Asertywność dla 6-latków

Nasza 6-letnia córka jest dość wrażliwą osobą i trudno jej jest, gdy inne dzieci w szkole kłócą się z nią (lub nawet ze sobą).

Zwykle jesteśmy dość cichą rodziną. Zwykle nie krzyczymy, chyba że coś naprawdę jest nie tak. Więc ma problem ze śmiechem, kiedy inne dzieci krzyczą na nią w szkole - dla niej to naprawdę denerwujące.

Oczywiście to wszystko jest częścią normalnego życia, chcę pomóc jej nauczyć się sobie z tym radzić.

Myślę, że musi wymyślić asertywną odpowiedź, a nie wybuchnąć płaczem. Próbuje się powstrzymać, ale nie odnosi większego sukcesu.

Czy ktoś może polecić zasoby - może książkę lub DVD? - to może być pomocne? Lub inne zalecenia dotyczące sposobów, w jakie moglibyśmy jej pomóc?

Próbowaliśmy odgrywać role ze mną / jej mamą w roli drugiego dziecka, ale ona uważa nawet to za bardzo denerwujące.

Nie jest prześladowana - nie zdarza się to często i jest to coś, co wiele innych dzieci w jej wieku śmiałoby się, a nawet cieszyło i traktowało jak grę. Chcę pomóc jej zrozumieć, że nie musi traktować tego jako końca świata, gdy ktoś inny ma krzyżowy głos - mogą nie mieć tego na myśli (z kolegami z klasy, zwykle nie mają tego na myśli) i nawet jeśli naprawdę to mają na myśli, chcę, żeby nauczyła się nieco grubszej skóry, ponieważ myślę, że to sprawiłoby jej radość.

Jest to problem związany z dynamiką grupy. Standardowe „ustalanie kolejności dziobania w grupie” rzeczy, które robią nawet dorośli. Uważa, że ​​„ burzliwy ” etap uczestnictwa w grupie jest wyjątkowo bolesny.

Twój opis tego, jak ona reaguje, gdy dzieci w szkole kłócą się ze sobą, wstrząsnął nerwami. Moja córka, która nieustraszenie broni siebie i swoich przyjaciół przed prześladowcami, BARDZO denerwuje się, gdy jej kuzyni walczą ze sobą (rodzeństwo, nieco starsze od niej). Opracowaliśmy rozwiązanie, w którym mówi im, jak bardzo ją denerwuje, gdy się kłócą, i pomaga im znaleźć praktyczny kompromis. Ponieważ jest naturalnie empatyczna i opiekuńcza (w wieku 3 lat nie rzuciła wyzwanie piłce w piłce nożnej, zamiast tego wybierała członków drużyny, którzy upadli), było to dla niej dobre rozwiązanie.

Czy zastanawiałeś się nad zajęciami pozalekcyjnymi, w których można zachęcać do bycia głośnym i asertywnym? Mam na myśli przede wszystkim sztuki walki, ale jestem pewien, że istnieją inne, które pasowałyby do tego projektu.

Jeszcze jedna myśl: wspominasz, że to nie jest zastraszanie, ale jak ona to widzi? Moja córka doświadczyła znęcania się od wieku 4 lat (Pre-K) i ma teraz 6 lat, więc istnieje nawet w tym delikatnym wieku (co jest przygnębiające, ale to kolejny rant). Daliśmy naszym dzieciom trzy kroki, które mogą podążać z prześladowcami, co w przypadku mojej córki zadziałało SPEKTAKULNIE (i przezabawnie) dobrze:

1. Krzycz na nich, żeby przestali. A kiedy mówię „krzycz”, mam na myśli, UDARBNIJ ich, że ci przeszkadzają.
2. Jeśli zachowanie się utrzymuje, powiedz osobie odpowiedzialnej (nauczycielowi, opiece po szkole), co się dzieje. Powinni to zatrzymać.
3. Jeśli z jakiegoś powodu to się nie skończy, moje dziecko ma moje wyraźne pozwolenie, ABY TO ZATRZYMAĆ. Celowo zostawiam to niejasne i nie sugeruję, co robić (poza przypomnieniami, że inicjowanie przemocy nie jest sposobem, w jaki toczymy się w naszej rodzinie). Ale powiedziałem im, że jeśli otrzymam telefon od dyrektora, zadam dwa pytania. Po pierwsze, moje dziecko, czy powiedziałeś nauczycielowi? Po drugie, dlaczego nie powstrzymałeś nauczyciela? A jeśli będzie to uzasadnione, dziecko NIE będzie miało kłopotów ze mną lub moim partnerem.

