Czy 15 lat jest już za stary, żeby nazwać złymi ocenami?

Mam 15-latka, który był uziemiony 60% czasu w ciągu ostatnich dwóch lat. Większość gruntów dotyczy jego ocen lub zapominania o odrabianiu lekcji.

Kiedy jest uziemiony, zapina się, robi pracę domową i wydaje się dojrzały. Potem kilka tygodni później wraca ... Naprawdę nie ma powodu, żeby nie robić rzeczy. Gra w gry, po prostu zapomina, nie wiedział, robi notatki na temat pracy domowej źle w klasie, więc robi złe rzeczy, cokolwiek.

On jest w szkole uzdolnionego programu i jest na 99. percentylu w standardowych testach. Oczywiście nie pomaga mu to w nauce i odrabianiu lekcji.

Kiedy jest uziemiony, zwykle jest „uziemiony elektronicznie” również tam, gdzie nie może używać urządzenia, chyba że w pokoju rodzinnym i do odrabiania lekcji. Czy on jest za stary, żeby się uziemić? Czy powinienem spróbować czegoś innego? Rozmawiałem z nim 20 razy na ten temat. Jest dobrym dzieckiem, ale jest niedojrzały i nie ma zdolności do priorytetowego traktowania niczego. Jednocześnie nie może wziąć odpowiedzialności za nic - usprawiedliwia się lub kłamie, dlaczego za każdym razem dostaje złe oceny… więc?

Jest kilka bardzo istotnych rzeczy w tym, co powiedziałeś: jest w szkolnym programie uzdolnionym, jest w 99% na standardowych testach, ale nie uczy się ani nie odrabia lekcji. To dobry dzieciak, ale niedojrzały. Jednocześnie usprawiedliwia lub kłamie, dlaczego za każdym razem dostaje złe oceny .

Chciałbym móc powiedzieć, że jest to normalne i naturalne, ale tak nie jest, chyba że mówisz tylko o bardzo inteligentnych dzieciach, których część wierzy, że mogą sobie poradzić tylko ze swoimi inteligentnymi i inteligentnymi dziećmi. Gdy nie oceniają samych smartów, zawsze jest to wina kogoś innego. Kłamstwa są powszechne i (być może jeszcze tego nie spotkałeś), tak samo oszustwo. I to usprawiedliwią, mówiąc: „Jestem mądrzejszy od (X), a gdybym studiował, to bym przeszedł. Więc oszukiwanie nie jest złe”.

Niestety, rodzice odegrali w tym rolę. W ruchu samooceny Rodzice i szkoły zdecydowali, że każde dziecko poczuje się wyjątkowo, bez względu na to, co zrobili, co oznaczało, że zaczęli słyszeć takie uwagi:

• Jesteś niesamowity!
• Jesteś mądry.
• Jesteś utalentowany.
• Jesteś super!

Zostaliśmy oszukani. Prawie wszyscy zostali oszukani. Bardziej aktualne badania wykazały, że gdy dziecko jest nieszczere komplementowane lub nie potrafi kontrolować rzeczy, w których nie można go kontrolować (jak zachowujesz się niesamowicie / sprytnie / obdarowujesz / super? badania wskazują teraz, że ta metoda ma niezamierzone konsekwencje: faktycznie zmniejszamy ich zaufanie do siebie i zmniejszamy ich gotowość do ryzyka i porażki.

