Martwiłem się o 3YO i aspergery

Moja córka skończyła 3 lata w marcu. Moja żona była jej głównym opiekunem od urodzenia. Bardzo krótko uczęszczała do przedszkola przez 2 dni w tygodniu krótko po ukończeniu 2 roku życia, ale trwało to tylko miesiąc lub dwa, ponieważ nie byliśmy szczególnie zadowoleni z centrum opieki dziennej.

Pod koniec stycznia tego roku (na krótko przed ukończeniem 3 lat) otworzyła przedszkole 3YO. Ponieważ jest marcowym dzieckiem, a koniec kwietnia to rok, w którym określa się rok, w którym dzieci uczęszczają do przedszkola / szkoły, jest jedną z najmłodszych w swojej klasie (przedział wiekowy od 3 do 4 1/2 roku życia ).

2 dni przed rozpoczęciem nauki w przedszkolu nauczycielka powiedziała nam, że widziała pewne objawy behawioralne, które są wspólne dla dzieci z łagodnym zespołem Aspergera. Nie bardzo lubi spędzać czas z innymi dziećmi, woląc pozostać dla siebie i czytać lub malować, nie reaguje zbyt często na jej imię, a czasem powtarza się, kiedy mówi.

Zarezerwowaliśmy sobie konsultację z pediatrą rozwojowym. Pierwsza konsultacja była trochę katastrofą; moja córka była w okropnym nastroju, a jedynym sposobem, by ją pocieszyć, było dać jej telefon do przeglądania zdjęć, co robiła przez większość konsultacji. Znaki nie były pozytywne, ale staraliśmy się zakończyć pozytywną notatką na zalecenie pediatry.

Podczas drugiej konsultacji była innym dzieckiem. Spojrzała na pediatrę i nie miała żadnych oznak, że cierpi na ASD. Pediatra prawie doszedł do wniosku, że dziecko z ASD nie zachowałoby się tak, jak podczas drugiej konsultacji, ponieważ dostosowywała się do swojego otoczenia i wykazywała poziom empatii (odpowiedni do jej wieku ) w jego kierunku. Na końcu nawet do niego sięgnęła, żeby się przytulić. To rozwiało większość naszego niepokoju, choć chwilowo.

Widzieliśmy także logopedy, ponieważ martwimy się, że trudno jej zrozumieć, kiedy mówi. Po pierwszej konsultacji z logopedą i kiedy wspomnieliśmy o słowie „A”, poleciła jej, aby poszła do swojego przedszkola z innym logopedą, aby obserwowała jej zachowanie. Otrzymaliśmy raport z ich obserwacji i mieli wiele obaw, odzwierciedlając to, co pierwotnie powiedział nam miły nauczyciel.

Choć wydaje się być niezręczna społecznie, w pewnych okolicznościach jest znacznie lepsza. Ma kuzynkę w tym samym wieku, z którą świetnie się dogaduje (kiedyś bawili się w chowanego). Bardzo dobrze dogaduje się ze swoim dziadkiem po jednej stronie rodziny, jest z nim bardzo interaktywna, razem buduje bloki, świetny kontakt wzrokowy, świetna dwustronna komunikacja. W domu (kiedy nie jest wyzywająca i ma napady złości) może być z nami świetna, chociaż napady złości stają się coraz trudniejsze.

Kiedy czytamy raporty o tym, jak ona zachowuje się życzliwie, to naprawdę nas niepokoi i budzi nasz niepokój.

Czytając o aspergerach i innych ASD, często słyszysz o „czerwonych flagach”, które są pewnymi zachowaniami, na które należy uważać i które mogą wskazywać na problem. Nie ma wątpliwości, że pokazuje niektóre z tych czerwonych flag w pewnych sytuacjach społecznych, ale są też inne czasy (w obszarach, w których jest jej wygodniej lub u ludzi, z którymi jest jej wygodniej), gdzie wydaje się, że mogłaby być typowa (choć nieśmiały i zarezerwowany) 3YO (jeśli chcesz, nazywaj je „zielonymi flagami”).

