Jak sprawić, by nasz pięciolatek zachowywał się podczas jedzenia, bez ciągłego dokuczania nam?

Chcemy, aby nasza 5 (prawie 6) letnia córka robiła pewne rzeczy podczas wspólnego jedzenia - powinna siedzieć, używać sztućców zamiast jeść rękami i jeść przynajmniej odrobinę wszystkiego.

Nie chce, ciągle chce zeskoczyć, aby dostać rzeczy, bawić się ze swoim młodszym bratem, jeść rękami lub w ogóle nic nie jeść.

Często się zdarza, że ​​mówimy jej, aby używała sztućców, ona nie, mówimy jej jeszcze raz, ona nie, grozimy karą ... każda drobna rzecz staje się walką o władzę, a atmosfera jest wyjątkowo negatywna.

Jeśli tego nie zrobimy, zjada trochę (lub nic) rękami i liśćmi, nie uważamy tego za dopuszczalne.

W przeszłości korzystaliśmy z systemu, w którym dostała naklejkę, jeśli poszła na cały posiłek bez wstawania lub bez jedzenia rękami. Działało to przez kilka dni, po czym przestała się troszczyć i wróciła do swoich starych zwyczajów.

Chcemy mieć minimalne standardy, ale naprawdę musimy uzyskać bardziej pozytywną atmosferę. Jak możemy?

UWAGA: ma długą historię; jako noworodek miała alergię na mleko krowie, która zraniła ją przez mleko matki i refluks. Odmówiła jedzenia czegokolwiek poza mlekiem matki do 14 miesięcy (wzrost zatrzymał się po 8 miesiącach, a nawet pół roku później straciła na wadze), dopóki nie dostała infekcji w jamie ustnej i odmówiła jedzenia. Była w szpitalu przez tydzień. Potem wreszcie zmusiliśmy ją do jedzenia, ale podczas jedzenia potrzebowała odwracania uwagi zabawkami itp. - było coraz gorzej, aż potrzebowała dużej rozproszenia przy każdym kęsie. Potem była na terapii żywieniowej przez około 3,5 roku, a my mogliśmy ją zmusić do otwarcia ust i przyjęcia łyżek z jedzeniem na polecenie. Potem przeszliśmy na zwykłe jedzenie, które sama zjada i musieliśmy opuścić ten system, od tego czasu „

Edycja: pamiętaj, że teraz je wystarczająco dużo! Nie boję się, że nie ma wystarczającej ilości składników odżywczych, problem polega teraz na tym, że możemy jeść posiłki z nieco mniejszym napięciem, a także nadal sprawiać, że zachowuje się nieco lepiej.

Wszyscy jednak nienawidzimy posiłków i zawsze są to walki o władzę ...

Problem z takimi kwestiami jak maniery przy stole jest dwojaki: po pierwsze, chcesz, aby twoje dzieci zachowywały się odpowiednio; ale po drugie, chcemy także, aby dzieci wybrać , aby zachowywać się odpowiednio. Nauczanie pierwszego nie jest wcale takie trudne; kary, dostarczone odpowiednio, z pewnością przyniosą ostatecznie skutek.

Nauczanie drugiego niekoniecznie wiąże się jednak z karami. Twoje dziecko będzie musiało dowiedzieć się, dlaczego musi się tak zachowywać, a powodem tego nie jest „bo tak ci mówiłem”. Powód jest skomplikowany, ale ostatecznie sprowadza się do kombinacji „chęci zaspokojenia twoich potrzeb żywieniowych”, „społeczeństwo oczekuje, że będziesz działać w określony sposób”, „czas rodzinny jest ważny” itp .; ale nawet tam musisz ją zrozumieć i zdecydować, że docenisz te rzeczy (przynajmniej niektóre). Pięć lat prawdopodobnie nie do końca rozumie, dlaczego ważne jest, aby jeść zrównoważony posiłek, tak naprawdę nie rozumie, dlaczego powinna przestrzegać norm społecznych i nie dba o czas rodzinny.

Zmagamy się z tym niektórzy z naszym trzylatkiem, prawdopodobnie tak samo, jak podejrzewam innych rodziców. Sposób, w jaki sobie z tym radzimy, jest dwojaki.

