Mam 15-miesięczną dziewczynkę, która do tej pory była bardzo łatwym dzieckiem. W ciągu ostatniego miesiąca prawie zaczęła skomleć. Istnieje kilka sposobów, aby ją zatrzymać. Zwykle obejmują one podniesienie jej lub zabranie na zewnątrz. Oba działają dobrze, ale są pewne czasy, kiedy nie są opcją, na przykład jeśli jestem jedynym rodzicem w okolicy i gotuję obiad lub coś takiego.
Jakieś sugestie dotyczące przełamania tego nowego zachowania?
Odpowiedzi:
Około 15 miesięcy, zgodnie z książką The Wonder Weeks, nadchodzi Mental Leap 9 . Autorzy The Wonder Weeks opisują skoki mentalne jako granice rozwoju, które tworzy twoje dziecko, gdy idzie od jednego sposobu rozumienia świata do drugiego, bardziej dojrzałego i dorosłego. W miarę starzenia się dziecka jego skoki budują się nawzajem i uczy się coraz więcej o świecie.
Jednak podczas tych mentalnych skoków rozwojowych świat Twojego malucha się kołysze. Dowiaduje się, że sposób działania świata jest zupełnie nowy. Jest to niezwykle destrukcyjne dla jego życia. Podczas skoków rozwoju umysłowego małe dzieci często mają problemy ze snem, mogą jeść słabo, są bardziej przylegające, są bardziej roztrzęsione, płaczą, zachowują się trochę jak dzieci, a objawy utrzymują się. Zasadniczo za każdym razem, gdy moja 17-miesięczna dziewczynka znalazła się w trudnym położeniu w życiu niemowlęcia i małego dziecka, stwierdziłem, kiedy sprawdziłem kalendarz, że jest w tak zwanej dziwacznej fazie przed jednym z tych skoków. Dziwaczne fazy dla większości skoków trwają 3-6 tygodni. Pomiędzy skokami jest okres 1-6 spokojniejszych tygodni, w zależności od skoku. Podczas tych obskurnych, zepsutych,
Mental Leap 9 to taki, w którym twoje dziecko nabiera umiejętności, aby zacząć manipulować i próbować dostać się w swoją stronę. Jest więc nie tylko szalony, ale także ćwiczy swoją nową umiejętność marudzenia, aby dostać się po swojemu. I tu musisz zdecydować, jak twoja rodzina chce sobie radzić z marudzeniem.
W zależności od nadrzędnej filozofii rodzicielskiej możesz wybrać coś zupełnie innego niż to, co wybierze następna rodzina. Cokolwiek zdecydujesz, chcesz upewnić się, że jest ono zgodne z twoimi zasadami i regułami rodzinnymi. Niektórzy rodzice wolą, na przykład, odbierać dziecko za każdym razem , gdy wskazuje, że chce. Robią to, ponieważ uważają, że tak ważne jest, aby rozwój dziecka był tak wrażliwy. Ci rodzice uważają się za rodziców przywiązania, przynajmniej w USA. Większość rodziców AP używa urządzeń, takich jak miękkie nosidełka i chusty dla niemowląt, aby zapewnić bliskość w sytuacjach takich jak gotowanie, nawet dla małych dzieci. Inni rodzice uważają, że teraz, gdy dziecko zyskuje podstawową umiejętność rozumienia reakcji na działania i konsekwencje dla zachowania, nadszedł czas, aby zacząć uczyć cierpliwości, prosząc, aby dziecko nie stawało mu na drodze co minutę. Na przykład podsumowuje Janet Landsburypogląd Zasoby dla wychowawców niemowląt, jak radzić sobie z marudzeniem, sugerując, abyś spokojnie powiedział swojemu dziecku, że rozumiesz, że są zdenerwowani, ale że marudzenie boli twoje uszy i chcesz, aby mówili normalnym tonem. RIE podkreśla również, że poświęcając swojemu dziecku pełną uwagę podczas codziennych czynności, takich jak karmienie, ubieranie, pieluchy i inne przyziemne części życia, możesz przestać narzekać, zanim się zacznie.
