Jak reagujesz na malucha, który bez końca mówi „dlaczego?”?

50

Moja żona i ja żartowaliśmy, że oczekujemy niekończącego się „dlaczego?” pytania od naszego syna, kiedy się spodziewaliśmy, i myślałem, że jestem na to przygotowany.

W rzeczywistości myślałem o stereotypowym ciągłym przepływie „dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?” byłoby trywialne, ponieważ lubię wyjaśniać różne rzeczy. Byłem przekonany, że na cokolwiek, czego nie potrafię wyjaśnić, mogę odpowiedzieć „zobaczmy!”.

Teraz, gdy mój syn wszedł w tę fazę, w rzeczywistości jest wiele „dlaczego?” pytania, które całkowicie mnie flummoxują.

"Dlaczego?" stał się odpowiedzią typu catch-all w niektórych sytuacjach i po prostu nie jestem w stanie odpowiedzieć na niektóre z nich (np. podczas próby wyjaśnienia czegoś poprzez wskazanie poprzedniego przykładu: „pamiętasz, kiedy poszliśmy do parku?”, a następnie „dlaczego? „). Innym razem wydaje się niemal zwrotny, a odpowiedź wydaje mi się dość oczywista (np. „Czy chcesz francuskie tosty lub naleśniki na śniadanie?”, A następnie „dlaczego?”).

Nie chcę zniechęcać jego ciekawości. Przeciwnie: chcę odpowiedzieć na jak najwięcej jego pytań. Czy istnieje dobra strategia radzenia sobie z „dlaczego”? pytania, które po prostu nie mają sensu?

Anne Daunted GoFundMonica
źródło
1
Tak więc, prawie 3 i pół roku po zadaniu tego pytania, mój syn wciąż pyta „dlaczego?”. Ale pytania „dlaczego”, które po prostu nie mają sensu, są znacznie rzadsze. Zidentyfikowaliśmy te czasy jako sytuacje, w których chce więcej rozmawiać, ale tak naprawdę nie wpadł na kolejne pytanie. „Dlaczego” stało się jego powrotem do „Lubię słyszeć, jak mówisz; proszę, powiedz więcej!”. Nadal pracujemy nad tym, aby znaleźć bardziej produktywne sposoby przedłużenia rozmowy.
To wszystko w procesie zdrowego dorastania!
Po prostu piękna sztuka,

Odpowiedzi:

58

Prawdopodobnie wkrótce też się z tym spotkam. Jednym z bardzo interesujących pomysłów, na które wpadłem już dawno temu, jest nie przyjmowanie krótkiego „dlaczego”, ale zachęcanie do pytania w pełnym zdaniu.

Wymaganie pełnego zdania zmusza dziecko do faktycznego przemyślenia tematu przed zapytaniem.
Jaki jest temat? Co chcę wiedzieć Jak mogę to sformułować?
Jest to doskonały trening do inteligentnego myślenia o rzeczach w późniejszym życiu, i wyraźnie pokazuje, że większy wysiłek na wejściu daje lepsze wyniki.

Ma również dla ciebie dwa bezpośrednie zwycięstwa:

  1. Możesz łatwo odrzucić „dlaczego”, jeśli to cię denerwuje.
  2. Utrudnienie nieco „dlaczego” może sprawić, że odrzuci pytanie, chyba że naprawdę chce wiedzieć.

Twoim wyzwaniem jest konsekwencja w tym ... dlaczego powinieneś wybrać, kiedy krótkie „dlaczego” jest dopuszczalne? Jeśli jesteś zbyt leniwy, aby wykonać pełne zdanie, nie możesz również oczekiwać wysiłku z jego strony.

