Dlaczego dzieci uczą się przemocy w kreskówkach / filmach?

Dlaczego dzieci zdają się wychwytywać i naśladować nawet najmniejsze przykłady przemocy w telewizji?

To jest jak złota latarnia tego, czego nie wolno robić, i wydają się po prostu namagnesowane.

Pozwól, że dam przykład.

Znam młodsze dziecko w wieku 4-6 lat. Obejrzeli Wreck it Ralph i natychmiast zaczęli kupować wszystko i wszystkich, którzy mogli, ze wszystkiego, co mogli, i powtarzali: „Rujnuję cię”. Dlaczego to bierze się z filmu? Trwa wiele innych działań, ale dziecko decyduje się na uderzenie w aktywność innych ludzi.

Przyjaciel rodziny (to było kilka lat temu) miał problemy ze starszymi chłopcami w wieku 8 i 11 lat. Tata lubi oglądać pro wrestling (jak WWE) i przy KAŻDEJ sposobności ci chłopcy będą walić się ciałem siebie i każdego innego dzieciaka. Chodzi mi o to, że byli to ciężsi chłopcy, którzy trzaskali dzieciami wszystkich rozmiarów, skacząc z kanapy z pełną prędkością. Żadne wyjaśnienie, że zapasy w telewizji nie są czynem, że są to wyszkoleni profesjonaliści lub zrobią to ponownie, a ty będziesz uziemiony, sprawi, że przestaną. W końcu musieli przestać oglądać zapasy razem, to był naprawdę duży problem; co jest dla mnie dziwne, ponieważ myślałem, że w tym wieku mogliby się z tym zgodzić.

Nie mogę nawet powiedzieć, ile razy byłem „cześć” lub karate siekany przez dzieci naśladujące żółwie ninja / superbohaterów, nie wspominając już o tym, ile razy byłem udawany przez dzieci udające, że mam pistolet.

Dlaczego przemoc jest tak atrakcyjna dla małych dzieci? Wiem, że przykład wrestlingu to coś w rodzaju „duetu, który widzą w telewizji”, ale dlaczego 10-latek nie mógł pojąć koncepcji upadku i zranienia kogoś mniejszego? A co z czterolatkiem, który nagle zaczyna bić wszystko udawanym młotkiem?

Przed przebywaniem w otoczeniu dzieci większość telewizji / mediów nawet nie wydawała mi się brutalna, a teraz widzę, jak dzieci podchodzą do tych rzeczy w programach, których nigdy wcześniej nie myślałam o cenzurze.

Dzieci, podobnie jak dorośli, chcą „być fajne”, dobrze się bawić i mieć coś, czym mogą się podzielić z przyjaciółmi. Telewizja, gry wideo, pro zapasy, cokolwiek. A części, o których chcą rozmawiać / odtwarzać, będą tymi, które będą dla nich najbardziej zabawne lub ekscytujące.

Wróć do ostatniego filmu akcji, który widziałeś (dla mnie był to prawdopodobnie Avengers lub coś podobnego). Jeśli chcesz odtworzyć dowolną scenę z filmu, co chcesz zrobić? Scena, w której dwie postacie stoją w pokoju i rozmawiają przez kilka minut? A może ten, w którym Iron Man i Thor latają, unikając laserów i strzelając do kosmitów? Gdybym to był ja, chciałbym udawać, że wysadza w powietrze, bo to jest zabawne i ekscytujące. Stać i rozmawiać? To normalne i robię to codziennie. Dlaczego miałbym chcieć spędzać czas na grze, robiąc coś nudnego, co robię cały czas?

Ponadto dzieci uczą się przez powtarzanie. Jak pamiętam z Wreck-It Ralph, wiele się skończyło. Nic dziwnego, że małe dziecko podchodzi do wygłupów, powiedzmy, miłej moralności tej historii. Czterolatki, których znałem, nie były w stanie poświęcić uwagi wystarczająco długo (i prawdopodobnie nie dbały wystarczająco), aby śledzić całą historię półtorej godziny. Prawdopodobnie nie potrafią uchwycić drobnych zawiłości i wszystkich innych drobnych szczegółów, które czynią historie interesującymi dla dorosłych. Pamiętają wielkie rzeczy i rzeczy, które się wiele wydarzyły. Na przykład nie pamiętam wszystkich szczegółów Looney Toons, które obserwowałem dorastając. Ale pamiętam, jak Wile E. Coyote został przybity przez niezliczone kowadła, głazy itp.

