Mamy stosunkowo duży dom. Nasze dzieci są zawsze w zasięgu wzroku, ale zwykle nie są widoczne. Problem polega na tym, że nasz 4-letni syn nie wie, jak odpowiednio wezwać pomoc. Z jednej strony płacze z najdrobniejszych powodów. Kiedy jednak naprawdę potrzebuje naszej pomocy, dziwnie często jest całkowicie cichy. Na przykład, on po prostu stanie przed zamkniętymi drzwiami, do których musi wejść, dopóki nie przejdziemy obok niego, lub jeśli nie będzie w stanie znaleźć butów, stanie na środku sypialni, dopóki nie przejdziemy.
Połączenie nadmiernego płaczu z utrudnioną ciszą tworzy efekt chłopca, który płakał-wilka, który do tej pory był denerwujący, ale nieszkodliwy, ale martwi mnie trochę o jego potencjalne bezpieczeństwo, nie wspominając o robieniu czegoś takiego jak trening nocników trudny. Staram się wzmocnić to, co musi powiedzieć, aby do nas wezwać, co teraz posłusznie recytuje, gdy tylko się pojawię. To tak, jakby nie pamiętał, że istniejemy, jeśli w tym czasie nas nie widzi ani nie słyszy, a przynajmniej nie zdaje sobie sprawy, że go słyszymy. To pomimo przykładu jego starszej siostry wzywającej nas i otrzymującej natychmiastowe odpowiedzi.
Jakieś pomysły na to, co możemy wypróbować?
źródło
Na podstawie tego, co opisujesz, brzmi bardzo podobnie do problemów, które miałem z moimi dziećmi. W szczególności miałem ten problem z moim 3-letnim dzieckiem w wieku powyżej 5 lat. Płacz i brak komunikacji czasami utrzymują się, ale systematycznie poprawiamy sytuację.
Myślę, że kluczową sprawą jest wprowadzenie struktury. Wygląda na to, że dajesz dziecku zbyt dużo swobody i odpowiedzialności, aby samodzielnie zająć się sprawami, kiedy być może nie jest jeszcze gotowy. Jest to trudne do rozpoznania, szczególnie w przypadku rodziców posiadających więcej niż jedno dziecko, w przypadku których starsze dziecko może być bardziej niezależne niż dziecko młodsze. Czasami trudno jest mentalnie oddzielić to, co każde dziecko jest w stanie zrobić samodzielnie.
Podczas gdy @nGinius ma kilka dobrych stron na temat zadawania pytań i demonstrowania na przykładach, z mojego doświadczenia wynika, że ten rodzaj strategii modyfikacji zachowań sam w sobie ma na ogół małą wartość (z całym szacunkiem). Brzmi nieźle i dobrze jest wprowadzać pomysły, ale z mojego doświadczenia wynika, że podejście do quizowania i demonstrowania niezależności zasadniczo nie modyfikuje działań dziecka (lub osoby dorosłej).
Modyfikacja zachowań zachodzi tylko poprzez konsekwentne długoterminowe coaching jeden na jednego. Musisz spędzać więcej czasu ze swoim dzieckiem, więcej trzymać za rękę i nadać mu więcej struktury. Zachowaj spójność, aby wiedzieli, co, gdzie, kiedy i jak wykonać dane zadanie. Spójność pomaga im wiedzieć, kiedy mają mentalnie przejść z jednego zadania do drugiego.
To, co zadziałało, to większa struktura i przewidywalność w naszym domu:
Przede wszystkim cenimy spójność nad niezależnością . Jasne, twoje dziecko może wiedzieć, jak samodzielnie zawiązać but, więc łatwo powiedzieć: „Załóż buty, wiesz, jak to zrobić samodzielnie”. Ale może nie uświadomili sobie, że to ich odpowiedzialność lub że nadszedł czas, aby to zrobić (nawet jeśli powiedziałeś im, że jest to czas). Poprowadź ich, usiądź z nimi i trenuj ich, nawet jeśli wiesz, że wiedzą, jak to zrobić samodzielnie . Upewnij się, że robią to, co powinni robić tak, jak powinni to robić. Upewnij się, że ich wspierasz. Niezależność nadejdzie z czasem, ale nie spiesz się.
źródło
Być może skupienie się na tym, jak Ty i Twoje dziecko komunikujemy się w bliskiej odległości, jest dobrym miejscem do rozpoczęcia ćwiczenia tej umiejętności. Kiedy widzisz swoje dziecko, nie reaguj na płacz, a zamiast tego ustaw się w linii wzroku. Następnie trenuj go pytaniami lub modeluj słowa, które Twoim zdaniem powinien on mówić cicho, dopóki nie wypowie ich osobiście. Następnie niezwłocznie odpowiedz ustnie, powtarzając / podsumowując swoją prośbę. Mówiąc: „Powiedziałeś, że potrzebujesz pomocy!” „Z przyjemnością Ci pomogę!” „Dziękuję, że mnie pytasz”. „Lubię ci pomagać”. Zanikaj wskazówki wraz ze wzrostem jego umiejętności.
Stworzenie okazji do zabawy poprzez ukrycie przedmiotów w zapieczętowanych pojemnikach i nakłonienie go do poproszenia o pomoc da okazję do ćwiczenia. Ponadto, wezwij go, aby przyszedł z pomocą, co czasem będzie innym fajnym sposobem na ćwiczenie tej pragmatycznej umiejętności językowej.
źródło