Torben Gundtofte-Bruun
źródło
4
Wiele dzieci (w tym moje własne) zacznie „dlaczego”, zanim będzie w stanie dowolnie formułować zdania.
Sam
6
+1 Mam 4-latka i 2-latka, a to działa dobrze z oboma. Nawet jeśli nie mają szerokiego słownictwa, zachęcanie do bardziej szczegółowej odpowiedzi pomaga wzmocnić umiejętności językowe, które już posiadają. Często pomagałem, oferując im kilka różnych pytań „Dlaczego”.
JDB
Miałem szczęście, że mój syn nigdy nie używał czystego powodu i zawsze zadawał pełne zdania. Nadal udało mu się wydostać z nich dość długie łańcuchy. Ale - i tęsknię za tym w twojej odpowiedzi, Torben - konsekwentnie odpowiadam na wszystkie jego pytania w pełnym zdaniu i jestem dzisiaj bardzo szczęśliwy z powodu dziecka, które nauczyło się ode mnie myśleć i znaleźć własne odpowiedzi, ponieważ on byłem świadkiem moich argumentów i tego, jak opracowałem swoje odpowiedzi, a przede wszystkim zadawania pytań, zadawania pytań, bycia ciekawym i chęci uczenia się. Ponieważ faza dlaczego jest częścią nauki myślenia o fazie światowej.
2
@ co, dziękuję i masz rację oczywiście: jeśli moje pytania będą zadawać ważne (i tak jest!), jestem zobowiązany do dalszego odpowiadania na nie ...! Przekonałem się, że często potrafię odwrócić pytanie i pomóc mu wymyślić własną odpowiedź, a nie ja udzielić mu każdej odpowiedzi.
Torben Gundtofte-Bruun
1
To tyle. Wspaniale jest uczyć dzieci, jak nauczyć się pytać - to niesamowite, ilu dorosłych nigdy nie rozwinęło tej umiejętności :) Jeśli wiesz, o co tak naprawdę chcesz zapytać, zwykle jesteś w połowie drogi do odpowiedzi (lub przynajmniej zapytania Google: P ).
Luaan
35

Zwykle odpowiadam na niekończące się „dlaczego” pytaniami, które koncentrują się na krytycznym myśleniu. „Chcesz francuskie tosty lub naleśniki na śniadanie?” "Dlaczego?" „Jak myślisz, co sprawiłoby, że twój brzuch byłby szczęśliwszy?” "Dlaczego?" „Jemy, bo chcemy szczęśliwych ciał i szczęśliwych brzuszek ...” i przynajmniej u moich dwojga ostatecznie się uspokaja. A może moje pytania przeciążają ich małe umysły i chwilowo dławią się wszystkimi nowymi pomysłami.

Wydaje mi się jednak, że jego „dlaczego” to tak naprawdę „prośby o więcej rozmów”. Jeśli odpowie na pytanie francuskie tosty kontra naleśniki, rozmowa się skończyła.

I oczywiście, jeśli rozmowa zacznie zagłębiać się w naprawdę dziwne, nie krępuj się. „Cóż, naleśniki sprawiają, że twój brzuch chce śpiewać„ migocząca, migocząca mała gwiazdka ”, a francuski toast sprawia, że ​​twój brzuszek śpiewa„ nowoczesny major generał ”. Jaką piosenkę uważasz, że twój brzuch chce śpiewać?”

Walkiria
źródło
Głupiutka jest dokładnie tą drogą, którą wybraliśmy się po tym, jak „dlaczego” minął swój użyteczny etap :-)
Rory Alsop
+1 za „proszę o więcej rozmów”. Chciałem dodać wyjaśnienie / anegdotę, ale otrzymuję komunikat „420 znaków za długi”, więc dodam tylko inną odpowiedź.
Ossum's Mom,
28

Uwielbiam odpowiedzi, które do tej pory otrzymałem, ale pomyślałem, że równie dobrze mogę w to włożyć i opisać to, co robiłem, ponieważ jest trochę ... inne.

