Syn (22) musi nadal inicjować kontakt między synem a rodzicami po wyprowadzce

Mając 22 lata wyprowadziłam się rok temu (około pół godziny jazdy od hotelu), aby zamieszkać z moją dziewczyną po tym, jak zaproponowałem jej również.

Zawsze (i sądzę, że nadal tak mam) miałem / mam dobre relacje z rodzicami i miałem dobre dzieciństwo, mimo że moi rodzice mieli do czynienia z ciężko upośledzonym i niestety zmarłym synem.

Od kiedy przeprowadziłem się w grudniu zeszłego roku, to ja ciągle pytam (około 1 raz w miesiącu), kiedy rodzice mogą się znowu spotkać, żebyśmy mogli się pośmiać, wypić drinka lub cokolwiek innego. Ani razu w zeszłym roku nie poprosili mnie, żebym przyszedł, ani nie zapytali, czy mogą przyjść na filiżankę kawy lub coś innego.

Jeśli zamierzają robić rzeczy z moją rodziną, na przykład idą na spacer lub na kręgle, nie zapraszają nas ani mnie samych.

Mój tata zadzwonił do mnie raz w zeszłym roku, a moja mama prawdopodobnie około 2 razy. Dają od czasu do czasu WhatsApp, ale są to głównie: pamiętaj o urodzinach babci lub cokolwiek innego.

Kocham moich rodziców i zakładam, że myślą, że jestem zbyt zajęty (Pracuję 42 godziny w tygodniu, kupuję dom, przygotowuję ślub i opiekuję się moją przewlekłą chorą dziewczyną, więc prowadzę również gospodarstwo domowe), ale chciałbym jeśli po prostu zadzwonią, kiedy wyjdą na kręgle lub odwiedzą moich dziadków.

To trochę boli, widząc na Facebooku, że robią fajne rzeczy z moimi braćmi (23 i 15 lat), którzy wciąż mieszkają w domu, nawet mnie nie zapraszając.

Chciałbym uzyskać porady, jak do nich podejść, ponieważ w tej chwili czuję się pominięty.

Odpowiedź na podane pytania:

P: Czy zanim się wyprowadziłeś, byli zadowoleni z wyboru dziewczyny / narzeczonej?

Odp .: Wierzę, że tak

P: Czy byli rozczarowani, kiedy się wyprowadziłeś?

Odp .: Nie wydaje mi się. Powiedzieli, że za mną tęsknią, ale sprawy nigdy nie były emocjonalne.

P: Czy pomogli ci się przenieść?

Odp .: Tak, zrobili to.

P: Czy polegali na tobie, kiedy tam mieszkałeś, bez którego teraz musieliby się obejść?

Odp .: Tylko moja obecność

P: Innymi słowy, czy możesz wymyślić jakiś powód, dla którego mogliby się martwić, że ich opuściłeś?

Odp .: Nie, nic nie mogę wymyślić. Jedyne, co wziąłem, to moja własna playstation i dali nam lodówkę.

P: Czy zwracali uwagę na twoje uczucia i uwagi, kiedy mieszkałeś w domu?

Odp .: Tak, byli. Mógłbym im powiedzieć wszystko, a oni powiedzieli mi więcej o swoim życiu, gdy się starzeję (finanse itp.)

P: Czy naprawdę cię słyszeli, kiedy z nimi rozmawiałeś i szanowali twoje opinie?

Odp .: Tak, zrobili to. Nie byliśmy żadnymi cudami emocjonalnymi będąc rodziną 4 mężczyzn. Ale kiedy się odezwałam, słuchali

P: Czy wszyscy chodziliście razem, aby robić rzeczy, które wszyscy lubili, czy tylko niektórym się podobało?

Odp .: Od czasu do czasu robiliśmy wesołe miasteczko lub zoo. Czasami wychodzili na spacery, a ponieważ to nie było moje coś, musiałbym zostać w domu. Ale zawsze mnie pytali.

PS Tak samo jest z moimi braćmi. Ledwo ich widzę, a oni ledwo proszą mnie o spotkanie.

PPS Moi rodzice prawnie kontaktują się z nami obojga, aby spotkać się lub poprosić o okazjonalną kawę / herbatę

PPPS Jeśli to nie jest odpowiednia konfiguracja dla tego rodzaju pytań, możesz je edytować lub powiedzieć mi w komentarzach.

Zarówno moi rodzice, jak i teściowie mieli podobne problemy, kiedy po raz pierwszy wyszłam za mąż, więc myślę, że to nie jest takie rzadkie. Starałbym się nie czytać w nim niczego złego. To tylko okres dostosowania.

