym humorze wywołanym stresem.

Śmiech to duża reakcja emocjonalna. Mój syn też mi to robi. (A moje ciało jest również podłączone tak, aby śmiać się niewłaściwie w sytuacjach skrajnego napięcia, więc mogę odnosić się także do tego poziomu).

Dziwną częścią, której nie rozumiem, jest to, że twierdzi, że nie jest w stanie kontrolować śmiechu. Mówi, że nie chce się śmiać, ale nic na to nie poradzi. Dla mnie słyszę ją, ale nie rozumiem, jak ktoś może znaleźć humor, widząc, że jesteś na nią zły / zły.

Nie może kontrolować tego w taki sam sposób, w jaki nie można kontrolować skrajnego gniewu / zdenerwowania w twoim ciele. Na podstawie twojego opisu tego, co się dzieje, nie sądzę, żeby „znajdowała humor” w twoim gniewie. Myślę, że ona czuje wiele wielkich uczuć w odpowiedzi na twoje wielkie uczucia. Po prostu jej reakcja emocjonalna jest inna niż twoja. Rozumiem, że to może unieważniać, kiedy jesteś zdenerwowany, a ona się śmieje, ale jej reakcja śmiechu wskazuje mi, że rozumie, że jesteś zdenerwowany.

Nie jestem rodzicem, więc nie jest to pełna odpowiedź, tylko perspektywa radzenia sobie z ludźmi. W każdej interakcji między dwoma ssakami, jedno jest reaktywne, a drugie ma moc. Jeśli chcesz wygrać kłótnię, spraw, by druga osoba oszalała. To nawet nie musi być reakcja gniewu. Władza społeczna spada na osobę najmniej dotkniętą (reagującą na) napięcie społeczne. Osoba, która najpierw przerywa kontakt wzrokowy lub coś wymazuje, aby zapełnić ciążę, przerywa. To zazwyczaj powinno dawać dojrzałemu emocjonalnie dorosłemu nogę w kontaktach z dziećmi, jednak upośledzenie empatyczne może być również zaletą dla kogoś mniej pociągniętego emocjonalnymi ciągami interakcji (dlatego w dorosłym społeczeństwie władza ciąża na socjopatach).

W przypadku dziecka, które nie ma problemów z interpretowaniem emocji, czasami sama demonstracja gniewu jest wystarczającą dyscypliną. Jest to ewolucyjnie intuicyjna pętla zwrotna: dziecko łamie normy społeczne, których musi się nauczyć, to naprawdę frustruje rodzica, dziecko widzi frustrację rodzica i odczuwa dyskomfort, ten dyskomfort stwarza negatywne skojarzenie z zachowaniem dziecka, które następnie rzadziej je zachowuje. To wszystko jest nieprzytomne, robią to małpy i psy tak samo jak ludzie. Ale to nie jest idealne i dlatego straszne dwójki trudno sobie z tym poradzić, gdy małe dzieci podchodzą do hobby mówiąc „nie” i obserwują, jak ich rodzice wyrzucają z ucha parę.

Gniew jest formą zaangażowanej uwagi. Jeśli zachowuje się celowo, nietrudno sobie wyobrazić, że odczuwa satysfakcję, widząc, jak reagujesz i się denerwujesz. Możesz zadać sobie pytanie, czy z jakiegoś powodu potrzebuje więcej uwagi niż zwykle lub czy poświęcasz jej mniej uwagi niż zwykle, a ona próbuje sobie z tym poradzić. Tak czy inaczej, musisz uznać, że okazywanie gniewu nie działa jako narzędzie dyscyplinarne w tym kontekście i znaleźć inny sposób poradzenia sobie z sytuacją. Każda reakcja emocjonalna wzmacnia zachowanie, a brak reakcji sprawia, że ​​zachowanie jest nudne i bezcelowe.

Może postaraj się uprzedzić aktorstwo, uprzednio poświęcając jej wystarczająco dużo pozytywnej uwagi, a następnie deadface zignoruje jej próby zmuszenia cię do reakcji. Jeśli coś wymaga odpowiedzi, np. Kradzieży przedmiotu, po prostu zabierz go z powrotem i powiedz „nie kradniemy” bez emocji i odejdź.

PS: Osobiście śmieję się również, gdy ludzie płaczą w filmach, ponieważ szczerze emocjonalni ludzie robią naprawdę komiczne miny, jeśli nie jesteście z nimi współczujący.

Chociaż stres bezrobocia może przyczyniać się do tego, nie obwiniaj całkowicie fazy buntu - twoja córka jest w latach największego buntu, prawdopodobnie i tak spotkasz niektóre z tych wyzwań.

Moją sugestią jest porzucenie gniewnej twarzy i natychmiast przybrać smutną twarz i powiedzieć poważnie: nie jest miło śmiać się z ludzi, którzy mają problemy. To zaproszenie do empatii. To może nie działać natychmiast. Próbuj dalej. Jeśli nie reaguje emocjonalnie, może przynajmniej nauczyć się reagować poznawczo. Może to wywołać nowy dialog prowadzący do wzajemnego śmiechu, jak sugerował drugi respondent. Jeśli tak się stanie, to przynajmniej wy znajdziecie wzajemnie akceptowalny mechanizm działania w tych sytuacjach.

