6-latek jest szalony tylko z nami

Moja żona i ja wyciągamy włosy. Nasza 6-letnia córka zachowuje się bardzo dobrze w szkole i z innymi, ale w domu, kiedy to tylko my, jest całkowitym przeciwieństwem. Musieliśmy powstrzymywać ją przed kilkakrotnym fizycznym zranieniem nas i agresywnością wobec nas i jej 3-letniego brata. Mówi, że chciałaby, żeby jej brat nie żył, i często używa słowa nienawiści. Kiedy w końcu się uspokaja, żąda jedzenia, zwykle czegoś słodkiego i przeprasza za swoje zachowanie. Staramy się zrozumieć czynniki wyzwalające. Jakakolwiek rada?

Pochwalam cię za próbę zrozumienia wyzwalaczy, ale mam również nadzieję, że rozumiesz, że to nie jest rozwiązanie jej zachowania, a przynajmniej nie całe rozwiązanie. Jasne, możesz pomóc uniknąć niektórych wyzwalaczy, ale musisz także nauczyć ją, jak radzić sobie z rzeczami, które jej się nie podobają, w sposób dopuszczalny.

Wygląda na to, że w szkole zasady są jasne, a negatywne konsekwencje złego zachowania są wystarczająco jasne, a ona jest w stanie to zrozumieć i odpowiednio kontrolować swoje zachowanie. Robisz to samo w domu? Czy istnieją negatywne konsekwencje tego złego zachowania?

Zrozum, że zmuszenie jej do przeprosin nie jest zbyt negatywną konsekwencją, i brzmi to tak, jakbyś zrobił z niej coś pozytywnego, ponieważ dostaje za to słodką ucztę. Jeśli taki jest zakres twojej dyscypliny, to uczysz ją, by była kobietą, którą widzisz jako dorosłych, którzy zachowują się dobrze w pracy, ale są piekielnymi i divami w życiu osobistym.

Moje pierwsze dziecko jest dzieckiem plakatu dla zachowania zgodności. Wszystko, co musiałem zrobić, aby powiedzieć jej, że zrobiła coś złego, to unieść brew i popłakać się. Moje najmniejsze niezadowolenie prawie zawsze wymagało dyscypliny.

Nie tak jest z naszym drugim dzieckiem. Był dzieckiem plakatu dla dzieci o silnej woli. W wieku 1,5 roku zaczął bić ludzi, kiedy mu się podobali. Natychmiast zdyscyplinowaliśmy każde wystąpienie. Czasami obejmowało to klapsy, ale zawsze były mierzone, a nie dokonywane w gniewie, wraz z wyjaśnieniem, dlaczego był dyscyplinowany. Robił to przez dwa do trzech miesięcy, każdego dnia, wiele razy dziennie. Pewnego dnia zatrzymał się, zimno. Następnego dnia zaczął gryźć. Znowu ta sama rutyna, wiele razy dziennie, codziennie przez dwa miesiące. Po ciągłej dyscyplinie ponownie to wyłączył. Następnego dnia zaczął się wymiotować. Było to najtrudniejsze, ponieważ na początku nie mogliśmy i nie zawsze wiemy, że było to zamierzone. Ale po dwóch miesiącach konsekwentnej dyscypliny (czytaj dyscyplinę = negatywne konsekwencje), przestał to robić. Zdyscyplinowaliśmy się tylko wtedy, gdy widzieliśmy, jak wkłada rękę do ust, żeby się zwymiotować, a dyscyplina często po prostu mówiła mu nie silnym tonem i zmuszała go do sprzątania bałaganu, a następnie uziemienia go do pokoju na godzinę lub więc (podczas gdy my zrobiliśmy prawdziwe porządki).

Dzisiaj mój syn ma 18 lat i kończy szkołę średnią z wyróżnieniem i nominacją do nagrody National Merit Scholar. Jest niezwykle szanowany i posłuszny, a komentarz, który najczęściej otrzymuję od jego nauczycieli, jest taki, że z przyjemnością ma go w klasie. Kilka miesięcy temu powiedział mi, że jestem jego najlepszym przyjacielem, i odpowiedziałem szczerze, że jest mój.

Chodzi o to, że kochanie naszych dzieci oznacza, że ​​nie wolno nam tolerować złego zachowania. Musimy im pokazać, jakiego rodzaju zachowania nie będą tolerowane, aby w okresie dorastania nie byli zaskoczeni, że świat daje im negatywne konsekwencje dla tych samych nawyków. Jej przyszły małżonek nie wytrzyma długo u jej boku, jeśli będzie się tak zachowywać. Jej dzieci też nie będą miały z nią zdrowych relacji. Co robisz, żeby to w niej zakorzenić?

