Jak zniechęcić mojego 3-latka do celowego usuwania błędów?

Mam prawie 3-letnią dziewczynkę. Spędzamy dużo czasu poza odkrywaniem przyrody. Często podnoszę robaka, a kiedy ona zgodzi się być delikatna, dam jej to. Przez jakiś czas będzie się nim bawić, a potem z grymasem celowo go uciszy. Wtedy będzie wyglądała na winną. Zapytam ją, czy jest dobra, a ona powie: tak; wtedy zapytam ją, czy usunięcie błędu było dobre, a ona powie „nie”.

Czy powinienem się martwić tym zachowaniem? Poza tym jest bardzo empatyczna. Co mogę zrobić, żeby to zniechęcić?

Czy powinienem się martwić tym zachowaniem?

Nie z błędami nie. To samo w sobie jest zachowaniem wielu z nas, w tym dzieci. Ja sam nienawidzę błędów. Obawiam się ich irracjonalnie i zmiażdżę ich.

Mój siedmiolatek wydawał się zadowolony z siebie pewnego dnia, kiedy umył pająka w błoto. Zapytany dlaczego nie wiedział. Jest tak, ponieważ nie potrafił wczuć się w błąd i bądźmy szczerzy, trudno to zrobić. Zamiast tego przyjął podejście, że poradził sobie z sytuacją, nie bojąc się, i chyba dlatego był zadowolony. Zaczynam się martwić tylko wtedy, gdy celowo szkodzą innym żywym istotom, takim jak kręgowce. Można się z nimi wczuć w empatię, ponieważ często udzielają informacji zwrotnych w niebezpieczeństwie.

Poza tym jest bardzo empatyczna. Co mogę zrobić, żeby to zniechęcić?

Znając błędy, byliby mniej skłonni do ich zgniatania. Jak już wspomniano, jest to prawdopodobnie faza i wyrośnie z niej. Może to tylko chwila paniki, w której są przerażeni i instynktownie. Jeśli tak, prawdopodobnie nie ma się czym martwić.

Powinieneś się martwić? Nie sądzę, szczególnie jeśli jest empatyczna w innych sytuacjach.

Empatia dla rzeczy podatnych na zgniatanie jest trudna w tym wieku, ponieważ zgniatanie czuje się dobrze, a posiadanie władzy nad czymś - potęgą życia i śmierci, w tym przypadku, nawet jeśli nie w pełni rozumie śmierć i jej ostateczność - jest fascynujące dla przedszkolaka .

Jako dorośli cierpienie i śmierć owada są o wiele bardziej znaczące, ponieważ go rozumiemy. Ona naprawdę nie.

Nie oznacza to jednak, że nie powinieneś próbować zmieniać jej zachowania. Ja bym. Oto kilka pomysłów:

Upewnij się, że ma bogate słownictwo emocjonalne i fizyczne. Zapytaj ją, co według niej czuje owad, kiedy to zrobiła. Zapytaj ją, co ona poczuła, kiedy to spłaszczony. Zapytaj ją, co myśli, że czułaś, kiedy ją wycisnęła. Zapytaj ją, co według niej czujesz, kiedy zgodziła się być łagodna wobec owada, ale tak nie było. Pierwszym krokiem do rozpoznania emocji jest nadanie im nazwy. * (Nie dodawaj jednak wartości do jej słów. Chcesz zrozumieć jej myślenie, nie sprawiać, by czuła się źle, a poza tym, jeśli cię zna niczego nie aprobuje, jest mniej prawdopodobne, że będzie w tym szczera, woli udzielić ci odpowiedzi, o której myśli, że chcesz.)

Przestań dawać owadom zabawę. Jeśli poprosi o to, przypomnij jej, że zraniła owada, kiedy jej ostatni raz dałeś. Modeluj zachowanie, które ma naśladować: delikatne obchodzenie się i uwolnienie owada.

Zapytaj ją, jakie przygody będzie miał owad w twojej dłoni. Może coś wymyślić. To może pomóc jej zrezygnować z pomysłu zgniatania go na śmierć.

Czytaj historie z owadami jako głównymi bohaterami. Jeśli nie możesz znaleźć wielu (co byłoby zaskakujące), wymyśl trochę. Owady antropomorficzne mogą dać im więcej empatii.

Daj jej gąsienicę do wychowania. Widzenie motyla jest łatwe, zabawne, krótkie i ekscytujące. Opieka nad czymś - nawet rośliną - jest ćwiczeniem budującym empatię.

Usilnie nalegam, abyś tego nie robił, to pytaj ją, czy jest dobra, kiedy właśnie zrobiła coś złego. Bardziej prawdopodobne jest, że poczuje się niekochana. Dzieci w tym wieku są bardzo podatne na rozwidlenie: są albo dobre, albo złe, i to jest jak słuchanie dziesięciu komplementów i jednej zniewagi: będziesz pamiętał żądło zniewagi na długo po tym, jak zapomniałeś komplementów. Nie jesteśmy dobrzy ani źli na podstawie jednego działania.

* _{W Internecie jest wiele słowników emocji odpowiednich do wieku. Cel nieco wyższy niż podany wiek; Myślę, że wielu celuje nieco nisko.}

Nie martwiłbym się. Ale paliłem, topiłem, kopałem gniazda, miażdżyłem i zatruwałem mrówki, aby dobrze się bawić dla nastolatków. I obecnie mają konflikt z niektórymi żółtymi kurtkami, które nie są całkowicie wolne od śmierci. Lub radość.

Jeśli chcesz, żeby zajmowała się robakami, pomóż jej złapać i zająć się nimi. Małe pudełko z błędami jest łatwe do zrobienia i pozwala obserwować błąd przez kilka dni. Kontener może uchronić robaka przed bezpośrednim uszkodzeniem, można mu nadać nazwę, a różne zachowania, które zaobserwujesz w błędzie, mogą być powiązane z jej zachowaniami.

Nie martwiłbym się tym zbytnio, szczególnie tym młodym. W końcu wyciskanie błędów jest również tym, co robi większość dorosłych (tych, którzy nie krzyczą, nie skaczą i nie uciekają). Kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, robiliśmy im o wiele gorsze rzeczy. Teraz wyrzucę myszy żywcem, kiedy złapię je bez pułapki.

Możesz zapytać ją, dlaczego to zrobiła, zamiast po prostu ją zwolnić lub wyrzucić. Nie przesadziłbym z tym problemem sam, chyba że wydaje się, że chce skrzywdzić coś większego tylko dla zabawy. Lub spędza cały dzień, robiąc tylko robactwo. To brzmi jak coś, co po prostu znika, gdy dorastają dzieci. W tym wieku, jeśli odepchniesz się mocno, sytuacja może się pogorszyć zamiast poprawić.