Czasami dzieci (powiedzmy 3-5 lat) chcą, żebyś się nimi bawił, ale z jakiegokolwiek powodu nie możesz brać udziału.
Jak powiedzieć „nie teraz”, nie raniąc ich uczuć ani nie zmuszając ich do odrzucenia?
Znalazłem dwa sposoby radzenia sobie z tym.
Po pierwsze, kiedy wracamy do domu, daję moim dzieciom około 15 minut czasu, zanim podejmę próbę tego, co moim zdaniem „wymaga”, aby zrobić. W ten sposób zwróciłem na nie uwagę, a potem mogę powiedzieć coś takiego: muszę zrobić obiad, zajmie to około 10 minut, a potem wrócę. pozwala to uniknąć całego problemu. Po drugie, kiedy problem się pojawia, mówię im, jak długo to potrwa i co zrobimy, gdy nadejdzie ten czas, a następnie sugeruję, co mogą zrobić, czekając.
Najlepiej jest poinformować ich, kiedy. Nie będą mieli nic przeciwko „nie teraz”, jeśli wiedzą, że ich czas nadejdzie.
Robimy to za pomocą timera. Jeśli pracuję nad czymś, a dzieci chcą trochę czasu, którego nie mam od razu, ustawię minutnik na 30 minut lub 60 minut, a potem, gdy zegar się wyłączy, poświęcę trochę czasu (nawet tak mało jak 10- 15 minut). W ten sposób wiedzą, kiedy nadchodzi ich czas tatusia, i mogą zobaczyć, jak długo to potrwa. A kiedy zegar się wyłączy, mogą mnie zabrać.
Mam nadzieję, że to daje pomysł.
Wiem, jak to idzie ... gotujesz obiad, jesteś w godzinach szczytu lub rozmawiasz przez telefon ze swoją exwife (ahem), a twoje dziecko mówi o tym "czy mogę zrobić bla bla bla?" podczas gdy twój mózg jest zajęty i ledwo potrafi wymyślić cykle, by powiedzieć „nie teraz”, nie mówiąc już o wymyśleniu spójnej odpowiedzi.
Moja odpowiedź na twoje pytanie polega na zmianie twojego nawyku. Zmień się w coś równie niskiego cyklu, ale bardziej znaczącego ... „zapytaj mnie za kilka minut” lub „wracaj do domu i wtedy możemy porozmawiać”. . .
Lub mój osobisty faworyt „Koleś, rozmawiam przez telefon, a ty przeszkadzasz. Co powinieneś zrobić, kiedy mam rozmowę?” „Powiedz„ przepraszam tato ”. „Racja, więc spróbujmy jeszcze raz”. . . . . „Przepraszam, tato?” "Nie teraz."
Tak więc oprócz innych wspaniałych porad już oferowanych. Jeśli chcą tylko uwagi, często można zaangażować swoje dzieci w to, co musisz zrobić. Nawet jeśli prośba brzmi: „Zagrasz z nami, tato?” twoja odpowiedź może brzmieć: „Właściwie mogłabym z czymś pomóc. Pomożesz mi, abym mógł to zrobić?”
Na przykład, jeśli przygotowujesz obiad, dlaczego nie masz pomóc, mierząc coś? „zmywanie naczyń” - tak, prawdopodobnie będziesz musiał to zrobić jeszcze raz, ale nadal - lub po prostu siedząc i rozmawiając o ich dniu, podczas gdy słuchasz i robisz wszystko, co trzeba.
W Pralni zawsze prosiłem mojego malucha, aby złożył ściereczki i ręczniki kuchenne i dopasował skarpetki.
Nawet jeśli tworzyłem listę zakupów, miałem (własne i siedzące) opłaty „spisać” listę dla mnie na wypadek, gdyby po drodze zgubiłem własną listę. O trzeciej dostaniesz po prostu bazgroły, ale to jest w porządku, ponieważ mogą ci je przeczytać (i ty też stworzyłeś własne). To często mi pomogło, ponieważ uniemożliwiało wysłanie żądania 100 razy w ciągu dziesięciu minut. Ponieważ rzadko używałem, „daj mi pięć minut” lub „będziesz musiał trochę poczekać”, zwykle okazali większy szacunek, gdy musieli czekać (przez większość czasu).
Odpowiedzi od monsto , Chris M i Morah H oferują świetne pomysły na opóźnianie rzeczy, gdy „robienie z” absolutnie nie zadziała (jak na przykład zakończenie tego sporu z ex - emhem).
źródło
Jak zwykle uwielbiam odpowiedź @ zrównoważonej mamy, ale dodam:
Zaplanuj specjalny czas raz w tygodniu z każdym ze swoich dzieci. Pozwól im zasugerować kilka działań, a ty wybierz jedną z ich listy, na którą możesz się zgodzić. Przykładem jest chodzenie do Starbucks, granie w gry, praca nad projektami (samochód, domek na drzewie itp.). Nawet jeśli jest to tylko godzina w tygodniu, twoje dziecko wie, że są priorytetem, a spędzanie czasu z tobą jest fajne. To fantastyczny sposób na związanie się z dzieckiem i utrzymanie go przez lata. Kluczem jest to, że jest to coś, co oboje lubicie robić i że daje możliwość rozmowy (tj. Nie filmów). Oboje rodzice powinni zrobić to z dzieckiem osobno i powinien to być spójny, regularny harmonogram.
Życie jest zbyt łatwe, aby utrudniać życie każdemu dziecku, więc zaplanowanie go naprawdę pomaga zapewnić, że tak się stanie.
Im młodsze twoje dziecko, kiedy zaczniesz, tym lepiej!
źródło