Powstrzymaj 14-miesięcznego psa przed zranieniem psa

Jestem ojcem 14-miesięcznego syna, jedynaka, a on jest taki, jakiego oczekiwałbym od małego. Ma nieugiętą ciekawość, potrzebę zabawy, okazjonalne przytulanki, intensywne pragnienie wykonywania dziwnie skupionych zadań i spektakularny pokaz dramatyzmu, gdy wywołuje furię.

Ostatnio zastanawiam się, czy to jedno zachowanie jest normalne i jak go zatrzymać. Czasami po prostu błąka się po okolicy i szuka czegoś do zrobienia, a kiedy widzi psa, podbiega i zaczyna go ranić. Uderzy psa, złapie opadające wargi lub długie uszy psa Bassett Hound i pociągnie je, czasem nawet próbuje nadepnąć na niego, gdy leży na podłodze. Tym bardziej niepokojące jest to, że jest ogromny jak na swój wiek, więc jego rozmiar i siła nie pasują jeszcze do jego emocjonalnej lub mentalnej dojrzałości. Według pediatry rejestruje 99% percentyla i 90% masy.

Mój pies jest na szczęście niezwykle łatwy i niezwykle cierpliwy. Czasami piszcze z bólu, ale nigdy nie pęka ani nie wykazuje agresywnego zachowania. Zaczyna się jednak bać malucha i to łamie mi serce.

Oczywiście, kiedy to widzę, fizycznie mu zapobiegam i staram się dać mu stanowcze NIE! Nie sądzę, że jeszcze mentalnie pojmuje koncepcję NIE, a jeśli tak, wydaje się, że nie ma kontroli impulsów, aby się powstrzymać. Kiedy go zatrzymuję i mówię: Nie, on jest mniej lub bardziej zdenerwowany. Próbowałem też pozytywnego wzmocnienia, ucząc go, jak głaskać i przytulać psa. Będzie ładnie głaskać, a następnie mocno się przytulić i dobrze reaguje na pochwały. Wydaje się zadowolony z siebie, gdy chwalę go za to, że jest miły, ale potem widzę, jak jego ciało zaczyna się trząść, jakby miał zamiar zrobić coś, nad czym nie ma kontroli, a potem znów zaczyna robić z nim nadmierną gwałtowność i gwałtowność.

Jest słodkim chłopcem, ale zastanawiam się, czy to przypadkowe gwałtowne uderzenie jest normalne u 14-miesięcznych chłopców? Czy to jest faza? Czy to znak, że może wyrosnąć na osobę stosującą przemoc? Jakie techniki mogę spróbować nauczyć go NIE i przestać ranić psa?

14 miesięcy jest dość młody, aby nauczyć się być naprawdę miłym dla drugiego - prawie na pewno ma bardzo mało empatii w tym momencie. On nie próbuje skrzywdzić psa; naciska przycisk, który sprawia, że ​​dzwonek dzwoni, w zasadzie: przyczyna, skutek, nic więcej. Fakt, że pies nie reaguje zbyt wiele, jest dobrą rzeczą - sprawia, że ​​może to być krótsza faza, niż gdyby pies zrobił coś bardziej ekscytującego.

Po pierwsze, nie jestem zaskoczony, że „NIE” tak naprawdę nie działa. W większości przypadków tak nie jest, chyba że go przerażasz (co jest złym pomysłem z innych powodów). To tylko krótkoterminowe rozwiązanie - mam nadzieję, że zatrzyma go w jednym przypadku, ale nie zadziała następnym razem ani następnym razem. Musi zobaczyć, jak prawidłowo komunikować się z psem i zrozumieć, dlaczego jest to ważne.

Zamiast tego możesz spróbować tego, co dla nas zadziałało. Po pierwsze, kiedy widzisz go zbliżającego się do psa, ale wcześniej cokolwiek się stanie, usiądź obok niego i psa i pokaż mu, jak może pozytywnie oddziaływać z psem. Pieszcz od stóp do głów, najłatwiejszy ruch dla dziecka i wzmacniaj werbalnie („Ładnie pieszczoty”, „Pieszcz tak”, „Ładna piesek” itp.). Spraw, by było fajnie i pokaż swoim działaniom, jak to zrobić. Rób to często - nie zadziała to za pierwszym, drugim czy trzecim razem, ale po pewnym czasie przyzwyczai się do ciebie.

Po drugie, kiedy zobaczysz, jak robi coś, czego nie powinien, zamiast „NIE” (co prawdopodobnie zmieni to w bardziej przeciwną interakcję), podejdź do niego i usiądź i powiedz „Nie, dziękuję, to boli pies. Bez ciągnięcia za uszy. Nie ciągniemy za ogon. Zamiast tego ładnie głaskamy ", i znów pokazujemy miłe pieszczoty i zaczynamy rutynę. To klasyczne przekierowanie. „Boli psa” prawdopodobnie nie przyniesie większego efektu; ale ostatecznie tak się stanie, a kiedy zacznie zdobywać empatię wobec innych, będzie to coś, co pamięta.

Ogólnie rzecz biorąc, w tym wieku głównym celem jest po prostu wykazanie się dobrym zachowaniem. Większość swojego zachowania uczy się na podstawie obserwowania twojego zachowania w tym momencie. Jest to oczywiście dobre i złe - ale w większości dobre, ponieważ oznacza, że ​​możesz modelować dobre zachowanie i mieć duże prawdopodobieństwo naśladowania go.