^{Dr Carol Dweck napisała przełomową książkę pod tytułem Mindset. Przedstawia w nim ustalenia dotyczące negatywnego wpływu pochwały. Opowiada o dwóch grupach uczniów piątej klasy, którzy przystąpili do testu. Następnie jednej grupie powiedziano: „Musisz być mądry”. Drugiej grupie powiedziano: „Musiałeś ciężko pracować”. Kiedy uczniom zaproponowano drugi test, powiedziano im, że będzie trudniej i że nie będą musieli go zdawać. Dziewięćdziesiąt procent dzieci, które słyszały „musisz być mądry”, zdecydowało się tego nie brać. Dlaczego? Obawiali się udowodnienia, że ​​afirmacja może być fałszywa. Z drugiej grupy większość dzieci postanowiła przystąpić do testu i chociaż nie radzili sobie dobrze, badacze Dwecka usłyszeli, jak szepczą pod nosem: „To mój ulubiony test”. Uwielbiali wyzwanie. W końcu przeprowadzono trzeci test, równie trudny jak pierwszy. Wynik? Pierwsza grupa uczniów, którym powiedziano, że są sprytni, zrobiła gorzej. Druga grupa wypadła o 30% lepiej. Dweck konkluduje, że nasza afirmacja dzieci musi być ukierunkowana na czynniki, które kontrolują. Kiedy mówimy „musieliście ciężko pracować”, chwalimy wysiłek, nad którym mają pełną kontrolę. Ma tendencję do większego wysiłku. Gdy chwalimy inteligencję, może to początkowo zapewnić nieco pewności siebie, ale ostatecznie powoduje, że dziecko pracuje mniej. Mówią sobie: „Jeśli to nie przychodzi łatwo, nie chcę tego robić”. może początkowo dawać trochę pewności siebie, ale ostatecznie powoduje, że dziecko mniej pracuje. Mówią sobie: „Jeśli to nie przychodzi łatwo, nie chcę tego robić”. może początkowo dawać trochę pewności siebie, ale ostatecznie powoduje, że dziecko mniej pracuje. Mówią sobie: „Jeśli to nie przychodzi łatwo, nie chcę tego robić”.}

Artykuły omawiają, jak zaryzykować swój styl rodzicielski, aby spróbować naprawić szkody, w tym potwierdzając mądrze podejmowanie ryzyka i mądrą pracę. Pomóż im dostrzec zalety obu z nich, a wyjście ze strefy komfortu zwykle się opłaca.

Google „Zrozumienie braku motywacji utalentowanych studentów do doskonałości” w Google Scholar . Zrób trochę czytania. Umów się na spotkanie z doradcą szkolnym i uzyskaj bardziej profesjonalną pomoc, jeśli możesz sobie na to pozwolić i jest to zalecane dla twojego syna. Jest czas, aby to zmienić, ale zajmie to dużo pracy. To może być zrobione! I nie, nie jest on zbyt stary, aby być uziemionym na złe oceny. Po prostu musi mieć inną strukturę, ponieważ nie działa tak, jak chcesz teraz, w połączeniu z (tak) nagrodami za wysiłek i bardziej aktywne rodzicielstwo niż uziemienie z twojej strony.

_{Trzy ogromne błędy, które popełniamy dla wiodących dzieci… i jak je naprawić
Jak nie rozmawiać z dziećmi <- Przeczytaj cały artykuł
7 Okaleczające zachowania rodzicielskie, które uniemożliwiają dzieciom wychowanie się na liderów}

Chociaż nie mam doświadczenia rodzicielskiego w związku z tym problemem, mam doświadczenie bycia tutaj dzieckiem. Byłem dzieckiem, które dobrze się testowało, ale czasem nie mogłem zadać sobie trudu, żeby odrobić lekcje. To nie tak, że nie mogłem odrobić pracy domowej. Po prostu nudziło mnie to na śmierć.

Na przykład, byłem w AP Chemistry w szkole średniej z nauczycielem, który był znany z tego, że był niesamowicie dobry, ale niesamowicie trudny (jego klasa była trudniejsza niż moje zajęcia z chemii na studiach). Pamiętam, że dostałem pracę domową, która miałaby ponad 20 problemów do wykonania i zajęłaby godziny. To nie było trudne, po prostu niesamowicie nudne. Nauczyłem się wszystkiego, czego potrzebowałem i mogłem łatwo przejść testy. W rezultacie nigdy nie widziałem sensu odrabiania lekcji, ponieważ nie wydawało się to pomocne i było tylko stratą czasu. Jak można się domyślić, moje ogólne oceny nie były tak dobre, jak mogłyby być.