Po pierwsze, należy wziąć pod uwagę, że ludzie naturalnie spędzają większość wolnego czasu z ludźmi, z którymi mieszkają. Pomyśl o tym, kiedy nadal mieszkałeś z rodzicami. Ile działań wykonałeś z dziadkami? Twoi rodzice są teraz w roli „dziadka”, a ty w roli „rodzica”, nawet jeśli nie masz jeszcze dzieci. Nie powinieneś oczekiwać tego samego poziomu wspólnoty. Smutne ale prawdziwe.

Po drugie, moi rodzice i teściowie nie przyzwyczaili się do planowania zajęć rodzinnych, dopóki wszystkie dzieci się nie wyprowadziły. Nadal tkwili w trybie „rodzice z dziećmi w domu”. Nie chcieli też ingerować w naszą niezależność. To nakłada teraz na ciebie większość obowiązków, ale wiedz, że będzie lepiej, i to nie dlatego, że nie dbają o ciebie.

Jedną z rzeczy, która pomaga, jest zaplanowanie regularnego czasu na spotkanie. Może niedzielny obiad lub wieczór. Te rzeczy trzeba zaplanować teraz, więc równie dobrze możesz zacząć się przyzwyczajać. Nie zostawiaj działania bez uprzedniego przygotowania wstępnych planów na następny.

Dla młodego dorosłego ważne jest, aby ustanowić siebie jako niezależną osobę z własnym życiem. Czy to świadomie, czy podświadomie, twoi rodzice być może próbują ci pomóc w tym procesie. Zwłaszcza teraz, gdy masz się pobrać, twój małżonek musi stać się nową najważniejszą osobą w twoim życiu.

Ponadto, gdy dwoje dzieci wciąż przebywa w domu, twoi rodzice prawdopodobnie nie odczuwają tak intensywnego rozłąki jak ty. Pamiętaj tylko, że chociaż twoi bracia mają teraz więcej uwagi rodziców, nie posunęli się tak daleko, jak ty, aby stać się w pełni niezależnymi dorosłymi.

Gdybym był tobą, nadal bym do nich sięgał, kiedy czujesz potrzebę, i inaczej koncentrowałbym się na nowym życiu z narzeczonym i budowaniu relacji z teściami. Jestem pewien, że twoi rodzice zaczną do ciebie wracać, jeśli masz dzieci (lub jeśli twoi bracia przeprowadzą się z domu). W tym momencie możesz mieć ich więcej niż chcesz!

Rozumiem, dlaczego jest ci z tego powodu przykro, ale sugerowałbym, że może być bardziej pozytywny powód, dla którego masz takie doświadczenie, niż że twoi rodzice są na ciebie źli lub nie chcą cię widzieć. Wygląda na to, że jesteś bardzo dojrzały i niezależny, szczególnie w porównaniu do swoich braci. Sytuacja z twoim upośledzonym bratem (nie mówisz, czy to starszy czy młodszy) brzmi bardzo niefortunnie i to nie jest jego wina, ale brzmi, jakby potrzebował o wiele więcej uwagi i uwagi niż sam, po stworzeniu własnego życie i wyprowadził się z domu.

Nie oznacza to, że nie potrzebujesz uwagi rodziców, ale myślę, że to całkiem normalne, że rodzice bardziej się martwią i mają większy kontakt z dziećmi, gdy są bardziej potrzebni. Jest to normalny proces, którego doświadcza prawie każdy, gdy dorasta - małe dzieci potrzebują o wiele więcej opieki niż starsze dzieci, dopóki tak jak ty, dziecko nie będzie w stanie samodzielnie się opiekować. Teraz wszyscy musicie dostosować się do nowego rodzaju relacji, w których spotykacie się głównie dla przyjemności i cieszenia się swoim towarzystwem.

Czasami miałem podobne odczucia z rodzicami, choć mniej ekstremalne niż twoja sytuacja. Jeden z moich braci opuścił dom znacznie później niż ja i mój drugi brat i od tego czasu kilka razy miał dość poważne problemy z pieniędzmi i musiał poprosić rodziców o pomoc. Zawsze też był dość trudny do zniesienia i lubi na własną rękę. Wydaje się, że przyniosło to efekt odwrotny do tego, co wcześniej myślałem, ponieważ czasami czuję, że moi rodzice lubią go bardziej niż mnie i mojego drugiego brata. Bardziej prawdopodobne jest, że prawdopodobnie po prostu bardziej potrzebują ich uwagi.

Ponieważ mam własne dziecko, a zwłaszcza w trudnych pierwszych dniach, kiedy przyzwyczajam się do nowego dziecka, otrzymałem znacznie więcej wsparcia od moich rodziców i widziałem je częściej niż wtedy, gdy byłem młodszy i samotny. moje życie, w którym nie było tylu zajęć, w które mogliby być częścią.

