Czy potrafisz rozwinąć odporność na siekanie cebuli powodującej łzy?

Właśnie posiekałem szczególnie mocną cebulę, zauważyłem lekkie podrażnienie, ale żadnych łez. Uświadomiłem sobie wtedy, że cebula nie powoduje, że płaczę od lat, a nawet dekad. Używam wszelkiego rodzaju cebuli i nie podejmuję żadnych szczególnych środków ostrożności, aby zapobiec łzom. Nie schładzam ich, nie usuwam rdzenia, używam okularów, zapalam świeczkę itp. To prawda, że ​​przez lata stawałem się lepszy (szybszy), ale pamiętam, jak nienawidziłem siekania cebuli w młodości z powodu podrażnienia oczu. Nie wydaje się, aby sama prędkość mogła tłumaczyć różnicę w mojej reakcji.

Czy mogę to nazwać podobnym zjawiskiem, które daje mi azbestowe palce i moją tolerancję na wyjątkowo gorące (pikantne) jedzenie?

Biorąc pod uwagę, że powodujący łzy efekt cebuli jest spowodowany prostym procesem chemicznym, wydaje się wysoce nieprawdopodobne, aby rozwinął się jakikolwiek rodzaj rzeczywistej odporności pod względem efektu. Scientific American tak to opisuje:

Obieranie, cięcie lub kruszenie tkanki cebuli uwalnia enzymy zwane allinazami, które przekształcają te cząsteczki w kwasy sulfenowe. Z kolei kwasy sulfenowe spontanicznie przekształcają się, tworząc S-tlenek synpropanetylu, substancję chemiczną, która wyzwala łzy. Skraplają się również tworząc nieprzyjemne tiosulfiniany, przywołując przypadkowo ostry zapach związany z siekaniem cebuli i wywołując fałszywe oskarżenie, że to zapach powoduje płaczące oko. Nawiasem mówiąc, kwas siarkowy w czosnku obiera inną drogę chemiczną, oszczędzając oczy. Tworzenie się pików S-tlenku syn-propanetalu po około 30 sekundach od mechanicznego uszkodzenia cebuli i kończy cykl ewolucji chemicznej w ciągu około pięciu minut.

[...] Wolne zakończenia nerwowe [na rogówce] wykrywają tlenek S-propanetialny na rogówce i napędzają aktywność nerwu rzęskowego - co centralny układ nerwowy interpretuje jako uczucie pieczenia - proporcjonalnie do stężenie. Ta aktywność nerwowa odruchowo aktywuje włókna autonomiczne, które następnie przekazują sygnał z powrotem do oka, nakazując gruczołom łzowym zmyć czynnik drażniący.

Okazuje się, że nowsze nauki wskazują, że konwersja nie jest spontaniczna, ale z powodu enzymu do tego celu, zwanego teraz syntazą czynnika łzawiącego.

Szczególnie prawdopodobne dla doświadczonego kucharza są:

• Poprawione umiejętności i szybkość noża, skracające czas w bliskim kontakcie z drażniącymi gazami wytwarzanymi przez siekanie cebuli
• Zwiększona tolerancja na określone doznanie

Tak, możesz. Najwyraźniej pracownicy zakładów przetwarzających duże ilości cebuli nie mają problemu:

W zakładzie mówią, że przyzwyczajasz się do krojenia cebuli i przestajesz płakać po kilku minutach.

Źródło: Hartel, Richard W. i AnnaKate Hartel. „W pracy w dolinie łez”. Ukąszenia żywności. Springer New York, 2008. str. 32

Nie wiem, ile masz lat, ale najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie to po prostu zmiany biologiczne. Receptory termiczne w ludzkim ciele, najbardziej widoczne na dłoniach i stopach, stają się mniej wrażliwe z wiekiem lub, inaczej mówiąc, próg, na którym doświadczamy tych wrażeń, jest znacznie wyższy i jest to proces ciągły w miarę wzrostu i dojrzałe. Na przykład jest w tym wskazówka - powodem, dla którego zaleca się przetestowanie łokciowej wody do kąpieli dziecka, nawet jeśli masz około dwudziestki, jest to, że receptory dziecka są w pełnej gotowości, a skóra jest znacznie bardziej wrażliwa niż starsza skóra, więc twoje ręce w wieku 25 lat nie będą odczuwać wielkiego ciepła, gdy wola dziecka. Istnieje skomplikowane naukowe wyjaśnienie dotyczące włókien nerwowych, ale nie będę się w to zagłębiał. JA'

Jeśli chodzi o brak łez - nie płaczę już z cebulą, chociaż nadal odczuwam pieczenie. Powodem tego nie jest, ponieważ mam coś o nazwie Sjogrens i teraz rzadko jestem w stanie produkować łzy, bez względu na to, jak bardzo mogę się czuć. Wątpię, czy to jest wytłumaczenie dla ciebie, inaczej twój język byłby zbyt obolały, aby znosić gorące, pikantne jedzenie, ale są też inne warunki, które powodują, że mniej płynu jest dostępne w kanałach łzowych, ponownie związane ze starzeniem się, więc twoje oko może, po pierwsze, być mniej wrażliwy z powodu zmian włókien nerwowych, a po drugie, reakcja łzy nie jest tak łatwo aktywowana, nawet jeśli wykryje się postrzegane działanie drażniące.

Wiem, niezbyt wesoły, a jeszcze więcej dowód na to, że czynnik przestarzałości jest wbudowany ...

Zauważyłem, że po raz trzeci byłem narażony na działanie gazu łzawiącego podczas obozu dla początkujących, byłem mniej wrażliwy. Następnym razem, gdy siekam cebulę, wcale mi to nie przeszkadzało. Nie jestem też w agonii, jeśli dostanę sok z jalapeno w oczy. Powiedziałbym więc, że jakoś się tego nauczyłem; czy dotyczy to innych osób, których nie znam. Nikt inny na obozie nie był niczym innym, jak wyjątkowo podatnym na gaz łzawiący, kropka, więc nie były to złe partie.

Oprócz zmian biologicznych (jak omawiają inne plakaty) mocno podejrzewam inny czynnik:

Twój ulepszony sprzęt i technika.

• Z ostrzejszymi nożami (-> mniej pękniętych komórek, mniej „gazów łzowych”)
• i szybsza praca (-> krótszy czas ekspozycji)
• zyskałeś pewność siebie i nie masz ochoty patrzeć, jak pracujesz tak blisko, jak zapewne jako początkujący: Zamiast pochylać się nad deską do krojenia, pracujesz przed sobą . (A zatem są mniej narażone na powstawanie oparów.)

Zauważyłem, jak pracowałem z moimi dziećmi w kuchni: będą patrzeć uważnie i od góry - hej, te noże są ostre i blisko palców! - i rozerwać. Kiedy kazałem im pracować przed nimi, mieliśmy o wiele mniej problemów. Moje 5yo może teraz kroić cebulę bez rozrywania - pod warunkiem, że pamięta, aby trzymać ręce z dala od twarzy.

Najlepszym sposobem na uzyskanie „odporności” jest użycie wyjątkowo ostrego noża. Prawdopodobnie w ciągu ostatnich kilku lat pokroiłam 3000 cebul i tylko dwa razy nawet trochę się rozerwałam, i wtedy gotowałam u moich matek z okropnymi nożami. Nigdy też nie używaj noża ząbkowanego z cebulą.