Jak możemy zdyscyplinować silną, źle zachowującą się 5-latkę?

Mój 5-letni syn otrzymuje i obawia się kary, ale wielokrotnie wykazuje te same niedopuszczalne zachowania. Zawsze miał silną wolę i zwykle jest taki, że oświadczenie takie jak „Nie rób tego” to otwarte zaproszenie do zrobienia tego. Próbowaliśmy taktyki przekierowywania lub rozpraszania uwagi, ale nadal jest tak bardzo skoncentrowany na wykonywaniu oryginalnego zachowania. Co gorsza, zwykle robi zabronione zachowanie i rażąco mówi nam lub pokazuje, że to zrobił. Wielokrotnie, nawet po ukaraniu. (Jest teraz w tej chwili na czas). Jest konsekwentnie karany, ale za każdym razem idzie tą samą autodestrukcyjną ścieżką. Kiedy zostaje ukarany, wyjaśniamy, co zrobił źle, dlaczego jest karany i dlaczego nie powinien robić tego, co mu kazano nie robić. Czasami on Powiem nam nawet najpierw, dlaczego ma kłopoty, więc zastanawiam się, czy zachowuje się w sposób nieuchronny, na jaki zwraca mu uwagę. Myślę, że zyskuje dużo miłości i pozytywnej uwagi - jest jedynakiem i pozostaje z krewnym w ciągu dnia. Staramy się zapewnić mu dobre, zabawne dzieciństwo, ale musimy dowiedzieć się, jak skutecznie go zdyscyplinować.

Jego powtarzające się złe zachowanie obejmuje:

• Krzyczy publicznie na swoich płucach (sklepy, domy przyjaciół itp.)
• Ucieczka przed nami (w parkach, sklepach, na parkingach itp.)
• Odpowiadanie i brak szacunku dla autorytetów
• Zranienie zwierząt nawet po tym, jak wyjaśnimy, dlaczego jest to złe
• Powtarzające się uciążliwe zachowania (powtarzanie się, walenie pięściami, kopanie ścian, celowe kruszenie jedzenia na podłogach itp.)
• Wielokrotnie pytał nas, dlaczego nie może zrobić czegoś, nawet jeśli mu to wyjaśniono
• Zasadniczo większość złych zachowań, które mogą popełniać małe dzieci, ale powtarzają się w kółko, nawet po zdyscyplinowaniu

Dostaje ostrzeżenie, aby zatrzymać zachowanie, a następnie, w zależności od powagi tego, co zrobił (i gdzie jesteśmy), albo pójdzie na przerwę, albo utraci przywilej (np. Zabranie ulubionego filmu lub pominięcie czynność). Przerwa w pracy i utrata przywilejów naprawdę go zdenerwowały, ale wciąż nie powstrzymują go od złego zachowania. To tak, jakby nie mógł się powstrzymać.

Mój małżonek i ja jesteśmy zmęczeni. Staramy się modelować dobre zachowanie i zachęcać go do dobrego wychowania i szacunku. To zachowanie nas przeraża. Wygląda na to, że nie możemy nawet cieszyć się życiem jako rodzina, ponieważ nasz syn jest tak destrukcyjny i nie reaguje. Większość publicznych wypadów należy skrócić lub wyeliminować, ponieważ konsekwentnie źle się zachowuje i nie reaguje na naszą dyscyplinę. Po tym, jak źle się zachowuje, kiedy próbujemy rozmawiać z nim od serca do niego o jego zachowaniu i dlaczego oczekujemy, że będzie miał na myśli nas, zwykle ma małe problemy z wyrażaniem siebie i często otrzymujemy te same bezsensowne odpowiedzi od him (Us: Dlaczego popełniłeś [złe zachowanie]? On: Ponieważ nie chciałem). Nie lubi też kontaktu wzrokowego. Zwykle nie czujemy, że do niego dotarliśmy.

Czy możemy zastosować inną taktykę dyscypliny? Czy może brzmi to tak, jakbyśmy potrzebowali profesjonalisty? Jesteśmy zagubieni i nie chcemy, aby sprawy wymknęły się spod kontroli, gdy się starzeje (a nawet zaczyna szkołę). Chcemy tylko, żeby zrozumiał, że jego zachowanie nie zawsze jest dopuszczalne.

Dziękuje za przeczytanie.

