Czy należy zachęcać dzieci do brudzenia siebie lub ubrań?

Sam nie jestem rodzicem, ale często opiekuję się rodzeństwem bliskich krewnych. Podczas gdy dziewczyna (3 lata) nie ma problemu z wycieraniem rąk w spodnie lub zabijaniem się w jakikolwiek inny sposób, chłopiec (5 lat) wybiegłby do łazienki, gdyby wykrył uderzenie znacznika na ramieniu i kiedy mógł zmyj to, przypomniałby ci co godzinę, że wciąż tam jest. Był taki od co najmniej ostatnich 1,5 roku i nie ma się lepiej. Jego mama powiedziała mi, że czasami myje ręce co 10 minut bez konkretnego powodu.

Oboje regularnie przebywają w moim domu przez kilka godzin lub dni, a jego zachowanie nigdy nie było tak złe, jak powiedziała mi jego matka, ale nadal muszę go zapewnić, że jest w porządku, jeśli ma plamę na koszuli lub coś w tym rodzaju podobny.

Była jedna sytuacja, która naprawdę utkwiła mi w głowie:

Poszliśmy na spacer, kiedy zatrzymaliśmy się przy bezdennej fontannie i powiedziałem im, że dobrze jest bawić się w wodzie, jeśli zdejmą ubrania i buty. Kiedy chłopiec zmarzł, chciał się znów ubrać, zaczynając od butów. Kiedy wyjaśniłem mu, że nie może zmieścić się w nogawkach spodni z założonymi butami, zaczął się denerwować. Powtarzał, że potrzebuje czystych stóp i może je mieć tylko wtedy, gdy nosi buty. Nie zrozumiałem jego całego zamieszania związanego z byciem czystym, dopóki nie powiedział: „Ale muszę być czysty, aby iść z tobą do domu!”

Szczerze mówiąc byłem zszokowany tym, że myślał, że nie może wrócić ze mną do domu, jeśli jest brudny. Zabrałbym go ze sobą do domu, gdyby był pokryty błotem od stóp do głów. Zdjąłem więc buty i odrzuciłem je na bok.

„Więc moje stopy są teraz brudne. Wracam do domu bez ich mycia, a ty też przychodzisz. Nie obchodzi mnie, czy jesteś brudny, czy nie, zawsze jesteś mile widziany w moim domu. Kocham cię, czysty lub brudny. „

Nie jestem pewien, czy był pod wrażeniem mojej uroczej mowy czy faktu, że rzuciłem butami. Ale potem nie mieliśmy już tej samej dyskusji.

Nawet jeśli nadal uważam, że moje rozwiązanie tej konkretnej sytuacji było całkiem dobre, mam wrażenie, że powinienem stworzyć więcej sytuacji, aby pokazać mu, że nie jest idealnie nie być idealnym, że czasami brudzisz się podczas robienia rzeczy i nie zawsze mam szansę natychmiast wziąć kąpiel.

Wiem, że najlepiej byłoby zrobić to z nim razem i wymodelować zachowanie (chodzenie boso, wycieranie rąk w spodnie, tarzanie się po trawniku, kąpiel w błocie lub rysowanie za pomocą piór kompatybilnych ze skórą). Obejmowałbym również jego młodszą siostrę (która naprawdę nie potrzebowałaby więcej zachęty), ponieważ nie chcę, żeby czuła się wykluczona, a on opowiadałby jej o tym, co robimy.

Podczas gdy ich rodzice nie będą mieli problemu, jeśli zwrócę dzieciom brudne rzeczy lub zrobię wyżej wymienione rzeczy, mogę sobie wyobrazić, że uczą tego inni w przedszkolu („Pozwólmy sobie chodzić po ogrodzie, twoja mama może prać ubrania w każdym razie! ”), co może nie być docenione. Lub będąc pod zbyt dużym wpływem i zdecyduj, że już nigdy nie będą musieli się kąpać! Może jest jeszcze jeden dobry powód, żeby tego nie robić ... albo przesadzam.

tl; dr: Czy należy zachęcać dzieci do brudzenia siebie lub swoich ubrań (o ile nie stanowi to zagrożenia dla zdrowia), zapewniając jednocześnie, że takie zachowanie jest w porządku? Na przykład tarzanie się po trawniku lub wycieranie rąk na spodniach.