Jeśli chodzi o posunięcie się trochę za daleko, musisz pamiętać, że chociaż 11-latkowie są wystarczająco starsi, aby rozumować i pod wieloma względami zachowują się jak mali dorośli, to nie są dorośli. Ich mózgi nie dojrzewały tak jak twoje i moje. Nie mają prawie tyle doświadczenia życiowego, co my. Ale są przynajmniej (i prawdopodobnie bardziej) tak podatni na „złapanie w tej chwili” jak my. I wtedy zdarzają się trzaski ciała. Kiedy zaczynamy robić takie rzeczy, mamy (miejmy nadzieję) czerwoną flagę lub trzy latają w górę i mówią „woah, zwolnij szefie”. (Przynajmniej częściowo) czerpaliśmy to z doświadczenia, psując i ucząc się na własnych błędach. Dzieci jeszcze nie popełniły tych błędów i nie mają wbudowanego automatycznego systemu ostrzegania.

Również jako dorośli mamy zdolności umysłowe do oddzielenia rzeczywistości od fantazji. Wiemy, że pociski i uderzenia w ciało bolą. Wiemy również, że odbywa się pro wrestling. Dzieci nie rozumieją tego w pełni. I nawet kiedy tak robią, myślą „no cóż, właśnie widziałem dwóch wielkich facetów skaczących na siebie i nikogo nie skrzywdzono. Ja też mogę to zrobić”. Oni (a czasem także dorośli) przeceniają swoje umiejętności i nie doceniają potencjalnych szkód. A potem rzeczywistość zwykle działa i zarządza paskudnymi niespodziankami dla wszystkich zaangażowanych.

Podsumowując, są tylko dziećmi i chcą się dobrze bawić, robiąc ekscytujące rzeczy. I jeszcze nie pomieszali wystarczająco dużo, aby wiedzieć, kiedy potencjalne działania mogą prowadzić do niepożądanych konsekwencji.

Przemoc i walka w grach to nieodłączny aspekt ludzkich zachowań.

Możesz także obserwować, jak zwierzęta bawią się podczas walki.

W kraju można obserwować bójki kotów i psów, częściej jako nieletnich.

Nasi najbliżsi krewniacy, szympansy, znani są również z walki i pogoni .

Nie wierzę, że chęć do walki jest naśladowana przez telewizję (jaką telewizję oglądają lwiątka?). Telewizja może jednak stanowić inspirację dla pewnego rodzaju zabawy.

Anegdotycznie - gram jako dziecko, walczyłem i zmagałem się z moimi dwoma braćmi i bawiłem się dobrze. (Ku wielkiemu rozczarowaniu naszej matki - choć bardziej martwiła nas hałas, który powodowaliśmy, niż ranienie siebie nawzajem). To dobry trening, wymaga stymulacji dotykowej i stanowi duże wyzwanie, zwłaszcza gdy starszy brat jest większy i silniejszy od ciebie.

Myślę, że musisz rozdzielić swoje obawy:

• Zabawa w walkę - która moim zdaniem jest akceptowalną formą zabawy dziecka i daje wszystkie zalety interakcji społecznych, aktywności fizycznej, stymulacji, znajdowania granic itp.

• Ryzyko poważnego zranienia się lub antyspołecznego zarazy - niektóre działania są społecznie nie do przyjęcia. Na przykład podbieganie do kogoś i losowe uderzenie kogoś jest niedopuszczalne i należy o tym pamiętać. Ale w kontekście, w którym wszyscy dobrze się bawią i nikt nie jest ranny, a ja pozwolę na to, a nawet zachęcę. Gra w walkę jest fajna.

• Dlaczego dzieci zbierając na „niewłaściwe zachowanie” odpowiednio ?