Ogólnie staram się odpowiadać na jego pytania najlepiej jak potrafię ... w granicach rozsądku. Na wiele jego pytań mogę odpowiedzieć dość jasno i zrobić to (np. P: „dlaczego [kot się mnie boi]?” „O:„ ponieważ jesteś o wiele większy od niej i jesteś głośny! ”Lub P: „Dlaczego [nie mogę stanąć na krześle]?” O: „Ponieważ nie chcemy, abyś upadł i zranił się!”).

Jednak dla tych, które wymagają znacznie bardziej skomplikowanych odpowiedzi, których nie znam z góry, są one zbyt skomplikowane, aby mógł je jeszcze zrozumieć lub dla których po prostu nie mam wystarczająco dużo czasu, aby rozpocząć szczegółową ekspozycję , Podsumowuję to jednym słowem. W tym celu opracowałem kilka ogólnych kategorii odpowiedzi na jedno słowo, które obejmują prawie każdą sytuację: „biologia”, „genetyka”, „fizyka”, „grawitacja”, „termodynamika”, „szczególna teoria względności”, „chemia” , „ekonomia” i „tradycja” są najczęściej używane.

Zwykle gram z niektórymi z nich szybko i luźno (na przykład wszystko, co wiąże się z czasem, jest „zbijane pod„ szczególną teorię względności ”, chociaż tematy rzadko dotyczą poruszających się obiektów), a czasem wybieram jedną jako głupią odpowiedź, gdy„ dlaczego?" pytanie wydaje się szczególnie głupie (np. „przestań uderzać się w głowę kubkiem popijając!”, „dlaczego?”, „grawitacja!”; i tak, to jest prawdziwy przykład: P).

Właściwie zaczęliśmy tę grę od jednej odpowiedzi typu „grawitacja”, która pomogła nadać ton tej grze, ale ostatecznie zdecydowałem, że posiadanie różnych odpowiedzi / braków odpowiedzi jest bardziej odpowiednie i przydatne. Mam nadzieję, że różnorodność odpowiedzi jeden wyraz daje mu pewną wskazówkę ile różnorodność jest tam, jednocześnie dając mu znać, że ja jestem stara się dostarczać informacji, ale niektóre z nich są po prostu zbyt duże, aby łatwo przekazać.

Daje mi to możliwość edukacji lub zwolnienia, bez wydawania się lekceważącym, indywidualnie dla każdego przypadku. Nadal czasami mówię „nie wiem”, gdy jest to właściwe, ale jeśli po tym następuje „dlaczego?” wówczas odpowiedzią jest zawsze „grawitacja”.

Ciekawie jest zobaczyć, jak na to reaguje, ponieważ zdecydowanie ma ulubione kategorie, co prowadzi do dość zabawnych rozmów. Na przykład:

Ja: „Ona [nasz przedszkolak] ma przeziębienie”.

Syn: „Dlaczego?”

Ja: „Biologia”.

Syn: „Nie!”

Ja: „Nie? ​​Nie biologia?”

Syn: „Nie, tato, nie biologia! Termonynamika!” (Myślę, że to była całkiem dobra próba dla 2 lat!)

Ja: (śmiech) Termodynamika?

Syn: Tak. Termonynamika!


