Ograniczanie „tworzenia pieniędzy” do banku centralnego [duplikat]

Islandia rozważa usunięcie „kreacji pieniądza” z banków komercyjnych .

[Pomimo daty artykułu, nie sądzę, że to żart, ponieważ został on odebrany w innych miejscach, ponieważ nikt nie twierdzi, że to był żart.]

Sądzę, że proponują, aby zaciąganie pożyczek krótkoterminowych i pożyczek długich w oparciu o rezerwy cząstkowe nie było dozwolone, a jedynie bank centralny miałby możliwość udzielania niezabezpieczonych pożyczek długoterminowych w zamian za lokaty krótkoterminowe. Banki komercyjne mogłyby finansować własne pożyczki za pomocą tych pożyczek i składałyby krótkoterminowe depozyty w banku centralnym, aby odzwierciedlić depozyty z nimi związane.

Jakie są zalety i wady tego podejścia? Jeśli ma to sens, dlaczego wszyscy jeszcze tego nie robią?

Proponuje się zakaz bankowości z rezerwą cząstkową. Gdyby uchwalono, banki islandzkie musiałyby mieć co najmniej tyle samo rezerw, ile mają do sprawdzania depozytów. Aby móc udzielać pożyczek, bank musiałby pozyskiwać środki od swoich akcjonariuszy lub pożyczając od inwestorów. Wielu amerykańskich ekonomistów, takich jak ekonomista z Chicago John Cochrane, poparło ten pomysł.

Głównym powodem zniesienia bankowości z rezerwą cząstkową jest wyeliminowanie możliwości uruchomienia banku. Standardowe banki nie przechowują wystarczającej ilości pieniędzy w rezerwie, aby wypłacić depozyty wszystkich osób, ale są zobowiązane do umożliwienia każdemu wycofania depozytów w dowolnym momencie. Tak więc, jeśli zbyt wiele osób jednocześnie się wycofuje, bank może zbankrutować, a ta możliwość utraty depozytu z kolei powoduje, że wszyscy próbują dokonać wypłaty natychmiast. Jest to samospełniająca się panika, która może się zdarzyć w dowolnym momencie i niekoniecznie musi być spowodowana przez coś konkretnego. Z ekonomicznego punktu widzenia bankowość z rezerwą cząstkową ma przez cały czas dwie równowagi: normalną z depozytami i pożyczkami, a bank zachowuje równowagę.

USA i większość krajów próbowały wyeliminować równowagę bankową poprzez ubezpieczenie depozytów - tak robi FDIC. Problem, jak odkryły kraje takie jak Cypr, polega na tym, że jeśli deponenci nie wierzą, że rząd naprawdę ma środki na wypłatę pełnej kwoty gwarantowanej kaucji dla wszystkich, to nadal możesz dostać bankrun, tym razem nie tylko usuwając banki i oszczędności wszystkich, ale także finanse państwa. Małe kraje, które nie mogą pożyczać i pożyczać we własnej walucie, są tutaj szczególnie narażone. Islandia ma własną walutę, ale i tak często prowadzi działalność w dolarach amerykańskich lub euro.

Ponadto istnieją obawy, że bankowość z rezerwą cząstkową może prowadzić do większego podejmowania ryzyka przez banki, ponieważ część ryzyka ponoszą deponenci, którzy (jak się zakłada) nie są tak wyrafinowani jak inwestorzy kapitałowi w mierzeniu ryzyka banków.

Wadą jest oczywiście to, że prawdopodobnie powoduje to, że sprawdzanie jest droższe dla deponentów, ponieważ bank nie może już pożyczać pieniędzy na odsetki. Przypuszczalnie nie doprowadzi to do wyższych kosztów finansowania zewnętrznego, ponieważ bank centralny zrównoważy niezdolność do pożyczania depozytów z większymi zasobami pieniężnymi, ale może zaostrzyć nierówności, ponieważ deponenci nie będą już dzielić zysków z inwestycji banków (pomyśl pan Potter vs Bailey Savings and Loan z filmu „It's a Wonderful Life”).