Czy to brzmi jak zachowanie lub neurologiczne „normalne” (nienawidzę używać tego terminu) dziecko?

Aktualizacja

Początkowo nie wymieniałem wszystkich zachowań, którymi zajmował się patolog mowy, ale niektóre inne, które logopeda zaobserwował, gdy była w dzieciństwie, to:

• Kiedy inne dzieci próbują nawiązać z nią kontakt społeczny, ignoruje je i odchodzi
• W razie potrzeby nie prosi o pomoc
• Losowo zaczyna liczenie od pamięci (rote) (uwielbia liczby, ale ma inne zainteresowania)
• Mówi rytmicznym głosem śpiewającym (wysoki dźwięk)
• Utrzymywano określoną aktywność, gdy inne dzieci skończyły (taniec głowy, ramion, kolan i stóp)
• Unika kontaktu wzrokowego z innymi dziećmi
• „Czyta” palcem książki i przewraca każdą stronę książki, przesuwając palcem po słowach

Oprócz jej dziwnej intonacji głosu i zamiłowania do liczb, powiedziałbym, że niektóre z jej innych zachowań mogą się zmienić w zależności od sytuacji lub okoliczności, np. Z kuzynką 3YO, z którą wydaje się, że łączy ją lepiej.

Nie jestem pewien, czy to odpowiedź, i nie jestem lekarzem, ale wyciągacie wnioski na podstawie drobnych informacji, z których wiele jest sprzecznych. Czasami twoja córka wykazuje zachowania, które mogą wskazywać na stan zachowania, a czasem zachowuje się w sposób absolutnie „normalny”. Jedynymi prawdziwymi problemami, które opisujesz, są niektóre problemy z mową i pewne nieposłuszeństwo / napady złości, które nie są niczym niezwykłym u 3-latka. Inne zachowania, takie jak czasem trzymanie się z daleka, powtarzanie się, czasem nie reagowanie na jej imię, nie stanowią problemu w wieku 3 lat, a także są odpowiednie dla wieku.

Może to pomóc w prowadzeniu dziennika zachowań, które uważasz za dziwne, aby mieć realistyczny obraz tego, jak często te zachowania się zdarzają, aby uzyskać perspektywę. Może się okazać, że nie reaguje na swoje imię trzy razy w ciągu jednego dnia, ale odpowiada 12 razy. Może trzyma się dla siebie w jednym środowisku, ale jest towarzyska w innym. Obserwuj wzorce i zdarzenia, które mogą wyzwalać określone zachowania.

Twoja córka jest w szkole po raz pierwszy, a to jest stresujące dla kogoś tak młodego. Małe rzeczy, które widzisz, a nawet napady złości, mogą być po prostu jej ujściem. Dopóki nie możesz ustalić wzorca zachowań lub dopóki jakieś konkretne zachowanie nie stanie się samo w sobie niepokojące, możesz po prostu obserwować i starać się nie martwić tak bardzo.

Oddychaj!

To nie jest bezpośrednia odpowiedź na twoje pytanie, ale sugestia, jak zebrać więcej danych.

Jeśli nie znasz żadnego z innych życzliwych rodziców, zwróć się o pomoc nauczyciela do zidentyfikowania współczujących rodziców.

Podejdź do nich i poproś o playdate (pojedynczo). Porozmawiaj z nimi na temat tego, czy chcesz się przekonać, czy twoja córka jest przytłoczona liczbą dzieci. Chcesz spróbować nawiązać związek / przyjaźń z jednym lub dwójką innych dzieci jako pomostem.

Niech inni rodzice przygotują swoje dzieci, mówiąc, że twoja córka jest nieśmiała i może nie chce się bawić, ale spróbujemy. Niech przyniosą własne zabawki, aby twoja córka nie czuła, że ​​zabiera jej rzeczy. Następnie możesz zachęcać do show-and-tell, tradingu itp.

Zachowaj relatywnie krótko, powtórz, jeśli nie doszło do całkowitego załamania, i przygotuj się na anulowanie, jeśli twój dzień nie będzie w dobrym humorze!