Po pierwsze, kiedy poprosimy go, aby przyszedł na obiad, a on się oprze, przypomnimy mu, dlaczego go prosimy. Następnie dajemy mu również powód do współpracy. Nie zawsze jest to idealne, ponieważ wolałbym, żeby współpracował z dobrych powodów związanych z działalnością - ale pomaga wzmocnić aktywność, która sama w sobie jest dobra. W zasadzie przebiega rozmowa, z tym że często kończy się wcześniej niż ostatnia linia; w miarę, jak się starzeje i dojrzewa, mamy nadzieję, że stanie się on w dużej mierze wewnętrzny, w którym rozumie wszystkie te przyczyny.

R, proszę przyjdź na obiad, pora obiadowa.

Nie chcę zjeść obiadu.

Wiem, ale ważne jest, abyś jadł obiad, abyś nie był głodny, a więc dorósłeś duży i silny.

Nie chcę zjeść obiadu. Nie jestem głodny.

Okej, ale nadal jemy razem obiad przy stole, żebyśmy mogli spędzić razem trochę czasu. Poza tym może ci się spodobać niektóre z naszych dzieł.

Nie chcę zjeść obiadu. Chcę zagrać.

Wiem i kocham cię, ale wszyscy muszą usiąść razem tylko przez chwilę. Dlaczego nie wybierzesz talerza i widelca, którego chcesz użyć?

Chcę widelec Cars.

A teraz jest przy stole. Działa również „Jaki napój chcesz” i „Czy chcesz pomóc w serwowaniu?” od czasu do czasu (jeśli jest to coś, w czym może pomóc w swoim wieku). Czasami dyskutujemy o niektórych powyższych pytaniach „dlaczego” - „Dlaczego jemy razem”, „Dlaczego muszę jeść, aby dorosnąć duże i silne” itp .; jeśli zapyta, przeprowadzimy krótką dyskusję na ten temat. Ma tylko 3 lata, ale już całkiem dobrze rozumie niektóre z nich.

W razie potrzeby zastosowalibyśmy kilka technik, które nie są dokładnie pozytywne; w szczególności „brak zabawy zabawkami podczas kolacji”, a ostatnią alternatywą dla kolacji jest pójście bezpośrednio do łóżka (co jest stosowane tylko wtedy, gdy I'm too sickjest to uzasadnione - jeśli jesteś naprawdę chory, powinieneś iść spać wcześnie, a nieliczni przypadki, w których był skłonny to zrobić, myślę, że prawdopodobnie był w ten sposób szczęśliwszy). Ale ogólnie rzecz biorąc, staramy się, aby było to jak najbardziej pozytywne, ponieważ doprowadzi to (miejmy nadzieję!) Do większego wpisowego z jego strony.

Główną zaletą próby uzyskania wpisowego w przeciwieństwie do stosowania kar w celu wymuszenia zachowania jest to, że zdecyduje się zachowywać w ten sposób, gdy nie będzie cię łatwiej. Pozwala jej to również na rozwinięcie własnej osobowości - podczas gdy w wieku 5 lub 6 lat prawdopodobnie nie masz wiele okazji, aby wziąć udział (lub nie) w zachowaniach odpowiednich społecznie, ponieważ gdy się starzeje, powinna mieć tutaj pewien wybór - tak długo ponieważ ma konkretne zrozumienie, co oznacza ten wybór. Jako dorosły zajęło mi lata, aby nauczyć się jeść cokolwiekwłasnymi rękami, ponieważ zostałem wyszkolony, aby tego nie robić: więc jedzenie smażonego kurczaka rękami było trudnym zadaniem od kilku lat, ponieważ cofnięcie „treningu” zajęło mi dużo czasu jeść w ten sposób; wszystko, co nie było na chlebie, było całkowicie poza limitem. Z biegiem czasu nauczyłem się, co jest właściwe, a co nie, i dlaczego - ale możesz pomóc swojej córce nauczyć się tego w młodszym wieku i powinno.

Więcej wyjaśnień na temat tej podstawowej strategii w zakresie wychowywania dzieci znajduje się w kilku książkach, w tym w szkoleniu na temat efektywności rodziców . Podstawową koncepcją jest unikanie kar, a zamiast tego uczenie dziecka - nawet od najmłodszych lat - dlaczego prosisz je, aby robiło to, o co prosisz.

