Moje najstarsze dziecko (5 i pół roku) było ostatnio bardziej poruszone w przedszkolu i często sprawi, że inne dzieci będą się śmiać lub zakłócać zajęcia w klasie.

Ostatnio otrzymujemy więcej takich opinii (od jego nauczyciela) i jest to trochę zniechęcające dla mnie i mojej dziewczyny, ponieważ nie jestem pewien, jak sobie z tym poradzić i obawiamy się, że takie zachowanie będzie się utrzymywać w przedszkolu.

Rozmawiałem z nim już kilka razy o tym, że niedopuszczalne jest zakłócanie klasy tak jak on (lub rozmowa z nauczycielem). Jednak, o ile wydaje się on rozumieć, nie jest zabawnie być tak rozproszonym (tak sprawiłem, że nie lubi, gdy jego dwuletnia siostra mówi na przykład podczas czytania ich historii) ciągle to robi.

Informacje podstawowe:

Chodzi do przedszkola dwa razy w tygodniu (rano). Moja dziewczyna jest mamą, która zostaje w domu, mamy też dwie córki. Dostajemy od nauczyciela cotygodniowe raporty, które były pozytywne, ale, jak wspomniano powyżej, ostatnio „tracił gwiazdki” na swoich kartach. Wie, że wkrótce idzie do szkoły (we wrześniu), więc myślimy, że może to być związane z niepokojem (nowe rzeczy zwykle go niepokoją, ale dość łatwo łamie lód). Przez ostatnie dwa tygodnie zaczął płakać, kiedy moja dziewczyna wychodzi z przedszkola. Czasami przytula jej nogę, tak jak robią to małe dzieci, gdy są młodsze (znowu lęk separacyjny?).

Dodatkowe informacje:

• Zawsze jest szczęśliwy w klasie i dużo uczestniczy, po prostu wydaje się, że nie słucha instrukcji ani nie zakłóca zajęć.
• Jego nauczyciel powiedział nam, że nasz syn odezwał się do niego (np. „Zróbmy czynność A”, (on) „Nie, nie zrobię tego”). A czasem śmiej się z otrzymanych instrukcji. Zrozumiałem, że jakiś czas temu mieliśmy problem. Kiedyś pozwalałem mu się ze mną kłócić. Próbowałem jednak to wyeliminować.
• Jest mądrym dzieckiem i ma dużo stymulacji, gdy był młodszy. Podczas kolacji często mówi dalej. Spośród moich 3 dzieci powiedziałbym, że to on wciąż wymaga największej uwagi.
• Mam niespokojną osobowość. Podczas gdy ja staram się kontrolować i nie pozwalać, by mu to pokazywało. Obawiam się, że czasami to wyczuwa. Nie powiedziałbym, że chodzenie do przedszkola jest czymś, co mnie niepokoi.

Chociaż nie widzę, że ma to duży problem (ponieważ jest to przedszkole), nie chcę, żeby się śnieżka. Nie podoba mi się również to, że może przeszkadzać innym dzieciom lub być niegrzecznym dla swojego nauczyciela. Czy ktokolwiek z was mógłby rzucić nieco światła na to, co robimy źle lub co możemy zrobić, aby pomóc w tej sytuacji?

Z góry dziękuję.

EDYTOWANE Aby dodać:Nie dzieje się nic nowego ani dziwnego poza tym, że myślę, że jest bardziej świadomy, że szkoła wkrótce się rozpocznie. Warto zauważyć, że mieliśmy wcześniej podobne uwagi do jego nauczyciela (lub innych grup), ale nie było to częste zdarzenie. Przynajmniej dla mnie było to bardziej normalne. W zakresie dyscypliny; zazwyczaj jest sam na sam w swoim pokoju, jeśli jest zbyt wzburzony lub jeśli uderzy / skrzywdzi się, pójdzie w kąt. Od czasu do czasu korzystamy z systemu nagród (siatka z naklejką itp.). Przestałem się kłócić w domu, po prostu informując go, że nie znaczy, że nie. Na przykład, jeśli poprosi o tablet, a ja nie chcę, żeby to robił, zwykłem spierać się o powody, dla których nie mógł mieć go przy sobie. Teraz powiem mu na przykład: „nie możesz mieć tabletu z powodu powodu X”.

Wydaje się, że chłopcy w tym wieku dość często zaczynają przeszkadzać. (Nie to, że dziewczyny też nie mogą przeszkadzać, ale rzadziej dziewczęta tak się zachowują - http://faculty.chicagobooth.edu/marianne.bertrand/research/papers/the%20trouble%20with%20boys. pdf ) Dobrze, że rozwiązujesz problem wcześnie. Posiadanie karty raportu to dobry początek. Co teraz z tym zrobisz po otrzymaniu karty? Sam fakt otrzymania kawałka papieru nic dla niego nie znaczy.

Jest teraz bardzo młody, ale przygotowanie podstaw do przedszkola i późniejszych lat jest bardzo ważne. Pokaż mu, że jesteś częścią tego, co dzieje się w szkole, a to da ci znacznie większy wpływ na to, jak się tam zachowuje. Pokaż mu, że zamierzasz wykonać kopię zapasową jego nauczycieli, a on będzie bardziej skłonny ich słuchać.

