Kiedy dzieci mogą zrozumieć pojęcie kłamstwa?

Ile lat musi mieć dziecko, aby celowo kłamać? Ile mają lat, zanim zrozumieją pojęcie kłamstwa kontra prawda? A co z prawdą a prawdą?

Kilka dodatkowych przemyśleń do odpowiedzi @ monsto:

Mniej więcej w wieku 7 lat (+ -3) dzieci żyją w magicznym świecie, który bardzo różni się od tego, jak my dorośli doświadczamy (lub wydaje się, że doświadczamy) rzeczy. Ich świat jest kształtowany przez własne myśli, pragnienia, obrazy znacznie bardziej niż przez jakąś solidną „obiektywną”, „zewnętrzną” rzeczywistość. Bardzo często konfabulują ten świat i jego wydarzenia, a nie opisują, jak moglibyśmy się spodziewać. Niedawno, w okresie świątecznym, moja młodsza córka powiedziała nam, że widziała elfa wyglądającego przez okno i oboje się pozdrawiali. Czy wymyśliła historię? Tak. Czy ona kłamała? Absolutnie nie.

OK, możesz powiedzieć, to urocza, mała historia. Zobaczmy kolejny. Jim zauważa, że ​​ktoś wziął pieniądze z kieszeni płaszcza i dowiaduje się, że był to jego starszy syn Joe (8). Właściwie znajdują brakujące pieniądze w torbie Joe. Zapytany „czy wziąłeś pieniądze taty?”, Joe odpowiada „nie”. Czy on kłamie? Według kategorii dla dorosłych tak. Jednak według kategorii dzieci jest to zupełnie inna historia. Joe niedawno ma młodszą siostrę, Sarah. Oczywiście wiele uwagi i energii w rodzinie zostaje teraz przeniesionych z niego na Sarę, co jest dla niego bardzo frustrujące. Kradzież to (nieudana) próba zwrócenia uwagi i troski ze strony taty. W konfrontacji z pytaniem żałuje, że nigdy tego nie zrobił, i wyraża to życzenie, mówiąc „nie”.

Podsumowując, często zbyt łatwe i kuszące jest stosowanie terminów i kategorii dla dorosłych do tego, co dzieci robią i mówią, i działają poza tymi klasyfikacjami. Jednak dzieci nie są małymi dorosłymi. Bez faktycznego zrozumienia (a raczej wyczucia) ich sytuacji i motywów, niebezpieczne jest osądzanie ich (a tym bardziej karanie). Ponadto, ponieważ tempo rozwoju osobistego u poszczególnych dzieci jest bardzo zróżnicowane, 3 dzieci w tym samym wieku biologicznym mogą znajdować się na bardzo różnych poziomach poznawczych / emocjonalnych / społecznych.

Znalazłem dobry artykuł na stronie telegraph.co.uk, który odpowiada na to pytanie. Ale po pierwsze, co liczy się jako „kłamstwo”? Badania wspomniane w tym artykule są dość szerokie i obejmują wszelkiego rodzaju celowe oszustwo. Zgodnie z tą definicją dzieci mogą kłamać już od 6 do 8 miesięcy!

Niemowlęta szybko nauczyły się, że stosowanie taktyk, takich jak fałszywy płacz i udawanie śmiechu, może przyciągnąć ich uwagę. Po ośmiu miesiącach pojawiły się trudniejsze oszustwa, takie jak ukrywanie zabronionych czynności lub próba odwrócenia uwagi rodziców.

Dalej mówi się, że później, gdy dzieci mają około 2 lat, ich kłamstwa mogą stać się bardziej wyrafinowane. Kiedy grozi im kara, powiedzą „nie obchodzi mnie”, nawet jeśli im zależy.

Kiedy byłem w college'u, w latach 80., napisałem artykuł dla niektórych psychologów na temat prawdy i kłamstwa. Doszedłem do wniosku, że istnieje kilka różnych rodzajów prawdy i kłamstwa. dla wygody sklasyfikowałem je w odcieniach szarości.

W obliczu pytania „czy wziąłeś moje pieniądze?” a osoba faktycznie wzięła pieniądze ...

• biała prawda: „Tak”.
• czarna prawda: „Tak, ale myślałem, że to moja”.
• białe kłamstwo: „Nie, ale co, jeśli będę tego potrzebować?”
• czarne kłamstwo: „Nie”

i kilka odmian pomiędzy nimi, do których nie będę wchodził. Chodzi mi o to, że w prawdach i fałszach chodzi o wiele więcej, niż ludzie chcą przyznać (aby nie ujawnili zamiarów leżących u podstaw ich osobowości). Minęło sporo czasu, zanim dziecko zrozumiało subtelności relacji międzyludzkich, nie mówiąc już o aktywnej próbie manipulowania nimi.

Fałszywy śmiech i płacz nie dotyczą oszustwa (dość zaawansowanej koncepcji) i korzyści. Innymi słowy, nie próbują zmusić cię do rezygnacji z czegoś, co cenisz, po prostu próbują zdobyć coś dla siebie. Każde dziecko w wieku poniżej 4 lat będzie postępować w ten sposób. Oszustwo polega na jasnym zrozumieniu punktu widzenia drugiej osoby. Aktywnie próbuje udaremnić obronę innych osób, w wielu przypadkach, aby porzucili coś, co ma wartość. Nie jestem psychologiem, ale założę się, że nie zobaczysz tego aż do minimum 8 lub 9.

Powiedzmy więc, że gra się 3 lata. Finn zaczyna płakać i rzuca cegłą (megablock) w drugie dziecko.

"Finn, why did you throw the brick at Marceline?"
"She took my goldfish!"
"Marceline, did you take his goldfish?"
"No, I didn't have any!"

Gdyby Finn i Marceline miały 13 lat, zakładalibyśmy, że kłamała, żeby nie wpakować się w kłopoty. 3-letnia Marceline po prostu chciała więcej złotych rybek, prawdopodobnie wzięła ostatnie 3 z pucharu Finów, nie zdając sobie sprawy (ośmielę się powiedzieć, nie dbając o to), że należą do kogoś innego. Częsta interakcja, która ma ZERO związane z kłamstwem. Chodzi o własność. I głód.

Kara? Nie ustal granice „to jest twój puchar, marcelino. ŻE jeden jest finnem” i daj im jeszcze kilka złotych rybek, a temu kryzysowi można zapobiec. Oczywiście, jeśli tak będzie dalej, należy zająć się marceline, ale to inny temat.

małe dzieci na ogół nie rozumieją dynamiki interpersonalnej, która jest podstawą kłamstwa. nawet złe, małe dzieci, które ukrywają rzeczy, nie są zwodnicze, chodzi o coś, czego chcą ... nawet jeśli 4yo ciągle ukrywa papierosy tatusia. naprawdę chcą po prostu więcej uwagi tatusia.

Konkluzja: co robisz? kiedy słyszysz kopyta, myśl, że konie to nie zebry. Rozwiązanie problemu jest proste, oparte na osobowości dziecka, a nie na wrażliwości dorosłych.