„Grupa społeczna w zasadzie sama się porządkuje i egzekwuje reguły dominacji społecznej, obyczaje społeczne trupy i małpy, które nie zwracają uwagi na te zasady - które są zbyt agresywne w swoich interakcjach - nie przetrwają w tej grupie bardzo długo. Zostają wyrzuceni z trupy. Chodzą samotnie i większość z nich nie przeżyje. –Steven Suomi, Origins of Human Aggression , YouTube

Sparafrazowane, jeśli nie całkowicie skradzione, treść:

Walka w grach jest tak naturalna u ludzi, jak u innych zwierząt, ale strażnicy często tego zabraniają, ponieważ widzą w zabawie walkę z niepokojącymi oznakami przemocy. Jest to jednak niezwykle przydatne dla rozwoju dziecka.

„Konkurując fizycznie z innymi, dziecko odkrywa, kto jest silniejszy, gdzie są granice każdej osoby i czy akty agresywne są dopuszczalne. Walka w grach wymaga również kompromisów. Najsilniejsi muszą nauczyć się pozwalać innym partnerom wygrywać od czasu do czasu, inaczej będą znaleźć się bez towarzyszy zabaw. W rzeczywistości, choć może to wydawać się szokujące, gra walki najwyraźniej uczy młodych kontrolowania ich agresywnego zachowania . ”

Chęć i przyjemność bycia częścią grupy zmusza mózg dziecka do opracowania sposobów regulacji gniewu. „Dyscyplina odgrywa istotną rolę w eliminowaniu zachowań agresywnych” i wykracza poza zakres tego pytania, ale jest to fachowo omówione w filmie. Zapobieganie nawrotom tego zachowania poprzez dyscyplinę jest o wiele bardziej pożądane niż rozwiązania powszechnie stosowane w przypadku osób starszych, i zwykle w ostateczności:

Usunięcie lub „specjalne umieszczenie” osób o zachowaniu agresywnym ma katastrofalne konsekwencje. „Nigdy nie uczą się pożądanych zachowań społecznych, a nawet gorzej, poprzez swego rodzaju wzajemne skażenie, zachęcają się nawzajem do podtrzymywania swojego brutalnego zachowania”.

„Dzieci, które nie uczą się alternatywy dla agresji fizycznej w wieku przedszkolnym, mają wiele problemów”. - Zastanów się długo nad tym, jak „cenzurujesz” swoje dzieci. Przede wszystkim bądź konsekwentny i nigdy nie dziel jednostki rodzicielskiej (graj walcząc na bok, mogę tylko założyć, że tata WWF nie pomagał w spójności jednostki).

Moje przeczucie: trzy mechanizmy połączone.

1. Monkey see, monkey do
   Dzieci uczą się poprzez obserwację. Dużo. Gdyby to nie była prawda, nigdy nie moglibyśmy uczyć na przykładach i musielibyśmy szczegółowo wyjaśniać, co chcemy , aby zrobili. Dotyczy to również zasad gry interaktywnej. W swoim pytaniu wspominasz telewizyjnych bohaterów akcji, ale w rodzinach na całym świecie są setki małych (disneyowych) księżniczek, gwiazd sportu, piosenkarzy i innych odtwórców „celebrytów”. Fakt, że bohaterowie akcji są zwykle preferowani, powiedzmy, powieściopisarze i agenci ubezpieczeniowi (przykład losowy), jest taki, że ponieważ większość dzieci chce być „silna” lub „potężna” i „specjalna” w swojej zabawie zamiast nieokreślonego i szepczącego.

2. Dzieci (częściowo) żyją w świecie fantasy
   Szczególnie małe dzieci mogą zanurzyć się w swojej grze - granice między światem rzeczywistym a rzeczywistymi przedmiotami i światem wyobraźni są zatarte. Z tego powodu większość zabawek działa. W przeciwnym razie żadna lalka nie mogłaby być dzieckiem i nie mogłaby wbić miecza.

3. Granice wymagają rozciągnięcia
   Załóżmy, że dzieci znają dobro od zła. Zazwyczaj wiedzą, co mają zrobić. I te zasady zapewniają poczucie bezpieczeństwa.
   Ale im więcej jesteś w stanie i możesz zrobić, tym więcej wolności zazwyczaj zyskujesz. I tu rozciągają się granice. Zarówno w sensie fizycznym (jak daleko jesteśmy w stanie wędrować od zasięgu naszych rodziców), jak i w przenośni. Dobry i normalny proces w niezliczonych stadiach dorastania.