Jak już zauważyłeś, zabranie dziecka na zewnątrz zwykle tłumi marudzenie. Zarówno w One One-Year, jak i The Happiest Toddler on the Block zauważyłem, że autorzy sugerowali, że najlepszym sposobem na zminimalizowanie napadów złości jest maksymalizacja czasu spędzanego przez malucha na świeżym powietrzu. Chociaż zgadzam się, że rodzice nie mogą pozwolić, aby ich dziecko bawiło się w każdej minucie każdego dnia, okazuje się, że moje 17-miesięczne dziecko rzadziej napada na mnie furię lub marudzi, jeśli codziennie spędzamy dużo czasu na świeżym powietrzu. Staram się więc układać dzień tak długo, jak pozwala na to mój plan zajęć, aby później wyrwać się z marudzenia lub, w przypadku mojej córki, głośno krzyczeć, ponieważ zwykle przeplata się ze słonecznej do pełnej wściekłości bez stanu pośredniego.
źródło
Dla naszego 16 m / o „Nie ma dziecka, nic z tego” w tonie dezaprobaty, ale nie wściekłości, tak często, jak to konieczne, przenosi sprawę; podczas gdy jej nie ignorujemy, to, co robi dla uwagi, nie jest koszerne. Jeśli ona się utrzymuje, dzieje się tak zwykle dlatego, że:
Możesz pokusić się o wypróbowanie tutaj metod Pavlovian; nagradzaj dobre, ignoruj złe. To jest błąd IMO; twoja córka próbuje na swój sposób upewnić się, że nadal ją masz, i zignorować to, co może być szkodliwe. Może również prowadzić do eskalacji do zachowania, którego nie można zignorować, co wzmocni tę ścieżkę zachowania jako coś, co ostatecznie przyciągnie twoją uwagę.
Powinieneś reagować na swoje dziecko. Jeśli to zachowanie wydaje się być zaprojektowane, aby uzyskać określoną odpowiedź (na przykład dowiedziała się, że marudzenie ją złapie, a może nawet wyniesie na zewnątrz), to przerwij ten związek przyczynowo-skutkowy, konsekwentnie zapewniając inną reakcję na to zachowanie, niż ona nie chce (nie musi to być kara sama w sobie) i zachęcać do innego zachowania, które da jej to, czego chce (jeśli to w twojej mocy).
Po prostu nie bądź zbyt elastyczny; są rodzice, którzy postępują dokładnie odwrotnie i szczerze reagują na każdy ruch i dźwięk wydawany przez dziecko. Po pierwsze, nie można nadążyć, a po drugie, jeśli zawsze patrzysz na swoje dziecko, mają wrażenie, że coś jest nie tak i może nie są tak bezpieczne, jak im się wydaje.
Z tego samego powodu nie ignoruj destrukcyjnych lub nadmiernie destrukcyjnych zachowań. Jako rodzic, słuchanie skomlenia jest w opisie stanowiska pracy (sekcja II, akapit 3, tuż obok „bycia nieodzownym w jednej chwili i wstydu w następnym”). Jeśli jednak się eskaluje, odpowiedz tym razem z stanowczym „nie” i / lub przekroczeniem limitu czasu.
Narzekanie, chęć trzymania się, pragnienie Mamusi (lub Taty) przez cały czas, jest nieodłączną częścią „fazy przylegania”, która ma miejsce w tym czasie. Kiedy dzieci uczą się chodzić, biegać, wspinać się i ogólnie popychać kopertę w kierunku niezależności, na nowo definiują swoją „strefę komfortu”, a czasem pociągnie to za sobą regres lub dwa powrót do „mama musi być ze mną cały czas albo nie czuję się bezpiecznie ”. Twoje dziecko wyrośnie z tego. Tymczasem udzielenie jej odpowiedzi, ale nie tego, którego szukała, to kolejna pora dnia na zachowanie, którego chcesz zniechęcić.
źródło
Oto jeszcze jedna rzecz oprócz świetnej odpowiedzi KeithS.
Możesz po prostu zaangażować swoje dziecko w swoje zadania, po prostu pokazując mu, co robisz i opisując je dziecku (tj. „Widzisz, teraz kładę talerz na stole, potem zmyję naczynia”, „myję naczynia” naczynia z wodą ”).
Każde nowe słowo, każda nowa koncepcja będzie miała wpływ na twoje dziecko. Nawiasem mówiąc, nauczy się nowych rzeczy. Później dziecko będzie chciało ci pomóc w wykonywaniu zadań, ponieważ będzie wiedziało, co robić i jak.
źródło