Aktualizacja (z komentarzy poniżej): Mój małżonek i ja nie zgadzamy się na klapsy, ponieważ mieliśmy różne doświadczenia z tym. Czuje, że to czasem konieczne. Ponieważ nasz syn nie poprawił się po przerwach i odebraniu przedmiotów / przywilejów, postanowiłem się z nim zgodzić i wykorzystaliśmy go do wybranych złych zachowań. Nie działało to lepiej. Jednak gdy był klapsy, zawsze mu mówiono, dlaczego. Nie wspomniałem, że go wykorzystaliśmy, ponieważ obawiałem się, że odwróci to uwagę od pierwotnego pytania, ale ponieważ już pojawiło się [w komentarzach], tak, zostało zbadane, ale nie ma lepszych rezultatów niż nasze inne taktyki .

Cieszę się, że martwisz się zachowaniem syna, to pokazuje, że grasz w piłkę i opiekujesz się nią. Jestem nauczycielem w szkole podstawowej (32 lata), rodzicem i dziadkiem i sugeruję, abyś szukał profesjonalnej pomocy. Dwa z twoich komentarzy dotyczą w szczególności: fakt, że twój syn, w wieku pięciu lat, ma trudności z nawiązaniem kontaktu wzrokowego, może wskazywać na problemy, które należy rozwiązać wcześniej niż później. Drugim jest fakt, że twój syn nadal krzywdzi zwierzęta (to NIE jest coś, co robią większość małych dzieci), chociaż nie mówisz, jak je boli, jest to duża czerwona flaga podczas pracy z dziećmi / opieki nad nimi, że istnieją obawy . Uważam, że powinieneś zacząć od swojego pediatry, bądź z nimi szczery i mogą skierować cię do specjalisty.

Czy próbowałeś nawiązać kontakt ze swoim dzieckiem i rozwinąć pozytywny związek?

Z twojego postu słyszę tylko, że próbowałeś go zranić - od odebrania przywilejów fizycznemu. Jeśli uczysz go tylko, że kiedy jesteś większy, możesz skrzywdzić kogoś mniejszego, czy to dziwne, że nie rozwinął jeszcze empatii wobec rzeczy mniejszych od niego? (Dla przypomnienia, nie wydaje mi się, aby trzymanie zwierząt zbyt ciasno brzmiało szczególnie typowo, po prostu nie sądzę, że zrobiłeś coś, aby nauczyć go inaczej).

Zamiast uczyć go, jak krzywdzić ludzi mniejszych od ciebie, ucz go umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez modelowanie ich. Kiedy doświadczy szacunku, zaufania, słuchania, empatii, współczucia itp., Będzie mógł sam je rozwinąć.

Zamiast karać go, zadawaj mu pytania (z prawdziwą ciekawością i szacunkiem!):

„co się z tobą działo [w tej sytuacji]?”
„Czy czujesz, że ludzie słyszą cię lepiej, gdy krzyczysz?”
„co się stało, że sprawiłeś, że dziś opuściłeś park, nie informując nas?”

Spróbuj także użyć bezwartościowych stwierdzeń „zauważam”, aby pomóc mu nauczyć się zastanawiać nad własnym zachowaniem bez polegania na innych osądzających go (kto będzie go karał / chwalił, gdy będzie miał 25 lat), a to pomoże mu poczuć się widzianym i słyszanym! !!!!

„Zauważyłem, że próbowałeś dziś najpierw użyć głosu wewnętrznego w domu swojego przyjaciela” „Zauważyłem, że dzisiaj wydajesz się bardzo zdenerwowany” „Zauważyłem, że dzisiaj dużo nie jadłeś” „Zauważam, że bardzo ciężko pracujesz, aby zbudować tę strukturę Lego”

Polecam Positive Discipline za to, że mogę wspierać przyjazne i twarde środowisko domowe . Nauczy Cię, jak nauczyć go umiejętności społeczno-emocjonalnych niezbędnych do uczestnictwa w wzajemnie szanującym się, spokojnym środowisku rodzinnym i wyposaży cię wszystkich, gdy wejdzie do szkoły i poza nią.

Pozytywna dyscyplina jest zakorzeniona w psychologii aldlerowskiej i uważa, że ​​wszystkie dzieci (i dorośli) szukają poczucia przynależności i znaczenia. Czy dajesz mu okazję, by poczuł się tak, jakby należał do twojej rodziny? I czy dajesz mu okazję, by poczuł się ważny? (specjalne prace, proszenie o pomoc itp.)

Aby zobaczyć, jak to wygląda w rodzinie, sprawdź następujący blog (jej syn jest również w wieku twojego syna i jest również wyjątkowo porywczy): Can We Hug It Out . To zabawne i szybkie do przeczytania!