źródło
1
Z jednym małym, którego znam, każdy w rodzinie ma inną odpowiedź na jedno słowo. Mama mówi „ekonomia”, Gramma mówi „nauka”, mówię „matematyka”. Czasami odpowie na własne pytanie „dlaczego” ulubioną odpowiedzią jednego z towarzyszy.
JT Grimes
1
Robimy to również, z wyjątkiem tego, że zwykle mówimy „Mogę to wyjaśnić po nauce mechaniki kwantowej w szkole”. (Jest w fazie wstępnej i czeka cierpliwie.)
Kit Z. Fox
1
Uważam to za zabawne, ale osobiście mi się nie podoba. Wierzę, że dzieci wiele się uczą nawet z wyjaśnień, których nie do końca rozumieją, a także nie rozumiem, dlaczego nie powinienem podejmować wysiłku i próbować tłumaczyć przeziębienie w kategoriach, które dwulatek może zrozumieć (np. „ Nie była ostrożna i nie ubierała się wystarczająco ciepło. ”). Traktuję pytania dzieci jako wyzwanie, aby użyć mojej głowy. I zazwyczaj przyczyna jest fazą, która szybko się kończy, gdy dziecko nauczyło się znaczenia i użycia tego słowa i przechodzi do innych rzeczy. Dlaczego powinienem rezygnować z tego zrozumienia, udzielając bezsensownych odpowiedzi?
2
@Co staram się odpowiadać najlepiej jak potrafię, zgodnie z ogólną zasadą, ale pytania takie jak „dlaczego umieściłem tam moją zabawkę?” (i tak, mój syn czasami prosi nas o wyjaśnienie własnych motywacji do pozornie przypadkowych rzeczy!) są zasadniczo problematyczne, a nawet mniej problematyczne pytania mogą stać się problematyczne, gdy jest 20-30 z rzędu (znowu, nie jest to niezwykłe dla mojego syna) . Kiedy mój syn zapytał mnie, dlaczego niebo jest niebieskie, odpowiedziałem mu na temat załamania światła o różnych długościach fal. Kiedy zapytał (po raz ósmy), dlaczego nie wychodzimy ze sklepu spożywczego do sklepu z zabawkami, odpowiedziałem „ekonomia”.
2
NAUKA
Unor
14

Chociaż nie mam jeszcze osobistego doświadczenia z fazą „dlaczego”, wyobrażam sobie, że od czasu do czasu: „Co myślisz?” rzucony w niego dałby ci kilka sekund na złapanie oddechu. Co ważniejsze, może dać ci wiele wglądu w to, jak twoje dziecko postrzega świat i jaki rodzaj odpowiedzi byłby dla niego znaczący. Nie wydaje mi się jednak, żebyś naprawdę mógł powstrzymać przybywających. Kiedy dzieci zdają sobie sprawę, że rzeczy mają związek przyczynowy, przez pewien czas mają obsesję na punkcie tej wiedzy. I zajmuje im trochę czasu, aby całkowicie zrozumieć przyczynowość, stąd niezwykłe momenty, kiedy pyta dlaczego.

Ana
źródło
1
To dobre i często to robię: każ mu myśleć, bo w ten sposób dowiaduje się, że może znaleźć odpowiedź, korzystając z wiedzy, którą już posiada. I po pewnym czasie zaczynasz to widzieć, zamiast pytać, dlaczego zacznie omawiać z tobą swoje pomysły (tak właśnie robi mój sześciolatek). Druga połowa tego uczenia go myślenia polega na tym, że daję mu znać, gdy nie znam odpowiedzi, i pozwól mu być świadkiem tego, jak ją znajduję (np. Sprawdź). To pokazuje mu, że wiedza nie jest po prostu w mojej głowie, ale że mogę ją tam umieścić i on też. I robi to, czytając - i
11

Częściowo jest to ciekawość, ale dzieci również czerpią przyjemność z kontrolowania swoich rodziców. To chyba tylko sprawiedliwe. Po pewnym momencie przekraczają granice, aby zobaczyć, jak daleko mogą się posunąć, i staje się grą, a nie okazją do nauki.

Po rozpoznaniu, że zamieniło się w grę, możesz albo grać dalej, albo po prostu powiedzieć „wystarczy”. Pamiętaj tylko, że tak naprawdę nie oczekuje inteligentnej odpowiedzi na swoje bezsensowne pytania.

