Mamy 3-letnią córkę. Kilka miesięcy temu pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli spróbujemy ustalić nasze różnice, przeprowadzając się do oddzielnych domów.
Od tego czasu moja córka, obecnie 3, która zawsze była naprawdę dobrym dzieckiem, zaczęła działać w sposób, który nie wydaje się regresją. Sika na podłogę, ale od dłuższego czasu była szkolona w nocniku, uderzając w dzieci w samochodzie i rzucając piaskiem w inne dzieci. Wydaje się to oczywistym znakiem jej stresu po naszej separacji, ale tak naprawdę nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Moja żona burza mózgów w poszukiwaniu pomysłów i wpadłem na kilka pomysłów, ale chciałem też dotrzeć do społeczności rodzicielskiej oraz wszelkich pomysłów, spostrzeżeń, pomysłów lub sugestii.
Nie ma problemu z brakiem dyscypliny, bo zawsze tak by się zachowywała. Z mojego punktu widzenia jest to przejściowy problem i przytłaczająca niemożność poradzenia sobie z tak wieloma zmianami przy użyciu zwykłych metod.
Kilka pomysłów, które wymyśliliśmy:
- Ustaw mocniejsze granice.
- Połącz się z nią bardziej indywidualnie, gdy jest tylko z jednym rodzicem, wiele z nich za jednym razem.
- Bądź uważny, jak potrzebuje, daj teraz dodatkowe wskazówki i wsparcie. Niezakłócony czas i uwaga. (tj. nie ma telewizora ani nie pracujemy, kiedy jesteśmy z nią)
Jak możemy temu zapobiec?
- Pomóż jej przypomnieć o naszych oczekiwaniach. być blisko, gdy jest w pobliżu kota lub ludzi, aby pomóc jej postępować właściwie i w razie potrzeby fizycznie powstrzymać ją przed uderzeniem. Żadne dziecko nie chce ciągle bić ani czuć się poza kontrolą.
- przypominaj jej, żeby często siusiała lub w razie potrzeby zaoferuj pieluchę.
- Dużo cierpliwości, miłości i empatii.
- mówić otwarcie o zmianach w domu i rutynie oraz o tym, jak trudne jest przejście. daj jej znać, że może czuć się smutna, wściekła, wystraszona i zawsze jest bezpieczna z mamą lub tatą, a my kochamy ją bezwarunkowo.
- Zweryfikuj, czego może się spodziewać w ciągu dnia (tzn. Będziemy razem aż po twojej drzemce, a potem pójdziesz do mamy).
- dbam o siebie i moją żonę, aby uniknąć dodatkowego gniewu i frustracji. Potrzebuje nas, abyśmy byli tak spokojni i kochający, jak to możliwe, aby czuć się bezpiecznie.
- Więcej czasu na zewnątrz, aby uzyskać świeże powietrze, słońce i bawić się w błocie.
- Spróbuj się z nią lepiej bawić. śmiej się, graj, rozjaśnij trochę.
Wszelkie inne pomysły lub sugestie? Z góry dziękuję wszystkim za poświęcenie czasu na przeczytanie tego!
Odpowiedzi:
Oto moja próba:
Zepsułeś swój związek (nie krytykuję tego, BTW, tylko stwierdzam fakt) i to oczywiście niepokoi twoją córkę. Jeśli czujesz, że nie możesz naprawić swojego związku, wszystko, co możesz zrobić, to zminimalizować negatywne skutki, jakie ma to na twoją córkę.
Gdybym był na twoim miejscu, zacznę od pytania, dlaczego zachowuje się tak, jak ona. Oczywiście istnieje tymczasowa korelacja między tym, co uważasz za złe zachowanie, a rozpadem, więc istnieje bardzo prawdopodobny związek przyczynowo-skutkowy. Co ją tak bardzo niepokoi w związku z waszym rozstaniem? Walczyłeś? Czy to było zanim zdecydowałeś się zerwać, czy później? (To znaczy: czy zerwanie stanowi problem, czy może jest to dla niej rozwiązanie.) Czy któreś z was źle mówiło o tym drugim? Czy oboje ją widujecie regularnie? Czy ona nie jest pewna, czy twoja miłość do niej też kiedyś umrze? Jaki jest nastrój jej rodziców? Jakie praktyczne ograniczenia i ograniczenia odczuwa z powodu twojego rozłamu? itp.
