Jak sprawić, aby moje 4yo przestało się powtarzać cały czas i szanowało spokojny czas?

Moje 4 lata od około 6 miesięcy wykazuje dość irytujące i obsesyjne zachowanie, w tym:

• cały czas się powtarza,
• i w niektórych okolicznościach nie przyjmie odmowy.

Może powinienem zadać dwa różne pytania, ale wydaje się, że te dwa problemy idą w parze.

Szybkie przykłady ...

Powiedzmy, że jemy lunch i rozmawiamy razem, a w pewnym momencie może coś powiedzieć iz jakiegoś powodu zacznij to powtarzać (np. „To mama kupiła tę sałatkę, dobrze?”). Będzie powtarzał przez chwilę (może to naprawdę trwać i powtarzać przez 10-15 iteracji), a zaczyna jeść zbyt długo. Jeśli jest to pytanie, tak jak w tym przykładzie, możemy to potwierdzić i zgodzić się z nim, i zwykle na tym się skończy. Jeśli jednak coś jest nie tak (na przykład babcia kupiła sałatkę, więc po prostu mówimy mu „nie, właściwie babcia kupiła ją dla nas”) lub gdy nie zadaje pytania („jutro pójść do szkoły ”lub„ dziecko śpi ”), wtedy nie zawsze możemy znaleźć sposób, aby zmusić go do zaakceptowania„ korekty ”lub zrozumieć, że rozumiemy to, co on”

Więc w pewnym momencie możemy mu powiedzieć: „Przepraszam, ale teraz musisz przestać mówić i grać. Skończ talerz, a wtedy będziemy mogli porozmawiać”. Zwykle to rozumie i wie, że powinien do tego wrócić i do pewnego stopnia to zrobi, ale nieodwracalnie zacznie powtarzać to samo nieco później. Lub, jeśli w tym czasie chce coś powiedzieć, absolutnie się nie poddaje.

W innej sytuacji, jeśli znajdziemy się w pobliżu drzwi pokoju jego siostrzyczki, kiedy ona drzemie, a on chce nam coś powiedzieć, poprosimy go, aby był cicho i poczekał, aby nam coś powiedzieć, aż będziemy poza uchem i zaczynamy odchodzić od drzwi (jest dość głośny i ma ten przeszywający głos - zasadniczo 4-letni dzieciak). Nie uszanuje tego i będzie mówił dalej.

Nawet jeśli jest to wyraźnie zabronione (wyraźne „Cśśś, musisz być teraz cicho!”), Na przykład w jednym z powyższych scenariuszy, a on mówi dalej, lub jeśli jest w trakcie przerwy lub spokojnego relaksu, to „ Po prostu będę próbował rozmawiać. Zwykle dochodzimy do punktu, w którym po prostu nie możemy się z tego wydostać i po prostu powiedzieć mu, że porozmawiamy później i odejdziemy, lub że on nie może teraz rozmawiać, a on albo się zdenerwuje (co rozumiem ) lub zacznij ciągnąć mnie za ramię, aby od razu poprosić o pozwolenie na rozmowę (właściwie dość dziwne, ponieważ tak naprawdę nie dzieje się coś takiego, ale może to naśladuje zachowanie w klasie).

Innym przykładem może być pójście na zakupy. Może zacząć mówić w supermarkecie „Lubię te ciasteczka” lub coś w tym rodzaju, a ty nie będziesz w stanie zmusić go, by przestał.

Rozumiem, że w wieku 4 lat trudno jest mu wiedzieć, kiedy należy rozmawiać i dlaczego w pewnych okolicznościach wymagana jest cisza. Ale zdarzają się sytuacje, które zna (na przykład jego siostra śpiąca, spędzająca dużo czasu, cicho rozmawiająca w miejscach publicznych itp.), A także tak naprawdę to jedna rzecz, w której nie możemy zmusić go do wyrwania się to. Albo kończy się na:

• poddajemy się i mówimy mu „ok, co chcesz powiedzieć?” i powie to (zwykle kilka razy), ale kłopotliwe jest to, że nie możemy zmusić go do zaakceptowania reguły;
• albo bardzo się zdenerwuje i prawdopodobnie będzie płakać, upaść na podłogę i odmówić robienia czegokolwiek.