Moja córka nigdy nie musiała iść do kroku 3 (i mam nadzieję, że nigdy tego nie zrobi), ale pewność, że my i jej nauczyciele (jest to dyskusja, którą również prowadzimy ze wszystkimi jej nauczycielami i specjalistami z zakresu opieki), wsparliśmy ją NIEPRAWDOPODOBNIE w radzeniu sobie z niestosownymi zachowanie jej rówieśników.

Wygląda na to, że członkowie twojej rodziny rzadko podnoszą głosy, mają zażarte argumenty lub obrzucają się obelgami. Wszystko to tworzy wspaniałe, zdrowe środowisko rodzinne, ale oznacza również, że twojej małej córce brakuje przeciwciał, gdy staje twarzą w twarz z ludźmi wyrażającymi swój gniew lub okrutnie okrutnymi (kolejny przejaw gniewu) wobec drugiego.

Być może powinieneś zabrać swoją sześciolatkę na mecz, w każdą grę sportową, w której będzie świadkiem, jak ludzie denerwują się i gniewają na decyzję sędziego lub przegrywają zespół. Powinna przyzwyczaić się do tego, że różni ludzie mają różne sposoby reagowania i radzenia sobie ze stresem. Niektórzy bardziej się ponoszą niż inni. Wiele osób zachowuje się zupełnie inaczej na stadionie sportowym niż w domu.

Może powinna dołączyć do sportu zespołowego? Piłka nożna (piłka nożna), siatkówka. Co powiesz na szermierkę? Zdyscyplinowany i elegancki sport, ale wymagający pewnej asertywności i agresji; celujesz swoją folią w przeciwnika, „atakujesz”, aby zdobyć punkty i odwrotnie, ryzykujesz, że sam zostaniesz „trafiony” (ale oczywiście bez bólu). Jest to popularny sport wśród dziewcząt / kobiet we Włoszech, ale chłopcy też uwielbiają ten sport. Być może szermierka może ją znieczulić, trochę jak zaszczepienie się. Innymi słowy, potrzebuje „bezpiecznej” ekspozycji.

W końcu zrozumie, że gniew = agresja niekoniecznie musi być „zła”, ani nie należy się jej obawiać.

W każdym razie po raz pierwszy tu opublikowałem, więc proszę bądź ze mną delikatny :)

EDYCJA: Znalazłem następujące linki, które moim zdaniem mogą być pomocne

• Facebook: Wrażliwe dzieci i zastraszanie

• Wychowanie wrażliwego dziecka

Przykro mi z powodu sytuacji twoich córek. Jest książka o spokojnej, spokojnej i pewnej siebie Lisie Schab. Odnosi się do zastraszania, ale jest kilka dobrych wskazówek, które można z niego wyciągnąć. Czy ona ma jakieś rodzeństwo w szkole, jeśli nie znasz żadnego z kolegów z klasy. Dobrą wskazówką do budowania ich pewności siebie jest bycie bardziej niezależnym, czy możesz mi powiedzieć, czy jeździsz samochodem / chodzisz do szkoły? Być może dobrym pomysłem jest włączenie innych dzieci do mieszanki, gdy tam będziesz, wtedy będziesz mogła zobaczyć ją i innych z pierwszej ręki i być w lepszej pozycji, aby jej doradzić. Porozmawiaj ze swoją nauczycielką, będzie mogła dać jej małą rolę w klasie, co nieco zwiększyło jej strefę komfortu! Dobrze, że rozpoznajesz to teraz i pracujesz nad tym, ale nie przejmuj się zbytnio. Może pozwól swojej córce zobaczyć, jak sobie radzisz z takimi rzeczami (skonfiguruj odgrywanie ról bez jej wiedzy), a kiedy zobaczy, że jesteś w stanie ją zlekceważyć lub sobie z tym poradzić, nauczy się z tego. Powodzenia. Mam córkę, która była tak nieśmiała, że ​​nie mówiła w szkole przez 2 lata, ma teraz 19 lat, wyjechała z domu na studia i mimo że jest cicha, jest pewna siebie i szczęśliwa. Dostaniesz się tam

Osobiste granie w gry z wieloma graczami, a wygrywanie i przegrywanie naprawdę pomogło naszej rodzinie. W ten sposób, jeśli jedno dziecko się zdenerwuje, możesz spokojnie wytłumaczyć drugiemu, dlaczego tak jest, i że jest w bezpiecznym miejscu, mimo że drugie dziecko jest zdenerwowane. Również, gdy twoja córka nie wygrywa lub jest sfrustrowana lub ktoś jest z nią sfrustrowany, możesz tam być, aby jej nie powstrzymać, ale dać jej znać, że jest bezpieczna podczas trwania. To znaczy, jeśli może to być problem bezpieczeństwa. Zasadniczo umieść ją w sytuacji, w której dojdzie do konfliktu, ale upewnij się, że wie, że jest bezpieczna podczas trwania. Zaproś nawet niektórych przyjaciół lub dzieci ze szkoły.