Mam dla ciebie trzy sugestie.

1. Myślę, że rodzice lubią czuć się potrzebni i móc pomagać. Spróbuj więc poprosić ich o radę w czymś. Być może powiedz im coś, z czym się zmagasz. Może trudno jest wykonać pracę w nowym domu, wykonując zajęty zawód i dbając o swoją dziewczynę, więc sprawdź, czy mogą pomóc. Być może możesz poprosić ich o zaangażowanie w przygotowania do ślubu.

2. Jak sugerowano wcześniej, postaraj się zorganizować z nimi zajęcia towarzyskie i dołączyć do narzeczonej. Ponieważ wszyscy się lepiej poznają i mamy nadzieję, że miło spędzają czas, prawdopodobnie będą chcieli to robić częściej.

3. Powiedz im, że Ci się spodoba, jeśli będą dzwonić częściej lub umówić się na spotkanie. Nie zawsze łatwo jest powiedzieć takie rzeczy, ale spróbuj o tym wspomnieć w łagodny sposób. Na przykład pod koniec spotkania towarzyskiego, w którym czujesz, że wszyscy dobrze się bawili, możesz powiedzieć „więc kiedy następnym razem się spotkamy?” Lub „kto aranżuje na następny raz?”. Być może po prostu nie zdawali sobie sprawy z tego, jak się czujesz i sugerowali, że mogą myśleć, że jesteś zbyt zajęty i dzieje się wiele innych rzeczy.

Mam nadzieję, że to pomoże i gratuluję nowego domu i zbliżającego się ślubu.

Po pierwsze, proszę, pozwólcie mi wyrazić współczucie, zarówno za utratę waszego brata, jak i teraz za izolację od nich, którą czujecie.

Nie wiem, co dzieje się w umysłach członków twojej rodziny. Czy zanim się wyprowadziłeś, byli zadowoleni z twojego wyboru dziewczyny / narzeczonej? Czy byli rozczarowani, kiedy się wyprowadziłeś? Czy pomogli ci się przenieść? Czy polegali na tobie, kiedy tam mieszkałeś, z czym muszą sobie poradzić? Innymi słowy, czy potrafisz wymyślić jakiś powód, dla którego mogliby się martwić, że ich opuściłeś?

Proszę wziąć długą, ostrożną i obiektywnie do swojej rodziny, nawet jeśli są rzeczy, o których wolałbyś nie myśleć zbyt wiele. Czy zwracali uwagę na twoje uczucia i uwagi, kiedy mieszkałeś w domu? Czy naprawdę cię słyszeli, kiedy z nimi rozmawiałeś i szanowali twoje opinie? Czy wszyscy chodziliście razem, aby robić rzeczy, które wszyscy lubili, czy tylko niektórym się podobało?

Twoja narzeczona jest chora, dużo pracujesz i planujesz ślub. Czy w ogóle prosiłeś mamę o pomoc? Czy mama (i tata) narzeczonej będzie pomagać?

Wydaje mi się, że staram się zrozumieć, czy to dla nich prawdziwy zwrot, czy też zawsze byli to spontaniczni ludzie, którzy nie myśleli zbyt wiele, nie planowali zbyt wiele, tylko robili to, co czuli? Myślę, że musisz poważnie się nad nimi zastanowić, zanim powiesz za dużo.

W międzyczasie daj im znać, że chcesz je zobaczyć, i podejmij inicjatywę, aby przygotować coś konkretnego , przynajmniej raz w miesiącu, aby wszyscy mogli się cieszyć: wieczorny posiłek, program, trochę muzyki świątecznej (jeśli lubisz to), cokolwiek. Jeśli ciągle cię odrzucają, masz cenną informację.

Jeśli o to chodzi, nie masz wiele do stracenia, będąc z nimi szczery w kwestii tego, jak się czujesz pominięty. Może poczują ulgę, gdy odkryją, że masz czas je zobaczyć. A może powiedzą, że jesteś zbyt wrażliwy i wyśmiejesz to. Nie wiem Ale nie ma sensu zastanawiać się, dlaczego krzywdzą cię, skoro tak wyraźnie są.

Możesz zacząć budować życie z tymi, którzy mają dla ciebie więcej czasu: rodzicami (i rodziną) narzeczonej. Powodzenia, mam nadzieję, że się uda.

W przypadku dorosłego rodzeństwa dynamika „kto woła kogo” i tym podobne są często bardzo nieprzejrzyste i zagmatwane. Zazwyczaj jednak nie są one spowodowane świadomym powodem, ale są po prostu wyszkolonym zachowaniem na autopilocie.