Oczywiście na początku myślałem, że robimy to źle (cóż, prawdopodobnie tak robimy), a on może mieć wrażenie, że go nie słuchamy lub nie przywiązujemy do niego wystarczającej wagi, albo jest to pośrednia / ukryta wiadomość, że próbuje nas wysłać. Ale nie naprawdę. W przypadku scenariusza „sałatkowego” nie wygląda na to, żeby czegoś chciał, ale nie usłyszy, że poprawiony fakt jest słuszny; w przypadku przebudzenia siostry często chodzi o coś trywialnego; w przypadku supermarketu możesz kupić mu ciasteczka i zapewnić go, że są jego i jego jedyni, a na świecie nie zrobiłoby to różnicy. Więc to nie wygląda na to, że jest naprawdę powiązane z treścią tego, co mówi.

Pomyślałem, że może to być spowodowane tym, że chcę być po prostu wysłuchany, ale uznanie go i zgodzenie się nie zawsze powoduje, że przestaje.

A potem może być bardziej o sytuacji niż o samej dyskusji (zdarza się to często podczas lunchu / kolacji i wychodzenia), ale wtedy nie wiem, dlaczego byłby przywiązany do powtarzania rzeczy, które nie Wydaje mi się, że w tym czasie ma to dla niego tak duże znaczenie. Ogólnie rzecz biorąc, jestem całkowicie w porządku, biorąc głęboki oddech i pozwalając mu przejść przez tak długo, jak chce, i po prostu mówię „ok” i zgadzam się z nim lub próbuję kierować rozmową i pytać o dalsze działania (i trwa to trochę dłużej!), ale kiedy musimy sprawić, by się wyłączył, jest to naprawdę trudne.

Jest to trochę zagmatwane i mam nadzieję, że ktoś może to zrozumieć i ma podobne doświadczenie. Wiem, że małe dzieci często powtarzają różne rzeczy, ale to naprawdę wygląda na silną fiksację lub obsesję i doprowadzało nas to do szału, ale także do jego dziadków, wujka, naszych przyjaciół i niektórych opiekunów w szkole ( Nie sądzę, że tak często zdarza się u nauczyciela).

Jak wspomnieli inni, twój 4-latek zachowuje się w dość normalne 4-letnie zachowanie. Czy to nie ironiczne, że nie możemy się doczekać ich pierwszego słowa, a potem ... nie możemy się doczekać, aż będą cicho! Mój czterolatek mówi sam do siebie co noc, a także we śnie. Mówi nad nami, kiedy rozmawiamy. I, podobnie jak twoje dziecko, powtarza się, szczególnie pytania, i denerwuje się, gdy się myli lub myśli, że twoja odpowiedź jest zła.

Jak wspomniałem, mówi sam do snu, głównie dlatego, że w końcu wstaję i wychodzę, a on po prostu idzie dalej. On albo ignoruje, albo nawet nie słyszy, jak mówię: „ok, już czas na na-noce, nie mów już więcej”, a potem „twój brat śpi, proszę, bądź cicho, żeby go nie obudzić”, a potem w końcu „mama idzie teraz, słodkich snów ...” Dzieli pokój ze swoim młodszym bratem, dzięki czemu mogę odnieść się do twojej sytuacji, w której chcesz, żeby twój chłopiec ucichł i nie obudził dziecka. Zgadzam się, że powinien nauczyć się być cicho, kiedy mu to mówisz, ponieważ skierowałeś go do niego i powinien być posłuszny (więcej na ten temat później), ale pamiętaj również, że dzieci dobrze się uczą spać przy typowym hałasie w tle twojego domu. W twoim przypadku, tak jak w moim,