(Przepraszamy, jeśli publikuje się go jako dwa komentarze; problem z formatem komentarza).

Kiedy mówisz „mieliśmy problemy z powodu utraty pracy w ubiegłym roku i możliwej eksmisji. Doprowadziło to do wielu zachowań, takich jak kłamanie, kradzież ...” - to nasuwa pytanie, dlaczego zachowanie dziecka przypisuje się twoje dorosłe problemy. Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że utrata pracy i możliwa eksmisja doprowadziły do ​​„zachowań” z twojej strony, na które jej zachowania są reakcją?

Może nie próbuje naciskać twoich przycisków. Być może nie można teraz uniknąć wpadnięcia na „przyciski”. Mężczyźni, którzy stracili pracę, są niezwykle trudni do życia, o czym świadczy większość żon, a Twoja córka jest jedyną kobietą w twoim domu. To niefortunne, że jej dojrzewanie i twoje bezrobocie zdarzają się jednocześnie; sprawiłoby, że byłaby kamienista dla każdej rodziny. Ale tak naprawdę nie jest w porządku „wściekać się” na swoją córkę w ten sposób. Jakiego rodzaju leczenia uczysz ją, aby oczekiwać od mężczyzn? Weź pod uwagę, że jej przetwarzanie sensoryczne może przełożyć twoje „podniesienie głosu” na coś bardziej jak ryk niedźwiedzia grizzly, który zamierza zaatakować.

Trzy książki, które ciągle polecam rodzicom, to Bezwarunkowe rodzicielstwo Alfie Kohna, dziecko o silnej woli lub marzycielu? autor: Dana Spears i Ron Braund oraz rodzice, proszę, nie siedź na swoich dzieciach Clare Cherry. Wiele doskonałych technik radzenia sobie z problemami bez uciekania się do przymusu. Nauczanie samokontroli i uprzejmości polega na modelowaniu ich, nawet pod ostrzałem.

krzywy uśmiech Think 11 to zabawa; poczekaj tylko do 14. Trzymaj się; wyrastają z tego.

Może być trochę za późno, ale nie sądzę, żeby ktokolwiek opisał to, co chciałem powiedzieć.

Mam podobny problem do twojej córki; kiedy jestem zdenerwowany lub niespokojny, czasami odczuwam niemal nieodpartą potrzebę uśmiechania się, a nawet śmiechu. Oczywiście staram się powstrzymać i przez większość czasu mogę być dorosły, ale nie zawsze. Nigdy tak naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak się dzieje, ale mam kilka sugestii, jak sobie radzić:

Najpierw upewnij się, że rozumie, dlaczego jest to problem, zwłaszcza w przypadku ludzi, którzy jej nie znają, i że musi spróbować go stłumić. Powiedz jej, że rozumiesz, że to trudne, ale powinna być w stanie poprawić się z czasem i ćwiczeniami. Jeśli nie może przestać, są jeszcze rzeczy, które może zrobić, aby lepiej sobie z tym poradzić. Wyjście z pokoju, by się uspokoić, wydaje się rozsądnym pomysłem i powinieneś powiedzieć jej, by zrobiła to samo: jeśli czuje nadchodzący nieodparty śmiech, powinna powiedzieć, że musi się uspokoić lub mieć trochę czasu, a potem opuścić Pokój. Jeśli śmiech się zaczął, nadal może po prostu odejść, jeśli zrobi to z nadzieją, że również ci to ułatwi.

Po drugie, łatwiej jej będzie krzyczeć lub płakać zamiast się śmiać, niż próbować całkowicie go stłumić. Możesz wyjaśnić jej, jak „normalni” ludzie zareagowaliby na sytuację / emocje, a ona mogłaby spróbować przybliżyć swoje reakcje.

Po trzecie, jeśli to tylko uśmiech, to stwierdziłem, że lepiej jest położyć ręce na twarzy, aby go ukryć i zachowywać się, jakbym był zdenerwowany / obrzydzony tym, co się dzieje, niż siedzieć z szerokim uśmiechem na twarzy, gdy ktoś jest zły. lub zdenerwowany. To także daje innym ludziom lepsze wyobrażenie o moich prawdziwych emocjach niż to, co pokazuje moja twarz.

Wreszcie możliwe jest, że zachowuje się tak samo w innych okolicznościach, np. Podczas prezentacji w szkole lub gdy ona lub ktoś inny jest bardzo zdenerwowany. Możesz ją o to zapytać, a jeśli to ważne, wyjaśnij jej nauczycielom w szkole, że to nie tylko niewłaściwe zachowanie. Dobrym pomysłem byłoby również sprawdzenie, czy wie, w jakich innych sytuacjach nie można się śmiać, w przeciwnym razie mogłaby mieć bardzo mylące i złe reakcje.

Mam nadzieję, że to jest pomocne.

Mam 17 lat i około 4 lata temu rozwinąłem ten problem.

Śmieję się z wszystkiego. Śmieję się, kiedy jestem szczęśliwy, kiedy myślę o czymś zabawnym, kiedy jestem zdenerwowany, zawstydzony i kiedy się na mnie krzyczy! Nienawidzę tego, że się śmieję, kiedy moi rodzice krzyczą na mnie, naprawdę!