Ale zamykam z jednym mocnym ostrzeżeniem. Jeśli praktykujesz dyscyplinę, musisz upewnić się, że za każdą uncję dyscypliny dajesz dziesięć uncji miłości, uczuć i pozytywnych wiadomości. Kochasz ją - ona musi to słyszeć każdego dnia, a zwłaszcza, gdy ją dyscyplinujesz, ale nie tylko w tych czasach. Myślisz, że jest niesamowitą, piękną, niesamowitą osobą - powiedz jej, kiedy nie ma absolutnie żadnego wyraźnego powodu, aby to powiedzieć. To bardziej niż cokolwiek innego pomoże jej nie tylko obawiać się / nie lubić nie podobać się tobie, ale także chce cię kochać swoim zachowaniem.

Moim zdaniem, jeśli dasz jej nagrodę za złe zachowanie, mówisz jej, żeby dalej działała.

Rodzicielstwo to najtrudniejsza praca.

Jako behawiorysta mogę podzielić się kilkoma rzeczami. Jeśli pozwolisz, by napadło napad złości, a potem się poddasz, kupiłeś sobie kolejną napad złości. Jeśli wiesz, że będziesz musiał poddać się z powodu czegoś takiego jak pójście do pracy, poddaj się natychmiast.

Jeśli zaczniesz kłaść stopę, stanie się znacznie gorzej, zanim będzie lepiej.

Myślę, że kiedy twoje dziecko jest spokojne, informujesz je o nowych zasadach. Ustanawiasz system nagród i ułatwiasz mu odniesienie sukcesu. Nagrody nie są nigdy przeznaczone na jedzenie lub coś, co kosztuje pieniądze.

Moja najlepsza rada to zatrzymać to teraz. To będzie bardzo trudne. Jej szkoła także może mieć dla ciebie pomysły.

Miło jest słyszeć o rodzicach, którzy faktycznie troszczą się o swoje małe dzieci (bez względu na to, jak trudna jest obecnie sytuacja) oraz o tym, jak znaleźć podstawową przyczynę tego zachowania i je naprawić.

W tak krótkim opisie trudno jest naprawdę zrozumieć całą sytuację i historię. Chciałbym jednak zakwestionować następujące elementy:

1. Czy ty i twoja żona „uczciwie” jesteście zgodni z nagrodami i dyscypliną? Jako rodzic czteroletniego dziecka mogę powiedzieć, że jeśli dojdzie do najmniejszej przerwy w spójności, zniszczy to całą dyscyplinę / trening, który razem z żoną tak ciężko pracowaliście, aby osiągnąć. W swojej szkole najprawdopodobniej są zdyscyplinowani za złe zachowanie.

2. Czy uważasz, że Twoje dziecko może zwracać na siebie uwagę? Ciekawe, ile lat ma brat? Starsze? Młodszy? Czy to możliwe, że nie zwraca już uwagi, jeśli brat jest młodszy? Czy to możliwe, że jeśli brat jest starszy i uczestniczy w zajęciach sportowych lub pozaszkolnych, to odwraca jej uwagę? Czy wierzysz, że może czuć, że brakuje jej uwagi?

3. Czy pojawiły się jakieś poważne zmiany w stylu życia lub zmiany w życiu, które mogą mieć na nią wpływ?

4. Z kim spotyka się w szkole?

Nie mogę też wystarczająco mocno podkreślić, że mama i tata są na tej samej stronie i konsekwentni. Jeśli zachowanie wymaga dyscypliny, powstrzymaj się od krzyku lub gniewu i ściśle trzymaj się racjonalności i spokoju - ale konsekwentności i stanowczości. Osobiście nie wierzę w uderzanie żadnego dziecka (chyba że dziecko jest za małe i nie może „rozumować” - powiedzmy idąc na ulicę - wtedy bardzo delikatne uderzenie w tyłek wystarczy, aby je przestraszyć). Ponownie nacisk na „stuknięcie” wystarczy, aby ich przestraszyć - nie powodować bólu. Niezależnie od niedogodności dla rodziców, określona dyscyplina musi się zdarzyć ... Świetny przykład, którego widziałem za pośrednictwem przyjaciół, jest typowy - „Jeśli nie przestaniecie się tak zachowywać, opuścimy sklep spożywczy i przechowuj i zabierz do domu na wypad ”. następnie powtarzają to „jeśli zrobisz to jeszcze RAZ ....” i tak dalej. Nie jest to dobra praktyka, aby wchodzić ... Jeśli dziecko zachowuje się w sklepie, zabierz artykuły spożywcze do recepcji i powiedz, że musisz je zostawić i zabrać do domu ... To wygra ” nie potrwa długo, dopóki twoje dziecko nie zorientuje się, że wszystko, co powiesz ty lub twoja żona, jest złote, a zasady nigdy się nie ugną ... bardzo ważne ...

Zgadzam się z jednym z innych plakatów, że ta „zmiana dyscypliny” stanie się znacznie trudniejsza, zanim będzie lepiej. Jest to jednak jedyny sposób na rozwiązanie problemu (w oparciu o ograniczone informacje, które wyciągnąłem z tego zapisu). Zaufaj mi w tym ... Lepiej jest rozwiązywać problemy dyscypliny z 6-latkiem niż 15 lub 25 lat.

