Ile powinieneś powiedzieć swoim dzieciom o swoich smutkach i radościach?

Pochodzę z domu, w którym nikt nie mówił o niczym innym, jak płacenie rachunków za prąd, czynsz lub studia.

Nigdy nie zadawano mi pytań o sobie, moim życiu towarzyskim, przyjaciołach, ich braku itp. Moi rodzice nigdy nie mówili mi nic o swoim życiu.

Chcę, aby moje dziecko podzieliło się ze mną swoimi smutkami i radościami, więc myślę, że najpierw muszę zacząć od opowiadania jej o sobie. W ten sposób podam przykład, że normalne jest rozmawianie o swoim życiu z rodzicami i odwrotnie.

W jakim wieku należy to rozpocząć? Jak to zacząć? O czym powinienem i nie powinienem mówić?

Radości są świetne. Zawsze mów im o radościach (chyba, że ​​tyle zabawy spędziłeś z przyjaciółmi lub coś innego, co jest odpowiednie dla dorosłych, ale nie odpowiednie dla wieku).

Proszę jednak odfiltrować smutki. Chociaż dobrze jest omawiać śmierć i zły dzień w pracy; nie chcesz nakładać obowiązków na swoje dzieci.

Moi rodzice zawsze płakali z ubóstwa i jako dziecko byli śmiesznie negatywni; nadal są… ”Telewizor wyłączył się przed świętami Bożego Narodzenia, cóż, to wina tych wakacji, bo każdy chce chce chce…” lub „Nie możemy sobie pozwolić na zakup aparatów ortodontycznych, ponieważ nie bylibyśmy w stanie kupować żywność." lub „Nasze małżeństwo idzie w dół, ponieważ bla bla ___”

Mówienie w ten sposób sprawia, że ​​twoje dzieci internalizują negatywność. Miałbym ataki paniki w gimnazjum i liceum, ponieważ czułem, że moim obowiązkiem jest ... zapłacić rachunek, którego nie można było zapłacić, mediować między dorosłymi, którzy się dogadywali, lub po prostu nie „potrzebować” tyle (Może jeśli pominę obiad, nie będziemy mieć problemów z jedzeniem).

(PS Nie sugerując, że tak postąpisz, po prostu podziel się moim doświadczeniem.)

Uważaj na problemy, które omawiasz ze swoimi dziećmi, ponieważ mogą czuć, że potrzebujesz pomocy w ich rozwiązaniu.

Moja żona jest doradcą w szkole podstawowej i zawsze byliśmy całkowicie szczerzy, jeśli chodzi o nasze dobre i złe życie. Kiedy zwierzęta umarły, wyjaśniliśmy tę śmierć i zasmuciliśmy ją razem - ponieważ JEST to smutne i wpływa na nas wszystkich. Pytamy naszą córkę, jak minął jej dzień (ma 6 lat) i w tym momencie została „przeszkolona”, by zadawać pytania temu samemu.

Nie sądzę, aby istniał jakiś wiek, w którym należy zacząć; odpowiedź jest prawie w każdym wieku. Nie osłaniajcie swoich dzieci przed radościami i smutkami w życiu, one są prawdziwe i będą wieczną częścią nie tylko ich wychowania, ale także życia w ogóle. Pierwsza śmierć mojej córki miała miejsce w wieku 3 lat. Pochowaliśmy go, życzymy mu powodzenia i dziękujemy, że jest częścią naszej rodziny. W nadchodzących latach oczekujemy, że babcia mojej żony przejdzie i będzie to dla nas PRAWDZIWY test na to, jak poradzimy sobie z tego rodzaju smutkiem.

Co się tyczy radości, codzienne doświadczenia należy podziwiać i pielęgnować z naszymi dziećmi, bez względu na to, jak są one trywialne, a dzieci powinny wiedzieć, jak cenne i wspaniałe jest życie, wskazując codzienne dobre rzeczy, aby zrównoważyć smutki. Świętujemy dobry test pisowni ze wzmocnieniem, staramy się poprawić ocenę z matematyki, patrzymy na życie jako okazję do poprawy tego, kim jesteśmy i otaczającego nas świata. Zastanawianie się tylko nad tym, co praktyczne, wydaje się negować to, co sprawia, że ​​czujemy się żywi i są częścią czegoś.

Naucz swoje dzieci, aby obejmowały radości i smutki - to, kim jesteśmy i skąd wiemy, że żyjemy. A może to z kolei pomoże terapeutycznie rozpoznać więcej radości i poradzić sobie ze smutkami poprzez wasze dzieci, które moim skromnym zdaniem zostały niestety zaniedbane w waszym wychowaniu.