Równowaga sił jest bardzo jednostronna w relacji rodzic / dziecko. Dzieci mają bardzo małą moc, chyba że rodzice na to pozwalają. Prawdopodobnie dajesz jej zbyt dużą moc, ponieważ chcesz wyniku bardziej niż ona. Sposobem na odzyskanie go jest znalezienie czegoś, czego chce więcej, zabranie go lub czegoś, czego nienawidzi jeszcze gorzej, i sprawienie, by to zniosła.

Mówisz, że grozisz karą, ale czy postępujesz szybko? Nie powinno być okazji do walki. Dajesz jedno lub dwa ostrzeżenia, a następnie decydujesz o konsekwencjach. Jeśli nie jest to przedmiotem dyskusji, nie dyskutuj z nią. Nie próbuj uzyskać ostatniego słowa, ponieważ dzieci zawsze wygrywają tę grę. Zignoruj ​​jej argumenty, a jeśli będzie się utrzymywać, usuń ją z sytuacji, dopóki nie będzie gotowa przyjąć na siebie odpowiedzialności i wrócić.

Biorąc to pod uwagę, staram się nie być tak surowy, z wyjątkiem kwestii, które naprawdę nie są przedmiotem dyskusji. Moim zdaniem obejmowałoby to szybkie jedzenie wystarczające na zaspokojenie jej potrzeb żywieniowych. Biorąc pod uwagę historię twojej córki, osobiście pozwoliłbym sztućcom i siadaniu na razie odejść i skupić się na podstawowej kwestii. Po tym, jak to obniży, możesz dodawać kolejne wymagania pojedynczo. Wybierz swoje bitwy, a masz większe szanse na ich wygraną.

Brakuje tutaj czegoś ważnego, a to jej wzór zachowań poza stołem. To musi być czynnik w tym wszystkim. Jeśli przez cały czas jest małą wiązką energii, to będzie trudniej.

Moje pierwsze pytanie brzmi: co dostała za swoje naklejki? Gdyby wszystko, co dostała, to naklejki, to też by mi nie pasowało! Jak byś się czuł, gdy poszedłeś do pracy i dostałeś „zapłatę”, zdobywając całkiem sporo naklejek na kartce papieru? To może brzmieć głupio, ale nagroda musi być rzeczywista nagroda - do niej .

Jedną z opcji jest zwiększenie nagrody do czegoś znaczącego. Jednocześnie musi nastąpić w czasie, który może wytrzymać. Młodsze dzieci potrzebują natychmiastowych nagród; twoja córka jest w wieku, w którym musi otrzymać nagrodę najwyżej za kilka dni. Co ona uwielbia, co według ciebie może być przydatne w pracy? (Zawsze możesz ją zapytać.) Może to być działanie, które wykonujesz razem, a także bardziej konkretny przedmiot.

Inną opcją jest bardziej skuteczne stosowanie dyscypliny. Niektórzy rodzice nie wierzą w dyscyplinę dziecka. Jednak dobrze to zrobiłem, myślę, że jest to cenne doświadczenie edukacyjne, a nie sposób na przekształcenie dzieci w małe marionetki. Moja ulubiona książka o dyscyplinie to 1-2-3 Magia Thomasa Phalena. Jedną z rzeczy, które uwielbiam w 1-2-3 Magii, jest to, że kłótnie są całkowicie zbędne (oczywiście, jeśli są mądrze).

Jednak niespójność przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Chociaż jest to trudne, zawsze należy przekraczać granice ustalone z / dla dziecka. To wymaga negocjacji poza obszarem konfliktu i wybierania bitew.

Myślę, że jesteś tutaj mądry, aby uważać na walki o jedzenie. Jedzenie było jej wrogiem dość często. Moje zwykłe podejście jest takie, że żadne dziecko nie głoduje dobrowolnie w obecności jedzenia, ale twoja córka ma coś więcej niż typowa historia z jedzeniem. Możesz sprawdzić jej stan zdrowia nieco głębiej niż przeciętny 6-latek (innymi słowy, badania krwi w celu wykluczenia problemów żywieniowych) i ewentualnie zapytać terapeutę o plan działania. Zapewnienie, że ma się całkiem dobrze, może pomóc ci trochę się zrelaksować na temat tego , co je, i skoncentrować się na tym , jak je.