Pracowałem z dziećmi w gangach, uchodźcami, dziećmi ze specjalnymi potrzebami, dziećmi, które wszyscy inni „wyrzucili”, a najważniejszym sposobem na zrobienie różnicy jest zaprzestanie szukania kontroli i szukanie związku. Dziecko o silnej woli i porywczości jest darem.

Chciałbym tylko wspomnieć o notatkach z książki Nurture Shock . Ich przegląd odpowiednich badań nad klapsami sugeruje, że jest on szkodliwy, gdy stosuje się go jako specjalną, ostatnią karę. Wiem, że twoje pytanie nie dotyczy przede wszystkim klapsów, ale mam nadzieję, że te informacje mogą ci pomóc, gdy decydujesz, czy i jak klapsy będą częścią twojego stylu dyscyplinarnego. Oto fragment (podkreślony w oryginale):

W kulturze, w której klapsy są akceptowane, staje się „normalną rzeczą, która dzieje się w tej kulturze, gdy dziecko robi coś, czego nie powinien”. Nawet jeśli rodzic może klapsować swojemu dziecku tylko dwa lub trzy razy w życiu, jest to traktowane jako zwykłe konsekwencje. W czarnej społeczności, którą badał Dodge, klaps był postrzegany jako coś, przez co przechodziło każde dziecko.

I odwrotnie, w białej społeczności, którą badał Dodge, dyscyplina fizyczna była prawie niewypowiedzianym tabu. Zostało zapisane tylko na najgorsze przestępstwa . Rodzic był zwykle bardzo zły na dziecko i stracił panowanie nad sobą. Domniemane przesłanie brzmiało: „To, co zrobiłeś, jest tak odbiegające od normy, że zasługujesz na specjalną karę, jaką jest klapsy”. Oznaczało to dziecko jako kogoś, kto stracił swoje miejsce w tradycyjnym społeczeństwie.

To nie jest tylko biało-czarna rzecz. Badanie konserwatywnych protestantów z Uniwersytetu Teksasu wykazało, że jedna trzecia z nich klapsuje swoje dzieci trzy lub więcej razy w tygodniu , co w dużej mierze zachęca dr James Dobson do skoncentrowania się na rodzinie. Badanie nie wykazało żadnych negatywnych skutków kary cielesnej - właśnie dlatego, że została przekazana jak zwykle.

Wniosek był następujący:

Dzieci bardziej wykluczają reakcje rodziców niż sam spór lub dyscyplinę fizyczną.

Jeśli jesteś zainteresowany, możesz przeczytać całą sekcję bezpośrednio w książkach Google .

AKTUALIZACJA

Od czasu napisania tego posta mam jeszcze kilkuletnie doświadczenie rodzicielskie i to jako rodzic znacznie mniej niż doskonały. W tym czasie doszedłem do wniosku, że pomimo moich najlepszych intencji klapsy były szkodliwe dla mojego dziecka i nie są obecnie stosowane w naszym domu (z jedynym możliwym wyjątkiem, który został bardzo jasno wyjaśniony mojemu synowi, materialnie znęcanie się nad kotami - i dobrze je traktował).

W innym domu, w którym rodzice są o wiele lepsi ode mnie, widziałem klapsy. Ale nie jestem wystarczająco dobry, aby używać go właściwie - mój syn reagował ze strachem na klapsy, mimo że minęło wiele miesięcy od ostatniego razu. To dało jasno do zrozumienia, że ​​po prostu musiał odejść jako opcja.

Więc weź powyższe badanie z ziarnem soli.

Uderzyłem wiele z tego samego zachowania z naszym synem, chociaż u innych jego zachowanie wydaje się być po najlepszej stronie i otrzymujemy świecące raporty od innych, czasami w domu dostajemy najgorsze. Przeważnie wydaje się to normalnym zachowaniem pięcioletnim i chociaż mamy młodsze, czasami myślałem, że to głównie z powodu młodszego brata dostaliśmy złe chwile. Zasadniczo wydaje się, że jest to problem z nastawieniem / gniewem, kiedy mówimy „nie” czemuś, co wywołuje u mojego syna przerwę, czas na zabawkę itd., Ale czasami nie zmienia to manieryzmu. Naśladujemy pożądane przez nas zachowanie i podkreślamy, że musi on dawać dobry przykład swojemu bratu, ale często przyjmujemy „postawę”.