Wiem, że to jeszcze bardziej wkurza moich rodziców (mój brat rozumie jednak mój problem po spędzeniu wielu godzin na badaniach, aby upewnić się, że jestem zdrowy psychicznie). Nie wiem dokładnie, dlaczego ze wszystkich rzeczy muszę się śmiać, zwłaszcza, że ​​nigdy tego nie zrobiłem, zanim osiągnąłem dojrzałość płciową. Ale jest kilka czynników, które sprawiają, że się śmieję, kiedy się na mnie krzyczą.

Jednym z powodów, dla których się śmieję, kiedy jestem krzyczony, jest to, że ludzie wyglądają przezabawnie, kiedy są źli. Jeśli kiedykolwiek zobaczysz kogoś wściekłego (powiedzmy, że nie angażujesz się w kłótnię i nikt nikogo nie zabija), zauważ, jak stają się czerwone, plamiste, żylne, i zobacz, jak ich oczy wysychają, a ich głosy piszczą. To jak oglądanie prawdziwej lalki do wyciskania.

Jednak główny powód mojego śmiechu jest znacznie mniej płytki. Jestem naprawdę wrażliwym dzieckiem i po kilku minutach śmiechu zwykle godzinami rozpaczam. Myślę, że śmiech jest dla mnie sposobem na zaprzeczenie poważniejszej kwestii.

Rozumiem przez to, że staram się skupić na tym, jak brzydka jest ta osoba lub jak absurdalna jest ta osoba (jej logika i nieproporcjonalne reakcje), zamiast rozpoznawać, jak mnie nazywają, a to, co mówią, jest „złe” " ze mną.

To naprawdę boli, gdy słowa się w nim pojawią, a ponieważ absolutnie NIENAWIDZĘ płaczę przed ludźmi (bez względu na to, czy to moja rodzina, czy nie), śmiem się mimowolnie.

Pamiętaj, że wszystko to dzieje się w ciągu kilku sekund. To nie tak, że próbuję śmiać się z wyśmiewającej mnie osoby, to tylko pierwsza rzecz, którą teraz robię. Myślę o osobie w zabawny sposób częściowo „zachowując spokój”, co oznacza, że ​​nie mogę całkowicie stracić kontroli nad ustami i emocjami, ale śmiechu, nad którymi nie mam kontroli. O ile śmiech rozwściecza osobę krzyczącą, wiedz, że poważnie irytuje ludzi takich jak ja. A im więcej się śmiejemy, tym bardziej denerwujemy się, ponieważ zdajemy sobie sprawę, ile piekła się rozprasza, i dlatego śmiejemy się jeszcze bardziej.

Dziwną częścią, której nie rozumiem, jest to, że twierdzi, że nie jest w stanie kontrolować śmiechu. Mówi, że nie chce się śmiać, ale nic na to nie poradzi. Dla mnie słyszę ją, ale nie rozumiem, jak ktoś może znaleźć humor, widząc, że jesteś na nią zły / zły. Czy ktoś jeszcze tego doświadczył? A jeśli tak, jak sobie z tym poradziłeś?

Nie jestem pewien, czy to jest jej dokładny powód, ale z doświadczenia śmieję się, że opóźniam straszne poczucie winy, jakąś formę przejściowej depresji i gniewu, który zawsze spada, gdy ludzie na mnie krzyczą. Oczywiście, ta „technika” zawodzi za każdym razem i „sprawia, że ​​jest o wiele gorzej, ale niestety muszę się nauczyć, jak to zakończyć.

Aby uzyskać małą pomoc, powiem ci, jak powstrzymać śmiech córki, gdy próbujesz z nią poważnie porozmawiać. Zamiast podchodzić do niej, gdy tracisz swoje gówno (bez obrazy), zacznij łatwo. Ludziom takim jak ja trudniej jest się nie śmiać, gdy ktoś przechodzi od zera do 100 (mówiąc emocjonalnie), niż gdy ktoś wyraża we mnie rozczarowanie bez krzyku.

Kluczem do sukcesu jest zachowanie spokoju, ponieważ jeśli od razu spotkasz się ze złością, będzie się śmiała, ale potem sama się bardzo zmęczy ... i to nigdy nie skończy się dobrze. W ten sposób twoja córka nie będzie miała tak dziwnego odruchu gniewu, ale sama poczuje się źle lub zła. Pozwól jej odpowiedzieć i denerwować się we własnym pokoju (NIE próbuj wkraczać. To nasze największe zwierzę domowe), ponieważ to wszystko, co my nastolatkowie musimy zrobić. W końcu ona przyjdzie i zobaczy, że masz rację.

Jestem autystyczna i też to robię. Nie jest to bunt ani satysfakcja z prowokowania osoby ani nic takiego. Jest to całkowicie mimowolne i wcale nie wiąże się ze szczęściem.

Mam wrażenie, że wiele osób z autyzmem wyraża emocje za pomocą różnego rodzaju sygnałów niewerbalnych niż osoby z autyzmem. Na przykład kiedyś spotkałem dziecko, które wykazało podekscytowanie, trylując i machając dłońmi. Słyszałem także o autystycznym dzieciaku, który zaatakował inne dziecko, mówiąc, że go nienawidzi (dziecko go naciągało), ale jego wyraz twarzy pozostawał neutralny przez cały czas.