Inna odpowiedź sugerowała umieszczenie palca na ustach dziecka i powiedzenie ciszy; to jeden przykład pomysłu, który sugeruję, abyś spróbował użyć kontaktu fizycznego, aby zwrócić uwagę swojego dziecka, gdy jest w trakcie powtarzania. Mój chłopiec reaguje na to dobrze. Typowy scenariusz w naszym domu jest taki (zwykle podczas kolacji): rozmawiamy z mężem, a mój syn jest w tle, powtarzając: „poszliśmy dzisiaj nad wodospad Mimi i Papy”. Jego bracia próbują go zaangażować, ale wciąż mówi coraz głośniej i patrzy na nas. Podniosę palec, aby zaznaczyć „jedna minuta”, kiedy kończymy zdanie, a on powtórzy to jeszcze raz. Werbalizuję „jedną minutę, tata i ja rozmawiamy, to nie twoja kolej”, a on powtórzy. W tym momencie powiem „ przepraszam ”, a ja dotknę jego ramienia i sprawię, że na mnie spojrzy.„ Chcę usłyszeć, co masz do powiedzenia, ale tylko wtedy, gdy nadejdzie Twoja kolej. Jeśli nie możesz się doczekać, możesz zostać usprawiedliwiony, aby przekroczyć limit czasu. ”Zwykle to go wytrąca. Czasami brakuje mu czasu. Często, kiedy nadejdzie jego kolej, będzie powtarzał zdanie„ wodospad ”, mimo że całą naszą uwagę i znowu go dotknę i sprawię, że skontaktuje się ze mną i ze mnąBędę powtarzać oświadczenie wodospadu i następnie go z pytaniem o zupełnie innym, ale ulubionego tematu. To nigdy nie przełamało cyklu. Być może będziesz musiał to poćwiczyć - wpadliśmy na to przez przypadek i zajęło to kilka prób zniesienia. Nadal przeszkadza, ale teraz jest to możliwe.

Jeśli chodzi o niemożność zaakceptowania, że ​​odpowiedź lub stwierdzenie jest nieprawidłowe, możesz spróbować zapytać go, dlaczego uważa, że ​​ma rację. Jeśli jest wrogi, możesz go rozbroić, stopniowo zwiększając głupotę. 4-latkowie 1) potrafią łatwo wykryć głupotę, a 2) rzadko mogą się temu oprzeć. Na twoim przykładzie: poproś go o wyjaśnienie, dlaczego według niego babcia kupiła sałatkę? Jeśli babcia kupiła sałatkę, kiedy ją przyniosła? Czy przyniosła to w torbie, czy też w bucie? Czy jesteś pewien, że wróżka sałatkowa go nie przyniosła? Czy babcia jest wróżką sałatkową? Mój chłopiec zostaje obrażony, gdy wskoczę w głupie - myślę, że myśli, że się z niego wyśmiewam - więc wchodzimy tam, pozwalając mu poczuć, że ma rację (w twoim przypadku idąc z pomysłem „babcia kupiła sałatkę”) a następnie delikatnie sugerując, że jest głupi. Łatwiej jest być głupim niż źle.

Teraz dla problemu z głośnością. Moja ciocia tego nas nauczyła - była nauczycielką w wieku przedszkolnym. Niech twoje dziecko policzy do dziesięciu, zaczynając od szeptu, a coraz głośniej do niskiego krzyku o dziesiątej. Musieliśmy dużo ćwiczyć, zanim to zadziała, ostrzegę cię. Ale w końcu zadziałało i nawet mój dwulatek może to zrobić mniej więcej (jest mniej podatny niż mniej zdolny, ale taki jest wiek). Za pierwszym razem musiałem go naśladować, ponieważ jego szept był bardziej drapieżną wersją jego zwykłego tomu - po prostu nie mógł tego zrobić. Kiedy już to zrozumie, możesz powiedzieć „użyj naszego”… i obniż swój głos… „głos nr 3”, a następnie policz 1,2,3, aby zademonstrować głośność. Czasami pomaga również pozwolić mu użyć głosu nr 8 na zewnątrz lub cokolwiek, więc nie zawsze chodzi o ciszę.