Moja początkowa reakcja na to pytanie brzmi: nie , nie uważam, że należy zachęcać dzieci do brudzenia siebie lub ubrań. Tak długo, jak ich awersja do brudu nie zakłóca dążenia do bezpiecznych / pozytywnych działań, w których chcą uczestniczyć . Jako ludzie często uczestniczymy w czynnościach, które domyślnie prowadzą do brudu i innych zabrudzeń - gotowanie, mycie naczyń, ogrodnictwo, opieka nad zwierzętami, pływanie, chodzenie na plażę, sprzątanie łazienki itp. JEDNAK potem my również natychmiast myjemy się , ponieważ w większości przypadków nie robi więc jest problemem zdrowotnym. Ogólnie rzecz biorąc, chęć oczyszczenia się po zabrudzeniu jest cechą pozytywną.

Z drugiej strony, wygląda na to, że niechęć tego chłopca jest na tyle silna, że jestnie mógł uczestniczyć w niektórych normalnych czynnościach i zdecydowanie potrzebuje wzmocnienia koncepcji, że czasami zdarza się brud, i to jest całkowicie w porządku - to normalna część życia. Myślę jednak, że działania podejmowane wyłącznie w celu spowodowania brudu byłyby przesadą i wysyłały niewłaściwy komunikat. Powiedziałbym, że wybieraj zajęcia w określonym celu: jeśli chcesz, aby zabrudził ubranie, posadź z nimi warzywa. I tak to pokochają, zwłaszcza jeśli później je zbiorą. Jeśli są to warzywa korzeniowe, będą musiały je wykopać, gdy dorosną, więc dwa razy się zabrudzą :) jeśli chcesz, żeby wytarł ręce o spodnie, zabierz je na kemping i wyjaśnij, że spodnie są w porządku alternatywa, gdy nie masz zlewu i ręczników, do których jesteś przyzwyczajony; może najłatwiej ze wszystkich - jeśli chcesz, aby dowiedział się, że błoto jest fajne, weź garnki na plac i przygotuj placki z błota. Cokolwiek wybierzesz, upewnij się, że brud jest niezbędnym efektem ubocznym większej aktywności. Może zabierz je na farmę i pogłaszcz zwierzęta.

Może się również zdarzyć, że strach chłopca polega na możliwości późniejszego oczyszczenia i nieumiejętności samodzielnego zrobienia tego. Myślę więc, że ważne byłoby również przeprowadzenie go przez proces czyszczenia. Pokaż mu, jak zdjąć błoto z jego butów (nawet jeśli robisz to dla niego), pokaż mu, gdzie idą brudne ubrania, i pomóż mu wziąć kąpiel, jeśli to konieczne.

Mój syn jest również bardzo przywiązany do brudu itp. I był okresowo doprowadzany do łez od wieku około 6 miesięcy, jeśli nie miał serwetki do wycierania rąk na stole. Teraz, gdy ma dobrą znajomość języka, łatwo go uspokoić, gdy mu wyjaśnię, że (i jak) możemy posprzątać po bałaganie („możesz zabrudzić ręce, myjemy je po prostu umywalka, kiedy skończymy ”), a kiedy mu wyjaśnię, że brud jest tylko czymś, co dzieje się, gdy robisz fajne rzeczy, takie jak jazda konna i zbieranie jaj kurzych, a my będziemy mogli prać jego ubrania i weź kąpiel później. Uwielbia robić placki z błota i w tym momencie odczuwa niewielki niepokój związany z bałaganem - głównie tylko wtedy, gdy jest przemęczony.

Być może nie „zachęca”, ale na pewno „pozwala”.