Jestem podzielony, że mam tam również kuzyna, ale nie sądzę - zbyt rozpraszające i zbyt łatwe, aby mogli odejść sami.

Ani rodzic, ani psycholog, ani nic takiego. Ale wykazywałam oznaki popiołu, odkąd byłam również małym dzieckiem. W zapisie tekstowym moich zachowań szkolnych nawet w pierwszych klasach wciąż widzę siebie dzisiaj. Zmieniłem się, ale w rdzeniu wciąż jestem taki sam.

Monitorowałbym zachowanie twojego dziecka i nie spieszyłem się do przedwczesnych wniosków. Może być po prostu zamknięta w sobie, co domyślnie sprawia, że ​​ktoś jest mniej zainteresowany społecznie. Biorąc pod uwagę, że większość ludzi, których znam, którzy urodzili się późną jesienią do wczesnej wiosny, również są introwertykami (prawdopodobnie z powodu niskiego poziomu hormonów szczęścia, z powodu braku słońca, w czasie ciąży na znaczącym etapie rozwoju mózgu) i są po prostu więcej myśli niż ludzie osoby.

Łagodne aspergery mogą być dobre - jak już zapewne czytałeś, znaczna ich liczba okazuje się ponadprzeciętnie inteligentna. Więc nie powinieneś się tak martwić. W przypadku łagodnego aspergera / zamkniętego w sobie intruza - nie zmuszaj swojego dziecka do nadmiernego towarzyskiego życia. Życie musi oferować o wiele więcej ciekawych rzeczy do nauczenia się niż słuchanie tych wszystkich irytujących plotek.

Moja odpowiedź może ci nie pomóc - ale jest to próba pokazania, że ​​nawet jeśli twoje założenie jest prawdziwe, nie ma powodu do zmartwień :)

Jesteśmy w podobnej sytuacji, z tą różnicą, że jeszcze nie rozmawialiśmy z pediatrą. Moje powiązane pytanie (w jakim wieku sens ma kontakt ze specjalistą, gdy podejrzewasz Aspergera? ) Zostało zainspirowane strachem przed tym, co się z tobą stało.

Z tego, co przeczytałem do tej pory, często zdarza się, że objawy Aspergera nie zawsze są obecne, tzn. Dziecko czasami wydaje się „normalne”. Ponadto Aspergery są szczególnie trudne do zdiagnozowania u dziewcząt .

Więc zrobiliśmy to, że wypełniliśmy kilka testów (takich jak ASAS) i zanotowaliśmy przykłady zachowań zarówno typowych, jak i nietypowych dla ASD, i będziemy je mieć przy sobie, kiedy pójdziemy do lekarza. W ten sposób nie musimy polegać tylko na zachowaniu dziecka w tym dniu, ponieważ, jak pokazują poprzednie doświadczenia, jest to dość nieprzewidywalne. Zobaczymy, jak to działa ...

Mam dziecko z różnicą neurologiczną (zespół Tourette'a i ADHD; ma teraz 13 lat). Kiedy wymyśliliśmy to i otrzymaliśmy oficjalną diagnozę, było to bardzo pomocne, ponieważ (1) pozwoliło nam poznać jego różnice i lepiej go zrozumieć; (2) pomogło nam to wyjaśnić szkołę jego różnice. Tak, był okres strachu, ale przede wszystkim otrzymanie diagnozy oznaczało, że otrzymaliśmy klucz do zrozumienia naszego dziecka.

Ogólnie rzecz biorąc, myślę, że diagnoza jest przede wszystkim przydatna jako początek procesu tworzenia mapy drogowej pomagającej dziecku w pokonywaniu życia.

Mój syn jako pierwszy powie ci, w jaki sposób jego różnice są mocne. I to wszystko prawda.

Aspergery wydają mi się rodzajem neurologicznej różnicy, w której ten oparty na sile sposób patrzenia na rzeczy jest stosunkowo łatwy.

