Jak zmienić zdanie jednotorowe?

Moja córka ma osiem lat, ale z powodu porażenia mózgowego ma przybliżoną mentalność trzyletniego dziecka. Ma również ogromną potrzebę rutyny. Przez większość czasu nie stanowi to żadnego problemu, ponieważ nasza rodzina i tak ma rutynę. Innym razem jest to drobny problem, na przykład gdy jeden rodzic wykonuje pewną część rutyny, którą zwykle robi drugi rodzic. Zdarza się to dość często, że trochę narzeka, ale sobie z tym radzi.

Czasami przywiązuje się do czegoś, czego nie możemy lub nie powinniśmy zapewnić, i żadne odwracanie jej uwagi innymi ulubionymi zajęciami nie zmieni jej zdania. Czy ktoś ma pomysły na umieszczenie jednego utworu na innym torze? Wyobrażam sobie, że rodzice dzieci autystycznych mieli podobne wyzwania, ale nawet udane taktyki rodziców neurotypowych, ale upartych dzieci byłyby przydatne.

W tym artykule z magazynu Parenting podano szereg strategii postępowania z upartymi dziećmi. Sugeruje zajmowanie się zachowaniami z boku, a nie bezpośrednio - artykuł nazywa to „podstępnym”, ale powiedziałbym, że jest sprytny, ponieważ podejście to pomaga dystansować się, zamiast stawać się bitwami, i szanuje fakt, że dzieci czują się bezsilne i potrzebują poczucia kontroli, a jednocześnie muszą wiedzieć, że ostatecznie to ty rządzisz.

Kilka przykładów / sugestii z artykułu, które mogą ci pomóc w tej sytuacji:

• Zagraj w grę „tak” - zadawaj kilka pytań z rzędu, na które dziecko odpowie „tak” - może sprawić, że poczuje się lepiej.
• Oferuj opcje, ponieważ dwie rzeczy do wyboru są do zaakceptowania: „Jest już za ciemno dla parku, ale czy chciałbyś iść jutro rano czy jutro na lunch?” „Babcia nie może grać. Chcesz zagrać ze mną w Lego, czy może zbudować coś samemu i mnie zaskoczyć?”

• Bądź pobity. Podaj swoją odpowiedź na prośbę w jak najmniejszej liczbie słów, a za każdym razem, gdy prośba zostanie wysłana, użyj tych samych podstawowych słów dostarczonych uprzejmie. W końcu będą się męczyć. „Nie bawimy się dziś w deszczu”. „Niestety, nie bawimy się dziś w deszczu”. „Dzisiaj jest zbyt deszczowo, żeby grać na zewnątrz”.

• Graj uspokajającą muzykę.

Inne przemyślenia:

• Jeśli korzystasz z limitów czasu, traktuj powtarzające się prośby jako zachowania niewłaściwe. „Już odpowiedziałem na to pytanie. To jedno”. Dziecko powtarza prośbę. „Już odpowiedziałem na to pytanie. To dwa”. Dziecko powtarza prośbę. „To trzy. Limit czasu.”
• Łącz się poprzez powiązane pytania / rozmowy, które odpowiadają pragnieniu, nie spełniając go, prowadząc rozmowę w nowym kierunku. W przypadku zepsutej / odrzuconej zabawki: „To była zabawna zabawka. Czy pamiętasz dzień, w którym przyszła twoja przyjaciółka Joanna i bawiłeś się nią razem? ... Od jakiegoś czasu nie mieliśmy Joanny. Powinniśmy ją zaprosić gotowy do gry? Czy chcesz teraz zadzwonić do niej przez telefon, czy mamy zadzwonić po kąpieli? " Lub chcąc wyjść na zewnątrz w nocy: „Granie w ciemności byłoby zabawne i przerażające. To byłoby jak biwak. Hej, chcesz zbudować namiot w swoim pokoju? Pomogę ci zacząć!”

Moją natychmiastową myślą jest to, że często pomaga zacząć od uznania rzeczy poszukiwanej:

„Wiem, że chcesz teraz wyjść na zewnątrz”.

Uznając życzenie, uznajesz także ich uczucia, które często są pierwszym krokiem do przejścia przez cokolwiek, na czym utknęli - wiedząc, że zostały zrozumiane. Następnie obserwuj lub pytaj o przeszkodę:

„Czy widzisz, jak ciemno jest na zewnątrz?”

Często działa to, aby przedstawić tę obserwację jako pytanie, które powoduje, że oni też ją obserwują. Innym przykładem może być:

„ale nie jesteś głodny? Myślę, że najpierw warto zjeść obiad”

Na koniec zapytaj o alternatywę, a następnie postępuj zgodnie z alternatywą:

„Rano zapewnimy trochę czasu na zabawę na zewnątrz zaraz po zjedzeniu śniadania”.