Oczywiście dzieci w tym wieku nie mają pojęcia, jak opisać swoje uczucia, nie mówiąc już o tym, co je wyzwala. Ale chodzi o to, aby dziecko poczuła się bezpiecznie w środowisku. Kontaktuj się z innymi rodzinami i staraj się organizować wydarzenia, w których pojawią się punkty konfliktu lub zdenerwowania (prawie zawsze wygrywa lub przegrywa). Ale ważne jest, aby twoja córka czuła się bezpiecznie i aby miała głos i mogła go używać, aby prosić ludzi, aby przestali i że ma moc odejść.

Twoje pytanie ma dwa aspekty: asertywność i wrażliwość. Zajmę się nimi osobno.

Boisko szkolne, gdzie na kilka klas dzieci przypada jedna osoba dorosła sprawująca nadzór, nie jest tak naprawdę idealnym miejscem do nauki asertywności. Dzieci, które są w tym dobre, są albo naturalnie asertywne, albo już nauczyły się od starszego rodzeństwa. Musisz zaaranżować prawdziwe sytuacje, w których możesz być tam, aby ją trenować: przyjęcia urodzinowe, daty gry itp.

Moja 5-letnia córka była wyjątkowo nieśmiała, do tego stopnia, że ​​sądziliśmy, że może mieć selektywny mutyzm. Chodziła do niedzielnej szkoły i przez cały czas nie mówiła ani słowa. Pomogło jej to dać jej wiele okazji do ćwiczenia asertywności dzięki naszemu coachingowi. Czasami rodzice nieświadomie wkraczają, aby chronić wrażliwe dziecko, co wzmacnia przekonanie, że potrzebują ochrony. Świadomie staraliśmy się tego uniknąć.

Na przykład, jeśli chciała czegoś w restauracji, poprosiliśmy ją o to, ale powiedzieliśmy jej, co powiedzieć. Jeśli przyszła do nas z problemem dotyczącym innego dziecka, zmusiliśmy ją do rozwiązania tego problemu, ale powiedzieliśmy jej, co powiedzieć. Jeśli chciała grać w grupie i nie mogła wymyślić, jak się zaangażować, doradziliśmy jej, co robić. Udało się to na tyle dobrze, że obecnie próbujemy go oddzwonić w inny sposób, aby mogła rozpoznać sytuacje, w których powinna poprosić nas o interwencję.

Moja córka jest jednak nadal dość wrażliwa i tutaj nieco się różni od innych rodziców. Chociaż wrażliwość może być zobowiązaniem, jest również atutem. Z czasem gęstsza skóra pojawia się naturalnie, nie trzeba jej spieszyć.

Pod tym względem potwierdzam uczucia twojej córki, wyjaśniam uczucia innych dzieci i pomagam jej rozpoznać alternatywy.

Walidacja oznacza uznanie, że jej uczucia są naturalne i w porządku. Nie chcesz, żeby czuła, że ​​coś z nią jest nie tak z powodu tego, jak się czuje. Nie mów takich rzeczy, jak: „Nie powinieneś czuć smutku”. Powiedz: „Wiem, że to przerażające, gdy ludzie na ciebie krzyczą”.

Wyjaśnij, co oznaczają działania innych dzieci. Twoja córka nie ma jeszcze wystarczającego doświadczenia, aby postawić się w butach innych ludzi. Powiedz: „Nie krzyczą, bo są szaleni. Po prostu myślą, że muszą to zrobić, aby inni zwrócili na nie uwagę”.

Naucz ją rozpoznawać alternatywy. W szkole są inne dzieci w dokładnie takiej samej sytuacji. Są po prostu trudniejsze do zauważenia, ponieważ nie są tak asertywne. Naucz swoją córkę, aby aktywnie szukała dzieci takich jak ona. Są szanse, że będzie znacznie szczęśliwsza w grupie, która gra zgodnie z zasadami konsensusu i uprzejmości, jak najwyraźniej robi to twoja rodzina.

Uznanie, że ma alternatywy, daje siłę, nawet jeśli zdecyduje, że wciąż pragnie uwagi hałaśliwej grupy. Usuwa desperację, co zmniejsza konsekwencje awarii, co zmniejsza ryzyko. Pomyśli: „Równie dobrze mogę być asertywna, ponieważ jeśli to nie zadziała lub jeśli krzyk będzie zbyt duży, zawsze mogę znaleźć spokojnego przyjaciela do zabawy”.