Biorąc pod uwagę różne osobliwości w niewerbalnej ekspresji wykazywane przez osoby z autyzmem, nie jest zaskakujące, że niektórzy pokazują uśmiech lub śmiech w związku z innymi emocjami niż większość ludzi.

Co ciekawe, większość zwierząt z rzędu ssaków naczelnych nie uśmiecha się ze szczęścia - zamiast tego najbardziej zbliżają się do ludzkiego uśmiechu: „grymas strachu”, znak strachu i uległości. Więc może to niektóre ukryte geny naszych przodków wywołują u niektórych autystycznych uśmiechów przerażenie.

„grymas strachu” http://www.fieldtripearth.org/repository/7446/fear_grimace.jpg

Nie jestem rodzicem, jestem tylko 26-letnim facetem. Chciałem tylko zapewnić cię, że twoja córka nie wyśmiewa się z ciebie ani nie lekceważy cię, jak się wydaje, że myślisz. Mam też ten sam problem. Przez długi czas myślałem, że coś jest ze mną nie tak, aż ostatnio dowiedziałem się, że inni ludzie (choć rzadko) doświadczają tego samego.

Czasami trudno jest utrzymać poważny argument w moim przypadku. Pamiętam, kiedy ostatni raz to robiłem około 6 miesięcy temu, debatowałem z weteranem wojennym w oparciu o kwestie polityczne. Mamy bardzo różne opinie na temat naszego rządu. Nazywała rząd dyktatorem, a ja błagałem, by się różnić. Po jakimś czasie zaczęła odczuwać emocje, jak każdy w jej sytuacji (podobnie jak prawie 30 lat życia pracowała dla rządu), miała świadków tak wielu okrucieństw i ostatecznie została wygnana z kraju wraz z całą rodziną. Dla niej każdy, kto jest po stronie rządu, jest atakiem persona. Kiedy stała się wściekła i nie była w stanie kontrolować swoich emocji, byłem jedynym w całym pokoju, który zaczął się śmiać i uśmiechać w niekontrolowany sposób. Chociaż myliła się co do niektórych faktów, szanuję kobietę i jej opinie. W tej sytuacji lub w tym, co powiedziała, nie było nic, co mogłoby być śmieszne, ale i tak to zrobiłem i nie mogłem tego powstrzymać. Wkurzyła się i dała mi poważne ostrzeżenie, mówiąc coś w stylu „nie śmiej się, gotujesz moją krew”. Na szczęście zatrzymałem dyskusję właśnie tam, ponieważ nie można było powstrzymać się od śmiechu.

Wiele osób wie, że to robię. Ale nie mogę im tego wyjaśnić, ponieważ nikt nie zrozumiałby tego zjawiska. Nigdy przedtem tego nie rozumiałem. Nie mam autyzmu ani nic podobnego.

Możliwe wyjaśnienie

Jestem jednak przekonany, ponad wszelką wątpliwość ... śmieję się, gdy osoba, z którą się kłócę, wydaje się debatować na gruncie irracjonalności i nie ma sposobu, aby ją przekonać. Więc to jedyny sposób, w jaki mógłbym ma to sens ze śmiechu. To rodzaj śmiechu rozrywkowego. Prawie nigdy się nie śmieję, gdy osoba ma w 100% rację. Pewnie jestem pewna, że ​​twoja córka jest bardzo mądra, a ponieważ straciłeś pracę, wziąłeś na nią swój gniew, nie zdając sobie z tego sprawy. Musiała zrozumieć ten dziwny wzorzec zachowania (którego nigdy nie miałeś w dobrych czasach) i radzi sobie z tym z rozbawieniem.

Wierzę, że klapsy dla twojego dziecka nie są straszne, ponieważ te szalone, bardzo wrażliwe, liberalne społeczeństwo chce, żebyś w to uwierzył. Ale nie daj jej klapsa za to, że się z ciebie śmieje, ale proszę, nie wahaj się zrobić kilku poważnych rzeczy.

Ja też walczę z niekontrolowanym śmiechem mojego 22-letniego syna z ASD. Zawsze śmiał się od czasu do czasu w nieodpowiednich momentach, ale teraz jest starszy, oczekuje się od niego więcej i jest to bardzo destrukcyjne w szkole i w domu. On także się śmieje, kiedy się na niego gniewam - wierzę, że gniew jest przerażającą emocją dla ludzi w spektrum i nie wiedzą, jak go przetworzyć. Jestem pewien, że twoja córka odbiera stresujące otoczenie w domu i nie pomaga jej kontrolować emocji.

Jedyne, co znalazłem, co pomaga, gdy mój syn śmieje się niewłaściwie i / lub wykazuje uparte zachowanie, to odejść i nie angażować go. To irytujące, gdy twoje dziecko śmieje się z ciebie, kiedy próbujesz im coś powiedzieć, i może szybko przerodzić się w bardzo złą sytuację.