Pozycje, które wymieniasz, wydają mi się mieć sens. Oto kilka myśli, które wywołały we mnie:
Porozmawiaj z nią o swoim zerwaniu. Wyjaśnij, w jaki sposób miłość między dwojgiem dorosłych (kruchych) różni się od miłości między rodzicami i ich dziećmi (prawie niezniszczalna) lub między rodzeństwem. Upewnij się, że czuje się bezpiecznie wiedząc, że wasza dwójka zawsze ją kocha, bez względu na wszystko.
W tym wieku dzieci mają trudności z wyobrażeniem sobie czegoś więcej niż kilka dni wcześniej. Coś „w przyszłym tygodniu” jest tak daleko w przyszłości, że równie dobrze może się nigdy nie wydarzyć. Przełączanie jej między wami co kilka dni może być dla niej lepsze niż pozostanie przez tydzień z jednym z rodziców. Pomocny może być harmonogram, który może odhaczyć („jeszcze trzy noce, aż wrócę do tatusia / mamy”, „jeszcze dwie noce” ...).
Jest bezradnie w sytuacji, nad którą nie ma kontroli. Więc zaangażuj ją. Pozwól jej mieć minimalny głos w podejmowaniu decyzji. Jak długo ona będzie z kim. Który pokój będzie jej w którym mieszkaniu. Istnieją praktyczne ograniczenia tego wszystkiego, które będzie musiała zaakceptować tak samo jak ty. Ale wyjaśnienie ich może ułatwić jej zrozumienie, co się dzieje.
Oboje jesteście najważniejszymi ludźmi we wszechświecie dziecka. Rodzice są bogami swoich dzieci i muszą nimi być. Nie dajcie się zwieść jej wszechświatowi, mówiąc źle o sobie.
Jesteście jej rodzicami i będziecie do końca życia. Możesz rozdzielić się jako kochankowie, ale nigdy nie możesz przestać być parą rodziców. Zawsze pamiętaj że. Staraj się ułatwiać pozostanie matką i ojcem.
Rozmowa z trzylatkiem o miłości i związkach jest z pewnością bardzo trudna. IMO złotą zasadą postępowania z pytaniami dziecka jest:
Ogólnie rzecz biorąc, większość dzieci rzadko zadaje pytanie, w którym nie może poradzić sobie z odpowiedzią. Wielu rodziców na pytanie, które uważają za trudne ( „Skąd się biorą dzieci?” ), Pomija szczegóły, o które prosił dziecko ( „Jak wydostały się z brzucha mamy?” ), Lub odpowiada znacznie częściej niż dzieciom nawet zapytał ( „Eee, zabiera dwoje ludzi, ah, mężczyznę i kobietę, um, aby urodzić dziecko, i…” ) lub (bardzo często) oba jednocześnie. Skoncentruj się na odpowiedzi na dokładne pytanie zadane przez dziecko ( „Niemowlęta rosną w brzuchu mamy, dopóki nie dorosną na tyle, by żyć na zewnątrz” ) i przestań. Nie kłopocz swojego dziecka odpowiedziami na pytania, na które nie zadziałało), chyba że Twoje dziecko odpowie na takie pytanie.
źródło
Oprócz niektórych świetnych porad tutaj, polecam: nie zmieniaj jej domu.
Rodzice, którzy się rozeszli, często grają w ping ponga ze swoimi dziećmi - przekazuj je tam iz powrotem między domem mamy i taty. To może być bardzo frustrujące dla dziecka, ponieważ oni nie mają miejsca, aby zadzwonić do domu już.
Widziałem rodziców, którzy traktują dom, w którym rodzina mieszkała razem przed separacją, jako dom dzieci. Następnie rodzice na zmianę (zamiast dziecka) mieszkają z dzieckiem w domu. Jest to dodatkowy wydatek (trzy domy zamiast dwóch), ale może mieć ogromny wpływ na twoje dziecko.
źródło
Robisz wszystko, co możesz, i wygląda na to, że masz całkiem niezłą rację. Wygląda na to, że rozumiesz, że nie można całkowicie zapobiec lub „naprawić” jej zachowania, i to dobrze. Przeżywa ciężki okres, tak jak ty i twoja żona, i zawsze będą wybuchy. Radziłbym jej przekierować, gdy źle się zachowuje, i wytłumaczyć jej zdrowym placówkom, że są smutne i frustrujące.
Nikt nie powinien pozostać razem, jeśli już się nie kocha lub nie sprawia, że się cieszą. Wystarczy wyciągnąć go i sprawić, by cierpienie wszystkich zainteresowanych trwało dłużej. Nie pozwól nikomu próbować powiedzieć ci, że się poddajesz lub rezygnujesz - 14 lat to bardzo, bardzo długi czas i nie są w twoim związku. Ty jesteś.