Nauczono mnie dorastania, że ​​czasami musimy robić nudne rzeczy i że to tylko część życia. Po prostu musiałem zacząć stosować tę lekcję.

Krótka wersja jest taka, że ​​twój syn może się nudzić i musi albo a) znaleźć coś trudniejszego do zrobienia w szkole, albo b) pracować nad bardziej konsekwentnym stosowaniem etyki pracy, którą otrzymuje, gdy pierwszy raz się ugruntuje. Chciałbym pomóc mu z etyką pracy, ponieważ jest to umiejętność, którą będzie mógł wykorzystać do końca życia. Znalezienie nowych wyzwań jest fajne, ale nie pomaga w radzeniu sobie z nieuniknionymi, przyziemnymi, codziennymi sprawami.

Piętnastka nie jest zbyt stara, aby ją uziemić, aw niektórych przypadkach jest bardzo skuteczna. Jest to jednak kara na wysokim poziomie i może być nieskuteczna, jeśli zostanie źle zastosowana.

Moja matka wolała uziemienie jako karę (za różne wykroczenia, zwykle nie za stopnie) i byłem uziemiony prawdopodobnie 75% czasu od 15 do wyjazdu na studia. Z jej strony była to zła strategia i wywołała u niej niezadowolenie. Co najważniejsze, nie nauczyłem się lepszego zachowania od bycia uziemionym.

Na przykład mówię coś bardzo niegrzecznego, gdy każą mi zrobić coś chorego. Mylę się Powinienem być pełen szacunku i chętny do wniesienia wkładu w moje gospodarstwo domowe. Ale jeśli kara krzyczy i nie wolno jej wychodzić z domu na kolejny weekend, dowiaduję się, że moja matka nie jest zainteresowana moją perspektywą i uważa, że ​​wyrzucanie śmieci jest ważniejsze niż moje życie towarzyskie.

Przepraszam, jeśli wydaje się, że jest to tylko wymówka przeciwko uziemieniu, to nie jest mój cel - chcę tylko wyjaśnić, dlaczego staje się coraz mniej skuteczny. Zachowaj to na ekstremalne okoliczności.

Jeśli upuszczanie ocen jest bezpośrednio związane ze zbyt dużym czasem elektroniki, uprawianiem sportu lub spędzaniem czasu ze znajomymi, należy na nie celować. Problemem jest przyniesienie ocen domowych, które wyraźnie nie odzwierciedlają jego najlepszych starań . Ale jeśli to zachowanie nie zmieni się po kwadransie lub semestrze ograniczonych sportów, gier i przyjaciół, kara tak naprawdę niczego go nie uczy. A całkowite wyeliminowanie tych działań polega prawie wyłącznie na karaniu, a nie na uczeniu lepszych zachowań.

Ponieważ odkryłeś, że jego problemem jest bardziej dezorganizacja, zarządzanie czasem i / lub motywacja, oto kilka możliwych pomysłów:

• Poproś go, aby odrabiał lekcje w ogólnym pokoju w domu z obecnym rodzicem. (Wolę kuchnię, ponieważ tam właśnie odbywa się większość moich prac domowych o poranku).

  • Jeśli uda mu się zdobyć doświadczenie w realizacji zadania, może przejść do salonu bez nikogo w pobliżu, a potem w końcu do swojej sypialni.

  • Ogranicz elektronikę do wymaganych przez zadanie (np. Laptop do pisania eseju). Bez telefonów komórkowych, bez telewizora - może radio lub odtwarzacz MP3 do muzyki, jeśli uważa, że ​​to pomaga mu się skupić.

  • Przerwy na przekąski, w łazience lub po prostu na przerwę są rozsądne i prawdopodobnie bardzo przydatne w nauczaniu dobrych nawyków pracy. Tylko nie pozwól im trwać zbyt długo.