Nie jest to „żadne” dziecko, o którym mówimy, a osoby z ASD nie wyrażają / przetwarzają emocji w taki sam sposób, jak neurotypy. W tym stanie wszystko, co im powiesz, to biały szum i nawet go nie słuchasz - więc nie przejmuj się.

Kiedy znajdzie się w bardziej świadomej chwili, powiedz jej, że w przyszłości odejdziesz, kiedy się śmieje lub źle się zachowuje, i rób to za każdym razem. Powiedz jej, że zabierzesz również coś, co ma dla niej znaczenie, takie jak przywileje jej telefonu lub komputera, jeśli ona tak postępuje, przez pewien czas. Tego ranka mój syn, jak to często bywa, był całkowicie odpowiedni, łatwo z nim rozmawiał i przepraszam, że ze śmiechu przeszedł z gniewu i wrócił tak wcześnie w nocy. Dyskutowaliśmy o tym, jak jego śmiech jest trudny dla innych, a on poprzysiągł sobie lepiej. Nie wierzę, że stanie się to z dnia na dzień lub że śmiech kiedykolwiek zostanie całkowicie ugaszony.

Myślę, że niekontrolowany śmiech jest cechą charakterystyczną wielu osób w spektrum, a hasłem, które należy zawsze pamiętać o autyzmie, jest „niespójność”. Ale możesz pokazać swojej córce, podczas jej uważniejszych i bardziej świadomych chwil, że jej zachowanie jest niewłaściwe i że nie zaangażujesz jej, gdy będzie w tym stanie. Sprawdź, czy potrafisz znaleźć pozytywne rzeczy, które ją odstraszą, gdy znajdzie się w takim nastroju, takie jak czytanie książki lub słuchanie muzyki. I powodzenia - na pewno czuję twój ból.

Zaktualizuj informacje o śmiechu po magii Google: http://en.wikipedia.org/wiki/Nervous_laughter

Oświadczenie: Jestem autystyczny i wynika to z osobistego doświadczenia.

Kiedy jestem w stresującej sytuacji lub denerwuję się, moja twarz robi się bardzo czerwona i często zaczynam śmiać się w niekontrolowany sposób; kosztowało mnie wiele przyjaźni i powodowało jeszcze więcej nieporozumień; i często ludzie nie rozumieją „dlaczego” - ja też nie, ja po prostu rozumiem.

Jeśli możesz, warto w porę skonsultować się ze specjalistą, który może pomóc jej w śmiechu w takich sytuacjach; może zaoszczędzić jej mnóstwo bólu (i innych).

Na kwestię jej walki.

Kiedy byłem młody i robiłem wiele takich samych rzeczy, aby zwrócić na siebie uwagę, ponieważ chciałem im coś powiedzieć lub po prostu wyrazić siebie, ale nie wiedziałem, jak to zrobić.

Być może chce się wyrazić, ale nie wie jak? zauważ, że dla wielu osób z autyzmem każda sytuacja, która różni się nawet nieznacznie, jest wyjątkowa i może powodować inne zachowanie niż my; większość osób NT nazywa to „niespójnym zachowaniem” [dla tych osób interesujące może być obserwowanie tego, co jest inne, ilekroć wystąpi jedna z tych niespójności; pamiętajcie, my {autystyczni ludzie} widzimy szczegóły, a nie szerokie pociągnięcia.]

Wspomniałeś, że straciłeś pracę w zeszłym roku i że możesz zostać eksmitowany, to musi być dość przerażające i stresujące. Być może zauważyła, że ​​jesteś zestresowany i przestraszony, i to ją również przeraża? Być może nie wie, czego się spodziewać? (Co się stanie? Kiedy to się stanie? Czy będziemy bezdomni, czy ciocia Maureen? Itp.)

Daj jej jasność, ważne jest, aby wiedziała, że ​​masz wszystko pod kontrolą i robisz wszystko, aby upewnić się, że wszystko będzie dobrze. I przygotuj ją na alternatywne scenariusze. Na przykład (mam nadzieję, że nie ... ale) jeśli zostaniesz eksmitowany, co się stanie? Gdzie pójdziesz? Co ona musi wiedzieć? itp.

Moja rada: obserwuj jej zachowanie za każdym razem, gdy się wyrywa. Większość osób z autyzmem ma trudności z dokładnym wyrażeniem siebie (jeśli w ogóle się wyrażamy) słowami, tak naprawdę liczy się nasze zachowanie. I zadaj sobie pytanie:

• Co się stało, zanim zaczęła się bić?
• Co zrobiła, kiedy się zaatakowała?

i tak dalej, prowadź dziennik tych zdarzeń i znajdź wzorce.

Ważne jest, abyś później zastanowił się z nią nad wydarzeniem * i naprawdę ograniczył się do sedna problemu i zadał jej bezpośrednie (łatwe) pytania, takie jak „Co się stało?”. „Czy możesz opisać, jak się czułeś?” itd. Tak długo, jak pytania będą krótkie i zwięzłe, będzie miała łatwiej odpowiedzieć. Dodatkowo, nie odpowiadaj za nią, daj jej wystarczająco dużo czasu, aby się zorientowała; jeśli po minucie nadal tego nie rozgryzła, pomóż jej na jej drodze.