Sam byłem całkiem czystą osobą (niektórzy mogą powiedzieć, że z pogranicza OCD). Czasami nie pozwalało mi to cieszyć się życiem pełnym, czasem brudnym, cudem. Wciąż pamiętam, jak kiedy po raz pierwszy pojechałem do Płonącego Człowieka, widząc kurz, wzdrygnąłem się i odskoczyłem ... dopóki obsługa nie sprawiła, że ​​wszyscy w moim samochodzie położyli się w prochu i zrobili anioły z pyłu

Teraz, gdy byłem brudny i nie było już powrotu, mogłem cieszyć się Płonącym Człowiekiem w pełni.

Gdybym miał dzieci, uczyłbym je, że ubrania można prać i często można je sprzedawać. Idź tam i ciesz się życiem. Nie pozwól, aby trochę brudu przeszkadzało.

Nie, zachęcanie ich do brudzenia się nie jest właściwą strategią, nie dla przeciętnego dziecka, a nie dla twojego siostrzeńca *. Przeciętne dziecko po prostu samo się ubrudzi i nie będzie tym zbytnio niepokojone, i dopóki delikatnie popchniesz się w kierunku rozsądnego poziomu higieny, to wystarczy. To, co obserwujesz, jest czymś zupełnie innym.

Oczywiste jest, że twój siostrzeniec ma bardzo podwyższoną świadomość brudu i nie może po prostu o tym zapomnieć, jego uwaga wraca do niego. To obsesja i mam na myśli to pojęcie techniczne. Nie oznacza to, że ma on zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne - ani ja, ani ty nie możemy tego zdiagnozować - ale jest to potencjalnie objaw, a nawet jeśli okaże się, że go nie ma, sama obsesja jest poważną rzeczą, która wymaga większej uwagi. To nie jest zwykłe dziwactwo, które można „rozwiązać”, po prostu zachęcając go do brudzenia się lub mając nadzieję, że z niego wyrośnie . Musi spotkać się z profesjonalistą, który ma doświadczenie z OCD, a ten profesjonalista dowie się dokładnie, jaka jest sytuacja, i zaleci, jak ty i rodzice powinniście sobie z tym poradzić.

Wiem, że rozmowa z rodzicami będzie bardzo, bardzo trudna. To normalne, że chcą, aby ich dziecko było zdrowe, a każda sugestia po twojej stronie, że nie jest spełniona, może spotkać się z zaprzeczeniem, a nawet może cię zaatakować (to znaczy słownie). Jest to szczególnie trudne w przypadku obsesji, w przeciwieństwie do czegoś takiego jak wysypka, ponieważ choroba psychiczna wciąż wiąże się z dużym piętnem, a świadomość OCD jest znacznie mniejsza niż w przypadku innych zaburzeń, takich jak depresja. Ale nadal jest to najlepsze, co możesz zrobić dla dziecka, więc sugeruję, abyś był wytrwały.

Przyznanie, że to, co zaobserwowałeś, mieści się gdzieś w spektrum OCD (mam nadzieję, że na łagodnym, subklinicznym końcu) jest przerażające, ale nie przyznanie się do tego jest gorsze. Jeśli on i jego rodzina są tego świadomi, może nauczyć się strategii radzenia sobie z obsesjami, aby nie zakłócały jego życia i szczęścia. Przeciwnie, jeśli nie otrzyma pomocy, mogą rosnąć bez kontroli, a on może ześlizgnąć się na bardziej brzydki koniec spektrum. OCD ma proces samowzmocnienia, a jeśli on i rodzina są nieświadomi, ścieżka najmniejszego oporu może doprowadzić go wprost do niego - a wręcz przeciwnie, jeśli otrzymają odpowiednią pomoc teraz, mogą temu zapobiec. zaczyna się naprawdę.