Połącz więc urok gry „Jestem silny” z „Rozciągam swoje granice, bo jestem silny”, a masz małego zapaśnika, który wielokrotnie wyskakuje z kanapy i niszczycielskiego mini-ralpha, który idzie za twoim domem .

Cieszcie się, jeśli wasze dzieci to robią, gdy są młode i miejmy nadzieję, że gdy będą wystarczająco duże, aby naprawdę wpaść w kłopoty, przerastają potrzebę ponownego odtworzenia „Szybcy i wściekli” za pomocą minivana mamy.

Myślę, że podstawowe założenie tego pytania jest błędne, podane przykłady nie są zachowaniem gwałtownym , a jedynie fizyczną emulacją. Przemoc jest definiowana jako:

Zachowanie obejmujące siłę fizyczną mającą na celu zranienie, uszkodzenie lub zabicie kogoś lub czegoś.

Po obejrzeniu Wreck It Ralph mój syn (który miał wtedy mniej niż 2 lata) również zaczął stukać w wszystko młotami do zabawy - nie z zamiarem zranienia kogokolwiek - po prostu naśladując powtarzający się i niezapomniany element filmu. Dzieci (zwłaszcza te młodsze) nie będą zapamiętywać skomplikowanych cytatów, nawet jeśli je rozumieją - ale wybiorą powtarzające się słowa i frazy. „Cześć!” Towarzyszenie kotletowi karate jest jednym z takich przykładów.

Część tego fizycznego naśladowania może (może potencjalnie) zranić inne dzieci. W takich przypadkach naucz swoje dziecko, że ich działanie boli i że albo musi być bardziej ostrożny / łagodny, albo całkowicie się zatrzymać. Większość dzieci, z którymi miałem do czynienia podczas kopiowania filmu lub programu telewizyjnego, dostosuje swoje zachowanie, gdy ujawnią, że robią krzywdę swojemu towarzyszowi zabaw, rodzicowi lub opiekunowi.

Zakwalifikowałbym również brutalną grę i walkę w grze jako niestosującą przemocy. Jest wiele (zdrowych) powodów, dla których dzieci to robią. Temat ten został obszernie omówiony, więc nie powielę go tutaj.

Wreszcie, jeśli dziecko faktycznie próbuje skrzywdzić inne osoby po obejrzeniu filmu lub programu telewizyjnego, jest to zupełnie osobna kwestia. Odebranie źródła inspiracji może ograniczyć ich gwałtowną „kreatywność”, ale prawdopodobnie nie usunie cechy behawioralnej. Należy rozwiązać ten problem tak samo, jak w przypadku każdego dziecka z przemocą - ale znowu jest to szeroko dyskutowane i wykracza poza zakres tego pytania.

Ponieważ ludzie ewoluowali, aby przetrwać w gwałtownym i niebezpiecznym środowisku

Dlaczego małe lwy walczą ze sobą? Oni ćwiczą. Muszą być dobrzy w walce lub gdy będą starsi, umrą.

Ludzie są drapieżnikiem na tej planecie. Walczymy, zabijamy się nawzajem, zabijamy inne zwierzęta w bardzo dużych ilościach, czasem tylko w celach sportowych. To jest w naszej naturze.

Czy ci się to podoba, czy nie, twoje dzieci są zbudowane do walki, polowania na zdobycz i obrony terytorium.

Ludzie nie są pustymi kartami

My, ludzie, nie jesteśmy prostymi Pawłowskimi / Skinnerowskimi maszynami reagującymi na bodźce. Mamy - w jakiś tajemniczy sposób - agencję. Możemy wybrać to, na co patrzymy i naśladujemy, i nie wszystkie bodźce środowiskowe są równie interesujące.

W jakiś sposób wychodzimy wcześniej, szukając interesujących i przydatnych bodźców. Na przykład:

• Kiedy moja mała dziewczynka po raz pierwszy zobaczyła samochód sportowy, uwielbiała go. Wspina się po wysokich ścianach dla zabawy i zeskakuje. Nie chcę jej nazywać, ale wydaje się, że szuka emocji.
• Z drugiej strony mój mały chłopiec uwielbia wnętrze maszyn. Jest majstrować. Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego, on po prostu wydaje się mieć taką naturalną skłonność.

