Jak mogę nauczyć mojego syna 5yo, by szanował autorytet?

Moje dziecko ma prawie 5 lat i jest cholernie sprytne, ale niestety brakuje mu empatii i umiejętności społecznych. Między innymi nie rozumie, że gdy rodzic wydaje rozkaz, należy go przestrzegać - lub odwrotnie, gdy wydaje rodzicowi rozkaz dokładnie w ten sam sposób, porządek ten można bardzo dobrze zignorować.

Jest ogólnie dobrze wychowany wśród nieznajomych i opiekunów (opiekunów, personelu przedszkola itp.). W domu z rodzicami testuje swoje granice i naszą cierpliwość - jest również bardzo silnej woli, uparty, nadpobudliwy, destrukcyjny i absolutnie niestrudzony. Patrząc na inne posty tutaj (np. 1 , 2 , 3 , 4 , 5 ) wydaje się sugerować ODD, ale nie wyciągam pochopnych wniosków, próbuję go tylko opisać (chociaż ta strona ODD jest niesamowicie dokładna).

Chcę, żeby zrozumiał, co oznacza władza i jak to działa. Jak widać z wcześniejszych pytań, po raz pierwszy rozwiązałem ten problem trzy lata temu !

• Zawsze staraliśmy się wykorzystywać rozum i naturalne konsekwencje jako działanie dyscyplinarne, a kiedy jest on całkowicie nierozsądny i nieosiągalny od czasu do czasu fizycznie przenosi go do swojego pokoju i trzyma go tam przez krótki czas.
• Przerwa w pracy i utrata przywilejów i zabawek nie działają, ponieważ zwykle ignoruje to i kontynuuje swoje działania.
• Robiliśmy „123-Magic” od 2. roku życia i jest on najbardziej skuteczny w konkretnej sytuacji, ale w dłuższej perspektywie nie odnotowano żadnej poprawy.
• Staram się również używać elementów z klasycznej książki How to Talk, aby dzieci słuchały i słuchały, więc dzieci będą rozmawiać, ale po prostu do niego nie docierają; nie słucha i nie chce rozmawiać ...

Jak mogę nauczyć mojego syna, że ​​jako rodzice mamy nad nim władzę; że nie jest to otwarte na dyskusję; i że nie jest to ulica dwukierunkowa?

TL; DR: 1-2-3 Magia: skuteczna dyscyplina dla dzieci 2–12 Thomas W. Phelan

Ach, radość z rodzicielstwa. Nie powiedziałeś nic o tym, czy ma rodzeństwo, a jeśli tak, to gdzie jest w kolejności narodzin i jak je traktuje.

Pozwól, że zajmę się ODD, ponieważ brzmi to jak możliwość. Dzieci ODD często : są bardzo bystre, denerwują się, kłócą się z dorosłymi, odmawiają przestrzegania próśb / zasad, celowo denerwują innych, oskarżają innych o własne błędy lub złe zachowanie (zaufaj mi w tym: kłamią i są w tym dobrzy) , są podatni / łatwo denerwować przez innych, są urażeni, często urażeni / mściwi, nie sądzą, że działają w sposób opozycyjny, ale raczej wierzą, że jest to problem innych i że inni stawiają wobec nich nieuzasadnione żądania.

Często rodzice mówią, że te dzieci wydają się: niewrażliwe na karę, niewrażliwe, trudne do zniesienia, ryzykujące, odważne, bardzo niewrażliwe na kary i obrażenia fizyczne. Wydają się być wyjątkowo twarde, jakby ból ich nie dotyczył. Posiadanie tych cech charakteru od wczesnych lat ich życia jest znaczące ze względu na doświadczenia, które produkują i reakcje, które wywołują u innych. Jest bardzo prawdopodobne, że dzieci te powodują więcej konfliktów i problemów niż większość dzieci, ale ponieważ są tak oporne na karę, otrzymują także więcej, niż byłoby to konieczne, aby kontrolować większość dzieci w tym samym wieku .

Opozycyjne buntownicze zwykle pojawia się przed osiągnięciem 8 roku życia ... Objawy negatywne zwykle rozwijają się w środowisku rodzinnym, ale z czasem mogą pojawić się w innych sytuacjach. Ich początek jest zazwyczaj stopniowy i trwa zwykle miesiące lub lata. ... [M] każde dziecko cierpiące na tę dolegliwość nigdy nie ma poważnych problemów jako [dorośli]. Dzieci opozycyjne otwarcie pokazują niepokój i napięcie i wykorzystują je zarówno do drażnienia innych, jak i do szukania uwagi i opieki.