  • To może być niezwykle nudne porozumienie jako rodzic. Jeśli to możliwe, handluj z małżonkiem. Przynieś czytanie, dzianie lub coś takiego. Możesz śmiało wspomnieć (grzecznie, niezbyt sarkastycznie), że tak, masz inne rzeczy, które możesz robić, ale jesteś zainwestowany w jego sukces i chcesz pomóc mu pozostać przy zadaniu.

• Zaangażuj innych dorosłych w jego „odpowiedzialność”. Jeśli interesuje się lekkoatletyką, trener może regularnie pytać go, jak idą stopnie naukowe i akademickie.

• Anegdotycznie wydaje się, że dzieci z zajęciami pozalekcyjnymi (sport lub kluby) lepiej radzą sobie z czasem, ponieważ mają go mniej za darmo. (Uziemienie może w tym względzie przynieść efekt przeciwny do zamierzonego, ponieważ wydaje się, że jest TAK DUŻO czasu z NIC DO ZROBIENIA, jaki jest pośpiech do nauki?)

• Zapytaj, jakie według niego są możliwe rozwiązania. „Uziemienie nie działa. Twoje oceny nie poprawiają się. Co możesz zrobić, aby zmienić problem w zadaniu domowym? Co mogę zrobić, aby ci w tym pomóc ?”

  • Nie oferuj pomysłów, tylko poczekaj - cisza staje się coraz bardziej niewygodna, a on musi zacząć angażować się w rozmowę, abyś odszedł.

• Rozważ przyjęcie B i C. Nadal może dostać się do college'u z przeciętnym wynikiem w szkole średniej, nawet jeśli nie będzie to college, na który ma nadzieję. „University of Awesome? Cóż, znasz ich standardy. W porządku, nadal będziesz mógł dostać się na Uniwersytet Mediocre, jeśli naprawdę chcesz.” Jeśli uzna, że ​​przesadzasz, oficer rekrutacyjny z U of Awesome prawdopodobnie chętnie omówi ich minimalne wymagania. (Gdy pojawiają się naturalne konsekwencje, jest to dość trudne - ale realistycznie, czy zamierzasz iść z nim na studia i ugruntować go, gdy nie idzie na zajęcia? Nauka i nawyki pracy muszą się teraz zdarzyć.)

Jeśli żaden z nich tak naprawdę nie płynie na twojej łodzi, to w porządku - po prostu zgaduję, co może, ale nie musi działać. Inne zasoby, którymi możesz być zainteresowany ...

• Skip the Grounding; Zamiast tego wypróbuj metody Teen Discipline Methods (Popsugar) - nie jest wielkim fanem niektórych z nich.

• „Jesteś uziemiony na całe życie!” Dlaczego surowe kary dla dzieci i młodzieży nie działają (wzmocnienie pozycji rodziców) - przydatna jest sekwencja karania „czekaj, mów, rzucaj wyzwanie, konsekwencje”.

• Skuteczna kara dla nastolatka (Psychology Today) - wspomina o koncepcji zadośćuczynienia (w konsekwencji powierzenie dodatkowej pracy [praca społeczna, obowiązki domowe itp.])

Wyrzucę tam również własne doświadczenia.

Byłem w domu, z wyjątkiem klas 6-8. Absolutnie nienawidziłem doświadczeń szkoły publicznej, ponieważ przez większość czasu interesowałem się czymś bardziej niż siedziałem przy biurku i robiłem nudne rzeczy. Na przykład czytanie.

Ale nienawidziłem także matematyki. Nikt nie mógł mi podać uzasadnionego powodu, dla którego powinienem dbać o matematykę, i nienawidziłem matematyki saksońskiej (wygląda na to, że program nauczania matematyki w domu jest, jak się wydaje). Kiedy znów muszę się uczyć w domu, bardzo się zaciągam kiedy chodziło o matematykę, a kiedy miałem 16 lat, myślę, że moja mama zrezygnowała z próby zmuszenia mnie do matematyki.

Ale w wieku 16 lat wziąłem również kursy programowania jako lokalna uczelnia techniczna.