Poniżej założono, że wypróbowałeś metodę wyjaśniania dziecku, dlaczego powinna zachowywać się w określony sposób, a to nie zadziałało. (Niestety, okazuje się, że zrozumienie i zachowanie są ze sobą bardzo słabo powiązane).

Oto nauka warunkowania operantowego sugeruje:

1. Bądź bardzo konkretny, co chcesz. Często oznacza to rozpoznanie pozytywnego przeciwieństwa tego, czego nie chcesz. Jeśli nie wiesz, jakie zachowanie chcesz kultywować, ciężko będzie trenować. Czasami jest to długa lista. W porządku, po prostu wybierz dwie lub trzy najlepsze i zacznij od tego. Dla naszego niezwykle energicznego 4-letniego chłopca było (a) siedzenie na krześle przez cały posiłek, (b) proszenie o pozwolenie i otrzymywanie go przed opuszczeniem stołu („Czy mogę cię usprawiedliwić?”), (C) próbowanie przynajmniej jeden kęs wszystkiego na swoim talerzu, (d) pozostawiając na talerzu to, co mu się nie podobało, bez narzekania (bez „obrzydliwości!” lub „nienawidzę tego!”), (e) uprzejmie prosząc o rzeczy, których chciał („proszę przekazać .. ”); (f) angażowanie się w rozmowę z dorosłymi. Zaczęliśmy od a & b, potem zrobiliśmy c, d i e, a następnie f.

2. Co najmniej trzy razy podczas posiłku wychwalaj dziecko za robienie tego, co powinna robić, kiedy to robi. Pochwała powinna: (a) natychmiast podążać za zachowaniem, które chcesz wzmocnić, (b) być entuzjastycznym, (c) opisać dokładnie, co jest dobre, i (d) towarzyszyć mu będzie coś niewerbalnego, np. Czuły dotyk lub piątka. Trzy lub więcej razy posiłek może wydawać się dużo, i byłoby tak, gdybyś musiał to robić wiecznie. Ale nie będziesz! Po tygodniu lub dwóch okaże się, że nie zrobisz tego wszystkiego, ponieważ Twoje dziecko zacznie robić to, co chwalisz. (Gratulacje, właśnie pomogłeś dziecku rozwinąć dobry nawyk!)

3. Całkowicie zignoruj ​​złe zachowanie. Eksperci od zachowania zgadzają się, że reakcje emocjonalne - nawet negatywne - wzmacniają zachowanie. (Uważam to za bardzo frustrujące. Gdybym mógł nauczyć moje dziecko karcenia, zrobiłbym to. Osobiście uważam, że karanie jest dla mnie bardzo satysfakcjonujące w tej chwili - to główny nawyk, z którego musiałem się trenować!)

Istnieją inne sposoby nagradzania dobrego zachowania: naklejki itp. Ale najlepsze i najłatwiejsze jest pochwała i sympatia. Dzieci pragną tego i reagują na to. I zgadnij co: działa również w wielu innych sytuacjach! Wypróbuj to w stylu naukowym: prowadź dziennik w stylu laboratorium przez dwa tygodnie i śledź liczbę złych zachowań. Kiedy po raz pierwszy to wypróbowałem, było to jak magia - jak wtedy, gdy widzisz fizykę w akcji.

Rzeczy, które zalecają tę metodę: (1) jest bardzo prosta i wyraźna; (2) opiera się na nauce: badania pokazują, że ten rodzaj nagrody w szczególności zwiększa zgodność; (3) jest kochający i nie zawstydza; (4) nie wzmacnia złego zachowania poprzez karcenie, eskalację lub karanie. I nie zapominaj: możesz mieć wiele kochających i serdecznych interakcji z dzieckiem! To wygrana-wygrana! (Cóż, z wyjątkiem konieczności rezygnacji z besztania).

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Alan Kazdin, Everyday Parenting Techniques. Uwielbiam też to, że nauka pomogła mi pomóc mojemu dziecku być szczęśliwymi i dobrze wychowanymi. Tak, nauka!

