Maluch ma silną preferencję dla jednego rodzica

Nasz prawie 2-letni maluch bardzo mi się podoba. W łagodnych dawkach było to do przyjęcia, ale wymyka się spod kontroli. Płacze, gdy mój mąż, jej ojciec, próbuje ją przytulić, pocałować, położyć do łóżka itp. Dosłownie musi ją przekupić, aby spędzała z nią czas - przekupując telewizję lub patrząc na kwiaty itp. Ale jeśli on po prostu chce się od niej przytulić - płacze i biegnie w moją stronę.

To zachowanie powoduje problemy dla nas obu: dla mnie jest to po prostu męczące. A dla mojego grubego męża - cóż, nadal jest człowiekiem i pragnie miłości swojej córki.

Teraz jest kilka rzeczy, po które do niego pójdzie. Na przykład zwykle mój mąż zastępuje wszystkie baterie w zabawkach, włącza telewizor itp. Więc jeśli potrzebuje czegoś do zrobienia - tj. Zabawka jest zepsuta, ponieważ baterie są wyczerpane, chętnie powie „ Dada fix ”i zanieś mu zabawkę do naprawy. Jeśli nalega, by przytuliła go, zanim naprawi, po prostu upuści zabawkę i przejdzie na coś innego.

Mój mąż i ja pracujemy na pełny etat; jednak pracuję z domu (mamy osobnego opiekuna), więc ona mnie więcej widzi. Z dnia na dzień prawdopodobnie spędzam z nią godzinę dłużej niż mój mąż (bez dojazdów :)). Spędzam z nią czas rysując, czytając książki, śpiewając rymowanki, pływając itp. Mój mąż spędza czas, zabierając ze sobą swoje ogrodnictwo, grając w piaskownicy, klocki, chodząc na spacery, oglądając telewizję itp. Mój mąż i Na przemian budzę się rano dla dzieci (i karmię je śniadaniem), a także gotuję obiad (z którym nasza córka „pomaga” nam).

Wystarczy powiedzieć, że nie sądzę, że chodzi o to, ile czasu spędzamy z dziećmi - myślę, że jesteśmy dość równi pod względem jakości i ilości zajęć.

Czy inni rodzice mieli ten problem? Jak to rozwiązałeś? Czy to coś, z czego wyrastają?

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​wszystko odpływa i płynie.

Mój syn zachowywał się tak samo, choć nie w tym samym stopniu, osiągając kulminację około 2 lat. Niedługo skończy 4 lata i wszystko zatoczyło koło. Zaczął przychodzić do mnie dla wygody około 2 i pół, a czasem nawet wolał mój komfort, gdy moja żona była w ciąży z naszym drugim dzieckiem. Od narodzin 4 miesiące temu nasz syn wrócił do potrzebowania więcej czasu dla mamy, ale nie jest tak źle, jak kiedyś i wyraźnie reaguje na dziecko.

Najlepszą radą, jaką mogę udzielić, jest to, co uważam za ewangelię rodzicielstwa; to też minie. Bądź cierpliwy. Bądź wytrwały. Nie odepchnij jej i nie skardz jej, że nie poświęcił tatusiowi należnej uwagi. Coś w rodzaju „sprawia, że ​​tata jest smutny, gdy nie chcesz się z nim bawić” jest tak daleko, jak bym poszedł. Nawet to jest bardziej dla tatusia niż dla twojej córki. Dwa to trudny wiek, ponieważ ich znajomość języka jest bardzo zwodnicza. Podczas gdy rozumieją rzeczy, których się od nich nie spodziewasz, mają również trudności z pozornie prostymi pojęciami. Subtelnie i niuans są na nich całkowicie zatracone.

Po prostu próbowaliśmy i próbowaliśmy i ostatecznie .....

Podczas lotu do Austin leżał na kolanach mamy, zepsuty i chcąc spać. Sięgnął po mnie iw oszołomionej ciszy wziąłem go na pierś. Natychmiast zasnął i nie mogę powiedzieć, jak bardzo byłem szczęśliwy. W żadnym wypadku nie pocieszałem go spać, ale wszystkie poprzednie wydarzenia miały miejsce, gdy mamy nie było w pobliżu. To był jednak pierwszy raz, kiedy wybrał mnie dla wygody zamiast mamy.

Świetna odpowiedź od Thomasa Paine. Moje czworo dzieci zrobiło to, gdy były małe; najmłodsza, obecnie czteroletnia, nadal woli swoją matkę. wzruszają ramionami W tym wieku ich osobowości nieustannie się zmieniają i w końcu się pojawią. Ale zgadzam się, czekanie na to może być zniechęcające.