Mogę odnieść się do niepokoju, który odczuwasz. Niestety prowadzi to do podejścia ciągnącego za płatek. Podobnie jak „Ona mnie kocha, ona mnie nie kocha, ona mnie kocha, ona mnie nie kocha”, notowanie i niepokoje przybierają formę „Ona jest Aspie, Aspie nie jest, ona jest Aspie, Aspie nie jest. „

Jej różnice neurologiczne mogą okazać się znaczące lub subtelne, gdy dojrzewa, nie mamy kryształowej kuli.

Sugeruję, aby jako bardziej produktywny sposób publikować informacje o rozwoju Twojej córki:

• w jaki sposób przeszkadzają jej różnice neurologiczne? Na drodze rodziny, rówieśników i nauczycieli?

• jakie zmiany środowiskowe i jakie umiejętności radzenia sobie (z jej strony i innych) są wypróbowywane, z jakim rezultatem?

• jakie wyzwania stoją przed tobą jako rodzicami i jakie rodzaje wsparcia są dla ciebie pomocne?

• nie zapomnij zanotować zarówno subtelnych, jak i spektakularnych sposobów czerpania radości z córki.

PS Oddanie i troskliwość, które widziałem w twoim poście, sugerują, że twoja córka ma szczęście, że ma was dwoje w swoim kącie.

Nie martw się - ciesz się, że wkrótce ją znajdziesz!

Jestem kobietą w spektrum i nie zdiagnozowano mnie dopiero w wieku 22 lat! Gdyby zdiagnozowano mnie wcześniej, prawdopodobnie nie musiałbym mieć depresji i rozwinąć zaburzeń lękowych.

Życie z autyzmem nie jest takie złe, gdy traktuje się cię jak osobę, w tym autyzm. Jest źle tylko wtedy, gdy ludzie oczekują, że będziesz „normalny”.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o byciu kobietą / dziewczyną z autyzmem, napisz do mnie e-maila z pytaniami.

Moja córka (2 1/2) ma to i im szybciej, tym lepiej dla interwencji. Jej mowa była bardzo opóźniona i zaczęliśmy uczyć jej języka migowego, aby rozładować frustrację, ale potem zrobiła pełne zdania „czteroletnie” (zaledwie 2 1/2) w ciągu zaledwie kilku miesięcy z czterech pół-dźwięków; pediatra był zdumiony. Ona jest typową aspie; im szybciej zainterweniujesz, aby jej pomóc, tym lepszy będzie jej dorosły wynik. Jest demonem z liczbami i kalendarzami, może liczyć do 40 na 2, do przodu i do tyłu. Próbuje już czytać

Istnieje książka o nazwie „AsperGirls”, którą można otrzymać od Amazon; Polecam ci to. Mamy też jej nauszniki z różowym dzieckiem, które wkłada, gdy robi się za dużo stymulacji i potrzebuje czasu.

Restauracje są możliwe, jeśli weźmiemy mini odtwarzacz DVD i pozwolimy jej zjeść resztę w drodze do domu.

3-latki i tak łatwo czytają o zachowaniu i tak dopiero zaczynają się rozwijać społecznie. Ale jako aspie możesz zachęcać do interakcji, koncentrując się na niej; malujemy jej paznokcie, aby mogła pokazywać ludzi i wchodzić w interakcje. Wolą dorosłych i zwierzęta, ponieważ dzieci robią przypadkowe, hałaśliwe rzeczy, które ich przerażają.

Jako osoba z zespołem Aspergera, która kończy swój pierwszy stopień, cieszę się, że ludzie wybierają mniej uczęszczaną drogę i faktycznie wcześnie szukają informacji, ponieważ zbyt wielu ukrywa się przed negatywnymi objawami.

Zostałem zdiagnozowany późno w liceum (2001) i chciałbym, aby zdiagnozowano go wcześniej.

Zawsze dobrym pomysłem jest przetestowanie dziecka, aby sprawdzić, czy coś nie jest nienormalne w rozwoju, ale moim zdaniem czasami obsesja na punkcie „flag” i „kamieni milowych” może zacząć się nieco wcześniej.