Mogę zwrócić jego uwagę głośnym, surowym głosem, co czasami przestraszy go na tyle, aby zwrócić na siebie uwagę lub przerwać to, co robi. Spędziłem też trochę czasu, aby dostać się na jego poziom, ale niech trochę na mnie patrzy i spróbuj sprawić, by zrozumiał, co robi źle. Wiele razy wynikiem jest ograniczony wybór, możesz to zrobić albo nic, albo jakąś opcję, która dostanie to, czego chcesz, i trzymaj się tego - dzieci mogą próbować cię zmęczyć i pod pewnymi względami myślę, że wszyscy zrobiliśmy to samo, kiedy byliśmy młody i starający się sami sobie zasłużyć.

Do rzeczy, o których wspomniałeś, chciałbym:

• Wrzeszcząc publicznie, zabierz go do domu lub do samochodu, chyba że się zatrzyma. Siedziałem w samochodzie w sklepie i czekałem na moją żonę, gdy źle się zachował, po kilku zatrzymaniach. Daję jedno ostrzeżenie, stwierdzam, że mój syn ma krótką uwagę na ostrzeżenia, raz, a potem mamy karę, w przeciwnym razie on potrwa jako okazję, aby kontynuować.
• Ucieczka, te same opcje. Chociaż jeśli nadal tak będzie, możesz chcieć zdobyć uprząż dla dzieci, osobiście ich nie lubię i uważam, że są okropne, ale kilka razy zrobiłem to z moim najstarszym, gdy był młodszy. Po drugim wyjściu nigdy więcej nie błąkał się.
• Odpowiadanie i brak szacunku ma limit czasu i za każdym razem, gdy zaczyna mówić, uciszam go, nie głośno, ale surowo, tylko z uciszeniem lub „bez rozmowy”. Zauważyłem, że mówię „zamknij się” lub niektóre odmiany zwykle mnie odpalają.
• Zranione zwierzęta, których nigdy nie widziałem, chociaż dla wielu rzeczy jest to czerwona flaga, być może możesz wyjaśnić, co masz na myśli. Mimo to starałbym się, aby szanował zwierzęta i był miły lub trzymał go z dala od nich.
• Repition, tutaj odbywa się konkurs testamentów. MUSISZ tak trzymać, gdy tylko ustąpisz, skorzystają z tego. Zrobiliśmy to z kilkoma rzeczami z moim najstarszym w zeszłym roku i wciąż próbujemy go przywrócić do pomocy i wykonywania obowiązków domowych. Pozwoliliśmy mu się ześlizgnąć kilka razy, to było jak zaczynać od nowa. Jest to trudne, ale kiedy go puścisz, wydaje się, że wszystko się resetuje.

Mam nadzieję, że jest to dla ciebie chwilowe i możesz przez to przejść. Powodzenia!

Oświadczenie: Nie jestem lekarzem, psychologiem, psychiatrą ani nawet certyfikowanym doradcą. Chociaż nie mogę mówić za nikogo innego, założę się, że tego rodzaju osoby nie będą czaiły się na takich stronach, jak te, czekając na udzielenie bezpłatnej profesjonalnej porady medycznej komuś z całego eteru. Jeśli jako rodzic myślisz, że musisz skonsultować się ze specjalistą, zrobiłbym to i nie marnowałem czasu na porady (jakkolwiek inteligentne i poinformowane) od nieznajomych.

Niektóre z nich brzmią jak normalne testowanie granic. Zastanawia się, czy jest jakiś punkt, w którym „się poddasz”, i systematycznie próbuje to rozgryźć. Niestety wymaga to od ciebie przetrwania; musisz konsekwentnie karać go za czyny krzywdzące innych, w tym zwierzęta (odmawiam wydania wyroku w sprawie „nadużycia”, ale powtarzam, że jeśli to, co robi zwierzętom, dotyczy ciebie, powinieneś natychmiast zasięgnąć osobistego poradnictwa profesjonalista, a nie komentatorzy internetowi).

Pierwsze zdanie w twoim pytaniu wydaje się być obalone przez resztę; nie ta część, w której otrzymuje karę, ale to, że się jej boi. Wydaje się, że nie chce uniknąć kary. Może to oznaczać, że postrzega to jako „normalne”, co z kolei może wskazywać na nadużywanie kary. Sprawdź granice, które dla niego wyznaczyłeś, i kary za ich przekroczenie. Jeśli kara jest konsekwentnie „jednym ostrzeżeniem, a następnie przekroczeniem limitu czasu” za każde przestępstwo, jest to nierealne; nie dostaniesz ostrzeżenia o zwisaniu kota za ogon. I odwrotnie, krzyki lub inne niepożądane werbalne wezwania do uwagi można po prostu zignorować, dopóki nie staną się destrukcyjne; reagowanie na niepożądane, ale nieniszczące zachowanie wzmacnia lekcję, że łatwo się od ciebie podnieść.