Jeśli myśl o przyprowadzeniu małego dziecka do psychiatry brzmi dla ciebie zbyt przerażająco, aby przedstawić go rodzicom, możesz najpierw spróbować uzyskać opinię z autorytatywnego źródła na temat tego, czy zaobserwowane zachowanie powinno skutkować wizytą u lekarza. W zależności od tego, gdzie jesteś, prawdopodobnie możesz zadzwonić na linię pomocy dla OCD lub ogólnie dla pomocy psychicznej. Lub znajdź organizację non-profit koncentrującą się na uzyskaniu pomocy dla pacjentów z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym lub grupy pacjentów. Po prostu powiedz im, co nam powiedziałeś, i zapytaj „czy uważasz, że dziecko powinno pójść do lekarza”. Jeśli powiedzą tak, byłby to silny argument do przedstawienia rodzicom.

Bez względu na faktyczną sytuację twojego siostrzeńca, zdecydowanie polecam przeczytanie czegoś na ten temat, abyś miał trochę świadomości. Wokół nas jest wielu „niewidzialnych” cierpiących, którzy są subkliniczni lub wstydzą się swojej irracjonalności, aby uzyskać pomoc, lub przechodzą swoją sytuację w tajemnicy, ze strachu, że zostaną napiętnowani, jeśli powiedzą o tym swoim znajomym. Zrozumienie ich jest z pewnością dobrą rzeczą, a dla ciebie osobiście pomoże ci również zrozumieć obsesyjne tendencje twojego siostrzeńca, nawet jeśli nigdy nie osiągną przerażających rozmiarów w pełni rozwiniętej choroby. Książką, którą zasugerowałem, jest Człowiek, który nie mógł przestaćDavid Adam. Autor jest pacjentem z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym i bardzo dobrym dziennikarzem naukowym. Opowiada swoją osobistą historię, ale książka nie jest wspomnieniem, jest to naprawdę świetna informacja na temat tego, czym jest choroba, co o niej wiadomo, jakie jest doświadczenie pacjenta i jak jest postrzegany przez system medyczny i społeczeństwo na wolności. Jest niezwykle obiektywny w kwestii faktów, wprowadza odpowiednią ilość osobistej historii, a jego język i styl są łatwe do odczytania i nigdy nie są nudne.

• nie określiłeś dokładnej relacji, więc dla wygody nazwałbym go siostrzeńcem

Zawsze miałem ogólną opinię, że jeśli dziecko kończy dzień bez bycia brudnym, nie bawi się wystarczająco. Oczywiście nie mam na myśli tego w dosłownym sensie tego słowa, ale to, że dzieci muszą być w stanie badać i być dziećmi, nie myśląc, że zostaną zranione przez całkowicie normalną liczbę standardowych bakterii na świecie.

Jednak od nas zależy zaszczepienie pojęcia absolutnego brudu. Na przykład dzieje się na martwym kocie lub kupie psiej kupki. Oczywiście w powyższym oświadczeniu nie sugeruję, aby wchodzili w interakcje z rzeczami, które potencjalnie mogłyby ich zatruć.

Nie dbam też o to, aby ubrania były idealne. Wcale mi to nie przeszkadza, jeśli moje dzieci noszą coś „miłego” i wracają do domu z tym wszystkim podarte, bo bawią się. Ich ubrania mogą stać się brudne, a skóra może stać się brudna, ale to wszystko jest częścią zabawy.

Jeśli to pomaga wiedzieć, nie zachęcam do niepoważnego marnotrawstwa. Nie mówię, że jestem nieostrożny z ubraniami i po prostu je przepuszczam, jakby były niczym. Zwykle kupuję dużo używanych ubrań, więc kiedy mówię, że coś „miłego” jest rozrywane, mam na myśli coś, co miało pewną dystrybucję i prawdopodobnie kosztuje tylko 1 $ w sklepie z używanymi rzeczami, ale nadal wygląda ładnie. Czułbym to samo w przypadku wyposażenia domu handlowego, ale zwykle mam ich mniej, głównie ze względu na to, że dzieci niszczą ubrania.

Mówię, niech będą dziećmi, ale niech będą ostrożni i świadomi, dlaczego ludzie kładą nacisk na czystość (trzymanie rąk z dala od ust, trzymanie się z dala od zwłok lub kupek kupek itp.)

