Co to za żółty śliwkowy owoc z kolczastym kamieniem? Afryka Zachodnia

Niedawno kupiłem kilka z nich od sprzedawcy owoców w Sierra Leone. Po prawej stronie jest kamień po zjedzeniu owoców. Są małe, podobnej wielkości do limonki lub kiwi.

Zapytałem panią, jak to się nazywa, ale po prostu spojrzała na mnie, jakbym był szalony w kamiennej ciszy (już kupiłem i zapłaciłem za owoc, mimo że wyraźnie nie wiedziałem, co to jest, więc może miała rację) .

Skóra jest cienka, ale mocna. Miąższ owocowy miał konsystencję i smak podobny do niedojrzałej angielskiej śliwki, z nutą melona cytrusowego i smaku gruszkowego. Dość ostra i lekko kwaśna i / lub lekko gorzka, bardzo lekko chrupiąca, lekko słodka (niezbyt słodka). Miąższ jest bardzo, bardzo lekko półprzezroczysty i nieco bielszy niż skóra (widać jeszcze trochę na kamieniu).

Kolczaste włókna przypominające korzenie są mocne, ostre i sprawiają, że bardzo trudno je jeść ... To jak jedzenie bardzo kościstej ryby.

Jedyną rzeczą, która zbliżyła się do moich badań, była marula , ale kamień jest zupełnie inny.

Najlepsze przypuszczenie: śliwka czerwca , najwyraźniej niedojrzała.

Na innej stronie są zdjęcia czerwcowych śliwek, które całkiem dobrze pasują do Twojego zdjęcia:

Wszystkie powyższe zdjęcia przedstawiają ten sam rodzaj owoców na różnych etapach dojrzałości.

Nazwa naukowa Spondias Dulcis :

Spondias dulcis (syn. Spondias cytherea), znany powszechnie jako ambarella, jest równikowym lub tropikalnym drzewem, z jadalnymi owocami zawierającymi włóknisty dół. Znany jest pod wieloma innymi nazwami w różnych regionach, w tym kedondong w Indonezji, długi czas wśród chińskiej populacji w Singapurze, pomme cythere w Trynidadzie i Tobago, 1 Dominika, Gwadelupa i Martynika, 2 czerwca śliwka na Bermudach i Jamajce, 1 mangotín w Panamie, juplon w Kostaryce, złote jabłko na Barbadosie i Gujanie, złota śliwka w Belize, Jobo indio w Wenezueli, cajá-manga i cajarana w Brazylii oraz São Tomé i Príncipe, quả cóc w Wietnamie, manzana de oro na Dominikanie , cas mango w Kamerunie. W Republice Malediwów Anbulha.

Spondias dulcis jest najczęściej stosowany jako źródło pożywienia. W Jawie Zachodniej młode liście są wykorzystywane jako przyprawa do papryczek. W Kostaryce bardziej dojrzałe liście są również spożywane jako zielone sałatki, chociaż są cierpkie. Jednak najczęściej stosuje się go do owoców.

Owoce można jeść na surowo; miąższ jest chrupiący i lekko kwaśny. Według Boninga (2006): „Najlepsze owoce są w pełni zabarwione, ale wciąż chrupiące. Na tym etapie ma smak ananasowo-mango. Miąższ ma złoty kolor, bardzo soczysty, nieco słodki, ale z nutą kwaśnej kwaskowatości. ” 5 W Indonezji i Malezji jest on spożywany z pastą krewetkową, gęstym, czarnym, słono-słodkim sosem zwanym hayko w chińskim dialekcie południowej Min. Jest składnikiem rujak w Indonezji i rojak w Malezji. Sok nazywa się kedondong w Indonezji, amra w Malezji i balonglong w Singapurze.

Z owoców powstają przetwory i przyprawy do sosów, zup i gulaszu. Na Fidżi robi się dżem. Na Samoa i Tonga używa się go do produkcji otai. Na Sri Lance owoce moczy się w occie z chili i innymi przyprawami, aby przekąski były acharu. W Wietnamie niedojrzałe owoce są spożywane z solą, cukrem i chili lub pastą z krewetek. Dzieci jedzą owoce macerowane w sztucznie słodzonym wyciągu z lukrecji. Na Jamajce jest to głównie nowość, szczególnie przez dzieci. Można go spożywać solą lub przerobić na napój słodzony cukrem i przyprawiony imbirem. W Trynidadzie i Tobago jest curry, słodzone, solone lub aromatyzowane sosem pieprzowym i przyprawami. W Kambodży robi się sałatkę o nazwie Nhoum Mkak. W Surinamie owoc suszy się i robi z niego pikantny ostry sos, zmieszany z czosnkiem i papryką.

Jestem z Sierra Leone i nazywa się to Chook-Chook Plum. Ciernie i kłujące rzeczy w Krio nazywane są chook-chook, stąd nazwa. Jednak czerwoną śliwkę znajdziesz w Internecie.