Nagrody są o wiele bardziej skuteczne niż kara, dlatego stworzyłem spójny i bardzo widoczny system nagród za dobrą „kartę zgłoszenia”. Co on kocha Zaoferuj mu więcej tego (być może będziesz musiał najpierw zmniejszyć, aby ustawić kontrast). Jako przykład wykorzystujemy elektronikę jako nagrodę dla naszego syna. Gdyby mógł, oglądał telewizję i grał w gry wideo przez cały dzień. Odcięliśmy go prawie do zera (w wyniku złego zachowania), a teraz musi zarabiać cały swój czas. To spowodowało u niego bardzo pozytywną zmianę.

Może mógłbyś zaoferować coś słodkiego, którego nie lubisz normalnie (jeśli masz wszystkie gwiazdki na karcie zgłoszenia, zabiorę cię do Baskin Robbins na lody). Lub wycieczka (wszystkie gwiazdy zabiorą cię do nadmuchiwanego domu). Lub wybór (wszystkie gwiazdki oznaczają, że możesz wybrać, gdzie pójdziemy na obiad w sobotni lunch). Oferuj niższe wersje nagród za mniejszą wydajność.

Ważne jest, aby jasno zdefiniować, czego się spodziewać, jakiej nagrody (lub kary, jeśli będzie to konieczne) i bezwzględnie się jej trzymać. Jeśli coś ma być skuteczną nagrodą, nie może myśleć, że może po prostu wyrzucić go z ciebie, jeśli mu się nie uda. Podważy to jego skuteczność. I równie ważne, jeśli na to zasłuży, musisz dostarczyć, inaczej stracisz zaufanie.

Nie brzmi to tak, jakbyś robił coś złego. Zbliża się do granicy niezależności (nieco wcześnie, według większości standardów ( http://www.pbs.org/parents/childdevelopmenttracker/five/ ), ale każde dziecko rozwija się inaczej) i należy się spodziewać takich zachowań. Wszystko, co musisz zrobić, to nauczyć się, jak delikatnie poprowadzić swojego małego faceta ścieżką, która prowadzi do bardziej dojrzałego zestawu zachowań.

Dr Sears ma porady dotyczące radzenia sobie z zakłóceniami w szkole ( http://www.parenting.com/article/ask-dr-sears-disruptive-in-school ).

Dobre referencje na temat sześcioletniego rozwoju emocjonalnego (wiem, że twój syn ma pięć lat, ale może postępować nieco przed terminem): http://childparenting.about.com/od/physicalemotionalgrowth/a/6-Year-Old -Child-Emotional-Development.htm

To wspaniałe, że masz samoświadomość i uczciwość w rozpoznawaniu własnego niepokoju.

Możesz raz obserwować klasę lub pewnego dnia zgłosić się na ochotnika, aby poczuć, co się dzieje.

Niektóre zmiany, które widzisz, mogą polegać na tym, że przedszkole nie stanowi już dla twojego syna wyzwania ani fascynacji przez cały rok.

Niektóre z nich mogą polegać na tym, że gdy pogoda się ociepla, dzieci skłaniają się ku aktywnym zajęciom na świeżym powietrzu i łatwiej mają dość bycia zamkniętym w klasie.

Niektóre z nich mogą być związane z tym, że nauczyciel jest zestresowany czymś, co może nawet nie mieć nic wspólnego z uczniami lub szkołą.

Niektóre z nich mogą być związane z wyzwaniem dla dziecka.

Istnieją ogromne różnice między nauczycielami i atmosferą we wczesnych klasach dziecięcych. Tak więc obecna sytuacja może, ale nie musi, być dokładnym wskaźnikiem tego, co wydarzy się w przyszłym roku. To, co możesz teraz zrobić, jeśli chodzi o pozytywne kierowanie lękiem, to napisanie listu do dyrektora z informacją o tym, w jakiej sytuacji najlepiej radzi sobie twój syn, aby umożliwić szkole umieszczenie go u nauczyciela, który będzie bądź dobrze dopasowany.

Jeśli nie próbowałeś jeszcze konferencji dla rodziców i nauczycieli, możesz spróbować. Krótko mówiąc, przynieś nauczycielce kartkę lub prezent z podziękowaniami na koniec roku i zapytaj nauczycielkę, czy ma jakieś przeczucia co do spadku zachowania.

Jeśli zachowanie jest problemem w przedszkolu, możesz poprosić o usługi terapii zajęciowej, które zapewniłyby Twojemu synowi przerwę w klasie. Usługi te mogą dać mu możliwość biegania, zabawy w basenie z piłką, zjeżdżania z piłką do jogi na macie itp.

Możesz wspomnieć o swoich obawach podczas następnej wizyty u lekarza twojego syna. Żeby tylko poinformować lekarza, że ​​z czasem obserwuje trajektorię twojego syna.

Twój syn brzmi jak dynamiczna jednostka, pełna życia, z wieloma do zaoferowania.