Jeśli kara jest zawsze taka sama, niezależnie od złego zachowania, wówczas wszystkie złe rzeczy są „równie złe”. Jego reakcja na karę zostaje następnie znormalizowana; bez względu na to, jak lekka lub surowa jest standardowa kara, jest ona „normalna”, ponieważ zawsze dostaje to, gdy coś robi. Zróżnicowanie kary w zależności od wagi złego zachowania, przy jednoczesnym zachowaniu spójności kary za konkretne czyny, nauczy go, że niektóre rzeczy są złe, ponieważ są denerwujące i zakłócające, podczas gdy inne rzeczy są złe, ponieważ ranią ludzi, i pierwsza kategoria nie jest „tak zły” jak drugi, ale ponieważ istnieje kara, wciąż jest „zły”.

Słyszę dużo „kija” w twojej dyscyplinarnej metodzie. Co z „marchewkami”? Jak pozytywnie zachęcasz i wzmacniasz pożądane zachowania? Brak kary nie jest nagrodą. Jeśli weźmie cię za rękę i przejdzie obok ciebie po drugiej stronie ulicy, powiedz mu, że ci się to podoba, i chwal go werbalnie. To wzmacnia to, co robi, kiedy to robi. Kiedy dyscyplina staje się zbyt wielka dla kary, dziecko może naprawdę nie wiedzieć, co POWINIEN zrobić. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli starają się zachować dobre zachowanie i są odrzucane. Jeśli dziecko podchodzi, bierze dłoń lub koszulę i mówi „Mamusiu?”, Musisz zareagować natychmiast i pozytywnie. Jeśli powiesz „nie teraz kochanie” i spróbujesz kontynuować to, co robiłeś wcześniej, to lekceważy; to nie przyniosło oczekiwanego rezultatu, na co zwracałeś uwagę, żeby mógł cię o coś zapytać. To zniechęca do dobrego zachowania; wie, że to nie przynosi rezultatów. Fakt, że możesz wykonywać ważną rozmowę, próbując usunąć fakty i liczby w celu uzyskania czegoś ważnego, nie ma dla niego najmniejszego znaczenia; jego następnym krokiem będzie złe zachowanie, ponieważ nawet jeśli zostanie ukarany, odwrócisz się do niego, gdy to zrobi.

To może faktycznie stać się grą; Zrób A, zostań zignorowany (mimo że było to dobre zachowanie, ponieważ mama ma inne rzeczy do zrobienia). Następnie zrób X, ostrzeż się, zrób X ponownie, usiądź na niegrzecznym stopniu. Jest to formalna, przewidywalna przyczyna i skutek; dokładnie takie rzeczy, jakie 5-latkowie lubią w swojej rozrywce. Prowokując karę, dostaje od ciebie przewidywalny wzrost. Rozwiązaniem jest, aby nie warto było tego robić. Przechodząc przez teatr Kabuki, schodząc do swojego poziomu, mówiąc „nie”, podnosząc go i kładąc na krześle w kącie, ponownie schodząc do niego i mówiąc mu, dlaczego jest karany, a następnie obserwując, jak wykonuje wyrok , dajesz mu stosunkowo dużą reakcję na wszystko, co robi, i w tym wieku fajnie jest nacisnąć „szalony guzik” Mamusi. Jeśli zamiast tego po prostu go podnieś, połóż na siedzeniu i powiedz „5 minut przerwy na pociągnięcie kota za ogon”, wracając do tego, co robiłeś, to dla ciebie trywialne, ale teraz musi usiąść na siedzieć przez 5 minut prosto. Teraz kara jest dla niego oczywiście bardziej niewygodna niż dla ciebie, kiedy wcześniej była równo podzielona, ​​jeśli nie stronnicza.

