Jak mam zareagować, gdy uderzy mnie mój 2,5-latek?

Mój 2,5-latek zaczął uderzać mnie w twarz, ciało (gdziekolwiek) podczas napadów złości, a czasem nawet wtedy, gdy spędzamy miło chwilę razem. Jak najlepiej sobie z tym poradzić?

Wiem, że małe dzieci uwielbiają reakcje i staram się nie reagować, ale to takie trudne! Próbowałem odejść; Próbowałem mu powiedzieć, że nie uderzamy / nie bijemy ran i mumię zasmucamy; Straciłem spokój i umieściłem go w swoim pokoju, żeby się „uspokoił” (co nie działa); Podniosłem głos (nie dobrze, wiem); Trzymałam jego ręce; Zabrałem zabawki itp. Wiem, że konsekwencja jest kluczem - jaki jest najlepszy sposób, aby zareagować na trafienie?

Myślę, że musisz spojrzeć na to, co napędza małe dzieci. Jak wspomniałeś, małe dzieci uwielbiają reakcje. Wrzask i trzymanie rąk w dół daje tylko więcej reakcji.

Odejście jest bardzo dobrą reakcją. Powinno być jasne, że jeśli cię uderzy, straci towarzysza zabaw. Jednak moje doświadczenie z moimi dziećmi jest trochę bardziej dopracowane. Mam dzieci ze specjalnymi potrzebami i to im odpowiada. Mam nadzieję, że to zadziała również w twojej sytuacji

1. Rozpoczynając grę, wyjaśnij, w co zamierzasz grać. Na przykład, jeśli bawisz się samochodzikami, powiedz im na początku: „teraz bawimy się samochodzikami, kiedy skończymy, mama zrobi obiad”.
2. Wyjaśnij / powtórz zasady gry. „Samochody nie mogą latać przez pokój i nikogo nie uderzać”. Być może będziesz musiał to zrobić za każdym razem.
3. Zastanów się, w jaką grę chcesz zagrać. Jeśli Twoim celem jest ich rozrywka, upewnij się, że grasz w ich grę. Czasami moje dzieci zmieniają układ samochodów według koloru (lub czegoś innego, czego możesz się nie spodziewać). W porządku. Dołącz do nich w ich grze. Czasami też używam gier, aby ich czegoś nauczyć. (Tylko moje dzieci bardzo wolno posługują się językiem, więc wtedy „zrozumiem”, czego chcą, jeśli faktycznie wypowiedzą te słowa). Oznacza to również, że oczekuję pewnej frustracji, kiedy to robię. Oznacza to również, że mogę się przenieść, jeśli moja córka z czasem zrani mnie z frustracji.
4. Nie zostawiaj ich „wiszących” po zagraniu w grę. Jeśli po 30 minutach gry powiesz „ok, teraz idź grać sam”, prawdopodobnie będą bardzo sfrustrowani (bawili się dobrze z tobą, a teraz przestajesz). Będzie to o wiele łatwiejsze, jeśli popchniesz ich do innej działalności. Na przykład powiedz im „ok, teraz możesz narysować obrazek dla tatusia, a kiedy skończysz, dostaniesz przekąskę”.
   W ten sposób nagradzasz ich za fajną grę i powoli zachęcasz ich do samodzielnego zrobienia czegoś. Może moje dzieci były nieco starsze, kiedy narysowałem je przed przekąską, więc może po prostu nagrodzenie ich za dobrą zabawę byłoby łatwiejsze.

5. Być może nie jest to całkowicie „książka”, ale jeśli przestaniesz grać, bo uderzą, upewnij się, że rozumieją dlaczego. Mam głośny głos i jeśli przestanę, upewnię się, że gram (ok, czasem nie gram, ale to niebezpieczne) bycie złym. Nie powinno być tak, że utknęli w napadzie złości, to ja jestem zły i wyraźnie mówię, że jeśli mnie uderzą, jestem zły i nie będę grał.

   Mała aktualizacja: Powodem, dla którego podniesienie głosu nie działa, jest to, że sam w sobie nie przekonuje ich do zaprzestania zachowania. W tym wieku nie można oczekiwać takiego rozumowania, jak „Nie chcę doprowadzać mamusi do szału”. Poza tym przesadzanie jest bardzo kuszące (sam jestem tego winny). Jeśli jesteś naprawdę zły i powiesz „bez telewizji przez tydzień”, to podważy cię, jeśli będziesz musiał się poddać później. Jedyną rzeczą, z której powinieneś go użyć, aby poinformować, że przestałeś grać i dlaczego przestałeś grać.

I jak wspomniałeś, spójność. Dla moich dzieci tego rodzaju zmiany mogą potrwać około 6 miesięcy, zanim naprawdę „opanują” to, czego chcę ich nauczyć. (i nawet z najstarszymi po zrobieniu tego przez + - 4 lata nie jesteśmy całkowicie wolni od tandrum, chociaż jest to rzadziej niż raz w miesiącu. Jednak nie uderza już nikogo podczas tandrum).