Aby nauczyć go milczenia, istnieje gra polegająca na nauce samokontroli, której będzie musiał dokonać, gdy go poprosisz / zażądasz. (Jego zdolność / chęć posłuszeństwa jest odrębnym tematem; można znaleźć porady w innych postach.) Mam trzech chłopców, którzy grają razem w swoją własną wersję cichej gry, ale możesz grać to też. Wersja dla dorosłych / dzieci, którą gram z moim czterolatkiem (z motywem, aby mógł pokonać swojego starszego brata (-;)), aby dostać coś podobnego do przekąski, kręgle, winogrona, rodzynki lub orzechy, jeśli chcesz czegoś zdrowego - wszystko, co możesz po prostu odliczyć, i zegar z sekundową wskazówką. Usiądź naprzeciwko siebie i połóż smakołyki na środku. Za każdą sekundę, kiedy możesz być cicho - żadnych dźwięków! - każdy bierze JEDEN smakołyk. (Właśnie dlatego lubię używać rodzynek-bc rzeczy stają się brzydkie, jeśli mój chłopak odnosi sukcesy z kręgli!) Najpierw ogranicz go do dziesięciu sekund. Pod koniec dziesięciu sekund dostaje swoje smakołyki. Zachęć go, aby robił głupie miny itp., Aby sprawdzić, czy uda ci się rozśmieszyć. Jeśli się śmiejesz, on również dostaje twoje smakołyki. Jeśli on mówi, dostajesz jego smakołyki. Jeśli może zrobić dziesięć sekund bez potu, zwiększaj przyrosty do dziesięciu sekund (co dziesięć sekund dostaje jedną ucztę). Celem jest, aby nauczyć go koncentrować się na milczeniu, jakby to było zwiększaj przyrosty do dziesięciu sekund (co dziesięć sekund dostaje jedną ucztę). Celem jest, aby nauczyć go koncentrować się na milczeniu, jakby to było zwiększaj przyrosty do dziesięciu sekund (co dziesięć sekund dostaje jedną ucztę). Celem jest, aby nauczyć go koncentrować się na milczeniu, jakby to byłoaktywność taka jak gra lub cokolwiek innego. Dla dzieci to jak nicość, więc nie chcą tego robić. W końcu usuń smakołyki i spraw, aby gra o tym, kto może najdłużej przejść bez mówienia (jest to wersja, w którą moje dzieci bawią się razem), jednocześnie robiąc miny, a co innego, próbując „złamać” drugą. Niektórzy mogą twierdzić, że używanie smakołyków jest jak przekupstwo i ok, może tak jest, ale jest to tymczasowa wysoce pożądana zachęta, służąca do pozytywnego wzmocnienia pożądanego zachowania, dopóki zachowanie nie zostanie wystarczająco nauczone, aby zastąpić mniej pożądaną zachętę, aż do ostatecznego opanowania zachowania . Mój czterolatek ma teraz dziesięć sekund wzrostu i mogę go zmusić do grania w przenośną wersję tej gry, sans traktuje sam, pozwalając mu robić „selfie”cicho . (Nawiasem mówiąc, zdjęcia są bezcenne, co stanowi nieoczekiwany bonus!)

Miałeś całkiem sporo problemów / pytań, które napisałem w twoim poście i nie jestem pewien, czy opisałem je wszystkie, ale myślę, że odpowiedziałem na wszystko, na co czuję się pewnie odpowiadając. Mam nadzieję, że to pomoże!

Mój siostrzeniec czasami to robi (jego tata nie ma, więc jestem najbliższą rzeczą, jaka pozostała). Zamieniamy to w żart, czasem z komedią fizyczną, podnosząc go w powietrze lub powtarzając to, co mówi, ale źle, jakby to było źle („Czy masz piłkę nożną?” -> „Mam telefon ? ”) itp. i prawie zawsze ten żartobliwy antagonizm powoduje, że rozpada się i przechodzi do czegoś innego.

Może to być denerwujące, szczególnie jeśli czas na sen lub cokolwiek innego, ale zazwyczaj radzenie sobie z nim poprzez zabawne uderzenie w tył w zabawny sposób przerywa cykl. Złe czasy to pora drzemki w ciągu dnia, a dziecko jest wyraźnie zmęczone, ale wciąż stymuluje się psychicznie, dźgając poduszkę. Potem robię to samo, każę im się z czegoś śmiać, a potem daję im do czynienia ze mną, żeby nie mogli spać. Robią to wcześnie wieczorem (zwykle rozbijają się zaraz po obiedzie). Żeby to zadziałało, potrzeba trochę elastyczności, ale ogólnie jest to realne podejście.