Dzieci nie powinny być zachęcane do brudzenia się, ale w przeważającej części dzieci zwykle nie muszą być zmuszane do brudzenia się, w twoim konkretnym przypadku dziecko rozwinęło neurotyczne idee na temat niebezpieczeństw zabrudzenia, które musisz rozwiać . Jeśli możesz, spróbuj dowiedzieć się, skąd wziął pomysł, że nie może wrócić do domu, jeśli jest brudny, lub dlaczego uważa, że ​​absolutnie musi utrzymywać stopy w czystości kosztem wkładania innych ubrań.

Z czasem dziecko nauczy się, że zabrudzenie jest w porządku, a nie absolutne, do tego czasu twoim obowiązkiem jest powstrzymanie braku zrozumienia przez dziecko na drodze do jego życia.

Trudno powiedzieć. Miałem własne dzieci, które w swoich głowach wymyślały dziwne rzeczy na podstawie niezrozumienia czegoś, co powiedziano, lub brania czegoś na poważnie przez kogoś innego, itd. Miałem też dziecko, które bardzo, bardzo, bardzo dbało o porządek i czystość. Coś się zmieniło gdzieś około 7 i teraz trochę tęsknię za moim małym, schludnym chłopcem. Kiedy miał rok, daliśmy mu roztrzaskane ciasto. Nie dotknąłby tego. Położyłem odrobinę szronu na jego nosie, a on płakał. Kiedyś chciał wycierać ręce między każdym kęsem. On był wycieczką. Ma także SPD i myślę, że to było jego częścią. W pewnym sensie mówię sobie, że jego zamiłowanie do brudu jest wielkim zwycięstwem dla chłopca, który błagał o pomalowanie twarzy, a potem krzyczał, kiedy wyschła, dopóki go nie zmyłem. Nienawidził tego uczucia zaciskania się. Biedne dziecko.

Po pierwsze, przypomnę, że nie jesteś rodzicem . Zanim podejmiesz coś poważnego jak zmiana zachowania, naprawdę musisz najpierw porozmawiać z rodzicami. Rodzice ustanawiają wszelkiego rodzaju reguły z bardzo różnych powodów. Na przykład teraz mamy trzy reguły, które muszą wydawać się bardzo dziwne.

1. Jeśli masz zamiar płakać, musisz usiąść i dobrze się dopasować, kopiąc, krzycząc, wrzeszcząc i tak dalej.
2. Nie wolno ci przebywać w biurze, chyba że masz na sobie spodnie dużego chłopca (pod towarami) i nie pójdziesz do nocnika.
3. Jeśli zamierzasz go dotknąć, musisz najpierw iść do pokoju lub łazienki.

Pierwszym z nich jest walka z płaczem. Jeśli muszą włożyć całą energię w fałszywy napad złości, wtedy zwykle wybierają po prostu swoje słowa. Dzięki temu możemy płakać, nie płacząc przy każdym drobiazgu. Z pewnością jest to tymczasowe, ale taka dziwna zasada sprawia, że ​​myślą i podejmują decyzję, zanim płaczą, a to naprawdę ogranicza fałszywy płacz. Kiedy jest gotowy, aby zdecydować, a raczej chcą się zmierzyć lub porozmawiać, wtedy naprawdę płacze i możemy zareagować. (Dodatkowo sprawia, że ​​płacz jest rodzajem gry, która pomaga im poczuć się lepiej)

Drugi może wydawać się dziwny, ale w tej chwili spodnie dla dużych chłopców oznaczają, że są „dorosłe”, a biuro to „dorosłe rzeczy”. Więc zanim wejdą, muszą zrobić najbardziej dorosłą rzecz, jaką mogą zrobić. Który jest nocnikiem, proaktywnie.

Trzeci tak naprawdę nie jest taki dziwny, po prostu wydaje się dziwną zasadą, że trzeba uczyć, ale tak jest.

Chodzi mi o to, że nie jesteś rodzicem. Nie tylko nie masz wpływu na to, jakie wartości są odpowiednie dla dzieci, ale też nie wiesz, dlaczego ta reguła istnieje.