* proszę, proszę, podczas gdy ona biczuje lub po prostu uśmiecha się, gdy jesteś zdenerwowany, staraj się nie zwiększać jej dyskomfortu, zdaję sobie sprawę, że to również jest dla ciebie niewygodne; ale ty jesteś dorosły! Wołanie jej imion lub gniewna reakcja na jej złe zachowanie nie pomoże, tylko pogorszy sytuację - a później będzie jej trudniej wyrazić się w akceptowalny sposób. może się nawet wydawać, że wszystko pójdzie dobrze, ale często jest to krótkoterminowe, dlatego warto znaleźć odpowiednie rozwiązanie na dłuższą metę

Zdaję sobie sprawę, że jest to długa odpowiedź z dużą ilością informacji i nie mogę zagwarantować, że żadna z tych rzeczy faktycznie Ci pomoże, ale może to być dobry początek.

Pamiętaj tylko, że czasami może się wydawać, że dzieci (NT i inne) będą biczować bez powodu, częściej niż nie, tak naprawdę istnieje powód, który często nie wydaje się oczywisty. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku osób z autyzmem, nie zawsze wiemy, jak poradzić sobie z sytuacją lub jak powiedzieć innym, co nam przeszkadza, i to nie dlatego, że nie chcemy. To dlatego, że nie wiemy jak.

Naucz się znaków, dowiedz się, co dzieje się w jej umyśle; i naucz ją, jak radzić sobie z sytuacjami w pozytywny sposób.

Mam nadzieję że to pomoże.

Moja córka ma te same problemy. I to po prostu nerwowy śmiech. Nic skomplikowanego. Moja córka ma teraz 34 lata i kiedy przyłapuję ją na kłamstwie, robi to samo od nowa, zaczyna się śmiać. Podobnie jest ze śmiechem od 11 lat. Zgadzam się, że pogorszyłoby mnie to i czasami prawie zaczynałem gonić ją z gniewu.

Jej odpowiedź jest wzmacniana przez wynik, który zwykle następuje, gdy jesteś w tym stanie. Dziecko, które wciąż znajduje się w cięższej części fazy rozwojowej, powinno widzieć cię w tym stanie tylko wtedy, gdy nadejdą konsekwencje. W przeciwnym razie nie będą mieli „potencjalnego” wyniku, z którym wiązałoby się twoje zachowanie, i będą postrzegać cię jedynie jako „dziwnego / śmiesznego”; Spróbuj ukryć swoją frustrację w czasach, gdy nie będą w stanie w pełni zrozumieć przyczyny i konsekwencji (np. Problemy związane z zatrudnieniem), i upewnij się, że w pełni wprowadzisz swoją frustrację (odpowiednio dla dziecka) w czasie, gdy zrozumieją przyczynę i konsekwencje. Użyj swoich słów i postępuj zgodnie z nimi.

EDYCJA: nie pozwól jej naciskać twoich przycisków z całkowitą swobodą, to wzmocni problem.

Brzmi, jakbyś potrzebował czasu na przerwę, kiedy to się stanie. Jeśli jesteś zły, a ona się śmieje, po prostu przyzwyczaj się do powiedzenia: „Ok, potrzebujemy przerwy; porozmawiajmy o tym ponownie za dziesięć minut, kiedy mieliśmy czas na ochłonięcie”. Porozmawiaj z nią na ten temat i powiedz jej, że powinna zrobić to samo (zasugeruj przerwę).

Rozmowa, gdy jesteście oburzeni, nikomu nie pomaga, a w szczególności bardzo trudno jest wycofać się z pozycji i pójść na kompromis, jeśli jesteście źli. Ponieważ wiesz, że dany wyzwalacz (śmiech) pogarsza sytuację, jest to dobry sygnał, że konkretna rozmowa, którą prowadzisz, musi się ochłodzić.

(To również służy jako rada dotycząca relacji - to właśnie robią moja żona i ja, kiedy jesteśmy źli, aż do werbalnego zranienia się nawzajem, i zwykle działa całkiem dobrze dla nas, ponieważ oboje zdajemy sobie sprawę, że nie chcemy być robiąc to.)

Śmiech, szczególnie nerwowy, jest bardzo częstym sposobem na uwolnienie się od stresu. Za każdym razem, gdy stajesz się wściekły lub zły, wprawiasz córkę w stres. Zamiast myśleć o jej reakcji, sugeruję, abyś zaczął zastanawiać się, jak uniknąć jej emocji, ale eliminując takie zachowanie jak gniew. Chodzi o ciebie, a nie o jej reakcję. Mówienie o wszystkim i mówienie w uprzejmy spokojny sposób pomoże znacznie więcej niż myślisz.

Możesz poprosić córkę o ocenę pod kątem zespołu tików. Zespół Tourette'a jest jednym z zaburzeń tików, ale nie jedynym.

Oto badanie: http://aut.sagepub.com/content/11/1/19.short, które wykazało, że 22% badanych autystycznych dzieci miało współwystępujące zaburzenie tiki.

Mój syn ma zespół Tourette'a (ale nie ma go w spektrum autyzmu). Kiedy zrozumieliśmy, że ma bardzo niewielką kontrolę nad swoimi tikami (które obejmują śmiech z nieodpowiednich społecznie momentów), staliśmy się znacznie bardziej tolerancyjni i empatyczni wobec jego trudności w życiu. Tak, wciąż są pewne irytujące i irytujące rzeczy; ale okazuje się, że jestem o wiele, dużo mniej reaktywny, niż zanim zacząłem poznawać jego neurologiczne różnice.