Ale komedia prawie zawsze musi dotyczyć tego, co mówią, i być fizycznie uciążliwa. W przeciwnym razie przez chwilę będziesz słyszeć to samo.

Miałem ten sam problem z moim 4-letnim chłopcem, który powtarzał „jak masz na imię” przez około tydzień.

Nie rozzłościłem się, ale powiedziałem mu, że uważam, że to już nie jest śmieszne, i kiedy to powiedział, przeważnie go ignorowałem. Dziś zaczął się kontrolować, ale wciąż ma wiele mechanicznych powtórzeń: „jaki jest twój ...” itd.

Moja opinia: nie sądzę, abyś zrobił coś złego, twoje dziecko ma wystarczającą wagę, może zbyt wiele i nie ma ukrytej wiadomości. Powinieneś go zignorować, gdy świadomie zachowuje się w sposób, którego nie akceptujesz. Gdyby płakał lub upadł na podłogę, nic nie robiąc, powinieneś go zignorować jeszcze bardziej, pozornie robiąc bez niego coś, co bardzo chciałby z tobą zrobić.

W pewnym stopniu mieliśmy ten problem z naszym 4-letnim chłopcem. Myślę, że to pytanie naprawdę obejmuje 3-4 osobne problemy behawioralne ... i wahałbym się, aby je zbyt mocno połączyć.

Nasz był trochę spóźnionym mówcą i dopiero wtedy zaczął tworzyć bardziej skomplikowane zdania. Teoretyzowałem, że chwytał się zdań, które kiedyś słyszał w kontekście, i wycofywał się do nich jako rodzaj „bezpiecznego” sposobu „mówienia jak wszyscy inni”. Uznałem, że najbardziej chciał z nami wchodzić w interakcje, więc nasze poprawki / reakcje / irytacja / rozbawienie liczyły się w przybliżeniu na tym samym poziomie „wygranej” w jego kolumnie.

Zgodnie z tym pomysłem na ogół zignorowaliśmy powtórzenie, ale staraliśmy się wprowadzić go w kolejną rozmowę, kiedy się pojawiła. Jeśli to nie zadziała, wrócisz do ignorowania. Dla nas prawie zniknęło, gdy jego słownictwo / zdolność do konstruowania zdań wzrosła w ciągu czwartego roku.

Za „mówienie zbyt głośno w restauracji” zazwyczaj go zatrzymuję (stukam palcem w usta, gdy „shush”), a następnie mówię „słuchaj dźwięku w pokoju ... jak głośno”. A potem dosłownie powiedz „bełkot bełkot bełkot” na tym samym lub nieco wyższym poziomie głośności, z którym się połączył. „Tak głośno powinniśmy rozmawiać w restauracjach”, uśmiechnij się i kontynuuj z nim rozmowę. To bitwa, której prawdopodobnie nie wygrasz. Szczerze mówiąc, dzieci są prawie zbyt głośne, dopóki nie osiągną beznadziejnej samokrytyczności w nastoletnich latach.

(Jak wspomnieli inni ... rzucanie się na podłogę z powodu napadu złości jest normalnym czteroletnim zachowaniem, ponieważ nie chce zaakceptować zasad, których nie lubi)

Po przeczytaniu tego, myślałem, że to napisałem !! Moje życie, moja miłość (siostrzeniec wychowuję).

Sprawdź swojego syna. Kluczem jest wczesna interwencja. Pomocna będzie terapia mowy i terapia behawioralna. To nie jest normalna faza, dłużej zajmuje mu zrozumienie i zrozumienie. Istnieje możliwość, że może mieć opóźnienie rozwojowe, ADHD lub cechy łagodnego autyzmu.

Nie bój się, że twój syn zostanie oznakowany. Uzyskaj potrzebną mu pomoc. Będzie lepiej!