Mam podobną sytuację, tyle że moje dziecko jest małe, a mój pies to 73 kg dog niemiecki. Więc pies tak naprawdę nie rejestruje „nadużyć” dzieci, chyba że dziecko wsadzi palec w oczy psa lub w nos. Na szczęście również dla nas pies jest całkowicie łagodny nawet w tych okolicznościach.

Każde dziecko jest inne, więc twój przebieg może się różnić, ale poniższe działania działają dla mnie całkiem dobrze w przypadku większości zachowań, które chcę zatrzymać.

• Tak długo, jak dziecko robi rzeczy, które zatwierdzam, żyje w morzu uwagi i miłości.
• Jeśli zachowanie nie jest niebezpieczne ani zakłócające, po prostu je ignoruję. Nie muszę lubić wszystkiego, co robi.
• Jeśli zachowanie jest niebezpieczne lub zakłócające, zbliżam się do niego i mówię bardzo spokojnym, ale asertywnym głosem: „Nie, Scotty, nie wolno ci tego robić”, lub słów o tym podobnych. Jednocześnie staram się przedstawić lub poprowadzić go do alternatywy.
• Jeśli to się nie powiedzie, usuwam go z sytuacji.

oto kilka przykładów:

Z psem na ogół wystarczyło przyjść do niego i powiedzieć „Nie Scott, głaskujemy psa delikatnie w ten sposób ...” i pokazać mu, jak głaskać psa lub poprowadzić jego dłoń dobrym ruchem pieszczot. Moja żona i ja musieliśmy to zrobić około 6-12 razy, ale nie musiałem wkraczać od około miesiąca, więc wydaje mi się, że to zachowanie jest w większości poprawione. Jeśli nie chciał grać ze zmodyfikowanym zachowaniem, po prostu zabrałem go i zrobiłem coś innego.

Jak zaobserwowałeś u swojego dziecka, Scotty również przez chwilę dobrze głaskał, a następnie w pewnym momencie przerodził się w bardziej bam-bam. Zawsze przypisywałem to słabej kontroli silnika. Widzę to samo zachowanie, gdy próbuję na przykład użyć widelca. Jeśli próbowałeś nauczyć się czegoś, co wymaga dużej koordynacji, np. Gry na gitarze, powinieneś być w stanie się z tym odnosić. Kiedy uczę się nowych rzeczy na gitarze, mam irytujące uczucie swędzącego mózgu, dopóki nie wytrenuję neuronów na tyle, aby ruch stał się automatyczny. Wyobrażam sobie, że dla Scotty'ego wszystko * tak się czuje i łatwo jest współczuć.

Kiedy to się stało (dobre pieszczoty migrują do bam bam), po prostu powtórzyłem ten proces, zwykle z chichotem (po prostu nie mogę się powstrzymać). W końcu dzieciak się znudzi i odejdzie, albo będę miał dość tego procesu i zabiorę go ze sobą, by zrobić coś innego.

Mieliśmy podobny problem z tym, że rzucił jedzenie i talerz na podłogę. To było trudniejsze. Na początku próbowaliśmy naprawdę surowo „NIE”, ale to całkowicie zawiodło. Przeszliśmy na to samo spokojne i asertywne podejście i po trzech lub czterech przestępstwach zabraliśmy mu talerz na kilka minut. Ponieważ ma niedowagę, zawsze zwracaliśmy go po krótkiej przerwie i próbowaliśmy ponownie. Po trzech lub czterech powtórzeniach zakończyliśmy posiłek. Po kilku dniach problem został w dużej mierze rozwiązany. Próbowaliśmy surowego NO już bez powodzenia.

Z przyjemnością stwierdzam, że działało to naprawdę dobrze. Ma teraz zdrowy apetyt i bardzo rzadko rzuca jedzenie na podłogę .

Na spotkaniu rodzinnym nie mogłem zmusić go do przestania grać z gniazdkiem sieciowym, więc po 3 poprawkach ustnych (z próbą odwrócenia uwagi) w końcu podniosłem go i zabrałem do naszego pokoju. Krzyczał przez kilka minut, a ja po prostu rozmawiałem z nim spokojnie, tłumacząc, że w życiu nie zawsze możesz robić to, co chcesz. Nie wydaje mi się, żeby to wyjaśnienie było pomocne, ale myślę, że usłyszenie mojego uspokajającego głosu było pomocne.

To trochę nie na temat, ale myślę, że to też jest pomocne. W miejscach publicznych ma nawyk głośnego wokalizowania, w sposób, który mógłby przeszkadzać innym. Lubi chodzić na Aaaaaaaaa przez długi czas. W pociągu lub samolocie jest to bardzo uciążliwe dla innych. Moja żona wpadła na pomysł, by położyć dłoń na jego ustach i poruszać nią w przód iw tył, hałasować jak dziecko udające Indianina (tj. Wah wah wah). Z jakiegoś powodu jest to mniej irytujące dla ludzi wokół nas, a zarówno osoby postronne, jak i dziecko uważają to za zabawne. Po kilku minutach traci zainteresowanie, a my robimy coś innego.

Czy kiedykolwiek myślałeś o klapsowaniu tego dzieciaka? Kiedy byłem młody, dość szybko nauczyłem się, co jest dopuszczalne, a co nie. Odpowiedź Joe wydaje się kolejnym rozwiązaniem, które byś zadziałał (jest to w zasadzie sposób trenowania zwierzęcia). Jak wychowałem się i wydawało mi się, że dobrze dorastałem.