Karl Bielefeldt
źródło
19
Właściwie zmieniłem to w grę ... Mam domyślne odpowiedzi, które obejmują „termodynamikę”, „szczególną teorię względności”, „biologię”, „chemię”, „ekonomię”, „tradycję” i „genetykę”. Jednak naszym ulubionym jest zdecydowanie „grawitacja” ... to niesamowite, jak często tak naprawdę jest to prawidłowa odpowiedź!
4
@Beofett - nominuję cię do najfajniejszego taty!
Torben Gundtofte-Bruun
1
@Beofett, co prowadzi do tego, że twoje dzieci mówią niesamowite rzeczy, takie jak: „Mamusia mówi, że smakuje dobrze, ponieważ chemikalia smakowe łaskoczą mój mózg”.
Zestaw Z. Fox
Wielu rodziców nie zauważa, że ​​pytając „dlaczego” dzieci uczą się, co robi to słowo. Nie są zainteresowani twoją odpowiedzią, ale faktem, że odpowiadasz. A mój podręcznik psychologii rozwoju mówi, że musisz powtarzać dziecku instrukcje werbalne 200 razy, dopóki się go nie nauczy. Daj mu więc 200 pytań i odpowiedz na nie, aby zrozumiał. Przekonasz się, że jego faza fazy szybko się kończy.
11

Zazwyczaj zachęcam moje dziecko do zadawania bardziej szczegółowych pytań. Mój 4-latek pyta „dlaczego?”, Na co odpowiadam: „Czy chodzi ci o„ jakie były nasze powody, aby wybrać się do parku? ”. Czy masz na myśli „jaki jest związek między tymi dwoma przykładami?”

Mówię moim dzieciom, że postaram się odpowiedzieć na którekolwiek z ich pytań, ale że „Dlaczego?” samo w sobie nie jest pytaniem. Zachęcanie ich do zadawania bardziej szczegółowych pytań otworzyło bardzo interesujący dialog. Zmuszenie ich do zastanowienia się nad pytaniem, które chcą zadać, naprawdę pomogło wzbogacić nasz dialog, a także otrzymałem wiele komplementów od innych rodziców, którzy są zdumieni, jak dobrze potrafią rozmawiać.

Zadawanie bardziej szczegółowych pytań pomaga również wyłapać „Dlaczego?”, Które są używane wyłącznie jako taktyka przeciągnięcia, co również zdarza się często.

"Dlaczego?"
„Czy możesz zadać bardziej szczegółowe pytanie?”
„Nie… chcę tylko wiedzieć, dlaczego…”
„Ok… kiedy pomyślisz o bardziej szczegółowym pytaniu, postaram się na nie odpowiedzieć.”
„Hmph”

JDB
źródło
7

Spotkałem bardzo interesujące studium na ten temat jakiś czas temu, kiedy mój najmłodszy był jeszcze w tym wieku, i udało mi się go znaleźć ponownie. Niestety jest po francusku, ale streszczę to tutaj.

Zasadniczo artykuł mówi, że dzieci zadają pytania, ponieważ naprawdę chcą się dowiedzieć. Chcą wyjaśnień. Ale kluczem jest podanie im dokładnie takiej ilości informacji, jaką są w stanie obsłużyć, co jest bardziej sztuką niż nauką :) Będą pytać raz po raz, czy nie otrzymali odpowiedzi, która ich zadowala. Badanie wykazało, że bardzo często wydaje się, że dostarczamy więcej informacji niż tego, czego szukają.

Wydaje się więc, że nie ma jednej, idealnej metody radzenia sobie z tak pytaniami, a przynajmniej eksperci jeszcze tego nie odkryli.