Poza tym silnym upartym lekceważeniem zasad, jak on postępuje w zakresie rozwoju? Czy czyta i liczy (a przynajmniej uczy się liter i cyfr)? Jak dobrze on mówi? Czy został przeszkolony w zakresie nocnika? Jeśli tak, to czy cofnął się w związku z wypadkami? Jeśli jest tylko jeden obszar, w którym wydaje się, że nie wchodzi w program, jest to jedna rzecz, która wskazuje na potrzebę korekty, ale jeśli ogólnie wydaje się, że jest trochę za innymi dziećmi w jego wieku, wtedy szukałbym dalszej pomocy.

Mam również 5-letniego syna, którego zachowanie nie różni się bardzo od tego, co opisałeś. W rzeczywistości to, co opisałeś, to normalne zachowanie w wieku 5 lat, więc pierwszą rzeczą do powiedzenia jest to, że w dłuższej perspektywie nie ma się czym martwić.

Tymczasem radzenie sobie z jego zachowaniem jest bolesnym doświadczeniem. Wielu powie Ci, że chodzi o zwrócenie uwagi. Dzieci pragną uwagi, a jeśli nie otrzymają „pozytywnej” uwagi (zabawy i czytania z nimi itp.), Zachowają się niewłaściwie, aby uzyskać „negatywną” uwagę. Jest w tym trochę prawdy, więc praca polega na upewnieniu się, że spędzasz z nim wystarczająco dużo czasu.

Ale stwierdziliśmy, że zdecydowanie największym czynnikiem jest zmęczenie. Jeśli jest zbyt zmęczony, możesz zagwarantować tego rodzaju zachowanie naszemu synowi, szczególnie przed snem (co oczywiście tylko pogarsza sytuację następnego dnia), więc sugerowałbym spróbowanie wcześniejszego spania. W związku z tym, jeśli nie ma wystarczającej aktywności (ćwiczenia) w ciągu dnia, trudniej jest mu zasnąć i prawdopodobnie źle się zachowa następnego dnia, więc to również czynnik, który należy wziąć pod uwagę.

Ale zawsze pamiętajcie, że jest to typowe zachowanie dzieci, zwłaszcza chłopców, w tym wieku i nie będzie trwało wiecznie. W szczególności nie jesteś złym rodzicem, jeśli masz dziecko, które zachowuje się w ten sposób, i nie ma w tym nic złego z dzieckiem. W przeciwieństwie do jednej z wcześniejszych odpowiedzi, ani przez chwilę nie wierzę, że istnieje jakiś powód do niepokoju, który wymagałby opieki medycznej lub psychiatrycznej.

Zacznę od stwierdzenia, że ​​niektóre rzeczy, o których wspominasz, nie są normalne dla pięciolatka (w szczególności znęcanie się nad zwierzętami, walenie pięściami i kopanie po ścianach). Niektóre z tych rzeczy wskazują na to, że dzieje się coś poważniejszego, niezależnie od tego, czy robi to w wyniku znęcania się przez kogoś, zastraszania przez kogoś (co jest tak naprawdę nadużyciem ze strony rówieśnika), czy innego wyzwania w nim, takiego jak zaburzenie opozycyjne lub takie, które uniemożliwia jego rozwój świadomości społecznej (takie jak Aspberger - w takim przypadku może szczerze nie rozumieć twoich uczuć, uczuć zwierzęcia lub tego, jak jego działania wpływają na innych. Możesz skorzystać z niektórych wcześniejszych porad i uzyskać trochę profesjonalna pomoc terapeuty rodzinnego lub psychologa. Poproś go, aby ocenił, co się dzieje.

Szczególnie polecam tutaj staż „Motywacja i kontrola” :

Podczas warsztatów omówiony zostanie następujący pomysł i sposób zastosowania go z dzieckiem w domu. Poprawię to trochę w zależności od trasy problemu, ale to jest sedno i przy pomocy profesjonalisty możesz zrobić „potrzebną” poprawkę w zależności od konkretnej sytuacji.

Sporo dzieci jest motywowanych raczej kontrolą niż nagrodami lub karami. W przypadku tych dzieci szczególnie muszą czuć kontrolę nad swoim życiem w pewien sposób (myślałem, że wszystkim tym będzie lepiej niż bez nich) Dla dzieci, które są motywowane kontrolą, jeśli nie czują pod kontrolą, w końcu kontrolują wszystko, co mogą. Może to oznaczać ich kaloryczne spożycie (anoreksja / bulemia), ich próg bólu i tolerancję (cięcie), ciebie (powodując, że jesteś sfrustrowany, zużyty i zdenerwowany), innych poprzez zachowania tyraniczne i rzeczy mniejsze od nich samych (wykorzystywanie zwierząt). Wszystkie te rzeczy mogą mieć także inne przyczyny i są dość złożone, ale jest to jedna z części układanki we wszystkich sytuacjach.