Nadal masz czas, ale zostań tam i zastanów się nad nocnymi „rozmowami” z córką (i innymi dziećmi) i naprawdę zobacz, jak im minął dzień ...

Zastanów się, czy nie może prowadzić prywatnego dziennika, w którym będzie mogła pisać i / lub rysować obrazki, by zastanowić się nad swoim dniem. Ten mały dziennik może wiele powiedzieć o tym, jak postrzega swój świat i może ci pomóc.

Najlepsze!!

tturn3

Kiedy poczujesz, że masz jasne podejście, na które się zgadzasz i jesteś z nim konsekwentny, jeśli nadal nie działa tak dobrze, jak chcesz, możesz również wypróbować książkę, którą uważam za bardzo pomocną, zatytułowaną „The Explosive Child” autorstwa Dr , Ross Greene. Nie próbuję powiedzieć, że każde dziecko, które to robi, jest warte oznakowania w ten sposób, i oczywiście istnieją inne czynniki, takie jak twoja konsekwencja, jej głód, jej zmęczenie psychiczne / fizyczne / emocjonalne oraz fakt, że dzieci czują się bezpieczniej ich rodzice zawiedli osobowość dużego dziecka, nad którym ciężko pracowali przez cały dzień. Zakładam spodnie dresowe, a ona jęczy z powodu rzeczy, które wie w 100%, że odmówimy. Ale są dzieci (jak moja córka, nie mój syn i jak kilka innych dzieci, które znałem), które są bardziej na spuście włosów. Z nami przynajmniej przez połowę czasu rzecz, którą moja córka by to straciła, byłaby czymś prostym, co chętnie byśmy dla niej zrobili, gdyby pozwoliła, zanim się stopiła. Wybuchowe Dziecko dało nam dobry wgląd i nowe rzeczy do wypróbowania.

Po pierwsze, granie inaczej wokół ciebie niż w szkole nie jest niczym zaskoczonym. To jest bardzo powszechne; nie tylko dzieci mają różne wyczucia tego, co jest społecznie odpowiednie w takich sytuacjach (i słusznie!), ale także czuje się bezpieczniej wokół ciebie, co oznacza, że ​​czuje się bardziej komfortowo, grając

Mój najstarszy (również sześć) miał czasami podobne odcinki. Nie wydaje mi się, żeby to było tak ekstremalne, jak to opisujesz, ale nadal mniej więcej porównywalne; działając dla niego poza charakterem, czasem gwałtownie, a ostatecznie uspokajając się, czasem jedząc (czasem nie).

O ile wiem, jest to kombinacja problemów razem. Jest zbyt młody, aby w pełni zrozumieć, jak radzić sobie z emocjami; staramy się pomóc mu je opracować, kiedy możemy, ale jest to po prostu trudne w wieku sześciu lat. Może miał zły dzień w szkole, może był z czegoś sfrustrowany, a może tak naprawdę jest „hałaśliwy”, jak mówią komentatorzy. Ale tak czy inaczej, ma silne emocje, których nie do końca rozumie, jak sobie z tym poradzić, i działa w rezultacie. Potrzebne jest pozostawienie mu przestrzeni, czy to tylko fizycznej przestrzeni, czy też jedzenia, co robi podobnie, dając mu czas na przemyślenie (i przeżuwanie).

Jako taka, sugeruję, aby tak się zachowywać, aby dać jej przestrzeń. Znajdź gdzieś „jej” i poprowadź ją tam na chwilę (kilka minut, nie długo). Nie jest to „przerwa”, jeśli robisz to z punktu widzenia kary - jest to raczej „przerwa” w sensie oddzielenia się (więc nie używaj tego słowa, aby dołączyć do niej pojęcia kary). Następnie porozmawiaj z nią o jej działaniach - nie w gniewny sposób, po prostu „jak lepiej sobie z tym poradzić w przyszłości” i upewnij się, że rozumie, że jej działania mają konsekwencje (znowu nie kary, ale krzywdzą innych uczucia ludzi). Na koniec spróbuj porozmawiać z nią o tym, co mogło to spowodować. Może nie wiedzieć - prawdopodobnie nie wie - więc nie pytaj bezpośrednio więcej niż raz, ale zamiast tego mów ogólnie o jej dniu i zadawaj pytania, które pomagają jej w przetwarzaniu rzeczy.

Wreszcie wydaje mi się, że twoje dziecko może odnieść korzyść z rozmowy z terapeutą dziecięcym, a nawet doradcą szkolnym. Możliwe, że może nauczyć się technik rozumienia i przetwarzania swoich emocji od kogoś oprócz ciebie, aby uzyskać inną perspektywę, a na wypadek, gdyby niektóre problemy były związane z twoją relacją z nią (z pewnością mam wiele problemów z moim rodzice, byłbym zszokowany, gdyby moje dzieci nie były ze mną, kiedy są wystarczająco duże, aby myśleć o tym w ten sposób ...)