Nie jestem pewien, czy istnieją jakieś wytyczne dotyczące testowania dziecka na ZZSK, jeśli chodzi o wiek, od którego powinien zacząć, oto moja rada: jeśli uważasz, że coś jest nie tak, jeśli masz podejrzane, że rozwój społeczny / poznawczy twoje dziecko nie jest na dobrej drodze, szukaj porady. Nie zawsze jednak wybieraj pierwszą odpowiedź. Wykonuj również badania na własną rękę.

Kobiety są bardziej towarzyskie niż mężczyźni. Ten sam trend przenosi się na spektrum ASD i Aspergery. Mówiąc żartem, jeśli przeciętny mężczyzna ma 5 na 10 umiejętności społecznych, przeciętna kobieta ma 7 lat, a jeśli autyzm odejmuje 3 punkty od statystyk społecznych, przeciętny mężczyzna z autyzmem jest samotnikiem z pogranicza (2), ale przeciętna kobieta z autyzmem może po prostu bądź tą cichą dziewczyną w klasie Chem (4).

Niektórzy podejrzewają, że doprowadziło to do zbyt niskiej diagnozy u kobiet. Możesz Google „kobiecy autyzm”, a otrzymasz artykuły takie jak „Autyzm - inaczej u dziewcząt” od Scientific America. Ponieważ mamy tendencję do diagnozowania mężczyzn, lista kontrolna kryteriów nadmiernie koncentruje się na mężczyznach. Istnieją grupy poboczne, które mówią, że powinniśmy mieć specyficzne dla płci definicje ASD i Aspergera, ponieważ kobieta przechodzi przez definicję crack.

Po zakończeniu preludium czas na dokładniejsze określenie pytania

Czy to brzmi jak zachowanie lub neurologiczne „normalne” (nienawidzę używać tego terminu) dziecko?

(Typowe / nietypowe lub gorsze / wyższe są preferowanymi przymiotnikami, przy czym te pierwsze są poprawnymi terminami naukowymi).

Osobiście powiedziałbym „nie”; jednak eksperci, z którymi się kojarzysz i którzy wchodzą w interakcje z twoim dzieckiem, mają większą wiedzę niż losowi w Internecie, którzy słyszą tylko twoje najgorsze obawy :) Nawet mężczyzna z autyzmem nie zawsze będzie wykazywał wszystkie kluczowe wskaźniki dla osoby niewykształconej w rozpoznawaniu ich. i kobiety dość często tęsknią jeszcze bardziej. Tak więc nie liczy się liczba kluczowych wskaźników, ale ich ilość.

Jeśli okaże się, że twoja córka ma Aspergery lub ASD, nie martwiłbym się tym.

Będąc autyzmem robiprzysparza mi wiele smutku i bólu, ale głównie dlatego, że świat jest trudny. Głęboko odczuwam ludzi na wózkach inwalidzkich i być może ta analogia pomogłaby ci lepiej poradzić sobie, jeśli twoja córka ma Aspergera: wyobraź sobie, że pediatra podejrzewał, że twoja córka jest paraplegikiem. Byłbyś zszokowany i zaskoczony. Spójrz na wszystkie czerwone flagi, zdaj sobie sprawę, że niektóre możesz sprawdzić, a niektóre są niepewne. Zastanawiasz się nad jej przyszłością, trochę się martwisz, ale zdajesz sobie sprawę, że wciąż może żyć w pełni funkcjonalnym życiem, uśmiechać się z żartów, śmiać się, uprawiać sport, chodzić do szkoły, a pewnego dnia może mieć niezależne życie i rodzinę. Jedynym problemem jest to, że świat nie jest dla niej zaprojektowany; codziennie będzie subtelnie przypominana, że ​​świat często zakłada, że ​​ludzie mają dwie nogi, które działają w określony sposób. Ale poza tym, że świat jest zimnym i trudnym miejscem, ona ”

(Notka autora: Od niechcenia używam terminów ASD, autyzm i Aspergery wymiennie. Częściowo dla wygody, a częściowo, częściowo dlatego, że dopiero niedawno usunięto Aspergery z ASD, a częściowo dlatego, że są wystarczająco blisko, aby kobiety często są błędnie diagnozowani przez lata w jednej kategorii, kiedy powinni być w drugiej).