Kiedy robisz takie „umowy”, ważne jest, aby postępować zgodnie z nimi, w przeciwnym razie nie będą kontynuować pracy - ponieważ twoje dzieci w końcu przestaną ufać, że będziesz postępować zgodnie z nimi.

Jest prawdopodobne, że jeśli twoje dziecko jest wytrwałe, nie zakończy to rozmowy (zwłaszcza na początku) i będziesz musiał ponownie odpowiedzieć na pytanie. Jednak konfigurując to w ten sposób, ustawiasz się, by z powodzeniem stać się pobitym rekordem,

„Czy pamiętasz, co powiedziałem, kiedy ostatnio pytałeś?”

„Czy pamiętasz, jaką umowę zawarliśmy po raz ostatni?”

„Co powiedziałeś mi, kiedy ustaliliśmy, kiedy zadałeś to pytanie?”

Zapobiega to przynajmniej kłótni na ten temat i nakłada na ramiona dziecka odpowiedzialność za to, aby zacząć pamiętać o ograniczeniu, a nie na konieczności powtarzania bummera w kółko - zapobieganie walkom i napadom złości przynajmniej w pewnym stopniu na różne tematy . Możesz również potwierdzić odpowiedź na życzenie dziecka, na przykład:

„Wiem, że naprawdę chcesz wyjść na zewnątrz. Dla mnie to też wydaje się zabawne - ale czy widzisz, jak ciemno jest tam na zewnątrz?

Kiedy znudzi ci się cała ta pobita płyta, możesz także spróbować bezstronnie obserwować własne wspomnienia i uczucia:

„Wydaje mi się, że pamiętam odpowiedź na to pytanie wcześniej… Hmm, jaka była moja odpowiedź?”

Lub szczera i całkowicie uczciwa obserwacja (która działa dobrze, gdy osiągną teorię kroku rozwoju umysłu (wiesz, że przełamali tę barierę, kiedy próbowali cię „oszukać”, próbowali kłamać na łysiej twarzy, lub zaczynają w pełni rozumieć dowcipy oparte na słowach o podwójnym znaczeniu.

„Zaczynam myśleć, że jesteś (utknąłeś, wytrwale,… powiedział problem), to po pewnym czasie staje się dla mnie frustrujące, co możemy zrobić, aby przenieść cię przez to (pragnienie, pragnienie, życzenie, rzecz… .)?

Wiele osób poleci przekierowanie - co jest kolejnym przydatnym sposobem - ale z dziećmi z neurologicznym powodem, by wytrwać w różnych rzeczach, odkryłem, że może sprawić, że pójdą za tym, czego chcą o wiele bardziej natarczywie i intensywnie. Naprawdę uważam, że ten pierwszy etap uznania uczuć jest niezwykle pomocny i duży klucz, więc jeśli zrobisz ten pierwszy krok, a następnie spróbujesz przekierować, masz większe szanse powodzenia w aspekcie przekierowania.

Gdy problem polega na tym, że twoja córka jest zdenerwowana zmianą rutyny w twojej rutynie, możesz zastosować tę samą procedurę, ale zaangażować drugiego rodzica i przejść procedurę zapobiegawczo. to znaczy

Ty: „Wiem, że przywykłeś do mamusi, która wykonuje tę część swojej rutyny”. Mamusia: „Przepraszam, że nie mogę tego dziś zrobić, jestem… dziś wieczorem i nie mogę, ale kocham cię i nie mogę się doczekać powrotu do naszej zwykłej jutrzejszej nocy”.

Kiedy w tej chwili o tym wspomina, twoje pytanie brzmi:

„Co mama powiedziała o tym, dlaczego nie może tego teraz z tobą zrobić?” i „Kiedy mama wróci do zwykłej rutyny z tobą?”

Dzieci, które borykają się z tego rodzaju zachowaniami w skrajności, są naprawdę wyzwaniem, ale są wyzwaniem, ponieważ rutyna oznacza dla nich bezpieczeństwo w sposób, którego nie możemy się odnosić. Kiedy Dustin Hoffman przygotował się do swojej roli w Rainmanie, spędził sporo czasu w ICA (Illinois Center for Autism), studiując przygotowania (i przekazał sporo pieniędzy na uruchomienie centrum). Więc możesz być pewien, że jego gra tutaj nie jest daleka od rzeczywistości (a ponadto pracowałem z tymi dziećmi i chociaż przedstawia dość ekstremalny przypadek dobrze działającego autystycznego seventa, to z mojego doświadczenia wynika, że ​​to prawda. dobrze). Jest powód sukcesu filmu i ma on wiele wspólnego z sercem i troską Dustina Hoffmana, jeśli chodzi o mnie. Chodzi przede wszystkim o cierpliwość i empatię o niskiej tonacji emocjonalnej, a działanie jest kluczem do przekazania wiadomości.

Miejmy nadzieję, że w miarę, jak się starzeje i osiąga niektóre etapy rozwojowe, które są bardziej emocjonalnie powiązane, sprawy będą nieco łatwiejsze w tym zakresie.