Zasadniczo dzieci z ODD doprowadzają swoich rodziców do szaleństwa, a wraz z wiekiem jest coraz gorzej. Ale nieporządek jest nazwany przede wszystkim od opozycji i że radzą sobie bardzo dobrze. Jeśli uważasz, że może mieć ODD, naprawdę dobrze jest wiedzieć, zanim będą latami na tej ścieżce. Chociaż wiele dzieci z ODD staje się świetnymi, stabilnymi dorosłymi, niektóre nie.

Jest też element biologiczny (nie zawsze oczywisty). Czy ty lub twoja żona mieliście rodzeństwo lub kuzynkę, którzy doprowadzali rodziców do szaleństwa, zawsze spóźniali się do szkoły, zostali wyrzuceni ze szkoły średniej lub zawsze dostawali szlabany itp. lub wylądował w więzieniu?

To wystarczy strasznych rzeczy. Spróbuję teraz odpowiedzieć na twoje pytanie.

Istnieje krótka, ale cudowna książka Thomasa W. Phelana ( 1-2: Magic: Effective Discipline for Children 2–12) (książka, z której korzystałem, była najwcześniejsza edycja), która określa sposób przyznawania przerw bez dyskusji . Powiedziałeś, że nie reaguje na przerwy, ale ... jeśli ty i twoja żona robicie to za każdym razemnie słucha / zachowuje się / potrzebuje dyscypliny, to w końcu zadziała, a także pomoże mu, nauczyć się budować swoją tolerancję na frustrację / nie dotarcie do celu. Ale jednym z powodów, dla których zalecam to szczególnie dla opozycyjnego dziecka, jest to, że po wyjaśnieniu metody i omówieniu jej z synem nigdy nie musisz się z nim kłócić, podnosić głosu lub znów stracić panowanie nad sobą, po prostu masz powiedzieć spokojnie: „Goeffrey, to jeden ”, do którego wyje i zapyta cię, co robi źle (próbując wydostać się z tego; jeśli naprawdę nie wie, być może będziesz musiał wyjaśnić, ale nic więcej ) itp., po czym powiesz „Goeffrey, to dwa ”, a jeśli będzie kontynuował, powiesz: „To trzy. Time out. ”I idzie do swojego miejsca, niezależnie od tego, czy musisz go nosić, czy nie. Zadziwiające jest to, że nie angażujesz się w niego (co często staje się) kłótnią. Jest wiele sugestie dotyczące przerw na odpoczynek, pozytywne wzmocnienie i takie rzeczy, jak wykresy naklejek na czasy, w których reaguje, kontrolując siebie. (Kiedyś trzymałem małe zabawki, które moje dzieci uwielbiały w domu, aby rozdawać je natychmiast, gdy wcześniej ustalona i wyjaśniona liczba naklejek była osiągnięty.)

Ponadto, kiedy wyda ci rozkaz, gdy wyjaśnisz, że ludzie tak nie pytają (i oczekuje się, że zaakceptuje twoją odpowiedź i spokojnie ją przedyskutuje, jeśli w ogóle), wszystko, co musisz powiedzieć, to: „Geoffrey, to jeden ”. Jeśli brzmi to błogo, to dlatego, że tak jest.

ADHD jest często chorobą współistniejącą z ODD. Kiedyś u dzieci nie rozpoznano ADHD przed ukończeniem szóstego roku życia, ale to już nie prawda. W razie wątpliwości należy poddać go badaniu renomowanego psychiatry dziecięcego (moje osobiste preferencje) lub psychologa dziecięcego specjalizującego się w ODD i ADHD. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​psychiatrzy są znacznie bardziej aktywni (i niekoniecznie z narkotykami).

Naprawdę przepraszam, że to jest tak długie i tak negatywne. Naprawdę współczuję rodzicom, którzy mają opozycyjne dzieci. Wiem, że są rzeczy, które pomagają. Wiem, że życie może być o wiele bardziej radosne w domu. A kiedy zacznie się zachowywać (i będzie), będziesz mógł więcej mówić i cieszyć się więcej, dawać więcej, szanować więcej, słuchać więcej i mniej walczyć. Będziesz potwierdzał swój autorytet bez gniewu i bycia fizycznym, a on nauczy się, że za każdym razem, gdy źle się zachowuje, będą konsekwencje . Będziesz modelował spokojne rodzicielstwo, które stanie się jego domyślną pozycją samego rodzica.

_{PREZENT I ZABURZENIA TOWARZYSZĄCE: ZABURZENIE DEFIANTÓW OPOZYCYJNYCH}