Kiedy miałem 21 lat, w końcu zdecydowałem, że nadszedł czas na studia (cóż, w rzeczywistości było to coś więcej od moich rodziców, ale tak naprawdę nie miałem nic lepszego do roboty). Mam 25 kompozytów na moim ACT, z 18 w matematyce. Gdyby moje wyniki matematyczne były bardziej zgodne z resztą moich wyników, byłbym bliższy 30-osobowemu. To naprawdę nie było nic nowego. Moje rozumienie czytania zawsze mieściło się w wysokim percentylu z lat 80.-90. Za tym stoi nauka.

Więc prawdopodobnie miałem naprawdę dobre stopnie.

Jednak kiedy zacząłem studia, postanowiłem spróbować matematyki i odkryłem, że to świetna zabawa . Mam prawie wszystkie litery A na moich lekcjach matematyki, w tym Cal I, Cal II i Algebra Liniowa. Skończyłem z wyróżnieniem, nawet po zajęciu 25 godzin kredytowych w ostatnim semestrze.

Mój problem? Jako nastolatek miałem trudności z dostrzeżeniem korzyści płynących z uczenia się takich rzeczy, jak matematyka. Nie uważałem tego za interesujące, przydatne ani ekscytujące. I szczerze mówiąc, niewiele jest rzeczy w matematyce, które miały zastosowanie w moim życiu jako programisty - oprócz ogólnej umiejętności spojrzenia na skomplikowany problem i rozbicia go na mniej skomplikowane części.

Podejrzewam, że twoje dziecko ma ten sam problem - nie mają motywacji, ponieważ nie widzą, jak X, Y lub Z byłyby dla nich przydatne w ich życiu, rzeczy, które chcą robić.

Co motywuje twoje dziecko? Co powoduje, że ich oczy się zapalają? Jakie rzeczy robią, gdy nie mają nic do roboty?

Dowiedz się, jak obowiązują te inne zasady. A jeśli nie możesz dowiedzieć się, jak mają zastosowanie, bądź szczery. Wystarczy powiedzieć: „Wiesz co, jest w stanie zrobić wiele zmiennych rachunku prawdopodobnie nie będzie uczynić życie jako urzędnik fast-food lepiej. Ale co to będzie zrobić, to pokazać pracodawcy, że nadal będziesz robić rzeczy, które muszą być zrobione, nawet jeśli nie są to ekscytujące części. I dopóki nie będziesz w stanie zapłacić własnych rachunków, tego oczekujemy od ciebie ”.

Zapytaj też, czego potrzebują i słuchaj . Kolejna anegdota - moja mama była tak sfrustrowana, ponieważ prosiła mnie, żebym coś zrobił, a ja odpowiadałam: „Tak, uh-huh, na pewno”, a następnie wracałam do grania w grę wideo lub do rozmowy z przyjaciółmi. Dopóki nie zdałem sobie sprawy, że potrzebowałem tylko narzuconego przez siebie limitu czasu. Więc kazałem jej zapytać: „Śmieci należy wynieść. Kiedy możesz to zrobić?”

Prosząc mnie , kiedy ona zmusiła mnie do zaangażowania się i podjąć decyzję. Czasami mówię: „Mogę to zrobić teraz”. Innym razem mówiłem: „Uh… Zrobię to do 3:30, jestem w środku tego”.

Słuchała tego, czego potrzebowałem i dzięki temu jej życie było lepsze, ponieważ nie musiała mnie ciągle ścigać, a moje życie było lepsze, ponieważ ciągle mnie nie prześladowała.

Głosowałem za prawie wszystkimi odpowiedziami, więc szkoda mi zaakceptować własne.

Ale w końcu do niego dotarłem około 6 miesięcy temu. Zasadniczo uziemiłem go od wszystkiego, a on wciąż nie odrobił pracy domowej. Dowiedziałem się, że ma kilka C i powiedziałem im, że jeśli nie byli B, futbol został zrobiony.