W przypadku dzieci zmotywowanych do kontroli, tradycyjnie utrzymywane systemy nagród lub kar absolutnie NIE DZIAŁA (fizycznie lub w inny sposób). Wygląda na to, że Twoje dziecko MOŻE pasować do tej kategorii.

Dobrą wiadomością jest to, że dyscyplina, wbrew powszechnemu przekonaniu, wcale tak naprawdę nie dotyczy kontroli. Zamiast tego chodzi o budowanie wzajemnego zaufania i szacunku. Rodzic powinien być jak mentor dla dziecka. Ktoś, kto może udzielać porad i sugestii z szacunkiem, a nie dyktatorsko. Aby to zrobić, musisz najpierw zrozumieć dziecko i jego proces myślowy. Jak mówi Christine Gordon , dowiedz się o procesach myślowych twojego syna. Dowiedz się, co zauważa, myśli i stawia na pierwszym miejscu. Dowiedz się, co jest w stanie dodać do doświadczenia rodzinnego i czerp radość ze wspólnej pracy.

Wygląda na to, że jeśli zrezygnujesz z odrobiny kontroli i zaoferujesz mu pewien wybór, może poczuć się lepiej o sobie i swojej sytuacji życiowej niż poczuć się, jakby był kontrolowany. Oczywiście musisz mieć pewne granice (w końcu jesteś jego rodzicem, nauczycielem i przewodnikiem), ale być może trochę rozluźnienie lejców znacznie poprawi stosunek młodego chłopca do ciebie. Czy on kruszy chleb, bo mówi się mu, że MUSI go zjeść? Dlaczego nie: „Czy chciałbyś kromkę chleba lub trochę ryżu?” Następnie może wybrać i pomóc ci wybrać jedzenie. Wiesz, że wciąż dostaje trochę zboża do posiłku, uczy się trochę, jak gotować, i spędzasz razem trochę czasu.

Dyscyplina naprawdę polega na dokonywaniu dobrych wyborów, które sprawiają, że dobre konsekwencje są bardziej prawdopodobne, w przeciwieństwie do wyborów, które będą skutkować złymi konsekwencjami (mówię tu o naturalnych konsekwencjach, a nie konsekwencjach narzuconych przez rodziców). Niech twój syn nauczy się różnicy bez „złych konsekwencji”, będą karami od ciebie. Zamiast tego postaw się w roli przewodnika empatycznego.