Mam podobną sytuację. Moi rodzice rozwiedli się, kiedy moja siostra i ja byliśmy w liceum. Mój tata ożenił się ponownie i miał troje młodszych pasierbów i mieszkaliśmy z mamą, dopóki nie poszliśmy na studia. Moja siostra została w tym samym mieście, co moja mama, przeprowadziłem się trochę dalej.

Po latach wszyscy jesteśmy dorośli, z małżonkami i / lub byłymi i / lub dziećmi. Wszyscy jesteśmy „bliscy” - dobre relacje z macochą i rodzeństwem oraz wszyscy ze sobą (zwykle wszyscy razem Świętujemy Święto Dziękczynienia / Boże Narodzenie, na przykład, nawet wszystkich byłych rodzin, ponieważ uważamy, że jest to lepsze dla wszystkich dzieci). Ale powstały wzorce, w których mój tata nie dociera zbytnio do mojej siostry i do mnie - generalnie naszym obowiązkiem jest nazywać je; podczas gdy wzywają i zapraszają jeszcze trzy młodsze rodzeństwo. Jeśli nie dzwonię do nich przez chwilę - po prostu nie rozmawiamy, dzwonią jak moje urodziny i jeśli ktoś umiera. Moja matka i siostra są bardzo blisko i mówią codziennie; jeśli nie zadzwonię do mamy przez około tydzień, zadzwoni do mnie.

Różnice te nie są zamierzone. Czasami ktoś się tym przejmuje - tak jak ostatnio powiedziała mi moja siostra, że ​​nie podobało jej się to, że tata nie wtrącił się zbytnio. Wiem, że byłby zdziwiony, gdy to usłyszał, i uważa, że ​​tak, po prostu moja siostra i ja jesteśmy starsi, oboje jesteśmy rozwiedzeni z naszymi domami, wychowujemy dzieci jako samotni rodzice, a nasze życie jest ogólnie wyrównane. Podczas gdy młodsi czasem wciąż przeprowadzają się z powrotem do domu, aby opiekować się dziećmi, tego rodzaju rzeczy. Jest to naturalny okres skupienia uwagi (a wraz z wiekiem rodzice mają wiele rzeczy do przemyślenia w porównaniu z życiem w latach dwudziestych - szczególnie w tym przypadku z innym niepełnosprawnym dzieckiem).

Możesz tylko wspomnieć o tym w sposób niekonfrontacyjny. „Hej, bardzo bym chciał, gdybyś zaprosił mnie za każdym razem, gdy wszyscy wychodzicie, jeśli nie dam rady, to w porządku, ale czuję się uwzględniony”. „Czułbym się dobrze, że czasami do mnie dzwonicie, więc wiem, że o mnie myślicie”. Możesz wpływać na ich zachowanie o około 20% dzięki podpowiedziom tego rodzaju - w przeciwnym razie jest to odpływ i przepływ życia każdego człowieka, a ty musisz po prostu to wyjaśnić i zrozumieć, że to nie jest brak miłości, tylko to, co jest częścią codziennej rutyny a co nie.

1. Jednym z powodów może być to, że zdają sobie sprawę z faktu, że zbyt bliski kontakt może (i najprawdopodobniej przynajmniej w powszechnej opinii) prowadzić do tego, że twoja znacząca osoba jest urażona. „Chłopiec mamy” i tak dalej.

   Jako takie, mogą świadomie pozwalać ci ustawić tempo interakcji tak, aby powodowało najmniejsze obciążenie między tobą a twoją dziewczyną.

2. Mogą nie zdawać sobie sprawy, że chcesz uzyskać więcej kontaktów. Szczerze mówiąc, większość facetów w twoich sytuacjach jest na odwrót. Aktywnie nienawidzą bycia „duszonymi” i postrzegają zbyt wiele kontaktów jako atak na ich niedawno odzyskaną niepodległość.

3. Mogą być tacy jak ja. Ja osobiście nienawidzę kontaktu i inicjowania go. Nie ma znaczenia, czy są to rodzice, dzieci, najbliższa rodzina, daleka rodzina, najlepsi przyjaciele czy znajomi. Jeśli nie mam przypomnienia, aby się z nimi skontaktować ... po prostu nie mogę. Nie z powodu złości i złych uczuć, ale dlatego, że utrzymywanie bliskiego kontaktu jest mi obce.

   Życie razem jest inne, ponieważ nie ma dodatkowej energii na zainicjowanie kontaktu.

   Dobrym testem lakmusowym jest to, jak go traktują, kiedy się z nimi kontaktujesz / dzwonisz? Czy oni chętnie rozmawiają? A może spieszysz się z telefonem i przeważnie milczysz? Jeśli to pierwsze, prawdopodobnie najpierw trzeba się z nimi skontaktować i nie unikają kontaktu jako takiego.