Spraw, aby jedzenie sztućcami było przywilejem, a nie obowiązkiem.

Nie dawaj jej żadnych sztućców przez jakiś czas, a następnie daj jej niechlujne jedzenie bez łyżki (możesz zostawić łyżkę lub widelec leżąc wokół). Zapytaj „czy jesteś wystarczająco duży, aby użyć widelca?”. Użyj uroczego widelca z postacią z kreskówki.

Stanowić dobry przykład. Zawsze jedz porządnie i spraw, aby był to zabawny czas, w którym ludzie rozmawiają o swoim dniu. Pozwól jej nakarmić cię własnym widelcem.

Zaangażuj ją w przygotowanie - może kroić pomidory nożyczkami itp.

Zabierz ją na zakupy - mmm, co dziś ugotujemy, co masz ochotę?

Moja córka, teraz 8,5, również walczyła z nami w każdej sytuacji, w której się znalazła (i nadal tak jest). Nie chcę tego, nie chcę tego, nigdy mnie nie słuchasz, mój brat może to zrobić, ale ja nie, to zawsze moja wina, nie kochasz mnie, nie kocham cię, i tak dalej.

To jest życie, to są dzieci, to prawie standard. Żadne dziecko na świecie nie dorasta siedząc przy stole i jedząc jak księżniczka. To walka, to walka. Brzmi to ostro, ale taka jest rzeczywistość. Pytanie brzmi: jak to zmienić w coś akceptowalnego. Myślę, że ustalenie jasnych zasad ułatwia wszystkim. Np .: wszyscy siedzą przy stole, dopóki nie pozostanie tylko jedna osoba, a wtedy możesz wstać. Jeśli wstaniesz zbyt wcześnie bez pytania, zabierzemy twoją muzykę na wieczór.

To ty ustalasz zasady. Ty decydujesz, które granice mogą zostać dotknięte, a nawet wygięte, i jakiej linii nie wolno przekraczać. Najważniejsze: jesteś odpowiedzialny za to, że twoje dziecko nie chce przekraczać linii. Musisz być gotów robić to, czym grozisz. Jeśli powiesz „Zabiorę twoją lalkę na tydzień”, ale nigdy tego nie zrobisz, przegrałeś. Za każdym razem, gdy grozisz jej, ale nie karzesz jej po przekroczeniu linii, co sprawia, że ​​akceptuje ona, że ​​linia staje się trudniejsza. Pomyśl o tym, grożąc jej gniewem - krzyczenie również nie jest produktywne. Zachowaj spokój i zachowuj się, jakby to nie była dyskusja, tak jak nie jest. Powiedz jej, że to nie dyskusja, powiedz jej, dlaczego ją karzesz, powiedz jej, jaka jest jej nagroda, jeśli będzie się dobrze zachowywać. Powiedz jej później, że określiła wynik.

Moim zdaniem traktowanie jej jak specjalnego dziecka sprawi, że będzie wyjątkowa. Jeśli przyzwyczai się do bycia wyjątkowym, w pełni zaakceptuje tę rolę i zagra przeciwko tobie. Siostra mojej żony jest taką osobą i to nie jest to, czym chcesz, aby twoja córka była.

Oczywiście zachowywanie się tak, jak chcesz, aby działała (dobry przykład), jest oczywiste. Odwracanie jej uwagi od tego, na co skarży się, może pomóc raz lub dwa, ale pokazuje tylko, że nie chcesz egzekwować własnej reguły i kary włącznie.

Celem jest osiągnięcie poziomu, na którym wszyscy wiedzą, że nie warto dyskutować o siedzeniu przy stole. Ten proces zajmie około 20 lat.

Myślę, że ważne jest, aby wyjaśnić, dlaczego ona nienawidzi jedzenia? Jaką wiadomość wysyłasz na temat jedzenia? Z opisu brzmi to: „Czas przestać grać i próbować się zachowywać i jeść”. Może i traktujesz czas posiłku jako nużącą rutynę… Zgadzam się z RedSonją, angażuję ją w przygotowanie i sprawia, że ​​jest to zabawne czas być razem.