Zaskoczyło mnie to, że około 2 tygodni uziemienia go w zapomnienie odbyliśmy rozmowę, której tak naprawdę nie rozumiałem i do pewnego stopnia nie rozumiem. Zasadniczo chciał, żebym pomógł mu zaplanować różne sprawy i zajął się jego sprawami. Powiedział, że nawet nie ufał sobie i chciał, aby kazano mu studiować w określonych godzinach, być w domu o określonych godzinach i tak dalej. To było dla mnie bardzo zaskakujące, ponieważ w wieku 16 lat nigdy nie widziałem żadnej pracy domowej od rodziców, a ostatnią rzeczą, jakiej chciałem, byli moi rodzice z mojej firmy.

Na początku myślałem, że to niektóre z jego gier umysłowych. Jest bystry i myślałem, że po prostu próbuje odrzucić na nas odpowiedzialność. W pewnym sensie był, ale tak naprawdę potrzebował pomocy - nie tylko wymyślenia historii. Przenieśliśmy go na górę do naszej sypialni, bez internetu bez otwartych drzwi, powiedzmy mu, że musi odrobić lekcje X, zanim będzie mógł oglądać telewizję. Zasadniczo traktuj go tak, jakby miał 9 lat. Ale mu się to podoba, świetnie sobie poradził, a nastawienie się zmieniło. Myślę, że myślał, że mnie to nie obchodzi, ponieważ dawałem mu wolność, podczas gdy w rzeczywistości dawałem mu wolność, aby mógł dorosnąć. Tak krótko, to działa świetnie, ale nie jestem pewien, co to robi, gdy jest na studiach.

Siedzieliśmy też 2-3 razy w tygodniu, aby omówić pracę domową, harmonogram testów i tak dalej. Wysłałem e-mailem do jego nauczycieli i kazałem mu się spóźniać, nawet jeśli liczyło się to jako 0. Dwie rzeczy, które zdał sobie sprawę - z matematyki i jego przyszłych ocen. # 1: jeśli praca domowa wynosi 20% twojej oceny, to wciąż jest wielka sprawa. Nie robił tego, myśląc, że jeśli oddałby więcej niż połowę, to było tylko -10% na jego ocenę. Cóż, to sprawiło, że potrzebował solidnego B w testach, aby uzyskać B w klasie. # 2, nie odrabiając zadania domowego, z natury zrobiłby gorzej na testach. Dowiedział się więc, że samo odrabianie pracy domowej bez większego / zerowego studiowania było łatwym testem B na teście, w którym wczoraj wieczorem tłoczył się, żeby dostać C.

Więc naprawdę tego nie rozumiem. Dzieciak chce, żeby jego rodzice zajęli się biznesem. Wydaje się również doskonale w przeprowadzce na górę, kiedy miał w zasadzie mieszkanie z 2 sypialniami dla siebie w naszej piwnicy. Nie jestem do końca pewien, skąd to wszystko się wzięło - zwrócił na siebie uwagę i naprawdę zawsze był w swoim biznesie wcześniej. Otrzymał dobre oceny w ciągu ostatnich dwóch semestrów i uzyskał 31 na swoim akcie. Widzi, jak jego stopnie powstrzymają go przed dostaniem się do wyższych uczelni, ale myślę, że to lekcja życia.

Czuję, że powinienem się tym zająć. Podobnie jak powiedziała Becuzz, ja też byłem tym dzieckiem.

Nie brałem udziału w uzdolnionych programach, ponieważ nie podchodziłbym do testów. Nie chciałem więcej pracy. Nie chciałem więcej „wyzwań”. Chciałem tylko rysować, rysować kreskówki i czułem, że robię coś produktywnego z moim czasem. Utrudnienie nie zadziałałoby, ponieważ nie można zmusić kogoś do zobaczenia punktu, w którym praca w szkole brzmi tak, jakby była przeznaczona dla kilku klas poniżej. AP naprawdę nie różni się, ponieważ nie miałem rozsądnej aplikacji na klasy matematyki AP. Jako dziecko nie usłyszysz żadnego logicznego wyjaśnienia, jeśli już zdecydowałeś, że jest bezużyteczne.