Poza tym - mam nadzieję, że w twojej okolicy znajdziesz grupę wsparcia autystycznego.

Czy mógłbyś wycofać się do swojej sypialni PRZED dojściem do wzywającego nazwiska? (Wiem, łatwiejsze niż zrobione.)

Edycja - dodawanie:

Myślę jednak, że możesz pomóc jej nauczyć się nie tyle wciskania guzików. Sposób na to ma dwa zęby:

1. Wzmocnij swoje relacje z nią w ogóle. Na tym etapie jej życia prawdopodobnie oznacza to zgodę na coraz większą liczbę kroków w kierunku autonomii, a nawet podejmowanie inicjatywy częstego dawania jej nowych elementów autonomii.

2. Ostrzeż ją z wyprzedzeniem (nie w trakcie konfliktu), że będą miały konsekwencje dla naciśnięcia przycisku. Kiedy naciska przycisk, zrób coś wycofującego i uspokój się. Nie musisz od razu deklarować, jakie będą konsekwencje. Możesz nawet poczekać do następnego dnia! Musisz być zdyscyplinowany, jeśli chodzi o przechodzenie. Konsekwencje podane w przypadku braku gniewu wymagają planowania, dyscypliny i stanowczości ze strony rodzica. Ale to jest bardzo skuteczne.

Coś, co zauważyłem u mojego syna, który ma podobną diagnozę jak twoja córka, to fascynacja / obsesja na punkcie rzeczy, które go niepokoją i niepokoją. W ciągu ostatnich kilku lat doszedłem do wniosku, że czasami jego reakcje na rzeczy są sprzeczne z intuicją (dla mnie) i muszą być traktowane w sposób sprzeczny z intuicją.

Również dla twojej córki może być tak, że prowokowanie cię jest (bezproduktywnym) sposobem na uzyskanie pewnej kontroli nad okolicznościami (twoją złością), które ona przeraża. Z moim synem nauczyłem się, że kiedy najbardziej prowokuje, to w rzeczywistości oznacza, że ​​potrzebuje pocieszenia. Trudno mi czasem pamiętać w gorącej sytuacji, ale najlepszą odpowiedzią dla mnie jest uścisk go mocno i pocieszająco. To wydaje się przerwać błędne koło, w którym oboje jesteśmy coraz bardziej zdenerwowani.

Oczywiście może to dotyczyć również innych dzieci, ale warto zauważyć, że kiedy moja córka, która nie jest na widmie, jest zła lub prowokująca, ostatnią rzeczą, jakiej chce, jest uczucie. Kiedy chce pocieszenia lub przywiązania, zwykle prosi o to stosunkowo bezpośrednio. Zatem aspekt sytuacji „skrzyżowanych sygnałów” może być objawem ASD twojej córki.

Tutaj jest wiele dobrych, przemyślanych odpowiedzi.

Na studiach odwiedziłem psychologa, który prawdopodobnie miał Aspergera, ale ostatecznie powiedziano mi, że jestem zbyt dobrze przystosowany do postawienia diagnozy.

To powiedziawszy, zazwyczaj wściekłe osoby są przezabawne, o ile nie jestem od razu fizycznie zagrożony, a czasem nawet wtedy. Nie mówię śmiechu z innego powodu, szczerze myślę, że są zabawne. Wściekłość jest irracjonalna, a irracjonalna - zabawna. To spowodowało, że musiałem rzucić klasę i znaleźć łatwiejszego profesora.

Z tego, co opisujesz, i widząc inne doskonałe odpowiedzi, prawdopodobnie tak nie jest w twojej sytuacji, ale chciałem tylko podnieść możliwość, że ktoś, kto śmieje się z kogoś krzyczącego, może być naprawdę i naprawdę rozbawiony.

Wiesz dlaczego, sam tak powiedziałeś. Próbuje naciskać twoje guziki, więc nie pozwól jej. Najlepiej postaraj się nie być wyraźnie na nią zły i zachowaj spokój w związku z jakimkolwiek problemem, który skłonił cię do złości. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Wskazówka: znajdź wymówkę, aby fizycznie usunąć siebie, dopóki się nie uspokoisz.

Źródła - przeszedłem przez taki etap i według mojej mamy nadal jestem.

Odpowiedziałeś sobie, kiedy wspomniałeś, że ma „autyzm”, dobrze funkcjonuje lub nie. Mój siostrzeniec, który ma poważniejszy poziom autyzmu, uważa za zabawne, kiedy mój brat się na niego gniewa. Wydaje się, że lubi też naciskać na mojego brata, prawie wywołując gniewne wybuchy. Śmiech jest do pewnego stopnia lepsza niż gdyby sama zaczęła się kruszyć. Najlepiej jest zachować spokój lub przynajmniej pokazać, że jesteś zdenerwowany, nie wpadając w gniew. Trzymaj głos w gotowości i powiedz jej, że nie zrobiła tego poprawnie. Pokaż jej, co jest.