Zaadaptowałem kota, który był kilkakrotnie przewracany od domu do domu w jego wczesnym dzieciństwie. Jedną z osób w jego ostatniej rezydencji była kobieta, która podniosła go i zmusiła do siedzenia na kolanach. "Kochaj mnie kochaj mnie!" powiedziała. Kot z czasem będzie coraz bardziej napięty. Miałby ten żałosny, uwięziony wyraz na twarzy. W końcu puściłaby go i oderwałaby się od niej z maksymalną prędkością.

Błędem tej kobiety było myślenie tylko o pragnieniu kota. To nie było szkodliwe - po prostu nie wiedziała nic lepszego. Pomyślała, że ​​człowiek, który zabiera kota, powinien normalnie dawać radość z pieszczot, i nie zdawała sobie sprawy, że kot ma swoje własne preferencje i może wolałaby robić własne rzeczy, i mieć wpływ na to, czy został wybrany przez stworzenie dziesięć razy większe i potężniejsze od niego. (Czy to przypomina ci perspektywę niemowlęcia? Powinno!)

Oczywiście chciałem też od niego uczuć; on jest pięknym kotem. Kto by nie Nigdy nie zmuszałem go, by zaakceptował moje przywiązanie, ale wciąż się ode mnie unika. Gdybym go pogłaskał, natychmiast odszedłby, ponieważ przypominało mu to wszystkie czasy, kiedy był zmuszony zaakceptować ludzkie uczucia.

Dopiero kiedy zostawiłem go samego i przestałem się do niego zbliżać z uczuciem, w końcu otworzył się na mnie. Wciąż próbowałem go głaskać od czasu do czasu, ale jeśli on wstanie i odejdzie, natychmiast wycofam całą uwagę i zostawię go samemu sobie. Nawet na niego nie patrzę - po prostu spokojnie spędzam dzień.

W rzeczywistości zajęło to kilka miesięcy. Powoli, powoli, coraz bardziej mnie interesował. Kontynuowałem swoją strategię i zadziałała. Wciąż działa. Teraz cały czas mnie śledzi. Jestem pierwszą osobą, do której idzie po uczucia. Czasami płacze, kiedy mnie nie ma w pobliżu. Gdy stało się jasne, że nie jest on zobowiązany do dzielenia się ze mną miłością, że nigdy nie wymuszę na tym problemu, poczuł się, jakby miał zdolność kierowania własnymi działaniami w mojej obecności.

Twoja córka nie jest kotem, ale będąc ssakiem ma podobny układ limbiczny. Jeśli czuje się zatłoczona, skojarzy uczucie z irytacją i być może poczuciem uwięzienia. Jeśli jej ojciec ją odbierze, a ona zacznie się wiercić, a on spróbuje ją przytulić i zaćmić, to nie pomoże, bo już czuje się narzucona przez to spotkanie. Nie może złagodzić jej lęków, ponieważ wszystko, co widzi, to ten sam niepożądany kontekst, który pojawiał się tyle razy wcześniej. Będzie musiała stworzyć pewne pozytywne skojarzenia dotyczące: czułości wobec ojca i aby tak się stało, obawiam się, że będzie musiał poczekać, aż przyjedzie do niego na własnych warunkach. Pozwól mu się po prostu udostępnić. Wcześniej czy później się rozluźni i przyjdzie.

Doświadczenie Thomasa Paine'a wyróżnia mnie, ponieważ zmieniono kluczowy składnik. Jego syn był przyzwyczajony do bycia wyzwalanym przez obecność ojca w domu. Będąc w tym samym miejscu, w którym czułeś się osaczony lub przesadnie przytulony w przeszłości, widok ojca zachowującego się, jakby miał go zabrać, wzbudzi te same emocje, które czuł w przeszłości, kiedy to się stało, i będzie walczył przeciwko to. Przebywanie w samolocie usunęło wiele zmiennych środowiskowych, które normalnie wyzwalałyby jego opór, pozostawiając mu otwartą reakcję w bardziej zrelaksowany sposób. Jeśli chcesz przyspieszyć ten proces, być może możesz spróbować wyjechać z miasta. Zatrzymaj się w hotelu, w którym nigdy wcześniej nie była, i pozwól mu, aby zostawił ją tak dużo, jak to możliwe.

Jedną rzeczą, którą by nie zrobić, to powiedzieć do niej: „To boli uczucia taty, kiedy nie będzie go przytulić”. To da jej tylko kompleks. Reaguje tylko na emocje, których nie rozumie ani nie kontroluje. Dodanie poczucia winy do miksu tylko pogorszy sytuację. Nie przejmuj się uczuciami tatusia. Nic na to nie poradzi. Nie może nawet pomóc własnym uczuciom. Chodzi o jej układ limbiczny i musisz z nim współdziałać w sposób, który rozumie. Pozwalając jej poczuć osobistą wolę, kontrolę i samostanowienie - oto jak to zrobić!

Jedna z moich córek to zrobiła, tyle że chciała, abym (jej tata) nie była jej mamą. Trwało to, jak się wydawało, bardzo długo (ponad 2 lata), ale minęło.