Chyba nie chodziłem do liceum przez cały dzień. Rzuciłem prawie codziennie, wracałem do domu i rysowałem kreskówki (animowane) - korzystając z komputerów mojego brata i stosów papieru do drukarek, dostawałem się. Moi rodzice nie zabronili mi tego robić, ponieważ mogłem zdać testy i myślę, że mogli zobaczyć, co tak naprawdę robiłem z moim czasem, nie było związane z narkotykami ani nawet z innymi ludźmi.

Ukończyłem rok wcześniej. Nie dostałem zaszczytów ani nic. Nadal nie wiem, czy mam dyplom fizyczny, ponieważ nigdy nie chciałem go odebrać.

Ostatecznie dostałem pracę jako programista gier wideo z powodu animowanej kreskówki, którą całą karierę w szkole średniej spędziłem. To później przekształciło się w pracę programistyczną. Możesz zdecydować, czy to sukces, czy porażka, ponieważ nadal nie jestem pewien. Wiem, że nie jestem tam, gdzie wszyscy mówili, że będę, bo nie dbam o szkołę.

Złe oceny nie oznaczają fatum. Nie oznaczają, że jesteś głupi, leniwy, niemotywowany lub cokolwiek innego, co chcieliby wyciągnąć. Nie jestem ekspertem i jestem tylko jednym przykładem. Więc weź moją historię za to, co jest warta.

Powiedziałbym, że powinieneś przyjrzeć się bliżej temu, czym naprawdę interesuje się twój syn, i przekonać się, czy możesz znaleźć sposób, aby się na tym skupić i bardziej skupić na postępach w jego pasjach. Prawdopodobnie możesz w jakiś sposób motywować go w szkole za pomocą sprytnej psychologii, ale nie w sposób bezpośredni. Rodzice nie zrobiliby nic, gdyby potraktowali komputer mojego brata za karę. Tak czy inaczej zamierzałem robić kreskówki.

Nie wiem, jaki jest twój ogólny stosunek do twojego syna. ale byłem całkiem zadowolony z mojej rodziny i nie chciałem, żeby byli zdenerwowani. Próbowali skonfrontować mnie na temat szkoły, ale zawsze potrafiłem to wyjaśnić. Ale jeśli pasywnie wykazywali jakieś brzemię, przez które musieli przejść przeze mnie, po prostu mogłem spróbować je odepchnąć. To jest niejasne, ale pomysł jest taki, że twój syn może nie chcieć, abyś miał zły czas. Może nie wie, w jakim stopniu wpływa to na ciebie.

Jeśli jest niedojrzały i nie ma zdolności ustalania priorytetów, wydaje się jasne, że nadal jest uprawniony do bycia uziemionym. Czy uziemienie go nadal działa, nawet tymczasowo? Jeśli uznasz, że uziemienie działa, ale tylko przez krótki czas, a cykl powtarza się co kilka tygodni, rozważ tę formę dyscypliny i kierunku. Nie gniewaj się i nie denerwuj go. Po prostu traktuj to jako logiczną, nieuniknioną i pozbawioną emocji konsekwencję jego działań. Jak mówisz, jest dobrym dzieckiem, więc nie powinieneś się na niego gniewać ani rozczarowywać. Oczywiście wolałbyś, żeby był zdyscyplinowany, ale gdyby nie był niedojrzały i potrafił ustalać własne priorytety, nie potrzebowałby cię. Dzieci są leniwe i brakuje im motywacji. To nie jest wina twojego rodzicielstwa. Jeśli pozwolisz mu upaść, ponieważ spodziewałeś się, że będzie wystarczająco dojrzały, by wiedzieć lepiej, to twoja wina. Oczywiście, że nie jest ... Jeśli uziemienie nie działa lub zaczyna cię obrażać, być może będziesz musiał znaleźć inny sposób na zdyscyplinowanie go. Dyscyplina nie powinna być karą ani porażką. To też może być dla ciebie dużo pracy, ale dajesz przykład.