Przypuszczam, że oba są cechami ewolucyjnie korzystnymi dla przetrwania. Wydają się - w jakiś interesujący sposób, którego nie mogę pojąć - być w nich mocno związanymi.

Walka daje nam możliwość obrony przed innymi ludźmi i zwierzętami oraz polowania na zdobycz w poszukiwaniu pożywienia. To naturalne, że wychodzimy z sieci tak, że jesteśmy nią zainteresowani.

Załóżmy, że kreskówka stymuluje niepożądane zachowania.

Jako dziecko widziałem Tarzana prawie nagiego, Kopciuszek wrócił do domu po północy, Pinokio opowiadał kłamstwa, Aladyn był złodziejem, Batman jechał ponad 200 mil na godzinę, Królewna Śnieżka mieszkała w domu z 7 mężczyznami, Popeye palił fajkę i miał tatuaże, Pac Man biegał do muzyki cyfrowej, jedząc pigułki, które poprawiły jego wydajność, a Kudłaty i Scooby byli hipisami rozwiązującymi tajemnice, którzy zawsze mieli munchies.

Więc jeśli kreskówki stymulują przemoc lub prowadzą do przemocy, jestem zaskoczony, że świat nie jest wypełniony szalonymi szaleńcami. Okazało się, że OK, podobnie jak większość moich przyjaciół.

W szczególności chłopcy wychowują się w przekonaniu, że dorastają jako mężczyzna, co oznacza, że ​​będą obrońcą / obrońcą. W ten sposób prawdopodobnie identyfikują i naśladują zachowania, które w ich ograniczonym rozumieniu dają im możliwość dochodzenia tych pomysłów. Pamiętaj, że dzieciom bardzo podoba się bajki, w których przelano krew złoczyńców.

Większość brutalnych dorosłych, z którymi miałem do czynienia, miała emocjonalne i fizyczne przemoc w domu i generalnie nie oglądała zbyt wielu kreskówek. Przemoc domowa i przemoc psychiczna / emocjonalna są o wiele bardziej podstępne niż Tom został trafiony przez Jerry'ego.

Aby spojrzeć na to z perspektywy, ponad 50% światowej populacji mieszka w miejscach, w których łamane są prawa człowieka i przemoc jest formą najwyższej władzy. Tam jest o wiele więcej dzieci uczących się przemocy w tych miejscach niż te, które idą w skład Batmana z kreskówek w sobotnie poranki. Dzieci będą naśladować rzeczy, które wydają się zabawne lub fajne, ale uczą się na podstawie zachowania swoich rodziców, rówieśników oraz społeczeństwa i otaczającego ich świata.

Niekoniecznie poparte czymkolwiek innym niż założeniem i obserwacją (tak, dobra robota, utrzymywanie naukowej wiedzy o SE), ale naprawdę podoba mi się pomysł, że to dlatego, że przemoc jest formą działania.

Dzieci nie mogą kontrolować wielu części swojego życia. Często nie wiedzą nawet, co by to pociągnęło. Ale przemoc lub zmuszanie kogoś do obecności może być postrzegane jako sposób na postawienie się jako lider interakcji. Zwykle nie jest to coś, na co mogą sobie pozwolić.

Anegdotyczne dowody są przeklęte, ale zdecydowanie pamiętam, że bycie dupkiem wuja i granie psikusów facetowi, gdy miałem osiem lat, było uzasadnione tym, że mogłem uzyskać od niego zabawną reakcję - nigdy nie obchodziło mnie, jak to się czuje, tylko że mogłem uzyskać spójną i zabawną odpowiedź.

Podejrzewam, że przynajmniej w części są to działania wywołujące reakcje w programach / filmach. Są to często duże śmiechy lub kulące się momenty lub podobne. Jeśli ktoś chce wywrzeć duży wpływ na własne działania, skopiuj rzeczy, które wywołują największą reakcję gdzie indziej.

Reakcje nie muszą być pozytywne, aby były zauważalne, chociaż w kreskówkach przemoc często idzie w parze ze śmiechem.