** kłamstwo, kradzież, wymyślanie historii, wymykanie się spod kontroli, celowe łamanie zasad, łamanie rzeczy celowo wymyślanie historii, działanie wymykające się spod kontroli, celowe łamanie zasad, łamanie rzeczy celowo, między innymi **

Oryginalne pytanie zostało zadane jakiś czas temu ... Ale dla każdego, kto się z tym spotka:

Są to cechy Oppositional Defiant Disorder (ODD) lub Conduct Disorder (CD). ODD u młodszych dzieci często wzrasta do CD u starszych dzieci. Istnieje wysoki odsetek towarzyszących ADHD. Istnieje wysokie ryzyko przejścia na antyspołeczne zaburzenie osobowości (ASPD) (stenografia: przestępcza psychopatia).

Aby mieć szansę na zapobieganie ASPD - a przynajmniej na zmniejszenie jego nasilenia - jak najszybciej uzyskaj pomoc. Mówią, że po 13-14 lat leczenie nie działa. Zakładam, że ponieważ obszary mózgu tracą neuroplastyczność, ponieważ kończą się rozwijać. (Badania obrazowania mózgu dorosłych ASPD wykazały kilka obszarów nietypowych dla istoty szarej i białej.)

Każdemu, kto zauważy te cechy u dziecka, proszę, poproś o ich ocenę przez psychiatrę dziecięcego JAK NAJSZYBCIEJ. (Ze względu na dziecko, ze względu na społeczeństwo, społeczeństwo). Leczenie może obejmować leki i porady, ale dla rodziców / opiekunów niezwykle ważne jest, aby uczyć się nowych, konkretnych sposobów komunikowania się, interakcji, reagowania. I angażuj się w to konsekwentnie.

Ale to dobrze. Pomaga lepiej się zrozumieć. Pomaga zwiększyć zachowania akceptowane społecznie, wzmacniając ich zalety. Pomaga im lepiej zrozumieć innych ludzi, np. Często mieli problemy ze zrozumieniem, co oznaczają wyrażenia na twarzach ludzi. Leczenie może zmniejszyć nieprzyjemne i frustrujące wewnętrzne pobudzenie, z którym żyli. I impulsywne reakcje / szukanie stymulacji, których używali, aby „odpowietrzyć” niewygodne doznanie wewnętrzne. Powinno to ułatwić szkołę i pomóc im w nawiązywaniu przyjaźni.

To nie jest sytuacja, w której można „czekać i zobaczyć” lub „dowiedzieć się” więcej niż na raka.

Zgadzam się, że na pewnym poziomie ma to związek z nerwami. Podczas gdy ja i mój mąż jechaliśmy ponad 600 stóp klifami na jednokierunkowej drodze na górze na Hawajach (jedna z 5 najbardziej śmiercionośnych dróg ... na ziemi .. nie tylko Ameryka ... na ziemi) i zaczęło padać, a miejscowi byli wkurzałam się za każdym razem, gdy przyjeżdżał samochód z przeciwnego kierunku i sprawiłem, że mój mąż prowadził 2 km / h.

Zacząłem atak paniki. Ale kiedy zaczynałem atak paniki, nie rozumiałem go, podobnie jak mój mąż, ponieważ śmiałem się w niekontrolowany sposób. Co go zdenerwowało. Potem śmiech jakoś zmienił się w łzy, ale drżenie i kołatanie serca pozostały przez cały czas. Miałem kłopoty ze śmiechu z dorastających wściekłych ludzi. ESP, jeśli zły człowiek miał akcent lub coś takiego. Wiem, że to nie wszystko związane jest z emocjami. Jest trochę bardziej gęsty.

Ale wiem, że emocje również tworzą ten problem dla mnie. Oba są niekontrolowane i nieodpowiednie i dosłownie muszę być bardzo cicha i chować włosy przed twarzą, albo śmiać się cicho z poduszki lub usprawiedliwić się, aby uniknąć konfliktu, ponieważ nie mogę go wyłączyć. I tak, im bardziej osoba się złości z powodu mojego śmiechu ... to błędne koło, ponieważ ja z kolei śmieję się mocniej. I czuję się okropnie. Ale jednocześnie jest zabawne. Chciałbym to zrozumieć, ale przynajmniej nie jestem sam. Nawet wściekłe rapowe piosenki lub wściekli ludzie w telewizji. Uważam to za histeryczne. Po prostu robię. Nie mam wytłumaczenia. Ale chciałem się podzielić, aby tata wiedział, że to nie on, ona się z ciebie nie śmieje. Ona się śmieje z powodu czegoś, co się z nią dzieje. Przynajmniej gdyby była podobna do mnie ...

Jestem dorosłym autystycznym dorosłym i jako nastolatka miałem sytuacje z matką, w których wyraz jej twarzy był tak zabawny, gdy była zła, a jej oczy wyglądały dziko i wyrywały ją z głowy, gdy wciąż gadała i wskazywała, Wybuchnąłem śmiechem, co jeszcze bardziej ją rozzłościło. Śmiałem się tak mocno, że bolał mnie brzuch i zacząłem kapać z ust. Byłem histeryczny. Myślę, że na twojej twarzy rozśmieszało ją to.