Ale wyciągnąłem z tego, że bardzo ważne jest, aby odpowiadać dalej. Myślę, że radzisz sobie z tym doskonale. A może twój syn ma rację, może właściwą odpowiedzią jest termodynamika :)

Nathalie Laroche
źródło
Właśnie w to wierzę i robię! Jest mi bardzo smutno, gdy widzę rodziców, którzy dławiły inteligencję i wiedzę swoich dzieci, dławiąc swoje pytania. Dzieci rodzą się do nauki. I nie tylko uczą się odpowiedzi, które im dajesz, ale uczą się, jak się komunikować i myśleć.
4

Oto powód, dla którego podniosłem odpowiedź Walkirii („proszę o więcej rozmów”), skoro było tyle dobrych:

Moja córka przeszła kilkumiesięczne „co by się stało, gdyby ...?” etap, zanim weszła do niej „Dlaczego?” etap. (Głupie ja, myślałem, że zamiast tego robimy pierwszez drugiej, ale skończyło się na obu przypadkach.) Tak jakby cieszyłem się obydwoma pytaniami, dopóki nie zauważyłem, że zadaje to samo pytanie kilka razy, a to doprowadziłoby mnie do szału. W końcu (kiedy nie miała 2-3 lat, dokładnie nie pamiętam) zapytałem ją z irytacją, dlaczego ponownie zadała mi pytanie, które zadała mi kilka minut wcześniej - czy zapomina, nie zwraca uwagi, czy co? Odpowiedziała, że ​​pamięta, po prostu lubiła słyszeć, jak mówię jej odpowiedź. (Chłopcze, czy czułem się jak głupiec z powodu irytacji!) Zapytałem ją, czy mogłaby w ten sposób sformułować pytanie: „Mamusiu, czy możesz mi jeszcze raz powiedzieć, dlaczego ...?” I zrobiła to, co znacznie ułatwiło udzielenie odpowiedzi na pytania.

Raczej...

„Mamusiu, czy możesz mi jeszcze raz powiedzieć, dlaczego chcą zabić starego czerwonego koguta, kiedy ona przychodzi? Czy był zły?”

Mama Ossumsa
źródło
Następnym razem, gdy jedno z moich zapyta mnie o to samo pytanie w muzeum (wciąż mam jedno w środku tej fazy), zapamiętam tę odpowiedź, a może być może będę bardziej cierpliwy i „za chwilę” zamiast próbować aby zapewnić mu rozrywkę, podczas gdy ja robię wszystkie inne rzeczy, które my rodzice robimy, aby utrzymać szklane kule w powietrzu.
Valkyrie
3

Kiedy jestem w towarzystwie mojej małżonki, po prostu ponownie zadaję jej to samo pytanie.

Dzieciak czasami słucha, czasem zapomina o pytaniu, a czasem zauważa, że ​​moja uwaga odwraca się od niej i przerywa dialog z własnym wyjaśnieniem.

To wygląda tak:

Córka: „Tato, dlaczego słońce wschodzi późną zimą”?

Ja: „To dobre pytanie, kochanie! Pozwól, że zapytam mamę. Mamo, dlaczego słońce wschodzi późną zimą”?

Mama: „Cóż, to dlatego, że oś Ziemi jest nachylona… (i tak dalej)”

Córka, po 2 minutach: „Nie! To dlatego, że zimą jest zimno, a słońce nie chce wstać z łóżka na zimno!” (lub cokolwiek).

Jeśli jesteśmy sami, a ludzie wciąż osiągają stawki wyższe niż odpowiednie, udaję (a czasem nawet nie udaję), że dzwonię do małżonka i robię to samo.

Dzieciak widzi, że tak naprawdę próbuję odpowiedzieć na pytanie, ale wie, że jeśli zbyt często zadaje pytania, traci moją uwagę.

Quassnoi
źródło
3

Nauczyłem się odwracać stoliki od mojego malucha i zacząć zadawać im pytania. Najpierw wypytałem go o małe zwierzątka: jak nazywacie dziecko (pies, kot, kaczka itp.)? Ale łatwo było to rozszerzyć na zadawanie im pytań dotyczących naszego środowiska lub własnych upodobań itp.

Wydaje się, że zaspokaja to samo pragnienie wiedzy i interakcji, ale daje nam rodzicom ulgę od mnóstwa pytań.

Armando
źródło