źródło
Wyraźnie jesteś zorganizowanym i celowym rodzicem i zaszczepiłeś swojemu dziecku dyscyplinę (świetnie!), Ale twoje dziecko nagle zaczyna działać. Wygląda na to, że musisz pracować nad swoim małżeństwem bardziej niż rodzicielstwem.
Przepraszam, jeśli to zabrzmiało niewrażliwie, a może nawet nie na temat, ale ważne jest, aby zrozumieć, że cały wszechświat 3-latki jest zamknięty w swoich rodzicach i widzi, że wszystko się rozpada. Lepiej rozwiązać ten problem niż go maskować.
Jeśli powrót do domu nie jest absolutnie opcją, spróbuj spędzić czas na kanapie . 15 minut dziennie spędzaj trochę czasu na kanapie z małżonkiem w pełnej widoczności swojej córki. Upewnij się, że widzi was dwoje cierpliwych, kochających i empatycznych względem siebie. Porozmawiaj o swoim dniu i podejmuj szczery wysiłek, aby otwarcie kochać i przywiązać się do współmałżonka. Mów o czymś innym niż twoje dziecko. Przypomnij sobie zabawne czasy - cokolwiek, naprawdę. Po prostu bądź szczery.
Może to zabrzmieć jak nienaukowa rada naukowa, ale oferuję ją na podstawie osobistych doświadczeń i doświadczeń wielu moich przyjaciół (wszyscy jesteśmy na kanapie). Mój syn miał problemy ze snem, kiedy miał około 20 miesięcy i nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego. Okazuje się, że moja żona i ja właśnie się zajęliśmy, a nasz syn prawie nas wtedy nie widział. Zaczęliśmy spędzać z nim czas w kanapie (kładąc go na kocu i każąc mu grać sam przez 15 minut), a wyniki były niemal natychmiastowe. Twoje dzieci postrzegają cię jako superman / kobietę i na tym polega ich pewność siebie.
źródło
Jedyne, co chcę tutaj dodać (i chciałbym, żeby to był komentarz, ale naprawdę chcę zwrócić większą uwagę na jego znaczenie), odnosi się do tego, co stwierdziliście:
To bardzo ważne. Sugerowana, ale niewymieniona w wyraźny sposób, jest potrzeba przekazania dziecku w wieku 3 lat słownictwa pozwalającego nazwać wszystkie jej uczucia.
Jak dziecko mówi ci, że czuje się winna z powodu separacji, że boi się, że nie była wystarczająco dobra, aby utrzymać was razem? Jak może wyrazić przerażenie, że jeśli możesz opuścić mamusię, oznacza to również, że możesz ją opuścić? Jak ona może powiedzieć, że jest to dla niej oszałamiające, gdy próbujesz ją uspokoić, mówiąc, że nigdy nie przestaniesz jej kochać, nawet jeśli na własne oczy zobaczy, że przestałeś kochać mamusię (dla niej, dlaczego inaczej miałbyś się wyprowadzić? ? Nie identyfikuje się z tym, jak to jest między dorosłymi?)
Nie może się z tobą wczuć . Jej świat jest małym miejscem. Czuje się bezsilna . Bezsilność jest najbardziej przerażającą rzeczą dla dziecka, które myśli, że świat kręci się wokół niej i że ma nad nim kontrolę.
Te słowa są oczywiście wyrafinowane, ale emocje nie. Są pierwotni. Musi umieć je nazwać, zanim będzie w stanie naprawdę sobie z nimi poradzić, rozmawiając i wykonując czynności, które dadzą jej lepsze poczucie kontroli nad tym, co może kontrolować, i tym, czego nie potrafi.
Referencje mogą znajdować się za ścianą płatniczą, ale czytanie streszczeń może ci pomóc i da ci pomysły w poszukiwaniach związanych z pomocą twojej córce.
Przeczytaj o wpływie rozwodu na małe dzieci. Dowiedz się o programach zajmujących się tym właśnie problemem. Skorzystaj z ich usług i pomysłów.
Odporne dzieci, zdrowie psychiczne i profilaktyka pierwotna
To jest poza moją kontrolą: metaanaliza międzydronowa rosnącego efektu zewnętrznego w miejscu kontroli, 1960-2002
Moje życie pod opieką: doświadczenia z nieuczestniczenia w procesach decyzyjnych
AFTERMATH DIVORCE: Rola programów opartych na dowodach dla dzieci przeżywających zerwanie
: jak dzieci i rodzice radzą sobie z rozwodem
źródło