Jeśli chodzi o zachęcanie dziecka do brudzenia, to nie do końca. Niektórzy ludzie są po prostu inni. Jedno z naszych dzieci w ogóle nie lubi się brudzić. Krzyczy okropnie, jeśli się trochę zabrudzi (co oczywiście może powiedzieć), drugi potoczy się w kałuży błota, jeśli mu na to pozwolisz. Po prostu to akceptujemy i dla jednego z nich wybieramy czynności „czyste”, podczas gdy drugie maluje palcami i tak dalej. Kiedy „czysty” widzi drugi palec, zwykle chce się przyłączyć, a my pozwalamy na to. Ale nie zostaje długo, gdy odkryje, że malowanie palcami oznacza brudzenie palców.

Alternatywnym sposobem spojrzenia na to jest to, że jeśli spędziłeś lata nauczając kogoś, że bycie czystym jest bardzo ważne. Jak byś się czuł, gdyby ktoś cofnął całą tę pracę?

Nieustannie pracujemy z naszymi dziećmi, aby uczyć je, aby pozostały czyste i nie wycierały rąk ani twarzy na spodniach. Nie brudzić butów. Aby zachować porządek i porządek. Wydmuchać nos. Do mycia rąk po posiłkach i nocniku. Kim jesteś, aby cofnąć tę pracę?

„Ale muszę być czysty, aby iść z tobą do domu!”

Tak czasami myślą dzieci. Widziałem, jak jedno z moich dzieci to mówi. Chociaż „pozwalamy” im się brudzić z powodu niektórych czynności, mogę wymyślić kilka rzeczy, które mogą spowodować to stwierdzenie.

• Nie możesz iść do domu bla bla, wszystko jest brudne, więc upewnij się, że trzymasz się z daleka od błota. Lub niektóre takie.
• Zanim pójdziesz do domu bla bla, musimy się wykąpać i zmyć cały ten brud.
• Zanim będziesz mógł wejść do środka, musimy spłukać trochę tego brudu.
• Awww, masz brud na całym spodniach, nie możemy tak bla bla bla, musimy iść do domu i się przebrać.
• (i w niektórych skrajnych przykładach) Cóż, wszystkie twoje ubrania były brudne, musiałeś teraz iść do domu. - Ale chcę iść do filmu - Wiem, ale zobacz, jak twoja koszula jest pokryta lepkimi materiałami. Nie możemy pójść na taki film, a kiedy wrócimy do domu i wrócimy, będzie za późno. Spróbujemy jutro.

Myślę, że bezpośrednie zachęcanie nie jest dobrym rozwiązaniem. Właśnie skończyło się stwierdzeniem: „Jeśli dobrze się bawiłeś i się ubrudziłeś, to w porządku!” To im mówi, że bycie szczęśliwym oznacza pozostanie czystym

Osobista atrakcja: inna mama mówi dziecku: „Twoja mama cię urazi za to, że jesteś taki brudny”; (5-letni) dzieciak: „Nie, będzie szczęśliwa, że ​​dobrze się bawiłem”

Wygląda na to, że to dziecko może mieć zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub przynajmniej dąży do tego. Biorąc pod uwagę, że wydaje się to ograniczać ich zdolność do normalnego funkcjonowania, wydaje się, że warto porozmawiać z rodzicami o zabraniu ich na wizytę do psychiatry w celu oceny i, w razie potrzeby, diagnozy.

Jeśli nie zostanie zdiagnozowany klinicznie, to dobra wiadomość! To nie jest coś, o co twoja rodzina musi się martwić, i może to być tylko etap, z którego wyrasta. Jeśli tak, to dobre wieści! Psychiatra może pomóc rodzicom udzielić dziecku pomocy i wsparcia, których potrzebuje do normalnego funkcjonowania.

Nadmierne mycie rąk może prowadzić do chorób skóry (np. Brodawek) ze względu na sposób, w jaki usuwa oleje z dłoni i naraża skórę na nadmierną wilgoć, więc jeśli jest to problem, należy zająć się nim, zanim zacznie działać do komplikacji.