Dam ci przykład jak to wygląda. Moja córka otrzymała 3DS od swoich dziadków na szóste urodziny. Kiedy pewnego dnia nie trzymała swoich gier, ładowarki i odtwarzacza, ostrzegałem ją, że tego rodzaju opieka (lub jej brak) często prowadzi do utraty rzeczy, na które nie ma opieki, ale dokonała złego wyboru, biorąc ją i nie utrzymując tego wszystkiego razem. Widziałem sytuację, ale zamiast ją uratować i podnieść ją dla niej, po prostu pozwalam, by sprawy się potoczyły. Źle umieściła odtwarzacz i utknęła w szufladzie na rekwizyty, gdzie pozostała do 2 tygodni później, kiedy go w końcu znalazła (z pewną pomocą kierownika teatru, do którego następnie musiała napisać list z podziękowaniami). W międzyczasie nie miała swojego gracza. Współczułem jej i szczerze wyraziłem, że rozumiem, jak smutna musi się czuć. Jednak, kiedy zapytała, czy kupiłbym jej jeszcze jeden. Wskazałem, jak drogie są, po pierwsze, i że pokazała, że ​​nie zajmie się tym, więc nie zamierzałam kupować jej zamiennika. Takie specjalne zabawki i smakołyki są dla ludzi, którzy się nimi opiekują. Kiedy chciała pożyczyć ode mnie rzeczy (takie jak mój ipod), po prostu powiedziałem: „Tak mi przykro, ale nie sądzę, żebyś był godny zaufania, aby śledzić swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę zadbać o to. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz ”. Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma się za sobą rodziców i nie sprzątają po tobie. Od tamtej pory całkiem dobrze śledzi swoje rzeczy. Wskazałem, jak drogie są, po pierwsze, i że pokazała, że ​​nie zajmie się tym, więc nie zamierzałam kupować jej zamiennika. Takie specjalne zabawki i smakołyki są dla ludzi, którzy się nimi opiekują. Kiedy chciała pożyczyć ode mnie rzeczy (takie jak mój ipod), po prostu powiedziałem: „Tak mi przykro, ale nie sądzę, żebyś był godny zaufania, aby śledzić swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę zadbać o to. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz ”. Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma się za sobą rodziców i nie sprzątają po tobie. Od tamtej pory całkiem dobrze śledzi swoje rzeczy. Wskazałem, jak drogie są, po pierwsze, i że pokazała, że ​​nie zajmie się tym, więc nie zamierzałam kupować jej zamiennika. Takie specjalne zabawki i smakołyki są dla ludzi, którzy się nimi opiekują. Kiedy chciała pożyczyć ode mnie rzeczy (takie jak mój ipod), po prostu powiedziałem: „Tak mi przykro, ale nie sądzę, żebyś był godny zaufania, aby śledzić swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę zadbać o to. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz ”. Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma się za sobą rodziców i nie sprzątają po tobie. Od tamtej pory całkiem dobrze śledzi swoje rzeczy. Takie specjalne zabawki i smakołyki są dla ludzi, którzy się nimi opiekują. Kiedy chciała pożyczyć ode mnie rzeczy (takie jak mój ipod), po prostu powiedziałem: „Tak mi przykro, ale nie sądzę, żebyś był godny zaufania, aby śledzić swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę zadbać o to. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz ”. Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma się za sobą rodziców i nie sprzątają po tobie. Od tamtej pory całkiem dobrze śledzi swoje rzeczy. Takie specjalne zabawki i smakołyki są dla ludzi, którzy się nimi opiekują. Kiedy chciała pożyczyć ode mnie rzeczy (takie jak mój ipod), po prostu powiedziałem: „Tak mi przykro, ale nie sądzę, żebyś był godny zaufania, aby śledzić swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę zadbać o to. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz ”. Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma się za sobą rodziców i nie sprzątają po tobie. Od tamtej pory całkiem dobrze śledzi swoje rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę, żeby było zadbane. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz. ”Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma rodziców, którzy będą cię śledzić i sprzątać po tobie. od tego czasu całkiem dobrze śledzi jej rzeczy. Dlaczego miałbym pożyczyć ci mojego iPoda? Chcę, żeby było zadbane. Pożyczę ci takie rzeczy, kiedy pokażesz mi, że się tym zajmiesz. ”Może to zabrzmieć ostro, ale takie są realia życia, gdy nie ma rodziców, którzy będą cię śledzić i sprzątać po tobie. od tego czasu całkiem dobrze śledzi jej rzeczy.

Ludzie, którzy kruszą chleb w każdym miejscu, kończą się koniecznością sprzątania. Kiedy ktoś jest bardzo głośny, inni nie chcą spędzać czasu w tej samej przestrzeni. Kiedy dziecko ucieka w przestrzenie publiczne, nie ma już zaufania do tych miejsc publicznych (musi też dowiedzieć się, jak odzyskać zaufanie). To nie jest kara, tylko konsekwencja - nie ufasz mu.

Książka: Parenting with Love and Logic wywodzi się z tej samej podstawowej idei i działa dobrze w połączeniu z tym, co rodzina Mecham przedstawia w swoich warsztatach. Poleciłbym również przeczytać tę książkę.

Przeczytaj The Strong-Wills Child dr Jamesa Dobsona ; zmieni twoje podejście.

Dzieci o silnej woli potrzebują silnego, odważnego rodzica, aby nauczyć się samokontroli i dyscypliny, aby energia i popęd, jaki posiadają, były produktywne, a nie destrukcyjne. Dr Dobson podkreśla dyscyplinę, strukturę, rutynę i wzajemny szacunek.

Uwaga: @HedgeMage .. PO zapytał o dyscyplinę .. inne odpowiedzi dotyczyły innych możliwych problemów. Jest bardzo prawdopodobne, że dziecko działa jako test / odpowiedź / prowokacja rodzica. Znacznie niepożądane zachowanie staje się bardziej interesujące przez dezaprobatę rodziców, szczególnie dlatego, że dezaprobata przychodzi bez ceny.

Jeśli dyscyplina powstrzyma „zwykłe” niepożądane zachowanie, ale pozostaną jeszcze bardziej niepokojące kwestie, wówczas należy zastosować jakąś formę doradztwa lub profesjonalnej oceny. Ale skakanie tam bez próby silnej dyscypliny jest przedwczesne.